မိုးမလင်းခင်တည်းက အနည်းငယ်လှမ်းတဲ့ ဘရိုင်ယန့် အိမ်ကို အပြေးရောက်လာပြီး တံခါး လာခေါက်ကြည့်ခဲ့ပေမဲ့ သုံးကြိမ်မြောက်အထိ ဘာသံမှ မကြားရလို့ အသက်မှ ရှိကြသေးရဲ့လား တွေးပူခဲ့ရတာ။ ဆောလ်လေး တစ်စုံတစ်ရာ ထိခိုက်သွားရင် ရေမီ ရင်ကျိုးရမှာ။ အဲ့နောက် နေမရစိတ်နဲ့ ရောဘတ်ကို ပြန်ခေါ်ပြီး သားအမိနှစ်ယောက် ထွက်လာခါမှ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ရုန်းရင်းဆန်ခတ် ဖြစ်နေပုံကို မြင်ခဲ့ရတာ။
"ဆောလ် ဘာလုပ်ချင်သလဲ"
စကားပြန်စလိုက်တော့ ဆောလ်က မော့ကြည့်လာတယ်။
"ဘာလုပ်ရမလဲ ရေမီ၊ ဆောလ် အဖြေရှာရမှာပေါ့"
"ဘယ်လို အဖြေမျိုးလဲ"
သက်ပြင်းရှိုက်သံ တိုးလျလျလေးနဲ့အတူ...
"အဲ့ဒီလူ အနားမှာ ဆောလ် ကျိန်းသေ နေခွင့်ရမဲ့ အဖြေမျိုးပေါ့"
ဒီတစ်ကြိမ် သက်ပြင်း ရှိုက်ရသူက ရေမီ ဖြစ်သွားတယ်။
"ဆောလ်"
မျက်လွှာလေး ဝင့်ခနဲ တစ်ချက်မှာ မျက်ဝန်းပြာတွေဟာ လက်ခနဲ တောက်ကုန်တယ်။ ဆောလ်မှာ လှပပြီး စွဲဆောင်အားကောင်းတဲ့ မျက်နှာလှလှကလေး ရှိတယ်။ ဆောလ်က အေးဆေးတယ်။ ဆောလ်ဟာ တည်ကြည်တယ်။ ဘာလေးဖြစ်ဖြစ် ဆုံးဖြတ်ထားတဲ့အတိုင်း လုပ်ဆောင်တတ်တယ်။ ဘာချို့ယွင်းချက်မှ မရှိတဲ့ ဆောလ်ဆီမှာ အိပ်မက်ဆိုးတွေသာ ဖယ်လိုက်ရင် အဖက်ဖက်က တင့်တယ်နေတဲ့ လူချောကလေးပဲ။ အခုလဲ ဘယ်သူတားတား၊ ဆောလ် ရှေ့တိုးတော့မယ် ဆိုတာ ရေမီ သိထားပြီးသားပါ။
"ဘယ်လောက် ကြည့်ကောင်းတယ် ပြောပြော၊ ဘရိုင်ယန်က ရောဘတ်နဲ့ သိပ်မကွာလောက်ဘူးနော်"
သတိပေးသလို ပြောတော့ ဆောလ်က လွန့်လွန့်ကလေး ပြုံးပြီး ခေါင်းညိတ်တယ်။
"ဘရိုင်ယန်က ပိုငယ်တယ် ထင်ရပါတယ်"
အကောင်းပြောနေရင်း ထဖောက်လာတော့ မြေးဖြစ်သူ နဖူးကို ဖွဖွလေး ထုလိုက်မိတယ်။
"လူကောင်းလား၊ လူဆိုးလား ရေမီတို့ မသိဘူး ဆောလ်"
"လူကောင်း မဟုတ်ရင်တောင် လူယုတ်မာတော့ မဟုတ်ဘူး ရေမီ၊ ဆောလ်ရဲ့ ဒီနေရာက ခံစားလို့ ရနေတယ်"
YOU ARE READING
"Take Me Home Where I Belong" (Completed)
FanfictionBoth Unicode & Zawgyi "တွေ့ပြီထင်တယ်၊ ခင်ဗျားပဲ ထင်တယ်၊ ကျွန်တော် စောင့်နေမိတာ တကယ် ခင်ဗျားပဲ ထင်တယ်" ____________ "ေတြ႕ၿပီထင္တယ္၊ ခင္ဗ်ားပဲ ထင္တယ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ေစာင့္ေနမိတာ တကယ္ ခင္ဗ်ားပဲ ထင္တယ္"
အခန်း - ၈
Start from the beginning
