Göksenin enişte olmayacak, mesajlarınız ve yorumlarınız sayesinde başka bir kişiyi yapacağım. Hayalinizdeki enişte adayına daha çok ısındım 😂 Teşekkür ederim 💜
Keyifli okumalar
Eve gelmiştik. Ama hastaneden beri Uraz abi dışında kimse benimle konuşmamıştı. Bu biraz kalbimi kırmıştı. Tamam, yaptım bir aptallık ama, sizce de çok üstüme gelmiyorlar mıydı?
Odamda yatağımda oturuyordum. Örtünün altına girmiştim ama uykum yoktu. Daha doğrusu kaçmıştı.
Odamın kapısı tıklatılınca yerimde dikleştim. "Gel."
Kapı açıldı ve Tuğkan abi gözüktü. Yok artık. Hâlâ kaşları çatıktı.
Kapıyı kapatıp yanıma oturdu ve bana döndü. "Ne kadar sinirli olduğumu tahmin bile edemezsin."
"Ama ne kadar korkunç olduğunu söyleyebilirim." diye mırıldandım.
Kaşları hiç çatık değilmiş gibi daha da sinirlendi. "O ne demek?"
"Bağırıp duruyorsun. Yaptım bir hata ama serum yerken bile bağırdın. Tamam özür dilerim. Bir daha tatlı yemem oldu mu?"
Tabiki yiyecektim.
Çenemi tutup ona bakmamı sağladı. "Sorun tatlı yemen mi, sorun kendine zarar vermen. Ya daha ciddi bir şey olsaydı? Ben seni korumaya çalışırken kızım kendi kendine zarar veriyor."
Kızım deyince diyeceklerimi unuttum.
"Sinirlenince bazen kendimi tutamıyorum, bunun için özür dilerim."
"Bazen mi?"
Çenemi bırakıp sarıldı. "Sende sinirlendirme o zaman."
"Sen her şeye sinirleniyorsun."
Burnuma vurdu. "Hâlâ cevap veriyorsun."
Omuz silktim. İnatçıydım ne yapayım?
"Bundan sonra tabağına ne koyarsam onu yiyeceksin."
Hızla geri çekildim. "Pardon."
"Kendin yiyince sonucu gördük. Eren'e de söyleyeceğim öğlen yemek yemezsen beni arayacak."
Gözlerim büyüdü. "Ne bu hapis hayatı mı?"
Tek kaşını kaldırdı. "Emin ol hapis hayatı değil bu. Şansını zorlarsan tabiki o da olur."
"Şimdi ise uyuyoruz." dedi ve bütün laflarımı ağzıma tıkarak yatağa yattı.
Ben tabiki yatmadım. "Ben daha konuşmadım."
O beni yine takmadı ve yatağa çekti. Şaşkınca ona bakıyordum. "Bana karışamazsın."
Gözlerini açtı. "Bir aile olduğumuz düşünülürse, evet karışabilirim."
Ofladım. "O zaman bende sana karışırım."
Güzel bir şey demişim gibi sırıttı. "Olur."
Koluna vurdum. "Ciddiyim ben."
"Tamam, bende. Karış hadi."
Ofladım ve arkamı döndüm. Dalga geçiyordu. "Git odamdan."
Ama o ne yaptı? Beni belimden tutup iyice yanına çekti. Kolumla itmeye çalıştım. Ama bırakmıyordu. "Ya git."
"Hayır."
"Benim düşüncelerimin bir önemi yok mu?"
Kollarını sıkılaştırdı. "Var tabiki. Ama bugün seni karnın ağrırken görünce korktum. Senin için küçük bir olay olabilir ama daha kötü de olabilirdin. Şimdi izninle seninle uyumak istiyorum."
