ယန္တရာရှေ့က လူသားက မိမိကို ဒေါသတကြီးနှင့် အခြောက်ဟုပြောသော်လည်း မိမိမှာ ဘယ်လိုမှမခံစားရ။ လက်သီးချက်ပေါင်းများစွာကလည်း တစ်စုံတစ်ရာ နာကျင်ခြင်းမရှိ။ ဒီလူသားကို ပိုင်ဆိုင်ချင်သည့်စိတ်ကြောင့် အခြောက်ဟု ဆိုချင်သည်လည်း ဆိုအသားနာ၍ သေချင်လဲ သေပါစေတော့ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် ခံနိုင်သည်။ ခုက...
......ဗုန်း.......
"ကောင်လေး"
"Boss Boss..... "
"ကောင်လေး...."
"ခင်ဗျား ဆရာဝန်တစ်ယောက်လုပ်နေပြီး လူနာကို ဘယ်လိုဆက်ဆံလိုက်တာလဲ ခင်ဗျားလုပ်လိုက်တဲ့သူက ဘယ်သူလဲဆိုတာ သိလား ခင်ဗျားဗျာ လူပုံစံလေးနဲ့မှမလိုက်"
မဟာ မျက်စိရှေ့က မြင်ကွင်းကြောင့် ခြေလှမ်းတွေက မခိုင်းစေရပါပဲ ကောင်လေးဆီ ရွေ့သွားသည်။ ဆေးထိုးအပ်တမ်းလန်းနှင့် ကိုယ်နောက်ပြေးလိုက်လာသည့်အဖြစ်ကို ခုမှသတိရသည်။
"ကိုနောင်ဦး အထဲထိ ပွေ့ခေါ်ခဲ့ပါ"
"မလိုတော့ဘူး ဒေါက်တာ...ရန်ကုန်ပဲ ပြန်ခေါ်သွားတော့မယ်"
"ငါက ပွေ့ဆိုပွေ့လိုက် မင်းရဲ့Boss အသက်ပျောက်တာမမြင်ချင်ရင်"
"ဒီမှာ ခင်ဗျားက ဒေါက်တာတယောက်မို့ လေးစားပြီးသားပါ ဒါပေမဲ့ ခုဏလုပ်ရပ်ကြောင့် ခင်ဗျားကိုမယုံတော့ဘူး "
"ခေါ်မသွားနဲ့ ...ထားခဲ့ သူ့အကြောင်း ငါပိုသိတယ်"
ကောင်လေးကို ပွေ့ချီကာ ပြေးလွှားသွားတဲ့ ခြေလှမ်းတွေက မဟာလိုက်လို့မမှီနိုင်။ ပြေးရင်းမှ နောက်လှည့်ကာ ပြောသွားသည့်စကားကြောင့် မိမိခြေအစုံကို တိခနဲ ရပ်ပစ်လိုက်သည်။
"ဪ နောက်ပြီးခင်ဗျားသိထားဖို့က ကျွန်တော်က Boss လို ငြိမ်ခံနေမဲ့ ကောင်မဟုတ်ဘူး ၊ Boss ကို တိုက်ခိုက်လာတဲ့လူမှန်သမျှကို အသက်ချင်းလဲပစ်လိုက်မှာ"
Boss ကို အိပ်ယာထက်ဆီ ငြင်သာစွာချပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ အပ်ကိုဆွဲထုတ်ကာ ဆေးထည့်ပေးလိုက်သည်။ Boss ရဲ့ ခေါင်းအစခြေအဆုံး တစ်ချက်ကြည့်လိုက်သည်။ Boss က အသက်ငယ်ပေမဲ့ ရင်ကျက်နေတဲ့လူကြီးလေးလိုပါ။
!["မျှော်လင့်မထားခဲ့သော" [ Completed ]](https://img.wattpad.com/cover/291590481-64-k469710.jpg)