KARANLIK SIRLAR (KİTAP OLDU!)

~12~

Gözlerim anında dolmuştu annem indirdiği başını güçlü bir şekilde kaldırıp gayet sakin bir ses tonuyla konuşmaya devam etti.

"Sonra sen doğdun içinde insan kanı taşıdığın için yavaş büyüyordun."

"Sen cadısın o adam ise vampir ben nasıl içimde insan kanı taşıyabiliyorum?"

"Cadılar da insandır Sima."

"Anne madem insansın nasıl bu zamana kadar yaşadın?"

"Cadıyım da, cadıların insanlık yüzdeleri düşüktür yani hasta olabiliyorlar, yaralanabiliyorlar hatta küçük bir kaza da ölebiliyorlar da."

Şimdi daha iy anlıyordum. Cadılar büyüler sayesinde bu kadar zaman yaşayabiliyordu ama en ufak kazada insan gibi olabiliyorlardı.

"Peki nasıl kurt olabiliyorum?"

"Bilmiyorum bunu bende bilmiyorum annemden öğrendiğim tek şey senin ilk olduğun. İnsan ve cadı özelliklerini benden vampir özelliğini ise babandan aldığını ama kurt kanını da taşıdığını fakat bunun nasıl mümkün olduğunu kimse bilmiyor."

Dolu gözlerle arkama yaslanıp güldüm.

"Çok basit anne, senin atalarından geliyor biraz düşün ailenden hiç mi biri kurt ile evlenmedi?"

"Bunu bende düşündüm ama kesinliği yok."

"Anne peki o vampir neden benim peşimde?" diyerek konuyu daha da açmıştım.

"Peşinde olan bir tek o ne olduğu belirsiz canavar mı sanıyorsun? Karan da dahil olmak üzere bütün vampirler peşinde ama hiç birisi bu bölgeye gelemiyor. Hepsi sınırda senin hareketlerini ve sesini dinliyorlar. Ama Karan ve yanında iki kişi girmiş nasıl oluyor anlamıyorum kurtların bölgesine girdiği anda cadıların asırlar önce yaptığı büyü ile acı çekmesi gerekiyordu. Bunu araştırmaya devam ediyorum."

Her şey o kadar karışıktı ki işin içinden çıkamıyordum. Babamın öz babam olmamasına üzülmem bir yana yaşadıklarımı sindiremiyordum.

"On sekiz yaşına girdikten sonra bütün güçlerini dibine kadar hissedeceksin Sima. Belki seni durduramayacağız ama en azından tedbirli olacağız."

"Şimdi ben her şey miyim?"

Başını sallayarak ayağa kalktı.

"Evet sen her şeysin Sima her şey..."

Dolup taşmak üzere olan göz yaşlarımın akmaması için ayağa kalkıp başımı hafifçe yukarıya kaldırdım. Ağlamayacaktım, hemen pes etmeyecektim.

"Son bir soru soracağım..."dedim çatallaşan sesimle.

"Tabi kızım."

Zar zor yutkunarak anneme baktım benim tersime çok naidr gördüğüm o gülümsemeyle gözlerime bakıyordu.

"Beni doğurduğun için pişman mısın?"

Karşıma geçip yüzüme düşen saçlarımı kulağımın arkasına sıkıştırdı. Ardından yanağımı okşayarak tebessüm etti.

"Evet seni istemiyordum ama seni doğurduğum için hiçbir zaman pişman olmadım kızım."

Yüzündeki tebessüm dolu gözlerle burukluğa dönünde gülümseyerek başımı salladım. En azından bunu duymak yaşadığım şeylerin arasında iyi gelmişti. Şu an yapmak istediğim tek bir şey vardı annemin yanındangeçip dışarıya çıktım kapının önünde bekleyen dost sandığım kişiler ve babam dikiliyordu. Hepsi bana bakmış vereceğim tepkiyi bekliyordu. Göz yaşlarıma engel olamayıp tenimi yakarak geçen yaşlarla birlikte koşarak babama sarıldım. Babam saçlarımı okşayıp başımdan öperek gülümsemişti.

"Her ne olursa olsun... Sen benim babamsın."

"Tabi ki de babanım güzel kızım."

"K-Kimse bunu değiştiremeyecek baba..."

Babam tebessüm ederek güldüğünde daha sıkı sarıldım. Doğduğumdan bugüne kadar tek bir kokuya babam demiştim ve sonsuza kadar bu sürecekti. Annem öz annem olmasına rağmen soğukken babam üvey babam olmasına rağmen beni bağrına basmış ve her zaman sevgisini belli hissettirmişti. Yavaşça ondan ayrılıp göz yaşlarımı elimin tersiyle sildim. Beni izleyen kızlara ve anneme zar zor gülümseyerek bir adım geri attım.

"Bu öğrendiklerim beni çok yordu sindirmem zaman alacak bu yüzden odama çıkıp biraz dinleneceğim."

Hepsi onaylayıp gülümseyerek karşılık vermişti. Yavaş adımlarla eve girip odama çıktım kapıyı ardımdan kapatır kapatmaz aynanın önüne geçtim. Öz babam bir vampirdi ve beni öğrenir öğrenmez kaçmıştı aynaya daha çok yaklaştım bunca zaman altıncı hissimin kuvvetli olmasını şimdi daha iyi anlıyordum. Sindirememekten daha çok zoruma gitmişti öz babamın benden kaçması zoruma gitmişti. Göz yaşlarım yeniden art arda akarken güçlü durmam için tekrar tekrar silerek aynadan koluma baktım. Madem o canavar da olmak üzere bütün doğaüstüler peşimdeydi o zaman Karan neden ölmeme engel olmuştu? Kanımı görmesine rağmen kendine engel olmuş ve iyileşmeme yardım etmişti. Bu işte bir terslik vardı ve bunu öğrenmek istiyordum. Fakat şimdi üstümü değiştirip sadece uyumak istiyordum.

Terler içinde gözlerimi açtığımda nefes nefeseydim ne gördüğümü anlamaya çalışırken karşımda bir gölge görmüştüm. Hızlıca ışığımı açıp tekrar baktım kimse yoktu saçlarımı geriye atarak tuttuğum nefesimi bıraktım. Artık hayal görmeye başlıyordum. Hava henüz aydınlanmamıştı doğrulduğum yatağa tekrar uzanıp ışığımı kapattım. Ama bakışlarım istemsizce tekrar o gölgenin olduğu bölgeye gitmişti. Yine görünce korkarak elimi ışığa uzattım.

"Açma..."

Duyduğum sesle gözlerimi korkarak açabildiğim kadar açtım gölge bana doğru yaklaşmaya başladığında kalbim deli gibi atmaya başlamıştı.

"K-Kimsin?"

BÖLÜM SONU

Bölüm hakkındaki düşüncelerinizi belirtmeyi unutmayın.

İnstagram adresi; nisaxyr

Karanlık Sırlar'ı ayrıca kitap olarak da satın alabilirsiniz. Tüm internet sitelerinde mevcuttur, daha fazla bilgi için instagram adresine göz atabilirsiniz.

Bölümleri kişiye ithafen yapmamı isteyenler için bu taraftaki kutucuğa yazabilirsiniz ya da özelden bana ulaşabilirsiniz. Keyifli okumalar...