[WattpadRomance TR Okuma Listesinde]
Zihnimde akmakta olan bir kum saatinin sesini duyuyordum. İnce, dar kısımdan geçen tanecikler üzerime doğru akıyordu. Bedenime yapışmış kum tanelerinin ağırlığı, ruhumdaki ağırlığa eşitti. Sanki geçmiş, üzerime ç...
Lütfen bölümü birinci sıradaki müzikle okuyunuz. Oy ve yorumlarınızı eksik etmeyin, keyifli okumalar. 💃
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🎲
Eflal Keskin, Ağzından
Bir varmış, bir yokmuş.
Bütün masallar bu şekilde başlar ve mutlu sonla biter. Masalın kahramanları nefes aldıkları sürece o sürecin içindeki engellerle ve kendi mutlulukları için savaşır. Hiçbir masal karakteri kim olduğunu tam anlamıyla bilemez. Kendini masalın içinde bulur ve yaşamaya çalışır. Aslında masalın en başında kim olduğunu bilir. Bilmiyorsa bile ben kendi masalımda kim olduğumu biliyordum.
"Biz bir masalın içinde değiliz. Eğer bir masalın içinde olsaydık, sonumuzu görürdük."
Zihnimde yer edinmiş bu cümle kendini hatırlattı. Evet, haklıydı biz bir masalın içinde değildik ama yanıldığı bir yer vardı. Masalın içindeki kimse kendi sonunu göremiyordu sadece bizler okuyorduk. Zihnimdeki sözcük bir duman bulutu misali dağıldığında yerini, bir kadın ve bir çocuğun yataktaki son halini aldı.
Kadın, elindeki masal kitabını tutarken bakışları çocuğun meraklı gözlerinde dolanıyordu. Masalı okumasına rağmen uyumayan çocuğuna gülümseyerek ona doğru yaklaştı.
"Eflal, haydi uyu artık kızım."
Küçük kız kafasını salladığında minik elleriyle işaret parmağını gösterdi.
"Sadece son bir soru sorup gözlerimi yumacağım. Neden masallar bir varmış, bir yokmuş ile başlıyor?"
Annesi, kızının sorduğu bu soruyu düşündü ve gözlerini kıstı. Bilmediğini söylerse kızının sorularına devam edeceğini düşündü ve hafifçe gülümsedi.
"Bir varmış, bir yokmuş cümlesi bir var oluşun,"
Kadının cümlesi yarım kaldı. Zihninden geçen son kelimeyi diline akıtmaktan vazgeçti ve yeniden cümlesini kurdu.
"O cümle bir var oluşun simgesidir kızım."
Küçük kız, annesinden aldığı cevapla keyifle gözlerini kapattı ve zihnim sonsuz bir karanlığa bulandı. O karanlık zihnime göz attığımda aslında küçük bir ışığın henüz sönmediğini fark ettim. Işığa doğru yürüyüp daha derinlere indiğimde kendimi başka bir yerde buldum.
Önümde büyümüş kız ve biraz yaşlanmış annesi vardı. Kadın kızının koluna sarılmış bir vaziyette ayakta duruyordu. Önümdeki kız başını arkasına doğru çevirdiğinde gözlerimin büyümesine engel olamadım. Hafifçe kenara çekildiğimde aslında bana değil başka bir yere baktığını fark ettim. Bakışlarımı kızın baktığı yöne doğru çevirdiğimde, üzerinde polis ceketi olan iki kadını gördüm. Yeniden kıza baktığımda mavi gözlerinin yaşla dolduğunu fark ettim. Yüzündeki çaresizlik sanki bir derdin içinde olduğunu gösteriyordu. Sol yanağına bir damla düştüğünde boş eliyle sildi ve önüne döndü.
