İKİ YARALI |Tamamlandı|

BÖLÜM / 18

Yarıyıl tatilinin ikinci haftasındaydık. Tatildeydik olmasına ama hala günlerim ders çalışmakla geçiyordu. Yaklaşan sınav stresimi daha da arttırırken ders çalışmaktan başka bir şey yapamıyordum.

Çalan zille beraber test kitabımın kapağını kapatıp odamdan çıktım. Ayşe abla ve tabii afacan oğlu Can gelmiş olmalıydı. Ayşe abla yan evde oturuyordu. Yakın bir komşumuzdu. Bugün hastanede doğum yapan arkadaşını ziyarete gidecekti. Bunları da sabah Merve ablanın Can'a bakmasını istemek için geldiğinde söylemişti. Şansına Merve abla bugün izinliydi. Ayşe ablaya bunu söylediğimde fazlaca üzülmüştü. Can'la hastaneye gitmek istemiyordu çünkü Can biraz yaramazdı. Orada Ayşe ablayı rahat bırakmazdı. Ayşe ablanın üzgün yüzünü görünce Can'a bakabileceğimi söylemiştim. Kadının nasıl mutlu olduğunu anlatamam sanırım.

Hızla merdivenleri indikten sonra kapıyı açtım.

"Hoş geldiniz," dedim. Ayşe abla gülümseyerek "Hoş bulduk canım," dedi. Can'a baktığımda sırıtarak bana baktığını gördüm. Hafiften tırstım desem yalan olmazdı.

Ayşe abla Can'a rahat durması ve beni üzmemesi gerektiğiyle ilgili bir kaç nasihat verdikten sonra gitti. Bende Can'la beraber salona geçtim. İlk olarak ne yapabilirim diye etrafa baktıktan sonra çizgi film açmanın güzel bir fikir olduğunu düşündüm. Birlikte televizyonun karşısındaki koltuğa oturduk ve televizyonu açtık. Çizgi film kanallarında gezerken Can'dan istediği bir yerde durmamı söylemesini istedim. Çok geçmeden Can bir kanalda durmamı istedi. İsteği çizgi filmi açıp onunla beraber izlemeye başladım.

İlk başta her şey iyi gidiyordu ta ki yaklaşık yarım saat sonra Can çizgi filmden sıkıldığını söyleyene kadar. Televizyonu kapatıp "Ne yapmak istersin?" diye sordum.

"Hadi oyun oynayalım!" dedi bağırarak.

"Peki, ne oynamak istersin?"

İşaret parmağını yanağına bastırıp gözlerini tavana dikti ve "Hım," diye bir ses çıkardı. Bu onun düşünme şekliydi sanırım. Kısa bir süre sonra elini yanağından çekip heyecanla yüzüme baktı ve "Saklambaç oynayabiliriz," dedi. Bu fikri makul bulmuştum.

"Tamam, hadi oynayalım o zaman. Ben ebe olayım, sen saklan tamam mı?" diye sorduğumda kafasını salladı. Kendime uygun bir yer bulup ellerimi duvara koydum. Daha sonra yüzümü kollarımın üstüne yerleştirdim ve saymaya başladım.

"Bir, iki, üç, dört, beş, altı, yedi, sekiz, dokuz," deyip duraksadım ve bağırarak devam ettim. "Dokuz çeyrek, dokuz buçuk, dokuz yetmiş beş ve on. Saklandın değil mi, bak açıyorum gözlerimi!" dedikten sonra ses alamayınca saklandığına karar verip gözlerimi açtım. Etrafa kısa bir bakış attıktan sonra yerimden ayrılıp ilk önce bulunduğumuz odaya bakındım ama burada yoktu. Daha sonra başka bir odaya girdim ama orada da yoktu. Mutfak hariç alt kattaki bütün odalara baktım ama hiçbirinde bulamadım. Arada bir kıkırtıya benzer sesler duyuyordum ama sesin nereden geldiğini anlayamadan kesiliyordu.

Mutfakta saklanacak bir yer aklıma gelmediğinden merdivenlere yöneldim. Üst kata çıktığımda annemlerin odası dâhil her yere baktım ama yine onu bulamadım. Bu iş beni iyice sinirlendirmişti. Nereye bakarsam bakayım hiçbir yerde bulamamıştım küçücük çocuğu. Bütün evi dolaşmak susamama neden olmuştu. Ayrıca tek bakmadığım yer mutfak olduğu için oraya doğru ilerledim.

Mutfağa girince sürahinin masanın üstünde olduğunu gördüm. Dolaplardan birinden su bardağı alıp masaya ilerledim. Tam bardağa su dolduracağım sırada bacağıma dolanan kollarla neye uğradığımı şaşırıp korkuyla çığlık attım ve elimdeki bardağı nereye olduğunu bilmediğim bir yere fırlattım. Gelen cam kırığı sesleriyle telaşla arkama döndüğümde buzdolabının önünün cam kırıklarıyla dolu olduğunu gördüm. Sinirle önüme döndüm ve kafamı eğip masanın altına baktım. Can beni gördüğünde büyük bir kahkaha patlattı. Ben ise ne yapacağımı şaşırmış bir halde ona bakıyordum. Daha geleli bir saat olmadan bana bütün evi arattırmış, ödümü kopartmış ve bardak kırmama neden olmuştu. Can hala gülerken cebimin titremesiyle ona bakmayı kesip cebimdeki telefonu çıkardım. Mert'in aradığını görünce telefonu açtım.