TRAGIC | Compilation

LOVE IS BLIND

"Tatanga-tanga naman oh! Tumingin ka nga sa dinaraanan mo miss. Gamitin mo 'yang mata mo para hindi ka nakakaperwisyo. Bwisit na 'to." rinig kong galit na reklamo ng lalaking nakabangga sa'kin.

Siya na nga 'tong nakabangga sa'kin ay ako pa ang sinisisi. Gusto ko ilinaw dito na siya ang bumangga sa'kin pero imbis na sagutin ito ay para akong bata na nakatayo at nakayuko habang sinisigawan nito.

I'm freaking scared, I don't even know why.

Ilang minuto ang nakalipas ay hindi pa rin umaalis ang lalaki hanggang sa may humawak sa kamay ko at dahan dahan niya akong inurong at iniligay sa likuran niya na tila ba ay pinoprotektahan ako.

"Do we have a problem here, pre?" maangas na sambit ng lalaking may pamilyar ang boses.

"Wala! Sabihin mo lang sa kasama mo na tumingin siya sa daan para hindi siya mapahamak ha." maangas ngunit may bahid na takot ang boses nito.

"Are you okay?" rinig kong tanong ng lalaking may pamilyar na boses pagkarinig ko nang papaalis na yabag na sa tingin ko ay 'yung lalaki kanina.

"Gian? Ikaw ba 'yan?" I asked him instead of answering his question.

"Yes. Are you okay, Aira?" tanong muli nito.

Yes, because... you're here now.

Gian Bautista. He's my everything. Sa dami ng naalala ko na nagawa ni Gian sa akin ay hindi ko na alam kung anong magandang salita ang babagay sa kanya.

I have a temporary blind sight. Pa'no nangyari? Hindi ko alam, hindi ko matandaan kasi, guess what? Mayro'n din akong temporary or worst permanent amnesia.

Siya ang nagsilbing liwanag ko sa mundo ng kadiliman kinakaharap ko. Siya ang dahilan kung ba't ako bumangon at bumabangon pa rin hanggang ngayon.

"You can't love me, Aira." you shouldn't.

Hindi ko alam kung tama pa ang pagkakarinig ko dahil halos pabulong na niya 'yon sabihin.

"Bakit hindi?"

Alam niya ba? Kinabahan agad ang buong sistema ko sa pag iisip pa lang na alam niya na. I'm married. Yes, but that was a years ago. I don't freaking remember who's my husband was.

Sinabi lang sa'kin ni mama ang tungkol do'n. I'm not yet divorce with him but my parent is currently fixing it. Soon, magiging single na ulit ako. Kaya ba't hindi ko siya pwede mahalin?

"Nasa'n si Gian, pa?" tanong ko rito habang nagddrive siya dahil papunta kami ngayon sa hospital.

Narinig ko naman ang pag ismid ng aking ina pero hindi ko na lamang ito pinansin at hinintay ang sagot ni papa.

"Susunod 'yon, 'nak." rinig kong sagot nito.

"Okay. Dahan dahan mo nang imulat ang iyong mata. Slowy, Aira, okay? Huwag mong biglain." rinig kong sambit ng aking doctor.

Kinakabahan man ay sinunod ko ito. Itim, 'yon lamang ang aking nakikita. Ni hindi ko alam kung pa'no ko nalagpasan ang mundo ng kadiliman na 'yon at hindi ko kailan man papangarapin na mapunta ulit do'n.

Puti, nakakasilaw na liwanag ang bumungad sa'kin pagkamulat ng aking mata.

"Mama? Papa?" naiiyak kong sambit nang makita sila na maluha luha na rin. Niyakap nila ako at ginantihan ko naman ito.

I think this is the best day of my life... but I wish he was here.

"Gian? Can I see you?" bungad na sambit ko rito pagkasagot niya ng tawag ko. Inuwi agad ako nila mama sa bahay upang makapagpahinga raw ngunit 'di ko na kayang palipasin pa ang isang araw na hindi na kikita ang taong nagsilbing liwanag ko ng ako ay nasa kadiliman.

"I heard... it. Congratulations. I'm happy for you, Aira."

"Are you okay? Please I want to see you." I don't care anymore kung nagmumukha na akong batang nagmamakaawa rito na bigyan ng candy. Gusto ko lang siyang makita.

"You will hate me." seryosong aniya pero may bahid ng lungkot na sagot niya sa kabila ng telepono.

"Please, Gian. Kailangan ko pa bang magmakaawa?"

I heard him sighed then he finally said "Okay."

"Gian!" masayang bungad ko sa kanya pagkarating ko sa bahay niya. Lagi kaming tambay rito pero ngayon ko lang ito nakita kaya natigilan ako upang libutin ng tingin ang bahay niya.

Tinawag niya ako pero bago niya pa masabi ang sasabihin niya ay nagsalita na ako.

"Familiar... ang bahay na 'to."

"Aira." tinawag niya ako ulit at ngayon ay tumingin na ako sa kanya. He's handsome. He's business man but why the freaking hell he look like model?

"I love you, Gian, you know that right?" hindi ko pagpansin sa seryoso nitong mukha kasi naman ba't ang gwapo niya. Nakakadistract! Napa i love you nananaman tuloy ako.

"You can't love me."

"Why? Because I'm married? Hindi, I was married. Divorced na kami. Single na ako, Gian. So I can love-"

"Hindi 'yon ang dahilan!"

"Edi ano?! Sabihin mo sa'kin para hindi na ako mukhang tanga rito na nangangapa pa rin kahit na hindi na ako bulag!"

"Because I was your asshole husband!" pagkasabi niya ng mga katagang 'yon ang pagkasakit ng ulo ko.

Freaking hell!

"Giovanni. Please 'wag mo kong saktan. I'll be a good woman na I promise but please don't hurt me please. I'm begging you." nakaluhod na pagmamakaawa ko pa rito kahit na nakakakot na ng tingin niya.

He's not my Giovanni, I don't know him anymore.

Imbis na maawa ay mas lalo pa itong natuwa nang makita ang pagmamakaawa ko rito. Siya ay tuwang tuwa at ako ay iyak ng iyak habang sinasaktan niya ako.

And silently praying na someone save me.

"All this time para sa'kin ay ikaw ang liwanag ko pero hindi pala dahil ikaw mismo ang kadiliman ko. Ikaw ang dahilan kung ba't ako naghirap! Kung ba't nangyari sa'kin 'to! Kung bakit naging impyerno ang buhay ko! It was all because of you!"

"I regret it, Aira."

"I regret it also, Giovanni. Pinagsisihan kong nakilala kita, pinagsisihan kong minahal kita... at mas pinagsisihan kong mahal pa rin kita."