DM #3: Sage Madriaga

Kabanata 6

Kabanata 6

Bracelet

Diretso kong tinahak ang daan palabas ng mansyon. I don't want to lock myself inside my room. Wala akong gagawin doon.

Lumiko ako nang makalabas at nagtungo sa pinakagilid ng mansyon para tahakin ang daan patungo sa baybayin.

I can use the back door or the path on the infinity pool, but I chose to use this as my way to avoid Sage. I already apologized and it should be our last interaction.

If he wants to eat the cookies I made then I won't stop him. It's not that bad, it's just a little bit burnt and the chocolates were all messy. 

Kung kaya niya iyong tiisin, pwede niyang ubusin. In that case, the ingredients I used will not go to waste.

Nasa gitna ako nang paglalakad nang maalala ang mga pinabili ko sa lungsod.

I'm not sure if he bought it already. Wala akong nakitang may dala siya kanina. Pero kung nakabili siya, siguro ibibigay niya naman.

I don't need to ask him about those things because for sure he will give them to me willingly. I will pay him double for his kindness.

Masakit na ang tama ng sikat ng araw. Mabuti na lang medyo natatakpan iyon ng mga dahon ng puno. The coconut trees were too tall and wide that it can cover a large area. 

Mabilis naagaw ng atensyon ko ang yate na malapit sa baybayin. I can't see any names at the front of it so maybe this yacht is not ours. 

Lumapit ako at hindi na ininda pa ang tirik ng araw. Hindi na ako naaabot ng pagtakip ng puno habang papalapit ako sa baybayin. 

I held the hem of my dress to avoid it having a contact with the waves. Kalmado ang paghampas ng alon sa dagat pero dahil sa papalapit ako halos umabot iyon sa damit ko. Tumigil ako sa paglapit nang nasa tuhod ko na ang tubig.

Ngayong nakita na sa malapitan, mas nakumpirma kong hindi ito sa amin dahil walang kahit anong pangalan o letra sa gilid ng yate. All the yachts that we owned has our surname stamped on its side. Habang ang isang ito ay wala, mukhang bago pa lang.

"Do you want to use it?" 

Napaigtad ako at mabilis nilingon ang nagsalita. Kumunot ang noo ko nang makita siyang nandito. Nakatayo siya sa baybayin na tama lang para hindi maabot ng alon. He's wearing a boots, that's understandable. 

The thing that made me curious is that why is he here? I thought he's still eating the cookies? Baka nagsawa?

I pursed my lips and lifted my dress a few inches above my knee to avoid the waves. Nakita ko ang pagbaba ng kanyang mata pero agad ding nag-iwas ng tingin.

Ngayon na nakaiwas ang kanyang tingin, kinuha ko ang pagkakataon na iyon para tahimik siya na matignan. 

He's so tall that I have to look up to see him, even though I'm taller than my age. Hanggang balikat  niya lamang ako. He exudes the kind of authority that terrifies me the most, it will look like he's judging you without saying anything. 

Hindi pa kasama doon ang kanyang mga mata. Naaalala ko pa kung gaano ako nanliit nang makita ang unang tingin niya sa akin noon. He looks mad even when I didn't do anything to him. He wasn't even familiar to me, kaya bakit nagmukha siyang galit sa akin kung hindi ko naman siya kilala.

I don't want anyone to hate me. It felt like I was traumatized by what happened when I was in the nursery. They bullied and hated my presence because of my soft demeanor.

Ngayon na iinisip ko ang dahilan ng pagiging homeschooled ng ilang taon, mas napagtanto ko kung gaano iyon kaliit na bagay para hindi sumunod sa traditional na pag-aaral. It's not that I regret being homeschooled.