DM #3: Sage Madriaga

Kabanata 2

Kabanata 2 

Left

Diretso akong pumasok sa mansyon at hindi na hinintay pa si Sage. Lumapit ako kay Mama na kasalukuyan ng nakikipag-usap kay Sophie sa sala. She's not with her friends.

Sumulyap siya sa akin at agad lumihis ang tingin sa likuran ko. Alam ko na agad kung sino ang kanyang tinitignan.

My mother looked at my side. Agad siyang tumayo para lapitan ako.

"Are you hungry? Let's eat,"

Nagpatianod ako nang hilahin niya, nagpapaubaya dahil ayaw maiwang nag-iisa sa pagitan nina Sage at Sophie.

Baka kung mananatili ako ay makikita na naman akong hindi karapat-dapat.

Nakahain na ang tanghalian sa mesa. Akala ko'y kami lang ni Mama ang kakain ng sumalo sina Sage at Sophie dahil sa alok niya na roon na lang kumain.

Gusto kong ipagmaya na ang pag kain dahil hindi naman ako gutom. Pero dahil nakaupo na ang dalawa, baka ano ang isipin nila kung bigla na lang ako aalis kahit nakapwesto na.

Sophie's hair is still wet, mukhang kakaahon lang sa dagat. She must left her friends in the shore to be here.

Naupo si Mama sa pinakadulo habang nasa kaliwang gilid niya ako. Kaharap ko si Sophie na katabi si Sage.

"How's the airline, Sage?" panimula ni Mama sa usapan.

"It's doing good, Tita." 

I started to eat while they're talking. Gusto kong bilisan sa pag kain pero dahil mukhang abala naman sila sa usapan, siguradong hindi rin nila ako papansinin.

Sage's family owned an airline, he must be rich. Based on what I heard, he's going to be the one who will take over the company even when he's not the oldest. His brother is interested in medicine and currently pursuing his degree. 

I tried to eat peacefully without looking at their area. Kinaya kong kumain na nakaiwas ng tingin sa kanilang pwesto. Hindi iyon mahirap dahil determinado akong hindi sila tignan.

I pursed my lips while looking at my already empty plate. Busog na ako pero hindi rin nagawang magreklamo nang naglapag si Manang ng strawberries sa harap ko. 

This is fresh from Baguio, I want to try.

"Thank you po," it's almost a whisper.

She nodded before she left for the kitchen.

Sumubo ako ng dalawa at agad nagsawa dahil sa busog na. 

Bahagya kong ipinasa kay Mama ang bowl ng strawberries. Abala naman siya sa pakikipag-usap sa taong nasa harap ko.

"Sophie, anong pinagkakaabalahan mo?" Mama asked casually.

Hindi ko sinasadyang mapatingin dahil bigla rin naging kuryoso. She gets darker than her normal skin, it suits her. Her skin is also highlighted.

"I do modelling, Tita," she laughed a bit.

Hindi ko na ikinagulat iyon. She's tall and beautiful. 

Morena is now widely recognized, as it should be. Isang kamalian na maging beauty standard ang puting kutis. I don't really believe the standard when it comes to beauty since everyone can be beautiful in their own. After all, it's all about the uniqueness. 

Moreover, when it comes to dark skin, it is frequently the target of bullying. To me, hating someone because of their skin color is ridiculous. It's also distressing to learn that many bullied people used whitening treatments to avoid being judged.