DM #3: Sage Madriaga

Kabanata 3

Kabanata 3

Beads

Maaga akong nagigising pero sinasadya kong bumaba ng matagal para hindi ko makasabay sa agahan si Sage. But even when I do that, I always ended up eating my breakfast with him.

Hindi ko alam kung matagal din ba siyang nagigising para magkasabay kami sa pag kain sa umaga. Palagi kong naririnig ang mga tanong ni Manang kung kakain na ba siya ng agahan at kapag nakita akong kumakain na mag-isa sa hapag ay agad tatango.

Kung matagal nga siyang nagigising, maybe I should try waking up early. Sa ganoong paraan hindi kami magkakasabay. And maybe in that way, I will know if he really wakes up early or late. 

Maingat akong bumaba ng hagdan at nadatnan ang tahimik na sala. Maaga pa ngayon at hindi pa nakakababa sila Mama. My goal today is to make sure I will eat alone. 

Nadatnan ko si Manang na nagluluto ng para sa almusal kasama ang dalawang kasambahay. They're talking about something when I went inside the kitchen.

Agad akong namataan ng isang katulong na bumati. I smiled and greeted back. 

"Maaga ka yata nagising, Señorita?" si Manang. 

Ngumiti lang ako at naupo sa isang stool. I'm not yet hungry, but for the sake of my plan, I should eat by now. 

They gave me a warm glass of milk to drink while waiting for the rice. It's still early, even when I eat slow siguradong wala ring makakasabay sa akin. Kung may sasabay man, siguradong ang mga katulong lang. 

Hindi nagtagal ay naluto rin ang kanin. I stood up and took a rice that is enough for me to eat. Bumalik ako sa pagkakaupo sa stool nang makakuha ng ulam.

Hindi ako gutom pero kahit mainit pa ay sinimulan ko na ang pag kain. I was about to put the spoon in my mouth when Sage went inside the kitchen.

Agad niya akong namataan. Nagtaas siya ng kilay, tahimik na nagtataka kung bakit ako naroon.

"Good morning, Sir!" masiglang bati ng dalagang katulong.

"Good morning," he greeted coldly.

Umiwas ako ng tingin. He looked confused or even shocked seeing me here this early. I don't want to assume or anything. Umaasa ako na baka nagkakamali lang ako ng iniisip. 

From my peripheral vision, I saw him walked towards the refrigerator and took a pitcher of cold water. Hindi ko alam kung nananadya pero lumapit siya at inilapag ang dalang baso sa harapan ko. 

I thought that's his but when he pushed the glass closer to me, I realized its for me. Napatingin ako sa kanya, hindi inaasahan ang kanyang ginawa.

He looked at me sharply, like he knew about my plan before he turned his back on me. Kumuha siya ng isang baso para sa sarili. 

"Kakain ka na ba, hijo?" tanong ni Manang.

"Yes, I'll eat with her," he answered without taking his eyes off me. 

Why would he do that? I thought he didn't like my presence. Kung ayaw niya sa akin bakit palagi siyang sumasabay sa akin sa pag kain. If he's just being kind, I don't need it. 

I want to ask him because of curiosity. Pero nalalamangan ako ng takot. Fear is not the right word, I'm intimidated. Mas pinili ko na lang ang manahimik.

I tried to focus to my food. Lalo na nang tumabi siya sa katabi kong stool. 

I want to transfer to dining, but I don't want to be rude. Siguradong mararamdaman niya na iniiwasan ko siya na totoo namang ganoon talaga.