By mieć 100% odporności | Dietetyka

Miedź

Miedź jest mikroelementem, który bierze czynny udział w syntezie krwinek czerwonych. Poprawia transport i proces wchłaniania żelaza.  Razem z nim transportuje tlen do komórek ludzkiego ciała. Zaopatruje w tlen najbardziej narażoną na niedotlenienie tkankę nerwową. Od jej ilości uzależniona jest praca mózgu oraz wszystkie procesy poznawcze takie jak zapamiętywanie, myślenie i zdolność kreatywnego tworzenia. Wpływa na szybkość przekazywania impulsów nerwowych oraz poziom aktywności neuroprzekaźników. Miedź jest składnikiem dysmutazy ponadtlenkowej, która jest enzymem przeciwutleniającym. Chroni błony komórkowe przed działaniem wolnych rodników. Bierze czynny udział w syntezie tkanki łącznej i tworzy wiązania poprzeczne w kolagenie, elastynie, melaninie oraz keratynie. Wpływa na poprawę stanu, skóry. Wzmacnia odporność. Miedź wpływa na syntezę prostaglandyn, czyli związków, które wpływają na prawidłową czynność serca oraz ciśnienie tętnicze krwi.

Miedź (Cu) jest niezbędnym mikroelementem zarówno dla patogenów, jak i gospodarzy podczas infekcji wirusowych. Miedź jest zaangażowana w funkcje najważniejszych komórek odpornościowych, takich jak limfocyty T pomocnicze, komórki B, neutrofile, komórki NK i makrofagi. Te komórki krwi biorą udział w zabijaniu drobnoustrojów zakaźnych, w odporności pośredniej komórkowej oraz w wytwarzaniu specyficznych przeciwciał przeciwko patogenom. Ludzie z niedoborem miedzi wykazują wyjątkową podatność na infekcje z powodu zmniejszonej liczby i funkcji tych komórek krwi. Ponadto miedź może zabijać wiele zakaźnych wirusów, takich jak wirus zapalenia oskrzeli, polio, ludzki wirus niedoboru odporności typu 1 (HIV-1), inne wirusy otoczkowe lub nieotoczkowe, jedno- lub dwuniciowe DNA i RNA. Ponadto miedź ma zdolność do kontaktowego zabijania kilku wirusów, w tym SARS-CoV-2.

Jak objawia się niedobór miedzi?

Objawem niedoboru miedzi jest pojawienie się niedokrwistości wynikającej z utrudnionego transportu żelaza do tkanek zajmujących się syntezą hemoglobiny. Nieprawidłowa synteza hemu oraz skrócenie przeżycia erytrocytów może świadczyć o niewystarczającej ilości tego pierwiastka. Wśród innych objawów wyróżnia się: podatność na osteoporozę i pękanie kości, zaburzenia w elastyczności i ciągłości naczyń krwionośnych, nieprawidłową pracę mięśnia sercowego oraz przebarwienia występujące na skórze i włosach. Najbardziej narażone na występowanie niedoborów są wcześniaki i dzieci z niską masą urodzeniową, u których zapasy nagromadzonej miedzi w wątrobie są zbyt niskie na pokrycie faktycznego zapotrzebowania organizmu. Niekorzystny wpływ niewystarczającej ilości miedzi na funkcje immunologiczne jest najbardziej widoczny u niemowląt i osób starszych. Niemowlęta z zaburzeniami genetycznymi powodującymi ciężki niedobór miedzi cierpią na częste i ciężkie infekcje. W populacji osób dorosłych diagnozuje się niedobór miedzi jako następstwo stosowania suplementacji cynkiem.

Jak objawia się nadmiar miedzi?

Nadmierne spożywanie miedzi prowadzi do podrażnienia układu pokarmowego, które manifestuje się skurczami żołądka, bólami brzucha, biegunką, nudnościami, wymiotami oraz metalicznym posmakiem w ustach.

Miedź występuje głównie w produktach, które zawierają około 30% pierwiastka. Można ją znaleźć w roślinach strączkowych, orzechach,  ziemniakach (15%), świeżych warzywach (13%), mięsie, wędlinach i rybach (11%). W przypadku wykorzystania stopów pierwiastka w materiałach budowlanych instalacji wodnych oraz osprzętu sanitarnego dodatkowym źródłem miedzi może być woda pitna.

Zapotrzebowanie na miedź: Zalecane spożycie (RDA) dla wszystkich wynosi 0,9 mg/os/d, z wyjątkiem:
Niemowlęta 0-0,5 - AI = 0,2mg/os/d
0,5- 1 - AI = 0,3mg/os/d
Dzieci 1-3 - RDA = 0,3 mg/os/d
4-6 - RDA = 0,4 mg/os/d
7-9 - RDA = 0,7 mg/os/d
Chłopcy 10-12 - RDA = 0,7 mg/os/d
Dziewczyny 10-12 - RDA = 0,7 mg/os/d
Kobiety w ciąży - RDA = 1,0 mg/os/d
Kobiety w trakcie laktacji - RDA = 1,3 mg/os/d

***

Istnieje pewna choroba związana z nieprawidłowym metabolizmem miedzi. Jest to choroba Wilsona jest chorobą genetyczną, która dziedziczy się autosomalnie recesywnie. Polega na patologicznym odkładaniu się miedzi w tkankach wątroby, mózgu, nerkach oraz rogówce. Choroba wtórnie uszkadza narządy, w których magazynowany jest pierwiastek.Objawy choroby to m.in.:

neurologiczne – drżenia spoczynkowe, zamiarowe, pozycyjne, dystonia, zaburzenia połykania, zaburzenia dyzuryczne, bóle głowy; wątrobowe – ostre zapalenie wątroby, nieprawidłowe wartości enzymów wątrobowych, niewydolność wątroby; związane z układem ruchowym – zmiany występujące w kościach i stawach, wzmożona łamliwość kości; nefrologiczne – uszkodzenie kanalików nerkowych, hiperkalciuria, hiperfosfaturia, nefrokalcynoza; dermatologiczne – zmiany skórne; kardiologiczne – zaburzenia rytmu serca; ginekologiczne – zaburzenia w miesiączkowaniu u kobiet i zaburzenia płodności; hematologiczne – trombocytopenia i leukopenia.