[47] Make A Wish

80 8 0
                                    

Η ιδέα του Έιντεν ήταν πολύ καλή. Η Λούνα ένιωθε ένοχη που το είχε ξεχάσει και τώρα ήλπιζε να κατάφερνε να πείσει τον Νίκο να βοηθήσει. Και να ανεβάσει λίγο τη διάθεσή του, να ξεχάσει και να αφήσει στην άκρη έστω και για λίγο τα προβλήματά του και τα πικρά συναισθήματά που τον δηλητηρίαζαν.

Ο τελευταίος την κοίταξε με απορία. Καθόταν στο κρεβάτι του, με την πλάτη να ακουμπά το κεφαλάρι. Τα μάτια του ήταν κουρασμένα μετά από ένα ακόμη βράδυ δίχως αρκετό ύπνο. «Τι είναι;»

Η Λούνα χαμογέλασε αθώα. «Λοιπόν... ξέρω ότι οι τελευταίες μέρες ήταν δύσκολες για σένα και για όλους μας, αλλά... πιστεύω ότι χρωστάμε κάτι σε κάποιον. Και θα κάνει κι εσένα καλό, σε βεβαιώνω! Θα ξεφύγεις λίγο από όλα αυτά με τους γονείς σου και τη Σολ...»

Ο Νίκο δεν έδειξε να καταλαβαίνει σε τι αναφερόταν. Δεν τον κατηγορούσε, είχε περάσει πολλά, ήταν συναισθηματικά εξαντλημένος. Το μυαλό του ήταν θολό, αδυνατούσε να σκεφτεί σωστά και καθαρά. Όταν του εξήγησε, χαμήλωσε το βλέμμα του, ένα σύννεφο λύπης να θολώνει το μπλε χρώμα τους. «Το ξέχασα τελείως...» ψέλλισε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του. «Αλλά... δε νομίζω ότι θα καταφέρω να βοηθήσω... Η διάθεσή μου δεν είναι κατάλληλη και θα κατέστρεφα την ατμόσφαιρα με την παρουσία μου.»

«Διαφωνώ!» αναφώνησε κα κάθισε απέναντί του. «Ο Σεθ ξέρει τι πέρασες και τι περνάς και θα δείξει κατανόηση αν, λέω αν, φέρεσαι σαν αργοκίνητο ζόμπι,» είδε ένα μικρό χαμόγελο στα χείλη του, «Αλλά είμαι σίγουρη ότι αυτό είναι ό, τι ακριβώς χρειάζεσαι. Να περάσεις λίγο χρόνο με τους φίλους σου, άτομα που σε νοιάζονται και θα σε βοηθήσουν να ξεχαστείς λίγο από όσα σε βαραίνουν. Θα το δεις, θα νιώσεις καλύτερα.»

Έστρεψε το βλέμμα του στο πλάι. «Δεν... Δεν νομίζω ότι μπορώ να συναναστραφώ με ανθρώπους έτσι όπως είμαι.»

Κούνησε το κεφάλι της. «Ανοησίες! Θα είσαι μια χαρά!» Έσκυψε μπροστά και έπιασε το χέρι του. «Είμαι σίγουρη ότι η Σολ θα σου θυμώσει αν δεν του δώσεις μία ευκαιρία.»

Αυτό τον έκανε να την κοιτάξει. Άνοιξε το στόμα του να πει κάτι αλλά το μετάνιωσε. Έσφιξε τα δάκτυλα της Λούνα και τελικά ένευσε. «Εντάξει.»

«Τέλεια!» είπε χαρούμενα. «Πρέπει να μιλήσω με την Ίρμα και τη Σάρα για τα λεπτομέρειες και να δούμε πού θα μαζευτούμε-,» Κίνησε να σηκωθεί αλλά ο Νίκο την τράβηξε πάλι κάτω, στην αγκαλιά του. Του χαμογέλασε. «Τι;»

Παιχνίδι Εκδίκησης Where stories live. Discover now