[16] Number 7

90 11 2
                                    

Μπορούσε ακόμη να ακούσει τις κραυγές του πλήθους και τα σφυρίγματα του διαιτητή, τις φωνές των παικτών και των μαζορετών, την καρδιά της να χτυπά σαν τρελή. Μπορεί να είχε περάσει σχεδόν μία ώρα από την λήξη του αγώνα, αλλά ακόμη ένιωθε την ένταση του παιχνιδιού να κυλά στο αίμα της.

Μπορεί να μην ήταν μόνη της στα γυναικεία αποδυτήρια, αλλά δεν μίλησε σε κανένα από τα κορίτσια της ομάδας των μαζορετών. Παρόλο που μερικές της ευχήθηκαν για την επιτυχία της ομάδας της, αυτή αρκέστηκε σε ένα σιωπηλό χαμόγελο. Δεν είχε διάθεση να πιάσει κουβέντα με καμία από αυτές. Ειδικά τώρα που η Σάρα ήταν εκεί. Κάθε φορά που την έβλεπε ένιωθε την πληγή στην καρδιά της να ανοίγει λίγο περισσότερο.

Μόνο στην Ίρμα είχε μιλήσει που την είχε υποδεχτεί πρώτη απ' όλους με ένα λαμπερό χαμόγελο που απλωνόταν σε όλο της το πρόσωπο. «Είδες; Σου είπα ότι όλα θα πήγαιναν καλά!»

Η Λούνα δεν κατάφερε να μην χαμογελάσει καθώς τα χέρια της φίλης της την παγίδεψαν σε μία ασφυκτική αγκαλιά. «Ίρμα... Ξέρεις ότι πρέπει να ζήσω για να παίξω στον επόμενο αγώνα, σωστά;»

Η Ίρμα ρόλαρε τα μάτια της, ενώ έκανε ένα βήμα πίσω. «Πάντως, θα μπορούσα να πείσω τον Άδη ή τον Χάρο να σε κρατήσει ζωντανή για λίγο ακόμη. Ή θα μπορούσα να θυσιάσω κάποιον άλλο για να πάρει αυτός την θέση σου... Καμία ιδέα;»

Η Λούνα άρχισε να γελάει. Δίπλωσε την μπλούζα που φορούσε στον αγώνα και την έβαλε στο σακίδιο της. «Κάτι τέτοιες στιγμές με τρομάζεις λίγο. Αλλά αν θέλεις, έχω να σου προτείνω κάνα δυο άτομα που δεν θα με πείραζε να μην ξαναέβλεπα ποτέ στη ζωή μου.»

«Τέλεια! Το μόνο που θέλουμε είναι ένα ασημένιο μαχαίρι, ένα λευκό ύφασμα ποτισμένο με το αίμα ενός αθώου, πόδια αράχνης, φτερά νυχτερίδας και ένα αντίτυπο του καταραμένου Βιβλίου των Νεκρών. Και φυσικά τον Νίκο- ε, αυτόν που θέλεις να θυσιάσεις.»

Η Λούνα την κοίταζε, δίχως να πει λέξη. Παρατήρησε ότι μερικά από τα κορίτσια που βρίσκονταν ακόμη στο δωμάτιο την κοιτούσαν άφωνες. Ξεφύσησε. «Λίγο δύσκολο να τα μαζέψουμε όλα αυτά, δεν νομίζεις;»

Η Ίρμα ανασήκωσε τους ώμους της, δείχνοντας απογοητευμένη. «Ναι... Ίσως το δοκιμάσουμε άλλη φορά.»

«Μέχρι τότε, λέω να δοκιμάσουμε την πίτσα από εκείνο το μαγαζί που άνοιξε πρόσφατα λίγο πιο κάτω, τι λες;» πρότεινε η Λούνα. Έκλεισε το φερμουάρ του σακιδίου της και το έβαλε στον ώμο της.

Παιχνίδι Εκδίκησης Where stories live. Discover now