Παιχνίδι Εκδίκησης

[29] Truth Between Lies

Η Ίρμα ήταν ανήσυχη. Πώς να μην ήταν όταν έβλεπε τον Όλιβερ αναίσθητο σε ένα από τα κρεβάτια του αναρρωτηρίου; Πώς να μην είναι όταν η πονεμένη έκφρασή του είχε εντυπωθεί στο μυαλό της; Είχε πολλές απορίες, έπρεπε να ξεκαθαρίσει πολλά πράγματα, αλλά γνώριζε ότι τώρα δεν ήταν η καλύτερη στιγμή. Αλλά... δεν μπορούσε να κάθεται και να μην κάνει τίποτα και να βλέπει τους φίλους της να πληγώνουν ο ένας τον άλλο. Ήθελε να κάνει κάτι για να βοηθήσει, για να ηρεμήσει την κατάσταση. Ήθελε να-

«Γιατί παίρνει αντικαταθλιπτικά;» ρώτησε τον Λίαμ που βημάτιζε πάνω κάτω, αναστατωμένος. Ο Ντάνιελ είχε φύγει λίγο αργότερα από τον Σεθ για να βρει την αδερφή του και να ζητήσει εξηγήσεις και στο δωμάτιο βρίσκονταν ο Λίαμ με την Ίρμα και τον κοιμισμένο Όλιβερ, καθώς και την νοσοκόμα Πιρς που έδενε έναν επίδεσμο γύρω από τον καρπό ενός παιδιού.

Ο Λίαμ έδειξε ένα βιαστικό βλέμμα προς την κατεύθυνση της Πιρς και του παιδιού, να ελέγξει αν την είχαν ακούσει. Έπειτα στράφηκε στην Ίρμα, ξεφυσώντας. «Μπορούμε να μιλήσουμε αργότερα για αυτό... Είναι μεγάλη ιστορία και-,» Κούνησε το κεφάλι του και κάθισε στην άκρη του κρεβατιού του αδερφού του.

«Καταλαβαίνω ότι δεν θα είναι ευχάριστο να μιλάς για αυτό αλλά νομίζω ότι πρέπει να ξέρω. Είναι το αγόρι μου. Και τον αγαπάω και θέλω να μπορώ να τον βοηθήσω όποτε χρειαστεί χωρίς να τον πληγώσω.» είπε μαλακά η Ίρμα.

Οι ώμοι του Λίαμ ήταν γερμένοι μπροστά. «Ίρμα... Καταλαβαίνω... Απλώς, αυτό αφορά τον Όλιβερ και ξέρω γιατί δεν είχε πει τίποτα γι' αυτό πριν. Καλύτερα να περιμένουμε να ξυπνήσει.» Ακουγόταν κουρασμένος.

«Εντάξει. Ας περιμένουμε να ξυπνήσει.» επανέλαβε η Ίρμα και άρχισε να χαϊδεύει πάλι το χέρι του Όλιβερ.

Ο Λίαμ πήρε μία βαθιά ανάσα. Αλλά δεν άντεχε άλλο. Έπρεπε να κάνει κάτι, να ζητήσει εξηγήσεις. Δεν άντεχε να βλέπει τον αδερφό του ευάλωτο. Αναμνήσεις από την ημέρα του ατυχήματος έρχονταν στο μυαλό του.

Σηκώθηκε όρθιος και βγήκε από το αναρρωτήριο δίχως να πει λέξη, αγνοώντας την Ίρμα που φώναξε το όνομά του.

Ο Νίκο πετάχτηκε έξω από το γραφείο του διευθυντή. Τα πόδια του έτρεμαν, αλλά πρόλαβε να βάλε το χέρι του στον κοντινότερο τοίχο και να κρατήσει το σώμα του όρθιο. Έβαλε την παλάμη του μπροστά από το στόμα του. Για πολλοστή φορά εκείνο το πρωί ένιωσε τη γεύση του εμετού στο στόμα του. Δεν είχε νιώσει χειρότερα όμως από τη στιγμή που είδε τον πατέρα του να ανοίγει την πόρτα του γραφείου του διευθυντή.