Η Σολ πέθανε.
Η Λούνα έτρεξε πίσω του. «Νίκο περίμενε!»
Όπως και όλοι μας κάποια στιγμή.
Γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ζούμε μόνο για να πεθάνουμε στο τέλος, ένα τέλος που θα είναι κοινό για κάθε ζωντανό πλάσμα, ανεξαρτήτως του τρόπου που θα συμβεί αυτό. Ή του πότε θα έρθει εκείνη η ώρα που η αυλαία θα πέσει, το τελευταίο κεφάλαιο θα γραφεί, οι Μοίρες θα κόψουν το νήμα που κρατά την ψυχή στον κόσμο των ζωντανών.
Ο Νίκο δεν την άκουγε. Άρχισε να κατεβαίνει τα σκαλιά στην είσοδο του σχολείο δυο-δυο. «Πρέπει να πάω δίπλα της, πρέπει να είμαι εκεί...»
Ο θάνατος δεν είναι το αντίθετο της ζωής. Αν το σκεφτεί κανείς, ο θάνατος είναι ένα κομμάτι της, το τελευταίο μέρος, η τελευταία πράξη στο έργο της ζωής κάποιου που έχει ξεκινήσει με την γέννηση. Ο θάνατος είναι η φυσική εξέλιξη και κατάληξη όλων των ζωντανών πλασμάτων ώστε ο θάνατος τους να δώσει ζωή σε κάτι άλλο. Ο κύκλος ζωής και θανάτου είναι αιώνιος, ένας ουροβόρος.
Κι όμως, ο θάνατος σπέρνει τον πανικό, τη λύπη, την απελπισία, τον τρόμο και τον φόβο στο πέρασμα του. Έχει γίνει συνώνυμο του πόνου, του χαμού, του αποχωρισμού, του αγνώστου, του τιμωρίας.
«Περίμενε! Δεν μπορείς να οδηγήσεις έτσι! Θα πάθεις κανένα ατύχημα!»
Σταμάτησε απότομα. «Και τι στην ευχή πρέπει να κάνω; Να περιμένω μέχρι να ηρεμήσω για να πάω κοντά της; Γιατί κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να συμβεί σύντομα!» φώναξε.
Όπου και όποτε ο μαυροφορεμένος συλλέκτης ψυχών εμφανιστεί για να πάρει αυτό που επιθυμεί, ευχόμαστε να είχαμε λίγο χρόνο ακόμη, λίγες ανάσες ακόμη. Νιώθουμε ότι ο χρόνος που ζήσαμε δεν ήταν αρκετός, ότι δεν κάναμε όλα όσα θα θέλαμε, δεν επιτύχαμε τους στόχους και τα όνειρα που μας κρατούσαν ξύπνιους τα βράδια, δεν ρισκάραμε αρκετά, δεν φτιάξαμε αρκετές αναμνήσεις με τους αγαπημένους μας. Νιώθουμε ότι ο θάνατος είναι αυτός που θα μας στερήσει τη δυνατότητα να ξαναδούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, να διορθώσουμε ένα λάθος, να ζήσουμε κι άλλες, νέες όμορφες στιγμές, νέες περιπέτειες, νιώθουμε ότι μας τιμωρεί με το να πάρει μακριά μας έναν αδερφό, έναν πατέρα ή μητέρα, έναν φίλο ή συγγενή, ένα μικρό παιδί.
Σταμάτησε μπροστά του. Είδε τα δάκρυα στο πρόσωπό του. «... Μπορώ να πω στον Ράφαελ να μας πάει...»
Άρχισε να κουνά το κεφάλι του. «Όχι, όχι, δεν χρειάζεται να αναστατώσουμε τους άλλους.»
BINABASA MO ANG
Παιχνίδι Εκδίκησης
Teen FictionΗ Λούνα Έβανς θέλει να εκδικηθεί το πρώην αγόρι της, Νίκο Σαντιάγο, όταν έμαθε ότι η σχέση τους είχε δημιουργηθεί μόνο και μόνο για να κερδίσει εκείνος ένα στοίχημα που είχε βάλει με τον κολλητό του. Τώρα θέλει να κάνει τα πάντα για να τον πληγώσει...
