Οι πρωινές ακτίνες του ηλίου είχαν φτάσει στο εσωτερικό του δωματίου της Λούνα, περνώντας μέσα από την κουρτίνα που κάλυπτε το παράθυρο δίπλα από το κρεβάτι της. Όταν είχε τραβήξει το μοβ ύφασμα, νόμιζε ότι θα κρατούσε μακριά το φως και θα βυθιζόταν στην ηρεμία του σκοταδιού που κυριαρχούσε στο δωμάτιο. Αλλά, όπως σε κάθε παραμύθι και ιστορία οι δυνάμεις του κακού και του σκότους ηττώνται, έτσι και οι ακτίνες του ηλίου εκείνο το πρωί, όπως και κάθε πρωί, κατάφεραν να περάσουν το φράγμα της κουρτίνας, υποχρεώνοντας το σκοτάδι να υποχωρήσει για να επικρατήσει το φως.
Το φως είναι σύμβολο ελπίδας, χαράς, νίκης του καλού εναντίον του κακού. Το μόνο, όμως, που σήμαινε για τη Λούνα εκείνο το πρωί είναι ότι είχε ξημερώσει μία ακόμη μέρα. Και ότι έπρεπε να πάει στο σχολείο, να παρακολουθήσει μαθήματα και να υποστεί τα υποτιμητικά βλέμματα και σχόλια όσων βρίσκονταν χτες στο πάρτι του Νίκο. Το χειρότερο ήταν ότι θα έπρεπε να βρίσκεται στον ίδιο χώρο με τον Σεθ, τον Όλιβερ, τη Σάρα και τον Νίκο, αυτούς που την ρεζίλεψαν και της είπαν ψέματα, αυτούς που την πρόδωσαν.
Ένα χτύπημα στην πόρτα την έκανε να ανοίξει τα μάτια της.
«Λούνα; Μικρή μου ξύπνησες;» ρώτησε τρυφερά η μητέρα της, καθώς άνοιγε την πόρτα.
Η μητέρα της, η Τζόις Έβανς, ήταν μία γυναίκα μετρίου αναστήματος, λεπτοκαμωμένη με σκούρα καστανά μαλλιά που έφταναν μέχρι του ώμους της. Τα μάτια της ήταν μικρά και γκριζογάλανα που πολλές φορές έμοιαζαν κρυστάλλινα. Κάτω από τα μάτια της υπήρχαν μαύροι κύκλοι, αποτέλεσμα της νυχτερινών βαρδιών της που έκανε ως νοσηλεύτρια στο Γενικό Νοσοκομείο του Νιου Χέβεν. Η Λούνα δεν έμοιαζε με τη μητέρα της ούτε στα εξωτερικά χαρακτηριστικά ούτε στον χαρακτήρα. Πολλές φορές είχε ευχηθεί να είχε την υπομονή και την ψυχραιμία της.
Η Λούνα ακολούθησε με το βλέμμα την μητέρα της να την πλησιάζει και να κάθεται στην άκρη του κρεβατιού της. «Λούνα, θα αργήσεις για το σχολείο.»
«Δεν θα πάω.» ψέλλισε εκείνη γυρίζοντας από την άλλη μεριά. Η φωνή της ακούστηκε πνιχτή, βαριά. Ένιωθε τον λαιμό της ξερό.
Η μητέρα της το πρόσεξε. Επίσης πρόσεξε τα νωπά ρούχα της στο πάτωμα, τα ανακατεμένα μαλλιά της και μύρισε τη μυρωδιά του χλωρίου πάνω της. Κατάλαβε αμέσως ότι κάτι είχε συμβεί. «Αγάπη μου, είσαι καλά; Μήπως έγινε κάτι χτες στο πάρτι;»
«Τίποτα δεν έγινε.» είπε κοφτά η Λούνα. Ξερόβηξε. «Απλώς, δεν νιώθω πολύ καλά. Λέω να μείνω σπίτι σήμερα.»
أنت تقرأ
Παιχνίδι Εκδίκησης
قصص المراهقينΗ Λούνα Έβανς θέλει να εκδικηθεί το πρώην αγόρι της, Νίκο Σαντιάγο, όταν έμαθε ότι η σχέση τους είχε δημιουργηθεί μόνο και μόνο για να κερδίσει εκείνος ένα στοίχημα που είχε βάλει με τον κολλητό του. Τώρα θέλει να κάνει τα πάντα για να τον πληγώσει...
