Παιχνίδι Εκδίκησης

[46] Tears Of Sorrow, Tears Of Love

Η Λούνα καθόταν με τα πόδια σταυρωμένα στην άκρη του κρεβατιού του Νίκο. Το βλέμμα της ήταν στραμμένο πάνω του. Η κούραση των τελευταίων ημερών κατάφερε να τον ρίξει σε ένα σύντομο ύπνο, ύστερα από ένα ακόμη ξέσπασμα. Τα βλέφαρα του ήταν ακόμη υγρά από τα δάκρυα. Το μαξιλάρι του είχε μουσκέψει. Το ένα του χέρι ήταν ακουμπισμένο στο στήθος του που ανεβοκατέβαινε σταθερά, συγχρονισμένο με την αναπνοή του. Κοιμόταν τόσο ήρεμα, τόσο γαλήνια που έμοιαζε με έναν μικρό άγγελο.

Έναν άγγελο που είχε ξεχάσει πώς να πετά.

Είχαν περάσει δύο εβδομάδες από τότε που πέθανε η Σολ. Είχαν συγκλονιστεί όλοι. Για τον Νίκο, όμως, ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος, σαν να είχε χαθεί όλος του ο κόσμος. Το μέγεθος του πόνου που τον βασάνιζε ήταν τεράστιο, ατελείωτο. Τις πρώτες μέρες δεν ήθελε να δει κανέναν. Ο Σεθ κι ο Όλιβερ είχαν προσπαθήσει πολλές φορές να μείνουν κοντά του, αλλά προτίμησε να μείνει μόνος του, απομονωμένος στο δωμάτιο του. Είχε κλειδώσει τον εαυτό του στο δωμάτιο του με μόνη συντροφιά τον πόνο και τη θλίψη που τον κατασπάραζαν αργά, μέρα με τη μέρα.

Ούτε στην κηδεία της ήθελε να πάει. Δεν μπορούσε να την αποχαιρετήσει, δεν ήθελε να είναι αλήθεια ότι δεν θα την ξαναέβλεπε να χαμογελάει, να παίζει, να τραγουδάει. Δεν ήθελε όλος αυτός ο εφιάλτης στον οποίο είχε βυθιστεί με τον θάνατο της Σολ να είναι αλήθεια. Καθώς στεκόταν όμως, μετά την τέλος της τελετής, πλάι στον τάφο της, μόνος του, κοιτώντας την φωτογραφία μίας χαμογελαστής Σολ, ευχήθηκε ότι όπου και να ήταν, να ήταν καλά, απαλλαγμένη από το βάρος της ασθένειας της. Και των γονιών της.

Φυσικά ούτε τους γονείς του ήθελε να δει. Ήταν θυμωμένος, έξαλλος μαζί τους που δεν τον ενημέρωσαν την στιγμή που η Σολ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, που του στέρησαν την ευκαιρία να της πει 'αντίο'. Μετά από όλα όσα είχε περάσει εξαιτίας τους, το μόνο που τους είχε ζητήσει ήταν να είναι εκεί προτού η αδερφή του θα... έφευγε για έναν μακρινό προορισμό δίχως επιστροφή. Για άλλη μία φορά όμως τον είχαν απογοητεύσει.

Ανοιγόκλεισε τα μάτια της και έριξε μια ματιά τριγύρω. Το δωμάτιο του Νίκο ήταν καθαρό και τακτοποιημένο, δεν επικρατούσε το χάος των πρώτων ημερών μετά τον θάνατο της Σολ. Γιατί ο Νίκο είχε ξεσπάσει στο δωμάτιο του. Βιβλία ήταν πεταμένα στο πάτωμα, ρούχα έξω από τη ντουλάπα, φωτογραφίες με τους γονείς του σκισμένες και πεταμένες κάτω. Όλα ήταν ανακατεμένα, απεικονίζοντας την άθλια ψυχολογική του κατάσταση. Μόνο φωτογραφίες με τη Σολ είχαν επιβιώσει από αυτή την έκρηξη οργής και λύπης.