Przyjmiesz mnie do mafii, Marinette? /miraculum

Rozdział 8

- Ejjjj... Będziemy patrzeć jak ona umiera? Przecież mamy mnichów...

- Zastąp ją. Sprawdź się. - powiedziała Chloe.

Wziąłem Marinette na ręce w stylu panny młodej.

- Alya idź proszę przy mnie i uciskaj rany żeby się nie wykrwawiła. Kim weź to ciało, trzeba coś z tym zrobić.

- Ja zajmę się ciałem. - powiedziała Juleka.

- Dobrze. Jedziemy teraz do mnichów. Potem zobaczymy. A ty Mariś... Postaraj się nie umierać.

Skrzywiła się kiedy schodziłem ze schodów. Usiadłem z nią na tylnych siedzeniach, a Alya z piskiem opon wyjechała z parkingu. Trzymałem ręcznik przy jej ranach.

Patrzyłem na nią, na jej ból. I nic nie mogłem zrobić. Z tego co wiem większość jak została poszczelona to Mari na miejscu wyciąga kule i zaszywa ranę. A kiedy to ona jest postrzelona nic nie możemy zrobić.

Czułem się jak ostatni debil. Jedyne co robiłem to uciskałem materiał do jej ran i głaskałem ją po głowie, kiedy z niej uciekało życie. Widziałem że zawdziecie się go trzymała ale każdy oddech sprawiał jej ból.

Odsunąłem na chwilę materiał by sprawdzić jak głębokie są rany. Jedna w brzuchu, pod wątrobą, ale bardzo głęboka. Druga też głęboka ale nie aż tak w okolicach prawej piersi.

Znów przycisnąłem materiał. Gdy zobaczyłem że już jesteśmy zacząłem brać ją delikatnie na ręce i wychodzić z auta. Szybkim tempem uważając na nią poszedłem do budynku. Nie wiedziałem gdzie się kierować, wtedy na pomoc przyszedł mi jakiś staruszek w koszuli z motywem hawajskim i rybaczkach.

- Chodź za mną. - powiedział a ja bez słowa za nim poszedłem.

Poszliśmy od razu na salę operacyjną. Staruszek założył kitel, rękawiczki i maseczkę. Zdezynfekował jeszcze rękawiczki. Po chwili kazał mi wyjść w jakieś pomieszczenie.

To pomieszczenie było małe. Miało kilka ławek i było od pasa w górę oszklone, tak że wszystko widziałem. Były jeszcze jedne drzwi. Chwilę później przez nie wparowały Tikki i Alya z Nino i Plagiem.

A więc tamte drzwi były na korytarz ale były na jakiś kod. Wróciłem wzrokiem do operacji. Nikt się nie odzywał. Patrzyłem jak staruszek dezynfekuje ranę a potem jakąś maszynę wkłada w dziury zrobione przez kule.

Pojawił się jakiś dziwny czarno - biały obraz. Nic nie widziałem ale staruszek pokiwał głową. Na salę wchodziło coraz więcej lekarzy i pielęgniarek. Maszyny pikały i wydawały różne odgłosy.

Zrezygnowany usiadłam na ławkę. Pochyliłem się i zasłoniłem twarz dłońmi. Zamknąłem oczy i próbowałem się zebrać do kupy. Czułem jak pod powiekami zbierają się łzy. Zacisnąłem je mocniej, ale to nic nie dało. Łzy pociekły po mojej twarzy i spływały na podłogę.

Też teraz płakałem jak dziewczyny. Nie chciałem dać ponieść się emocjom ale łzy spływają czy chce czy nie. Poczułem Plaga i Nino, którzy siadają po obu moich stronach.

I nagle czegoś mi zabrakło. Nagle zdałem sobie sprawę co się stało. Maszyna która informowała o pulsie Marinette, zamiast pikać zatrzymała się i wydała z siebie przeciągły krzyk. Przynajmniej tak mi się kojarzyło. Lekarze zaczęli panikować.

Zerwałem się z miejsca i stanąłem przy szybie. Łez było coraz więcej a obraz Marinette stał się zamazany. Otarłem je szybko wierzchem dłoni. Staruszek nagle wszystko z siebie zdjął. A w mojej głowie rozbrzmiewała jedna myśl.

To koniec...

Jednak on zamiast wyjść stanął na leżącym bezwładnie ciałem. Wyciągnął ręce tak, że były około 20 centymetrów nad postrzelonymi miejscami.