In Your Arms ( Med Series #1)

Chapter 60

Chapter 60

Back

"Are you sure you want to do this?" paninigurado ng aking ama.

"I am sure, Pa. I also badly want to talk to her," I assured my father.

His eyes shifted to the person beside me, who's silently sitting. Kanina pa siya hindi kumikibo ng pinatawag kami ng aking ama. He must have been shocked now that I know the truth about my mother's death.

"Are you okay, Dr. Sandoval?" my father asked.

Umangat siya nang tingin sa ama ko at tipid itong nginitian.

"I'm okay, Dr. Sandoval. Sorry, I spaced out," pagdadahilan niya.

"Kamusta na ang ama mo?"

"Anong nangyari sa daddy mo?" I butt in.

"He's doing fine, I think. His doctor was always reporting to me," he answered my father, completely ignoring my question.

At ng dahil sa sagot niya sa aking ama ay mas lalo lang akong na kyursos sa mga kaniyang ama kaya nagtanong ulit ako.

"What happened? Is your father sick?" I asked worriedly.

He took a glance from me and smiled, "He's mentally ill. Depression. After everything that happened to my family."

Natigilan ako sandali. Hindi alam kung ano ang susunod na sasabihin pagkatapos kong marinig iyon sa kaniya. I asked the wrong question. Dapat pala ay hindi ko na lang siya tinanong.

"I'm sorry, I asked you about it," pagpapaumanhin ko.

"It's okay, Neve. You don't have to apologize." Pinakitaan niya ako ng sinserong ngiti.

"Ako nga dapat ang humihingi ng pasensyo sa'yo at sa kay Dr. Vasquez because of my mother, Tita was not here now," he bowed his head.

"It's not your fault, Reeve. It's your mother's fault. Hindi dapat ikaw ang humihingi ng tawad sa amin dahil pati ikaw ay biktima lang din," I frankly said it to him.

"My daughter's right, Sandoval. It's not your fault, so stop apologizing for the things you didn't commit. Stop owning your mother's fault," seryosong sabi ng aking ama at nakahalukipkip sa kaniyang swivel chair.

They hid the truth from me. Alam nilang lahat kung sino ang nasa likod ng pagkamatay ng aking ina pero mas pinili nilang itago sa akin. Kung hindi ko pa narinig ang usapan ni papa at ng tunay kong ama noong kakabalik ko lang dito ay hindi ko pa malalaman.

At iyon din ang hindi nila alam...na alam ko na ang totoo. And to be honest, when I heard the truth, I couldn't get mad at her for doing it. Kasi kahit pa na kamuhian ko siya ay hinding-hindi na mababalik ng galit ko ang buhay ng ina ko.

Ang tanging nararamdaman ko na lang para sa kaniya ay awa. Awa dahil kahit kailan hindi niya man lang iniisip ang kapakanan ng pamilya niya. Mas iniisip niya pa ang sarili kesa sa taong nakapalibot sa kaniya.

Her selfishness brings her down. She lost everything from her.

"You really sure you want to do this?" Reeve finally talked. Ang kaniyang mga mata ay nabahiran ng lungkot. He even seems not happy with my decision.

Tumango ako ng desidido. Bahala na kung ano ang mangyayari sa akin at kung anong masasamang mga salita ang matatanggap ko sa kaniya ang importante ay makausap ko siya.

"Then, I am going with you," he said with finality.

Nginitian ko siya at hinawakan ang kamay niya. Wala akong pakialam kung nanonood ang ama ko sa amin. I'm sure it must have been hard for him. Bearing all the burden by himself.