You Are The Reason... Więzień Labiryntu | Newt

Rozdział 18 |WL|

Rano ostrożnie wyszliśmy z bazy rozglądając się po strefie. Prawie wszystko było zniszczone. Stołówka jak i lecznica były spalone na proch, a trawa wokół nas przybrała złotą miejscami brązowawą barwę. Po strefie rozchodził się nieprzyjemny zapach spalenizny. Jedyne co zachowało się w dobrym stanie była to moja chata i baza. Były one poniszczone ale dało się w nich schronić.

Chwilę potem dostrzegliśmy zmierzającego w naszą stronę Galliego z kilkoma jego przyjaciółmi. Od chłopaka kipiała wściekłość. Mój brat podszedł do Thomasa i całą siłą zdzielił mu pięścią w twarz. Thomas upadł na ziemię, a z jego nosa zaczęła się sączyć szkarłatna ciecz.

- Widzisz co narobiłeś?! – wykrzykiwał w twarz Świeżego siedząc na nim, przygniatając go przy tym do ziemi.

Gally już się wycofywał, ale potem gwałtownie odwrócił się w stronę Thomasa i zdzielił mu po raz kolejny.

- To za moją siostrę – powiedział Świeżemu uśmiechając się złośliwie

- Gally! Wystarczy! – złapałam dłoń chłopaka, która miała wylądować na twarzostanie Świerzucha

Brat spojrzał się na mnie przenikliwym spojrzeniem, po czym wstał.

- Wsadzić ich do ciapy! – rozkazał swoim przydupasom wskazując na Thomasa i Teresę, a oni posłusznie wykonali swoje polecenie.

Chwyciłam brata za rękę i odciągnęłam od reszty aby porozmawiać z nim w cztery oczy.

- Co ty do cholery odpurwiasz?! – zapytałam patrząc mu się oczy

- Oni wszystko zniszczyli, więc za to zapłacą. Przygotuj się bo popołudniu ich wygnamy! – wykłócał się ze mną Gally

- Odbiło ci! – wrzasnęłam i odwróciłam się na pięcie idąc w stronę chłopców.

-Musimy się stąd wynosić, dozorcy będą zabierali każdej nocy jednego, aż nikt nie zostanie! – powiedziałam w ich umysłach

Byłam już przy nich więc złapałam obydwóch za ręce i zaciągnęłam ich do pokoju narad. Gdy weszliśmy mocno trzasnęłam drzwiami. Moja rozpacz przeradzała się w niewyobrażalny gniew. W moich żyłach pulsowała wściekłość, a serce waliło jak młot.

- Co dalej? Uciekamy? – zapytałam

- Chyba o jest konieczne – odparł cicho Newt

- Ale najpierw plan – uznał Minho

Zaczęliśmy ustalać plan, wszystko co do jednego szczególiku. Gdy cały plan był już gotowy wyruszyliśmy się pakować.

Weszłam do mojego na wpół zniszczonego pokoju i z kąta szafy wyjęłam mały materiałowy plecaczek, który otrzymałam od Stwórców za którymś przyjazdem pudła. Zaczęłam do niego pakować potrzebne rzeczy – nie wiedzieliśmy co nas spotka na zewnątrz. Włożyłam tam dwie manierki wypełnione po brzegi wodą, oraz kilka dużych koszulek i bieliznę. Usiadłam na podłodze i wśród gruzów zaczęłam szukać mojego pamiętnika który pisałam od początku mojego pobytu w Strefie. Kalecząc przy tym swoje dłonie w końcu natknęłam się na mały zeszycik z skórzaną oprawą zawiązywaną na dwa rzemyki. Włożyłam go do plecaka i podniosłam się z brudnego podłoża. Spojrzałam na ścianę naprzeciwko mnie, widniały tam moje rysunki. Pośpiesznie wszystkie zdjęłam i upchnęłam do moich kieszeni. Zatrzymałam się wzrokiem na rysunku z ukazanymi wszystkimi moimi przyjaciółmi. Wzięłam do ręki ołówek i dorysowałam Albiemu aureolę i skrzydła anioła a na dole rysunku zamieściłam napis ,, Któregoś dnia jeszcze się zobaczymy". Starałam się być twarda ale nie dałam rady. Po moich policzkach ponownie spłynęło kilka słonych łez.