Ultima Pagina [COMPLETED✓]

TRENTA

CHAPTER 30✓

▼▼•

▼▼•

▼▼•

Is the person running out of tears? Do tears dry out when too much is released from them? How long will I cry and how many more buckets of tears can I shed? I almost closed my eyes in tears. Sojou and I haven't talked for a few days. He just leaves food on the table and after that he  locks it back in the room. Even though we live in the same house, we do not see each othet.  I also don’t know what he was doing during those few days.

Sineryoso niya ang kanyang sinabi na layuan muna namin ang isa't-isa. Ang hirap. Sobrang hirap. Hinahanap ko agad ang kanyang presensya sa tabi ko. Ang mga pag tawag niya sa akin na nag silbi nang musika sa akin tenga. Wala akong magawa kung hindi ang mag hintay kung ako'y kailan niya babatiin. Gusto ko siyang lapitan at kausapin ngunit ayaw kong labagin ang kanyan kagustuhan na bigyan munang espasyo ang isa't-isa.

I miss my Ash haired guy.

Dala na rin ng pagod at matinding pag-iisip, hindi ko namalayan na ako'y nakatulog na pala. Nagising na lamang ako ng makaramdam ng kalam ng sikmura.

Bumaba ako papunta sa kusina.

And I found him there...

Nag tama pa ang makahulugan naming mga mata. Sabay kaming nag iwas ng tingin at muli na namang nabalot ng katahimikan ang kusina.

I miss that guy...

"K-kumain ka na?" I break the silence that surrounding us. Tumingin ako ng bahagya sa kanya. Bakit hindi ko siya matignan?

I was waiting just in case a word came out of him, but nothing. He only nodded and turned his back on me again. I just bent down and looked at the food he was served. I sat down and started eating them. Even though I ate alone. Every bite and swallow of this food seemed to clog my throat. It was hard for me to swallow it because every swallow coincided with the watering of my eyes.

Nang matapos ay ako rin ang nagligpit ng aking pinagkainan. Laking pasasalamat ko na lamang ng nakatapos ako ng pagkain ng hindi tumutulo ang luha sa aking mga mata.

I went to the place overlooking the outside of the mansion. The surroundings are very quiet. I just realized that I was walking out in the middle of a quiet night. Only the beating of the wind can be heard. I hugged myself when I felt the cold as it hit my skin.

"Sojou..." Mahinang pag tawag ko kahit alam ko na hindi niya ako maririnig. Naroon siya sa kanyang silid at nag kukulong.

"Nahihirapan na ako..." Muling saad ko kasabay ng pagtulo ng luha sa aking kaliwang mata. Nag sisimula na naman akong umiyak.

Sumabay ang aking nararamdaman sa aking paligid. Ang tahimik at madilim na kapaligiran na pwedeng maikumpara sa aking nararamdaman.

"Sojou..." Nagsunud-sunod ang patak ng aking luha kasabay ng unti-unting pagluwag ng aking pakiramdam. Umiiyak na naman ako at nag iisa sa gitna ng kadiliman. Kung noong bata ako ay takot ako sa madilim na parte ng kahit saan, ngayon naman ay kasama ko na itong nag papaluwag at nakakapag paayos ng aking pakiramdam. I'm standing at the shadow of my life and telling to mysef that I am not afraid of darkness.

Sabi nila, kung inaatake ka raw ng kalungkutan ay kumanta ka lang dahil maaari rin iyong makapag pabawas ng bigat ng iyong kalooban.

Tonight I've fallen and I can't get up~🎶

Pag sisimula ko sa pag-awit. Kahit pumapatak ng sunud-sunod ang aking luha ay pinilit ko paring kumanta upang ng sa gayon ay mabawasan ang sakit na aking nadarama.