DICIASSTTE

16 5 0
                                    

CHAPTER 17✓

▼▼•

▼▼•

▼▼•



Patuloy lamang ako sa pag takbo hanggang sa ako'y makarating sa Mansion. Mabilis akong pumasok at hinanap si Marco.

"Marco?" I went to the kitchen but there was no trace of Marco there. I also went to the bathrooms and bedrooms but Marco was not in them. Even Nay Eleo and Chiara I do not see.

Dalawa nalang ang hindi ko napupuntahan. Ang attic at ang bodega. Ako'y nagtungo sa bodega at umaasang siya'y naroon at aking matatagpuan ngunit hindi. Wala siya roon.

Isa nalang ang tanging pag-asa ko. Dahan-dahan akong umakyat sa hagdan patungo sa attic. Akin ring naalala ang huling punta ko rito kung saan nag taasan ang aking mga balahibo ng todo.

Paakyat pa lamang ay rinig ko na ang kaluskos na nangangahulugang may tao sa loob nito. Pero hindi ako sigurado kung tao nga ba ang narito o---

Mukhang hindi ko na kailangan tanungin si Marco at malaman ang totoo. Dahil kitang kita ng mga mata ko at ako na mismo ang nag sasabing totoo ang lahat ng kanyang sinabi.

My lips trembled and my tears continuesly dripping from my eyes.

Hindi tao ang narito kung hindi hayop. Mga hayop sila.

I caught up with Marco with another girl. They are kissing. But with so many women he can be with, why Chiara?

I also heard Chiara's every moan that  obviously she loved what Marco's doing to her. Mga hayop.

Why? Bakit?

Tila may tumutusok sa aking puso na naging dahilan kung bakit ako nahihirapang huminga at nang hihina.

bakit....

"Let's go." Someones hold my hand that I can make sure that he was the ash haired guy.

"Let's go." Ngunit kahit anong aya niya sa akin ay hindi ko magawang gumalaw at umalis sa aking pwesto. Nanatili lamang akong nakatingin sa ginagawa ng dalawa at ulit-ulit na tinatanong ng aking sarili kung bakit nila nagawa iyon. Na kahit maging dalawa man ang buwan ay hindi ko lubos maisip na magagawa niya--nila sa akin ito.

Even your most trusted person still can betray and cheat on you. A well known veraciousness.

"Hazel." He seriuosly called me but does haven't an affect.

"Wala kang magagawa." He added but this time I look at him. Wala akong magagawa? Mabilis akong napa-isip dahil doon.

I quickly got off and ran to the library. I can do something. It is my destiny, I write and do it. I can control it whenever I want

"Dilag! Where are you going?" I heard him chasing me. But I chose to ignore him and went straight into the library and closed the door---

"Ouch! Ouchy! Masakert!" Due to his pain and I quickly opened the door because his finger was stuck when I closed the door. It was not my fault that he blocked his hand. All I did was close the door. I don't think so and expect him to block his hand. So it was his fault and not mine.

"Aano ka ba rito?!" I could not stop myself from raising my voice to him and shouting at him. I also can't blame myself because I was thinking that he was still with me.

"Ang sakit!" Daing niya parin habang hinihipan ang kanyang hinli-liit. Iyon pala ang nadale ng pinto.

  "Questo è la vostra pecca!" ("That's your fault!")

Ultima Pagina [COMPLETED✓]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon