Ultima Pagina [COMPLETED✓]

VENTISETTE

CHAPTER 27✓

▼▼•

▼▼•

▼▼•

"Mio Amore, listen carefully, I have a poem to offer you." He promised while I was sitting in a chair. What else entered this man's mind again? He was  wearing all black, from shoes up to his fedora cap.

"Anong kahibangan na naman ito, Sojou?" Naka kunot ang aking kilay habang nag tatanong. Umagang-umaga at ginising niya ako para lamang dito? Hindi niya ba alam na kulang ang aking tulog at ako'y puyat?

"Tutula ako para sayo,dilag." Nakangiting saad niya at inayos ang kanyang damit na suot.

Huminga na lamang ako ng malalim at hinintay siyang mag simula. Nak ka ng Nanay mo talaga Sojou, 'pag hindi maayos 'yan at nasayang ang oras na dapat ay tulog pa ako, masasargo ko 'yang mukha mo.

"Even when the shadows increase

on this lovely sunny summer day

nothing can sweep our feelings away

and it's something that never cease" Ina-aksyon niya ang bawat salitang lumalabas sa kanya. Tila isa siyang tunay na manunula sa kanyang ikinikilos.

"the power of love does only increase,

its presence is without any decay

and your dear face do portray

its impact, its caring and its peace."

Patuloy lamang siya sa kanyang ginagawa at ako naman ay patuloy lamang rin sa panonood sa kanya.

Tumagal pa ng ilang minuto iyon hanggang sa umupo siya sa aking tabi at nag habol ng hininga. Hiningal siya sa kanyang ginawa.

"Dilag, sa tingin ko ay hindi ka naman natuwa sa aking ginawa." Nag-iwas lamang ako ng tingin at hindi siya sinagot.

"Dilag?"

"Ah, may gagawin pa pala ako. Kailangan kong gawin iyon para matapos na't mabawasan ang aking gawain." Tumango siya sa akin at ngumiti. Ganoon rin ang ginawa ko sa kanya at ako'y nagtungo na sa silid aklatan.

Aking kinuha agad ang libro at panulat nito. Matagal na rin nang ako'y huling mag sulat rito.

Napahinga ako ng malalim habang isa-isang binubuklat ang pahina nito. Bawat madaraanan ko ay may isang salita o pangungusap akong nababasa na siyang nag papaalala sa akin ng pangyayaring iyon. Kita ko rin ang mga bura rito,na siyang nag papaalala sa akin ng malungkot na nakaraan.

Kumusta na kaya sila?

Huminto ako sa pahina kung saan ako huling nag sulat. Hindi na nasundan iyon dahil wala akong oras noong mga nakaraang araw. Lagi kaming mag kasama ni Sojou. Pero sa mga araw na iyon ay hindi ko maitatangging  nakalimutan ko saglit ang mga nangyari. Si Sojou ay parang gamot na nakapag paginhawa sa aking pakiramdam.

I took the pen and glued it to the page. I want to write in this book the happy days we will be together. Days that will never be forgotten and must be kept. I also noticed that if previously, I used to be irritated every time I saw him, now I am not. I prefer to always see him now. I also don’t know how but I know something has changed. Maybe he will be the real man for me. He was really what I asked for and I wrote in the book. Marco was right. But I just hope he is also right in what he said that, Sojou and I are really for each other.

Nawalan ako ng Nanay-nanayan. Hindi ko naranasan ang aruga at kupkop ng aking mga magulang. Lumaki ako sa ampunan at nawalan ng isang kaibigan.

Masakit isipin para sa akin iyon. Ang dami ko nang napag daanan. Ang dami ko nang nilaban at pinag tiisan.Only now am I experiencing peace with Sojou. I will just write here how much I thank him. After enduring, being sad, lonely and orphaned, came the happiness I had longed wished for.

Lubos akong nag papasalamat sayo, Sojou.

"Mag papasalamat ka pa rin ba kung ikaw ay iwan niya?" Sabi ng pamilyar na boses sa aking tabi. Lumingon ako roon at natagpuan siyang nakatingin sa aking isinusulat.

The special.

"What?" Pag papanggap kong hindi ko alam ang kanyang tinutukoy.

"Hazel, sa mga araw na lumipas, alam kong mas lumalim ang iyong nararamdaman para sa kanya. Mas nagustuhan mo siya at sa tingin ko ay mahal mo na siya." I twirled my hair using my finger. Hindi ko alam kung ano ang aking sasabihin.

Why do I always feel this way every time I talk to her? Is it because I know something again? Or because I'm scared?

"Hindi ba't binalaan na kita? Pina alalahanan pa." Nanatili lamang akong tahimik at pinakikinggan ang kanyang mga sinasabi. Para siyang Nanay na nagsesermon dahil mali ang ginawa ng anak.

"Hazel, don't think badly of me. I just don’t want to hurt you when the day comes. That you will feel lonely again. I do not want you to ask yourself again why you are deprived of the pleasure you desire." Pahina nang pahina ang kanyang boses at nababakas rito ang kalungkutan.

"Ayaw kong makitang nanghihina at hindi ka makalaban dahilan upang sumuko ka nalang." I heard her voice cracked. Pinipigilan niya ang kanyang sarili na hindi umiyak.

This time I looked at her and glanced at her eyes directly. I could read there the heavy emotion she was felt.

"What should I do?" I asked.

Huminga siya ng malalim at tumalikod sa akin. Sinundan ko siya at ngayon, katapat namin ang bintana nitong silid aklatan.

"Layuan mo siya hanggat kaya mo pa." Seryosong saad niya na nag pabilis ng tibok ng aking puso. Hindi siya nag bibiro.

"P-paano kung hindi ko kaya?"

"Kayanin mo. You need to control how you feel about or  for him. Cut off your connection with him. Do not be complacent that he is always there for you. Because no. That was just the beginning. He is leaving, you are leaving too. The day will come when you will leave each other. Just keep in your mind and always remember that all of this is just a only temporary."

Grazie per leggere questo capitolo!

-Il vosto autore, eja_libra ❥

Nothing Can Sweep Our Feelings Away (Italian Sonnet)

Poem by: Gert Strydom

Even when the shadows increase

on this lovely sunny summer day

nothing can sweep our feelings away

and it's something that never cease

the power of love does only increase,

its presence is without any decay

and your dear face do portray

its impact, its caring and its peace.

its something powerful passionate

yet at times it's wise and meek

and it takes many guise in gentleness

while actions do its presence indicate

and continually people does it seek

as it can forget in its genuineness.