Ultima Pagina [COMPLETED✓]

VENTINOVE

CHAPTER 29✓

▼▼•

▼▼•

▼▼•

"Good morning, dilag." He held my chin and give me a soft kiss.

"Let's eat."

"Limang minuto pa. Babangon na ako." Sagot ko naman tsaka pumihit ng higa patalikod sa kanya.

"Dilag, kailangan mo nang bumangon, matagal na ang iyong tulog alam kong ikaw na at gutom."

"Sojou, mamaya na. Inaantok pa ako."

"Aalis na ako dilag, bumangon kana riyan." Tila nawala ang aking antok at dahan-dahan akong pumihit sa kanya. Kita ko ang pilit na ngiting sumisilay sa kanyang labi. Mga matang may pinahihiwatig at boses na tila ba nanlulumo.

"Saan ka pupunta?" Tanong ko. Gusto ko paring malaman ang kanyang sagot kahit na alam kong ako ay masasaktan na magiging dahilan ng pagkadurog ko.

"Alam mong darating ito,dilag. Darating ang araw na iiwasan natin ang isa't-isa at lilisanin ang ilusyong ito---"

"Hindi, hindi wag. Dito ka lang." I hold his hands and look at him. Mas hinigpitan ko ang hawak sa kanyang kamay upang iparamdam sa kanya na ayaw ko siyang umalis, at ako'y kanyang iwan.

"Kailangan ko nang umalis. Ingatan mo ang iyong sarili,dilag. Mahal na mahal kita." And after that he remove my hand that holding him. Kasabay ng pag luwag ng aking paghawak sa kanya ay ang paglitaw ng libro sa kanyang likuran.

"Dito ka lang..." Mahina ang aking boses katulad ng aking katawan. Nag lakad na siya papalayo at ilang beses ko siyang tinawag ngunit tila siya'y walang naririnig.

He stopped and look at me then smiled. "Hanggang sa huling pahina." At pagkatapos no'n, bumukas na ang pahina ng libro kasabay ng kanyang pagpasok.

"Sojou!" Napabalikwas ako sa kama habang nag hahabol ng hininga. Umupo sa sahig kung saan ako bumagsak at niyakap ang aking tuhod. Iiwan niya ako. Iiwana namin ang isa't-isa. Panaginip lamang iyon pero anlaki na ng epekto sa akin. Nag simula nang tumulo ng sunud-sunod ang aking luha at ang mahihinang pag hikbi.

"Sojou..." I keep calling his name while my tears is continuesly flowing on my cheeks.

"Dilag? Dilag! Anong ginagawa mo riyan?" Nang makapasok ay kaagaad siyang tumakbo palapit sa akin. Ako naman ay mabilis siyang niyakap.

"Ssshh, dilag." Hinahagod niya ang aking likod kasabay ng pag halik sa aking noo.

"Sojou..." Kahit nang hihina ay pinilit ko siyang tawagin. Pilit kong ibinuka ang aking bibig kahit tila umurong ang aking dila.

Ang hirap isipin na darating ang araw at iiwan namin ang isa't-isa. Kahit hindi namin gusto ay wala kaming magagawa. Kung mangyayari 'yon ay parang gusto ko nalang pumikit at huwag nang magising. Ayaw kong mag patuloy ng wala ang sariling lakas ko. Ayaw kong mawala ang pahinga ko sa nakakapagod na mundo.

"Dilag, why are you crying?" I look at him while sobbing.

"S-sojou...I have something to confess you.." he directly look at me with strange on his face.

"Dilag?"

"Hindi ko alam kung paano ko sisimulan."

"Sa simula, dilag." Napahinga nalang ako ng malalim sa kanyang sagot.

"It is all started with that kid." I proclaimed. He remained quiet and listening to me with his upward eyebrows. He still didn't understand what's going on.