Ultima Pagina [COMPLETED✓]

VENTI

CHAPTER 20✓

▼▼•

▼▼•

▼▼•

"Grazie" I said and bowed. Hindi ko na mabilang kung ilang boses ko na iyan sinabi mula kanina. Walang sawang pasasalamat sa mga kapitbahay naming nag bibigay ng pagkain.

It is one of the tradition here in Italy. Neighbors and friends begin to bring food over to the deceased's family as soon as they hear the news. The types of food they will bring can be anything from bowls of fruit,desserts,wine and casseroles. There is useally so much food the family will have plenty to offer visiting guests or freeze for later.

"Mag pahinga ka na, ako nang bahala rito." Ash Haired Guy said while handling a bowl of apples.

"Kaya ko pa."

"You sure?" I nodded and smiled.

Kanino ko ba sasabihin na hindi kona kaya? Sarili ko nalang ang nakaka-alam nito.

"Marami pa bang gagawin?"

"Hihintayin ko na lamang na sila ay umuwi at, tapos na. May gagawin ka ba?"

"Sa labas lang ako."

"Susunod ako mamaya." Tumango ako sa kanya at lumabas. Kailangan ko munang lumanghap ng sariwang hangin ng sa gayon ay mapayapa ang aking isip.

Gaya ng aking ginagawa sa tuwing ako'y pumupunta rito,agad akong pumunta at naupo malapit sa kung saan nakatanim ang mga dandelion. Pumitas ako ng isa noon at tinignang maigi ito. Isa lamang itong simpleng bulaklak. Ang pabilog na hugis nito at ang malambot na katawan. Hindi ko ba alam kung bakit kapag nakatanim sa lupa ay nakatayo ito at mukhang matatag. Ngunit kapag binunot,kusa na itong babagsak. Siguro ganoon talaga kapag kinuha o binunot ka sa nag sisilbing lakas at tatag mo. Kahit gaano ka pa katibay,kung mawala ang pinaka importanteng parte, talo ka.

"You know? I just realized now that you look likes a dandelion." Umupo siya sa harap ko at kinuha ang hawak kong bulaklak.

"Simple ngunit maganda." He look at me and put the flower I picked in my ear.

"Here,kung may pangkuha lamang ako ng litrato,pupunuin ko ang memorya non ng iyong mga larawan."

"What are you doing here?" I changed the topic.

"Hindi ba't sinabi ko kanina na ako'y susunod?" Nagkibit balikat lamang ako at muling bumaling sa mga halaman.

Mula nang mangyari iyon ay hindi na siya umalis sa aking tabi. Siya ang nag hahain maging nag luluto at ihahatid sa akin. Dahil nga hindi ako lumalabas ng kwarto at nag kukulong lamang. Pero kahit ganoon ay hindi siya nag sawang mag-ayat baba para lamang ako ay mapakain. Kung minsan ay naabutan ko pa siyang nakasandal sa labas ng aking silid at natutulog.

"Dilag." He called me.

"Dilag." He repeat but still I didn't turned to him.

"Dilag, ako'y tawagin mo ngang muli sa aking ngalan." I stunned after hearing those words from him.

Naalala ko na tinawag ko nga pala siya sa kanyang ngalan. Ngunit nadala lamang ako ng sitwasyon kung bakit ko nagawa iyon.

"Dilag?" I still do not look back and pretend that no one hears. I don't want to talk about that.

"Dilag?" He brought his face closer to mine but I quickly backed away and averted his gaze.

"Dilag tawagin mo akong muli sa aking ngalan---"