CHAPTER 47: MIDDLE OF THE NIGHT

30 2 2
                                    

*3rd Person's POV*

"How was it?" a man in his late 50's asked the guy beside him. They are currently watching how wonderful the sun rises on the veranda of the aged man's room. They are having some sort of heart-to-heart talk.

"Everything's great, Tito. All that I've ever saw on that moment was happiness on her eyes. I endured so much just to see her happiness again," the young man's voice cracked as he spit out the last words. His eyes started to moisten.

"I know no one could ever make her happy as much as you can and I know how deep your love for her is that's why I trust you. I know you're the best man for her. A father's instinct, maybe," the older man then chuckled with what he said as he patted the young man's shoulder.

"Thank you for trusting me, Tito. I promise I will never break your trust nor Kathryn's heart," the young man said as they both faced the breathtaking view of the sunrise that touches the calm water of the sea.

******

*Kathryn's POV*

Marahang paghaplos sa buhok ko ang naramdaman ko nang mawala ang pagkakahimbing ng tulog ko. Magaan ang kanyang kamay habang ipinadadaloy ito sa kahabaan ng aking buhok. Nalanghap ko rin ang pabango niya na noon pa man ay nakapagbibigay na sa akin ng kapanatagan. Pakiramdam ko palagi akong ligtas kapag nand'yan siya.

Ang maamo niyang mukha ang sumalubong sa akin nang idilat ko ang aking mga mata. Nakangiti pa ang kanyang mga labi at mistulang isang anghel ang nasisilayan ko ngayon.

"Good morning," malumanay ang paraan ng pagbati niya sa akin.

"Mommy," naiusal ko na lang at hindi ko napigilang mapangiti. "Good morning po."

"Kumusta ang tulog ng prinsesa namin?" tanong niya kasabay ng pagtigil niya sa paghaplos sa buhok ko at sunod namang hinawakan ang kaliwa kong kamay gamit ang magkabilang mga kamay niya.

"Mommy naman, sabing wala ngang ganyan sa pangalan ko, eh, kung hindi princess, eh, prinsesa naman ang itatawag niyo sa'kin," protesta ko na naman katulad ng palagi kong ginagawa.

"But you are in our hearts and you will always be," hindi pa rin nagbabago ang kanyang tono nang sabihin niya 'yan pero napansin kong nagsimulang mamasa ang magkabilang mga mata niya at mas humigpit ang hawak niya sa kamay ko. "You and your Kuya Christian are the greatest blessings that I've ever received. You both gave me so much to experience, anak. You two made me realize how great life could ever be at alam kong lahat ng dumating sa buhay natin ay kakayanin ko because you are there. You make me feel how great being a mother is and I am so happy dahil kayong dalawa ang naging anak ko," nag-uunahan sa pagtulo ang mga luha niya at maski ako ay naramdaman ko ang pag-agos ng mga luha ko papunta sa tenga ko. "Mahal na mahal ko kayong dalawa."

"Mahal na mahal ka rin namin, Mommy," sagot ko sa pagitan ng paghikbi. "We are more than grateful kasi ikaw 'yong Mommy namin."

"I know that many things are coming and will come along our way at sana kapag dumating ang mga 'yon ay piliin pa rin nating tanggapin at mahalin ang isa't isa. Our family may not be as perfect as the others out there but always remember that your Dad and I are doing our best to make this family the best that we would ever have," she started to caress my hands.

"And I promise that we will do our best to be a great part of it," I said in an assuring tone as I reached her out to hug her.

She hugged me back tightly and started to caress my back gently. In a span of seconds, I heard her giggling and there someone opened the door that made Mommy and I part our ways just to look at the doorway. There we saw Kurt that seemed apologetic for disturbing our mother and daughter's heart-to-heart talk.

MAALALA MO SANATempat cerita menjadi hidup. Temukan sekarang