Deliler Ağlamaz KİTAP OLUYOR

❦ TİŞÖRTÜNÜ ÇIKART /BÖLÜM ●8●

"Yerinden çok memnunsun herhâlde?"

Kulağıma ilişen uyku sesi ile birlikte yerimden sıçradım ve başımı kaldırıp yüzüne baktım. Saçı başı dağılmış, uykulu bir hâlde karşımda duran adam... Her zamanki gördüğüm o bakımlı hâl değildi. Tam tersine, tatil günlerinde evde paspal bir şekilde dolanan Yavuz gibi düz ve normaldi.

Çekik gözleri, açık olsa da o kadar çekikti ki kapalı gibi duruyordu. Biçimli dudakları kapalı ve bir kadının hep olmasını dileyeceği kadar pembe duruyordu. Beyaz teni pürüzsüzleşmiş, üzerinde sakallarının izleri beliriyordu. Saçları, yastığımın üzerine dağılmış, âdeta bir Tanrıça'yı andırıyordu. Yalan yok. Bu kadar yakışıklı bir adamla her kadın uyanmak isterdi ama karşımdaki kişi Vural olunca işler değişiyordu. Nasıl bir psikopat olduğuna şahit olduktan sonrasında ona sarılmak...

Kahretsin kızım. Senin uykuna da sarılmadan uyuyamayan aşkına da...

Yerimden doğrulup ondan uzaklaşırken kekeledim.

"Ben... Şey... Özür dilerim." dedim gözlerim kendi yerime göz ucuyla bakarak. Adam neredeyse yatağın ucunda yatıyordu ve ben kendi yerimden döne dolaşa onun üzerinde uyumayı nasıl becermiştim?

"Seninle uyuyacağım derken böyle bir şey planlayacağını düşünmemiştim." diyen Vural ise doğruldu ve hoşnutsuz bir şekilde ayağa kalktı. Onun verdiği bu tepki ile daha da utanırken ne diyeceğimi düşündüm.

"Nasıl oldu bilmiyorum. Yalnız yatmaya alışmışım. Senin olduğunu unutunca da yastıklardan birisin sanıyordum."

"Nasıl oldu bilmiyorsun ama beni yastık sanıyorsun öyle mi?" dedi ve çatık kaşları ile bana baktı. Uyku sersemi hâli hâlâ yüzünden belli oluyordu ve anlaşılan yorganı tekmelerken onu uyandırmış olmamdan hoşlanmamıştı.

"Sana sarılmaya meraklı mıyım sanıyorsun?"

"Az önce öyle gözüküyordu."

"Yanılıyorsun. Sana sarılacağıma yılana sarılırım daha mantıklı."

"Güzel." dedi saçlarını parmakları ile çekiştirip geri iteklerken. Telefonunun ekranındaki bildirimlerine göz attıktan hemen sonrasında yeniden bana baktı ve konuştu. "Çünkü birisinin uyurken bana sarılmasından nefret ederim. Mümkünse bir daha olmasın." dedi ve kapıya doğru ilerledi.

Ben mi? Ben arkasından öylece bakakalmıştım.

-*-

ERTESİ SABAH

-*-

"Ayza..."

Köpeğimin bana Ayza demesi ile şaşırarak öylece tatlı gözlerine baktım. Tam çimenlerin üzerinde onunla oynuyorduk ki bana dönüp "Ayza" demişti.

"Ayza..."

Daha net gelen ses, tıpkı Vural'ınkine benziyordu ve görüntü bir anda bulanıklaşmaya başladı ve Midas ortadan kayboldu. Hemen ardından ise yeniden o sesi duydum. Karanlık içerisindeydim ama ses çok netti.

"Ayza, uyan artık."

Gözlerimi açmaya o kadar çok korktum ki neye uğradığımı şaşırmıştım. Kalbim deli gibi atmaya başlamıştı ve bütün algılarım öyle hızlı açılmıştı ki gözlerimi açmadan başımın döndüğünü hissedebiliyordum.

Sikerler! Yine ona sarılmayı nasıl başarmıştım ben?

Yerimde suçlu suçlu doğrulup ona baktığımda kaşlarını çatarak beni izlediğini fark ettim.