Chasing the Void (Magnates Series #3)

Kabanata 9

Kabanata 9

It was deafening, that loud horn that I'm sure came from a ship outside. I heard Dylan curse when he heard that. Agad na napabangon siya na mukhang hindi mapakali sa nangyayari. 

"Fucking bitch!" he slapped me on my face. "Did you tell on them?!"

Hindi ako mapakali dahil umeepekto pa rin ang hilo na nararamdaman ko na mukhang naamoy ko sa kung anong nilagay niya sa may tela kanina. Namanhid ang pisngi ko sa sampal na ginawad niya. Hindi ko maintindihan kung anong gusto niyang ipahiwatig.

The next thing I heard was screams from the outside. Mas lalo lamang napamura si Dylan dahil do'n. Hindi ako makapagsalita at ang tanging nagagawa ko lang ay tignan ang paligid gamit ang nanlalabo kong paningin.

"Stay there, bitch." I heard Dylan's voice before he hurriedly went out of the room. 

Muli kong ipinikit ang mata ko dahil sa panghihina. Ilang minuto ang lumipas ay napamulat ako nang may naaninag na tumamang ilaw sa mukha ko. I slowly opened my eyes and saw nothing but that light. 

"Bring her also," I heard a familiar baritone voice. 

Dahil sa ilaw na nakatutok sa akin ay medyo nahirapan pa akong tignan ang paligid. I just felt some people releasing the knot on my wrists.

Hindi kalaunan ay nakawala ako. Sinubukan nila akong buhatin kaso gumana ang reflexes ko at agad na sinuntok ang sikmura ng isa at tinuhod naman ang isa pa.

I can't process any rational thoughts but I just want to escape from here. Nawala ang pagkakatapat ng ilaw sa mukha ko kaya naka-adjust naman ang paningin ko. Medyo nahirapan pa ako dahil umeepekto pa rin ang pagkahilo sa sistema ko.

May kamay na humawak sa braso ko kaso dahil sa takot ay inambahan ko siya ng suntok. Bago pa iyon tumama sa mukha niya ay mabilis na nahawakan niya iyon. His grip was so strong that I can't move my arms. 

"Let go of me!" I yelled. 

I tried resisting but he was so strong that I can't fight back. Kahit anong gawin ko ay hindi pa rin siya bumibitaw.

"I said let go!" I choked on my words, I suddenly felt emotional.

I can't believe I almost yield in a while ago. That I was so willing to give up my life just like that. I guess old habits die hard, huh. There's still a part of me that wanted to end it. 

Shit, Riyel. Akala ko ba hindi na ulit. 

Naramdaman ko ang sunud-sunod na pagtulo ng luha ko.

Muntik na.

Muntikan ko na ulit gawin 'yon.

Muntikan ko na ulit gustuhing magpalamon sa kadiliman para matapos na lahat. 

Hindi na ako lumaban kaya naramdaman kong lumuwag ang pagkakahawak niya sa'kin. I sobbed as I felt my tears continuously streaming down my face. 

I'm sorry, Mom, Dad, Kuya Axel. I almost did it again. 

"Leave," I heard the voice again.

Hindi nagtagal ay narinig ko ang mga yabag ng iilang mga tao na umalis sa kwartong iyon. Ang tanging naiwan lamang ay ako pati iyong lalaking nanatiling nakahawak sa'kin.

After some minutes, I calmed down. Huminga ako ng malalim bago bumaling sa lalaking nakahawak pa rin sa akin. And the first thing I noticed was those jet black eyes that look like an endless pit. Nanatili siyang walang emosyon habang nakatingin sa'kin.

I chuckled because I still feel dizzy and my vision is all blurry.

"Taong bato," I murmured as I laugh softly.