Kabiguan Ng Manunulat

LUHAAN ANG PUSO

Masakit mabigo't umuwi ng luhaan

Dulot nito'y malalim na sugat

Lalo na kung ang sugat ay di pansin ng mata

Kung saan hapdi ramdam lamang ng nagdadala

Mapapawi pa kaya ang dugong umaagos

Sa mata ng pusong sawi sa pag-ibig

Dulot ng mga kababaehang nakilala sa may kadiliman

At tila may gayumang umaakit sa'ting puso

Nais nitong kumawala ngunit pilit hinahawakan

Dahil kaisipan ng dalaga'y di maintindihan

Di mahulaan sa kanyang malambing na anyo

Tila di ko alam kung kailan boses nila'y nagsasabi ng totoo

Babaeng bago sa paningin di natin kaano-ano

Ba't ang puso ni Ada'y baliw sa'yo

At minsan di napigilan ng puso

Ito'y umawit at nag-alay ng tula

Sa dalagang sa kanya'y prinsesa

At biglang si Maria Clara'y nagsalita

Nagsasabing "Ang nagmamahal ay naghihintay."

Lumipas ang araw, bituin at buwan

Siya'y hinintay na buksan ang pintuan

At sa puso'y pinalaki ang kanyang pangalan

Talagang mahirap masaktan, masakit mabigo

Lalo na't dalaga'y pinaasa ka't sa huli....

                     iiwan ding luhaan ang puso....

written: April, 2000

Mysterious Aries