Thirty Six

21K 430 21
                                    

The Mother

Kailee's POV

"Tell me about yourself." Sabi ko sabay subo ng puto seko. Pumasok na kami sa loob ng attic dahil lumamig na lalo sa labas.

"What do you want to know?" Tanong nya at nagkibit balikat ako.

"Everything, like your parents, your friends, your pets, anything." Sabi ko.

Nakita ko syang natigilan pero ng tignan ko sya at nakita nyang desidido ako ay bumuntong hininga sya at sinenyasan akong lumapit sa kanya.

Sumandal kami pareho sa sahig sa may paanan ng kama at kinuha nya ang kamay ko't pinaglaruan ang mga daliri ko.

"I have a pet dog named Grumpy when I was ten."

"Mukhang alam ko na kung kanino nagmana yung aso." Di ko mapigilang komento at sinamaan nya ako ng tingin kaya natatawang sinenyasan syang ipagpatuloy na lang ang pagkukwento nya.

"He was the reason why I met the love of my life, he became a match maker, that's why I was devastated when he died." Sabi nya kaya kumunot ang noo ko.

"Ahh..the love of your life pala ah? Eh ano yung sinabi mo kanina na ako lang---"

"It was you I'm talking about. Silly." Sabi nya kaya gulat na napatingin ako sa kanya. Pero maya-maya ay sumimangot ako.

"Wag mo nga akong niloloko." Sabi ko pero umiling kang sya. He seems serious.

"I was ten that time, two days before your birthday I met you. Nakawala mula sa pagkakahawak ko si Grumpy and then he saw you. He ran to you but then you were too scared of him, mabuti na lang at dumating ako. Then there, we became friends..."

Hindi makapaniwalang napatingin ako sa kanya but he just smiled and kissed my head then continued his story.

"We played a lot, palagi kitang inaabangan sa park ng subdivision natin, you're always with your mother that's why I knew her. She was the one who invited me on your birthday party that will be held the next day. But then the shooting happened, nagkahiwalay tayo. You forgot me and I tried forgetting you too."

"Wow. Hindi ko alam yon ah? As in, nakalimutan ko lahat ng ala-ala ko noon. I'm sorry if--"

"No, it's okay. I can't blame you because it's not your fault. Anyway, that's it." Sabi nya na ikinakunot ng noo ko.

"May kulang sa storya mo. Bat ginusto mo akong kalimutan?" Tanong ko.

"Because I thought you'll never be back. I became hopeless too. You're one of the reasons why I chose to work here as a butler. I need news about you, at mas mapapadali kong malalaman iyon kapag nandito ako at nakadikit sa tatay mo. Anyway, let's just forget it, it's all in the past now, nandito ka na."  Sabi nya sa akin at nakakaunawang tumango ako.

"Then what about your parents?" Tanong ko and I can see in his eyes that he doesn't want to talk about it pero pinilit ko pa rin.

"My parents...I never had one." Sabi nya at nakikita kong hindi na nya gustong ikwento, maybe he can't do it yet.

Kaya nakakaunawang tumango ako at hinaplos nag kamay nya.

"It's okay, just tell it to me next time, I'm always ready to listen when you feel like telling it." Sabi ko at ngumiti.

He sighed and kissed my forehead saka ako pinasandal sa balikat nya and played with my hair.

"Thank you."

"Nga pala, sa school ako bukas diba? Half day lang kami bukas, let's eat lunch together. May alam akong lugar." Sabi ko.

"Where is it?" Tanong nya.

The Princess And The Butler [Completed]Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon