Nasz kawałek nieba

Prolog

Pov. Xander

29.07.2017 r.
Rok wcześniej

Wszedłem do pokoju marząc tylko o zimnym prysznicu i kolejnej dawce kofeiny w postaci kawy. Definitywnie byłem od niej uzależniony i w pewnych momentach działał już tylko efekt placebo, dzięki któremu funkcjonowałem bez snu przez jakiś czas. Na środku pustego pomieszczenia stał przenośny wieszak, na którym przewieszony był jedynie zwykły czarny garnitur z małą karteczką. Rzuciłem torbę z treningu idąc w stronę wieszaka, zaśmiałem się gorzko przejeżdżając dłonią po czarnym materiale. Uważając, aby nie zniszczyć marynarki delikatnie odpiąłem karteczkę, na której były wydrukowane trzy zdania.

Bal rozpoczyna się o siedemnastej.
Pojedź po Lilianę i godnie reprezentujcie miasto.
Wiesz, jak skończy się choć jedna wasza pomyłka.

Przymknąłem powieki zgniatając kartkę po czym rzuciłem nią w kierunku kosza stojącego obok biurka, w tej chwili chęć prysznica po trzy godzinnym treningu poszła w niepamięć. Zirytowany uderzyłem nogą w jedną z desek, aby bez problemu wyciągając z swojej skrytki papierosy.

Wyciągnąłem jednego wraz z zapalniczką po czym ruszyłem na balkon siadając w bezpiecznej odległości od poręczy.

Nienawidziłem wysokości i nawet nie przypominam sobie, dlaczego, ale tak zawsze było. Moje dzieciństwo składa się z wielkich luk, które co jakiś czas sobie uzupełniam przez sen. Co było jednym z wielu powodów dla którego go nienawidziłem, sen sprawia, że jestem słaby, a ja słabość okazuję tylko w jeden sposób. 

Niszczę wszystko i wszystkich tylko dlatego że nie umiem poradzić sobie z traumami. 

Z dzieciństwem, z moją rzeczywistością, w której jestem tylko marionetką w rękach diabłów.

Wypaliłem papierosa modląc się o koniec tego dnia, dziś chciałem jak zwykle jechać do dziadka i spędzić z nim trochę czasu po czym wrócić i zmusić Snow aby weszła ze mną na dach hotelu. Chciałem spędzić z nią trochę czasu po naszej ostatniej kłótni, w której panna idealna znów próbowała się odegrać na mnie, a ja doskonale wiedziałem, że kłamała. Liliana Snow nigdy nie ma dość, jest jak robot zaprogramowany do osiągania sukcesów. Każdy jej tego zazdrości, ale nikt nie zna prawdy, prawdy o naszym życiu i tym jak łatka panny i pana idealnych niszczy nie tyle co nasze życie, a nas. Zniszczyła dwoje dzieci, którzy już od dziecka musieli się nienawidzić.

****

Ubrany w garnitur schodziłem po schodach zastanawiając się nad wieloma rzeczami, ale po mojej głowie jak zwykle od kilku miesięcy moje myśli zawsze wiązały się z nią.

Po pierwsze co dziś Liliana Snow odpierdoli?

Po drugie co Liliana Snow zrobi, aby wyprowadzić mnie z równowagi?

Po trzecie co Liliana Snow będzie miała na sobie?

Czekałem pod jej domem z piętnaście minut i to i tak był zadowalający czas jak na pannę idealną. Jej jedyną wadą było wieczne zapominalstwo lub cholerna nienawiść jaką mnie darzyła. Jestem w stanie się założyć, że w tym momencie albo specjalnie schodzi po schodach w tępię ślimaka, aby mnie jeszcze bardziej wkurwić albo po raz dziesiąty czegoś zapomniała.

Mijały kolejne minuty, a ona nadal nie wychodziła i nawet nie raczyła odebrać telefonu.

Wkurwiony do granic możliwości wysiadłem z auta idąc do jej domu. I gdyby nie fakt, że spóźnienie jest surowo karane szczególnie w jej przypadku po prostu bym odjechał, ale w tym momencie zacząłem się martwić.

Szczerze się martwić, ponieważ drzwi były zamknięte, a ona nie odbierała. Mia była u Rebeccy w Tulusie, a Flynn miał być na balu, ale godzinę później. Nie było żadnej możliwości, aby wyjechała do Noah bez upewnienia się, że to ja będę przemawiał.