အခန္း (၁၁)
ဦးေႏွာက္ႏွင့္ႏွလုံးသားလြန္ဆြဲျခင္း
ကြၽန္ေတာ္က အေမွာင္ျခမ္းက နတ္ဆိုးတစ္ေကာင္ဆိုရင္ အစ္ကို ေနေဒြးဒံက အလင္းျခမ္းက နတ္သားတစ္ပါးပဲ။
ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ ႏွလုံးသားနဲ႔ဦးေႏွာက္ဆိုတာ စနစ္တက် ပ႐ိုဂရမ္သြင္းထားတဲ့ စက္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လို လူပ္ရွားေနတတ္သလို။ တစ္ခါတေလမွာလည္း လႈိင္းမထတဲ့ ကန္ေရျပင္က ေရေတြလို တည္ၿငိမ္တယ္။ အျဖဴေရာင္ ကာေနရွင္းပန္းေတြလို ျဖဴစင္ႏူးညံ့တယ္။
ရံဖန္ရံခါမွာေတာ့ သူတို႔က ဆာေလာင္ေနတဲ့ အမဲလိုက္သတၱဝါေကာင္လို အ႐ိုင္းဆန္ၿပီး ၾကမ္းတမ္းတယ္။ လက္ေတြဟာ ေသြးစြန္းေနတဲ့ ဓားစက္ေတြလို ရက္စက္တယ္။
အစ္ကို ေနေဒြးဒံကေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကတည္းကေန ခုအခ်ိန္ထိ မေျပာင္းလဲေနဘူး။ သူ႔ႏွလုံးသားနဲ႔ဦးေႏွာက္အလုပ္လုပ္ပုံက အၿမဲတမ္း ထပ္တူက်ေနတယ္။
အစ္ကို႔ႏွလုံးသားက ရနံ႔ထုံေမႊးတဲ့ ပန္းေပါင္းစုံလြင္ျပင္တစ္ခုလိုနဲ႔တူတယ္။ ႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕တယ္ဆိုတဲ့ စကားလုံးထက္ ပိုလွ်ံပါတယ္။
ကမာၻေပၚမွာ အၾကင္နာတတ္ဆုံးႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ကို ျပပါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ကေတာ့ အစ္ကိုေနေဒြးဒံရဲ႕ႏွလုံးသားေလးကိုပဲ လက္ညိဳးၫႊန္ျပရလိမ့္မယ္။
သူ႔ ဦးေႏွာက္ကလည္း အရာရာတိုင္းကို အေကာင္းျမင္စိတ္ေတြနဲ႔ မွ်တညီၫြတ္ေပးတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အစ္ကိုနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္က ဆန႔္က်င္ဘက္လားရားေတြဆီ ျမႇားဦးတည္ေနၾကတယ္။
ကြၽန္ေတာ္ လူေကာင္းမဟုတ္ေနေပမဲ့ လူတစ္ေယာက္ကိုေတာ့ ခ်စ္လို႔ရတယ္မလား။ ပိုင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခြင့္ေတာ့ ရွိတယ္မလား။
လူေကာင္းမဟုတ္ေနေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္လည္း အခ်စ္ခံရဖို႔ ထိုက္တန္တယ္မလား။
အစ္ကို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ့္အခ်စ္ေတြေၾကာင့္ အစ္ကို အဆိပ္သင့္ရင္း သူ႔ႏွလုံးသားေလး နာက်င္ရမွာ တအားေၾကာက္တယ္။
YOU ARE READING
Eternal Sunshine {The Criminal Syndrome} //COMPLETED //
Romanceနှလုံးသားရဲ့ အမှောင်မိုက်ဆုံးနေရာမှာ အလှပဆုံးဖြာကျနေတဲ့ နေရောင်ခြည်လေးဟာ မင်းပါပဲ။ မင်းပေးတဲ့ မေတ္တာတွေကြောင့် ပြိုလဲလုဆဲ ငါ့ကမ္ဘာဟာ တစ်ဖန် ရှင်သန်ခွင့်ရခဲ့ပေါ့။ စိတ္တဇ၊ အရိုင်းဆန်လွန်းတဲ့ ဒီ universe ထဲ လမ်းပျောက်နေတုန်း မင်းသာ ငါ့ရဲ့လမ်းပြကြယ်၊ ...
