One Day | Vicerylle

BII- 17 Is it Over?

Para akong sinaksak ng ice pick sa dibdib ko ng paulit-ulit the time I heard and saw him. Isa siyang buhay na patunay na sumira ng pangarap ko. Ang pangarap ko at hinihiling ko na sana isang araw magising ako na si Peter at si Vice ay iisa lang. Pero hindi talaga yata mangyayari yun. Hinang-hina ako na pumasok sa cr, hindi ko na lang namalayan na nakaupo na ako sa bowl dito sa loob ng cubicle, dito ko ibinuhos lahat ng hapdi, kirot at sakit na nararamdaman ko ngayon.

Ang sakit-sakit, I can't even explain how deeply hurt I am right now. Bakit ba kasi kailangan ako palagi ang paglaruan ng tadhana? Ano bang maling ginawa ko, wala naman akong tinapakan na tao, wala naman ako sinaktan para makarma ako ng ganito.

All I know is nagmahal lang ako, nagmahal ako ng tapat, ng totoo. Pero bakit kailangan ko maranasan ang ganitong sakit na tipong gusto ko ng mabaliw.  

Gusto ko na bumalik sa nakaraan ko, sobra na akong nangungulila kay Vice. Gusto ko ng maging masaya, gusto ko lang maging masaya. Pero bakit ang hirap?

Hinila ko ang tissue sa gilid ko at pinunasan ko ang mga luha ko. Gusto ko na umuwi, para akong nakalutang na tumayo at binuksan ang pintuan ng cubicle. Naglakad na ako palabas na nakatingin lang sa baba, damang-dama ko pa din ang sakit sa dibdib ko.

Saktong paglabas ko ng pintuan ng restroom naramdaman ko na may humawak ng kamay ko. It was Peter, I glanced at him and looked down again. I can't bear seeing him right now, it hurts like hell seeing his face. Pain are all over my system.

He grabbed me at dinala niya ako sa madilim na pwesto sa gilid ng restroom. He put his finger under my chin and tilted my head up making me look at him.

"Sorry if nasaktan kita kanina." He's caressing my arms.

"O-okay lang ako." I said the lie softly.

"S-siya si Coco. Yung boyfriend ko." I gasped for air and looked down again. The pain doubled. Alam kong boyfriend niya yun and that hurts me big time.

I can't help but to silently sob I want this pain to completely gone.

"I k-know"

"Are you crying because of me?" he asked me and after that he raises his hand to wipe my tears gently. I can't help but to close my eyes, his touch make me more weak. I just want to escape right now and run away from him.

"Itigil na natin ang pagpapanggap Petra, masyado akong nasasaktan. Everyday na andito ka, everytime na kasama ka namin. Umaasa lang ako. Hindi ikaw ang asawa ko, at yun ang pinakamasakit. Dumudoble ang sakit na nararamdaman ko. Coz your giving me hope na one day, na one day. Magising ako na ikaw Petra at ang Vice ko ay iisa lang." my mind tell it to me. My heart is so weak right now with all the pain I'm going through.  My tears can tell how long I tried to be strong, but the situation is so hard.

I think Peter will never be my Vice. He's not my Vice. Inipon ko lahat ang natitirang lakas ko para itulak si Peter. Tumakbo ako palayo sa kanya habang patuloy pa rin ang pagtulo ng mga luha ko.