#WhatWouldItBeFinalChapter
Tama lang pala na sinusunod ko ang kutob ko na may mali tungkol kay Tiffany. Kahit wala na siya sa harapan ko, kahit patulak na kami sa firm nina Stefan, iyon pa rin ang iniisip ko.
Does she... know him? Bakit sila magkakilala? Si Von din ba ang kausap niya? Ako ba ang pinag-uusapan nila? Kasi sa mga nakita kong date ng texts nila, karamihan ay mga oras na magkasama kaming dalawa.
Damn it! Dapat mas isipin ko kung anong mangyayari ngayon dahil si tatay ang nakasalalay dito!
"This way mga Sir, nasa loob na rin si Atty. Arcilla.." the girl paved the way for tatay and I.
Malalim ang tingin niya sa akin, maybe she can recognize me with glasses and scarf covering my mouth. Hindi ko na lang pinansin at pumasok na lang sa loob.
The guy in suit immediately stood up as tatay opened the door for us. Habang ako ay natulala nang makita na nga siya sa harapan. He's right there, just centimeters away from me, the guy that is probably Stefan's current lover.
"Mr. Redido, glad you came," mabilis siyang lumapit. "I'm Attorney Arcilla, please to help you with this case."
Bumaba ang mata ko sa nakaalok niyang kamay. Should I accept it? Ngayon pa lang ay kumukulo na ang dugo ko dahil sa nakikita. I can't promise to hold all of my shits together because of that smug on his space.
My gut's telling me to fucking get rid of that. Parang nanunuya na nang-iinsulto. Then great! He has Stefan now! Ano pa bang pakialam ko, hindi ba?
Kalaunan, tinanggap ko na iyon at naupo sa malapit sa mga shelves. Dahil hindi sa akin ang sentro ng atensyon, nilibot ko na lang ang tingin. Is this his office? Ang pangit.
Maraming libro sa paligid, bawat isa ay may mga taon, kung tama ako ng basa, may iilan na libro pa na may fifty years na nakalagay sa spine.
Inalis ko ang tingin at binalik sa abogado na nasa harapan. Nandito ba si Stefan? Anong ginagawa nilang dalawa rito bukod sa trabaho? Is he really his new boyfriend? Kahit na isang beses ko lang napanood ang video, alam ko na siya ang lalaking nakapatong sa mahal ko rati.
The only difference now is that he looks so formal. Pormal na akala mo kung anong linis ng kalooban. It got me thinking to set it on fire kasi mukhang bagay. He killed the love we had before, I got the right to kill him too.
"So, the complaint is all about the parents, so.." sumulyap siya sa akin. "Why are you here?"
Tinagilid ko ang ulo. What does he mean? I already told the firm what am I here for. Hindi ba siya nasabihan at bakit pinapalabas niya na bakit pa ako nagpakita?
"Anak nila ako, bakit hindi puwedeng kasama ako?"
"Well, the complaint is just about the properties. Clearly, you are not a lot to discuss about. Unless you're just like it, huh?"
A grin escape my lips. Naguguluhan na ang tingin sa akin ng magulang, lalong-lalo na si tatay dahil hindi naman niya alam na kilala ko 'tong gago na 'to.
Damn. Siguro nga tama si Hero, sana sa kaniya na lang kami lumapit. Anong mapapala ko sa gago na 'to?
Hindi ako nakasagot. Hinayaan ko na lang na lumipas iyon pero nagpatuloy siya sa mga hirit niya sa akin, mga hirit na sobrang layo sa dapat pag-usapan namin dito.
"Tell me, how can you be so good to come here without thinking what you did before?" he asks.
Now he's really getting at it. "Attorney, mukhang hindi naman tama na gani—"
Hindi ko pinatuloy ng salita si tatay. "Why? Tell me too how come you be this calm when you, too, ruined something before?"
Biglang dumapo sa akin ang palad ni nanay, "Trent.."
Walang sulyap na naganap sa kaniya. "Alam mo, attorney, nirerespeto ko ang trabaho mo. Kaya nga ikaw ang kinuha ko kasi naririnig ko na isa ka sa mga magagaling na abogado rito sa firm niyo. But.. it looks like you're proving me wrong? How can you accuse your client of something he didn't do and throw questions that are quiet far from what we came here?"
"Don't be defensive, Mr. Redido. I'm just stating the truth."
Dumapo sa akin ang palad ni tatay, gusto na niyang umalis. Pero hindi pa ako tapos sa tanginang 'to. "Truth? Do you want me to tell the truth to? That you fucked my ex while I'm trying to win him bac—"
Hindi na niya ako pinatapos dahil bigla niya akong hinila sa collar ko. Kaysa matakot, natawa ako sa mukha niyang punong-puno ng galit.
"Ituloy mo lang attorney, hindi lang complaint sa lupa ang ififile namin, pati na rin 'to.."
His face is fuming mad. Mukha siyang sibuyas sa sobrang pula ng mukha.
"Take that back, Mr. Redido. I'm warning you.."
"Bakit ko babawiin? You can say truth but I can't because you don't want it?"
"That's obviously an atrocious thing that a person could say on me,"
Mas natawa ako. Mukhang iibahin ko na nga ang abogado namin at bayaran ko na lang siya para may maibigay siya kay Stefan.
"Attorney, p-pakibitawan po ang anak ko.."
Nawala ang galit ko nang marinig ang basag na pagmakaawa ni tatay sa kaniya. "Sir, I'll only let go of him if he take everything back!"
"Bakit ko babawiin kung totoo naman?" ako an ang nag-alis ng hawak niya sa akin. "We're being professional in here, bakit ikaw hindi?"
"You fucking moth—"
He never finishes his word because someone pushed me away, made me lay my back on the shelves. Biglang bumagal ang oras nang magtagpo ang tingin naming dalawa. Why... is he here?
"Atty. Arcilla, calm down!" pang-alo ni Stefan sa kaniya.
Masama pa rin ang tingin nito sa akin, hindi ako nagpatalo. "You know it's awful to that, right?"
Piniga ang puso ko nang marinig iyon. Kahit nakatutok sa kaniya ang mata ko, hindi maiwasan na masulyapan ko ang kamay niya na nasa balikat nito, dahil doon niya tinulak ito palayo sa akin.
Tangina. Bakit ako nasasaktan?
"Just one for this ungrateful piece of shit!"
"Talagang ako pa ah?!" buwelta ko, bakas ang galit sa bawat diin ng salita. Ako pa ang may kasalanan e ako na nga ang matino simula noong una pa!
Nakuha na ni tatay ang pacing para pigilan ako. Pigilan na makasapak sa mukha niya. Tangina. Nasakal ako nang husto sa ginawa niya!
Nanaig ang katahimikan pero biglang nagpakilala si Stefan sa magulang ko. Na kahit tinawag na siya ni tatay, ngiti lang ang ibinalik nito. Ngiti na hindi kagaya dati. Ngiti na propesyonal sa trabaho.
Sinubukan niyang tapusin ang pag-uusap na nauwi sa pagtatalo sa pagsabi na ituloy na lang ito bukas. As if babalik pa kami after ng nangyari!
Si nanay na ang nagsimula na tawagin kami at wala akong nagawa na sumunod. Kahit imposible, sumulyap ako sa likuran at may kaunting pag-asa na nandoon siya.
Pero wala. Wow, Trent, bakit ka pa umaasa? Wala ka nang pakialam, hindi ba?
***
Kinagabihan, hindi ako makatulog.
'Tila isang sirang plaka ang nangyari kanina at patuloy na umiikot sa utak ko ang nangyari. Ginawa ko na ang mga lagi kong ginagawa kapag naaalala ko siya pero wala pa ring kuwenta.
Naalala ko pa rin kung paano niya hawakan sa balikat 'yong gago na 'yon kaysa ako ang hawakan dahil ako ang naperwisyo sa ginawa niya.
Naaalala niya pa kaya kung anong nangyari noon? Did he purposely do that so he can go away with me? But why? Noong nagkabalikan naman kami, wala naman akong ginawang masama para gawin niya iyon sa akin.
"Sa labas nag-lunch si Atty. Raval ngayon, e. Baka maya-maya dadating na rin.."
Nakatitig lang ako sa lalaking pinakiusapan ko kung nandito ba si Stefan. Dapat hindi na ako sasama pero pinilit pa rin ako ni tatay. Ayoko na ng away kaya pumayag na lang.
Ngayon ay humiwalay muna ako sa kanila. Habang tumatagal akong nasa iisang kuwarto kaming dalawa, hindi talaga ako makapagtimpi.
"Ah, Stefan, gusto ka raw makausap ng client nitong client ni Atty. Arc—"
Nang marinig ko iyon, agad akong humarap sa likuran. At nandoon na nga siya uli. Naka suit pa rin siya kagaya ng kung ano siguro lagi nilang suot ngayon.
Wala akong ideya kung anong itsura ng mukha ko pero nandito na siya uli.
Ramdam na ramdam ko ang panlalamig sa sikmura dahil sa tingin niya. Dapat ako rin, e. Dapat ganoon ko rin siya titigan dahil tama lang naman! Niloko niya ako noong panahon na handa ko pa siyang ipaglaban! Noong hindi pa ako sumusuko!
Bakit ako ganito? Dapat galit ako sa kaniya!
Tinaboy niya lang ako kahit na pinaalis na niya ang nakausap ko kanina. Sinabi na hindi ko siya dapat kausapin dahil wala naman siyang dapat gawin sa akin.
Pero puro malulungkot na tawag sa pangalan niya lang ang nagawa ko. Sa dami ng nararamdaman, sa sobrang gulo nito, hindi ko na alam ang sasabihin bukod doon.
Sinubukan kong iharang ang kamay sa glass door nila, kahit masakit, hindi ko ininda. Manhid na nga ata ako. Pero pilit niya pa rin akong tinaboy.
Damn it. Tama nga lang naman siya. Ano pang ginagawa ko rito, hindi ba?!
***
Sa mga sumunod na araw, hindi na ako sumama sa dalawa kahit na dapat dahil nandoon si tatay. Lalo na nang malaman ko na nag-away na naman silang dalawa sa harapan ni Stefan.
Naguluhan ako kung anong sinasabi niya, napakiusapan niya si Stefan na mag-usap silang dalawa? How? The last time I tried, hindi ako nagtagumpay. Paano niya nagawa iyon?
But whatever, sabi niya ay bigla na lang silang sinugod ni nanay sa kuwarto. Sabi ni tatay sa akin, nalaman niya na kukunin ni nanay ang custody ko kaya naisip niya na pakiusapan si Stefan para kausapin ako na manatili sa kaniya.
Saglit lang. Kahit malaman niya o hindi, sa kaniya lang ako mananatili. Hindi ako kailanman naging masaya kay nanay kaya bakit ako sasama sa kaniya? At... bakit kailangan niyang idamay si Stefan para roon?
Aware siya na may galit ako sa kaniya, alam niya na galit din sa akin si Stefan sa hindi ko malamang dahilan. At talagang masamang palad kasi hindi siya nagtagumpay.
Pero nang marinig ko mismo sa bibig ni nanay, mga salita na tumalbog sa apat na sulok ng korte, na hindi na niya ako kukunin, halos mahimatay ako sa tuwa.
Bigla kong naramdaman ang yakap sa akin ng tatay habang tulala pa rin sa narinig. Did she.. just dropped that idea and let go of me?
Natapos ang mga oras sa korte at kaming dalawa ni tatay ay may ngiti sa labi. Binitawan ko siya dahil gusto niya raw makipag-usap kay Von na pinapanood kami.
Nasa akin ang tingin nito bago mawalay dahil nilapitan siya ni tatay. Should I thank him? At least just for this? Huwag na. Babayaran ko rin naman siya sa serbisyo na ginawa niya.
Nang makauwi, nagulat ako dahil may ihahanda raw si tatay na handaan. Pinilit ko man na huwag nang balakin pero sa kaniya ako nagmana, alam kong hihindian niya lang ako.
Umidlip muna ako dahil mamayang gabi pa naman ang sinasabi niya. Nang mapansin ang madilim na kalangitan sa labas, doon na lang ako naghanda paalis.
"Trent Allsen!" sigaw ng iilan nang makita na pumasok ako.
Malaki ang ngisi sa labi ko at tinanggap kaagad ang shot glass na inalok. Marami pang binibigay ang waiters pero humihindi muna ako pansamantala. May hinahanap ako.
"Hey.." kahit malakas ang tugtog, narinig ko ang boses ni Hero sa likuran.
Mabilis ko siyang hinagkan at inalukan ng inumin. "Nope. Uuwi pa ako. Maghahanda pa ako sa pamilya ko,"
Kumurba ang kilay ko, "Pamilya? Come on! Wala ka pa namang asawa!"
Nakatanggap ako ng kaltok dahil doon. "But before I go, are you really sure about... filing a case to your attorney?"
Parang tumigil ang lahat nang marinig ko iyon. Nakakatawa dahil ako naman talaga nagplano noon pero nagulat pa rin ako. Bakit ako magugulat? E binantaan niya ang pamilya ko para lang hindi makalapit kay Stefan?!
Gago pala siya, e! Sa tingin niya ba kukunin ko pa si Stefan kung sa kaniya na siya masaya?!
"I mean, it's okay for me to stand with you pero... paano si Stefan?" bakas ang pag-aalala sa mukha niya.
"Hindi naman siya ang kakasuhan ko kapag," may dumaan, kumuha ako ng isa.
"So? Nasabi ko naman sa'yo na nagpunta siya sa akin 'di ba? He asked me why did you get Atty. Von Arcilla when you could've just picked me?"
Tinagilid ko ang ulo. "That's none of his business sana ang sinabi mo.." humalakhak ako pagkatapos.
Masama ang pinukol niyang titig sa akin. "I might or not tell this to him. Hindi ko kilala nang lubusan 'yang si Attorney Raval but maybe tomorrow, I'll wake up and decide to tell him about this. He's involved too, Trent. You're just drunk that's why you're saying he's not in here.."
Bago pa ako makapagsalita, mabilis na siyang umalis. Kinain ng mga nagsasayawan ang paningin ko. Kaysa matakot o mangamba, tinawanan ko na lang.
As if he still care, hindi ba?
***
The next morning, I am busy. Busy with photo shoot. And busy thinking about what he said to me at lunch.
Tinuloy nga niya na sinabi kay Stefan ang plano ko. Wala namang kaso iyon sa akin pero may maliit na parte sa loob ko nagsasabing mali.
Wait. What is wrong with that? Tama lang naman ang ginawa ko, ah? He threatened my family, and I'll do the same thing!
Ano naman sa kaniya kung gusto naming makausap si Stefan? Bakit parang takot na takot siya? Kasi nahihimigan ko na hindi lang dahil sa takot siyang mawala sa kaniya si Stefan, may iba pang dahilan.
At iyon ang nanggulo sa isipan ko buong araw. Ten na ng gabi nag wrap ang buong shoot. Tinulungan na ako ni Jasper mag-ayos, dadalaw pa ako sa hospital.
"Hindi ka talaga sasama?" tanong ko nang bumukas ang elevator.
"May gagawin pa ako. Next time, alam naman niya iyon."
Tumango na lang ako kay Jasper at pinaiwan sa likod ang mga gamit. He salute at me before going into his car too. Deretso ang byahe ko papunta sa hospital.
Habang papasok, walang masyadong tao pero ang mga nurse na nakakasalubong ko ay malagkit ang tingin sa akin. Ngiti na lang ang binalik ko.
Paliko na sana ako nang may lalaking nurse na lumabas sa isang kuwarto. Suot ang kulay asul na scrubs kagaya ng mga nakita ko kanina, hindi lang natigil ang tingin niya sa akin.
Kung kanina ay mangha ang iilan sa nakita, ang nurse ay may kung ano sa tingin niya sa akin. Hindi ko siya kilala pero base sa ginagawa nito, parang ako ay kilala niya bukod sa artista ako.
Hindi ko na lang pinansin at pumasok sa kuwarto ni Hera. Binati ako ng boyfriend niya at nilapitan ko naman siya para mangumusta. Sumunod naman ay sa baby niya ako nagstay.
"Trent, favor sana. Puwedeng magstay ka muna? Ubos na kasi 'yung gamot at gatas ng anak ko, bababa muna ako para bumili. Hindi ko kasi maiwan ang mag-ina na sila lang, puwede ba?"
"Sure! Sige lang!" agap ko at tinapik niya ang balikat bago umalis matapos halikan si Hera sa pisngi.
Nang mapagod kakatitig sa munting natutulog, nagsalita na si Hera. "Ano nang nangyari?"
"Sa?" hindi ko inalis ang tingin sa baby. Damn it. Bakit ang cute ng mga babies?
"Sa kay Tito Gessy? Ano nang nangyari sa complaint?"
Tumayo ako kaunti, "Hindi ko pa ba sinabi?"
She rolled her eyes, "Magtatanong ba ako kung alam ko na, Redido?"
That made me laugh. "Bawal ka mastress. Chill lang."
"Alam mong bawal pero binibigyan mo ako ng dahilan." naabot niya ang polbo sa tabi at matagumpay na natamaan ang pisngi ko.
Muntikan na iyon sa anak niya ah!
Sinabi ko na lang at nagpatuloy sa kakatitig sa bata. Kamukha niya tatay kaysa kay Hera. Ano kayang pakiramdam ni Hera nang makita niya anak niya? Na ilang buwan niya pinagbuntis tapos hindi niya kamukha?
Knowing her, baka saglit siyang nainis.
Thirty minutes wala pa ring bumalik. Nagsimula na ako magtanong kung may kailangan ba siya. Tubig lang daw. Kaya habang pinapanood ko lagukin iyon, nagsalita na ako.
Mabuti na lang ay ubos na niya dahil nang sabojin ko ang tungkol sa ginawa, baka naduraan na niya ako.
"What?!"
"Yeah.." nagkibit balikat ako. "Iyon na lang naitulong ko kay tatay. Tama ba iyon, Hera? Na bantaan niya ang buhay namin dahil lang takot siya sa hindi malamang dahilan?"
Hindi siya kaagad nakasagot. I suppose she's thinking about it or she's thinking if she managed me enough for me to just end up like this. The latter is nonsense, honestly.
"Tapos kaninang lunch, tinext ako ni Hero. Nakausap na raw niya si Stefan tungkol doon. Hindi pa alam ni Von ang ginawa ko, Hera. Saka pa lang niya malalaman."
"Then why did he tell it to Stefan?!"
I shrugs. "Sabi niya sa akin kagabi, damay siya rito. Kasi 'di ba siya ang naging dahilan bakit binantaan niya kami? Sinasabi ko na hindi kasama si Stefan but he stated that... he is."
Wala akong nakuhang sagot sa kaniya pagkatapos. Pinapanood niya lang ako na iniikot ang mata sa muwebles ng kuwarto.
"Gusto mo pa siya?"
"Ha?"
"Stefan. Do you still love him?"
Ngayon naman ay ako ang hindi makasagot. "So what if yes? May magbabago ba?"
"Akala ko ba galit ka sa kan—"
"You know it already, bakit ka pa nagtanong?" tawa ko. "Pero bahala na. At saka, kung itutuloy niya lang naman. Tapos na kami sa kaniya, hindi na ako makakalapit kay Stefan. They will live happily again. Ang saya 'no?"
Dapat magsasalita pa siya pero dumating na kaagad ang boyfriend. Nagpaalam na rin ako kaagad dahil pagod na pagod ako. Hindi lang physically, mentally din.
Bago ko isara ang pintuan, sumulyap ako kay Hera. Kahit inaasikaso siya sa tabi, nasa akin ang tingin niya. "I won't do anything bad," labi ko bago sinara ang pintuan at malalim na huminga.
***
Maliwanag ang buwan nang iangat ko ang tingin. Ngunit kahit anong liwanag nito, mas makinang ang ilaw sa labas pa lang ng bahay nina Tiffany.
Sabi niya, birthday daw ng mommy niya at gusto niya na pumunta kaming dalawa ni Jasper. Dahil sunod-sunod ang mga trabaho, pumayag na ako para kahit papaano ay mawala ang pagod ko.
Kahit na may kung ano na akong kutob sa kaniya.
May nag-alok na ng red cup pagkapasok pa lang namin. Deretso gumuhit iyon sa lalamunan namin at natawa na lang. Mabilis humiwalay si Jasper sa akin at hinayaan ko na lang.
Maganda ang bahay nila at nakakaaliw na ang daming tao. Hindi ko nga alam kung birthday pa ba ng mommy niya dahil mukhang siya ang may birthday.
"Trent! Hello!" bati ng nakasalubong.
"Hi.." balik ko at nagpatuloy sa paglalakad.
Ilang saglit lang ay nadatnan ko na si Tita na mommy ni Tiffany. Binati ko rin siya kaagad at inabot ang regalo. Sinabihan na niya ako na huwag na mag-abala but my guts wanted me to kaya nagdala pa rin ako.
"Nasaan po si Tiffany?" tanong ko.
"Ah. Nasa paligid lang! Sige na, maglibot ka at magsaya. Maaga pa kaya huwag kang mahiya!"
Nahila siya kaagad ng ibang bisita kaya nagpatuloy ako sa paghahanap. Maraming nakakilala sa akin at nauudlot ang paglalakad ko dahil maraming humihingi ng picture.
Sa pool area ako dinala ng mga paa pero wala si Tiffany sa mga lumalangoy o nag-aabang ng nilulutong barbeque sa kabilang gilid.
Bumalik na lang ako sa loob at umakyat. May iilan sa mga hagdan pero ako lang ang umakyat sa pangalawang palapag.
Dalawang beses pa lang ako naparito kaya alam ko na kung nasaan ang kuwarto niya. Kumatok ako kahit na baka wala siya sa loob o hindi niya narinig dahil sa lakas ng tugtog.
Bukas ang pintuan kaya tinulak ko na iyon. Puro mukha niya sa mga magazine ang kaagad bumungad sa akin. Nilibot ko ang tingin at walang bakas ng tao sa loob.
Isasara ko na sana at baka nasa baba lang siya, baka namalik-mata lang ako na wala siya pero may narinig kaagad akong sigaw mula sa isang pintuan sa loob.
Kumurba kaagad ang kilay ko at pumasok doon. Hindi ako puwedeng magkamali, si Tiffany ang narinig ko... at bakit siya nagtatago sa loob ng banyo ngayong may party siya?
Dahan-dahan ang lakad ko hanggang nasa labas na ako ng banyo. Hindi ko sinara ang pintuan kaya pumapasok pa rin ang ingay mula sa baba.
"Yeah! Kaya nga pinapunta ko siya rito! I'll ask him if he's doubting me already! Huwag kang masyadong atat diyan! Akala mo ikaw lang ang kinakabahan?! I am too!"
Sinong kausap niya? Kaaway, I should say.
"Then have a fucking fun while you still can! See, may party din kami and it'd be great if you'll stop pestering me! Sigurado nasa baba na iyon! Marinig niya pa tayo!"
Ang alam ko, wala pa siyang karelasyon. Hindi naman talaga kami pero alam ko na maraming pumoporma sa kaniya. Maganda si Tiffany. If I'm still the same before, magugustuhan ko siya.
But I don't and I can't. She's my friend, I don't think loving her will be good for the both of us.
"Isa pang pagiging paranoid mo, sasabihin ko na sa kaniya! I don't care about him anymore! Pinapakisamahan ko na lang dahil sa'yo! Kaya please, stop! Kung gusto mo pang makasama 'yang sinusubukan mong ayusin!"
Gulong-gulo na ang utak ko. Bakit ba ako nakikinig sa kanila? Sinong kausap niya? Iyong V.R.A na naman ba? Sino ba iyon at parang magkasabwat sila sa krimen na hindi dapat malaman ng lahat?
The silence is deafening. Mabilis akong lumabas dahil baka makita niya akong nakikinig sa dapat hindi naririnig. Mabilis ko rin siyang nakita pababa, our eyes met and a smile crept on her.
Just like the other girls, naka dress din siya na pula. Wine red. "You came.." mabilis niya akong hinigit at binitawan. "Akala ko hindi kayo pupunta.."
Kumuha ako ng cup sa tabi, "If it weren't for Jasper, tulog na sana ako ngayon."
She punches me on my chest and just drank what I gave her. "Nakita mo na ba si mommy? Tara magpakita ka!"
"No need, nakausap ko na kanina pa. Wala ka kaya hindi mo nakita.."
"Ah.." napuno ng panic ang mukha niya. "May inayos lang ako sa taas, that's why.."
Inayos? More like get into fight with someone over the phone. "Now that you're here, tara na sa labas?"
Nawala kaagad ang panic sa mukha at binalik ang ngiti kanina. "Sure!" at hinila na nga niya ako palabas. Oh, Tiffany, what are you hiding from the world?
***
Naka tatlong inom lang ako. Pero si Jasper ay kanina pa lasing. I meant what I said. Na kung hindi dahil kay Jasper, hindi ako pupunta. Minsan lang sumama iyon sa mga ganito kaya nang pumayag siya, sumama na rin ako.
Sinusubukan kong huwag malasing kasi ako ang magmamaneho sa kaniya pauwi. Hindi naman puwede na lasing kaming dalawa pauwi, na walang driver.
Nakatukod ang siko ko sa lamesa habang nakapatong ang kaliwang paa sa ibaba ng upuan. Nakaharap ako sa mga kumakanta sa harapan ko, isa na si Tiffany doon.
Madaling araw na at lahat ay lasing na. May iilan na hindi, na baka kagaya ko na magmamaneho pauwi. Dahil bahay niya 'to, okay lang siyang malasing.
"Don't be KJ, Trent! Alam kong maganda na boses mo! Come sing with us!"
Nasa akin kaagad ang tingin ng lahat pero mariin akong humindi. Inalis ko ang kamay niya sa akin at pinabalik siya sa ginagawa.
Lasing na nga siya dahil wala na ang poise niyang ginagawa. Kung ano-anong ginagawa kasama ang mga lasing na mga kasama.
Nilibot ko ang tingin, may mga umuwi na kanina kaya kaunti na lang ang mga tao. Nagtagpo ang tingin namin ng iilan at lahat sila ay lasing na. May isa pa nga na mag-aya umalis, mariin naman akong umiling.
There's so many hot girls in here, but I don't want to be in between of some women in here.
Hawal-hawak ko na si Tiffany sa balikat at inaakyat sa kanila. Nakiusap si tita na papasukin ko na siya para makatulog na.
Natutulog na rin si Jasper sa sofa sa baba.
Bagsak ang katawan niya nang isalampak ko sa kama. Sinigurado ko na nasa maayos na siya, she's slurring words I can't understand.
Iiwan ko na sana siya pero bigla niya akong hinigit. Akala ko kung may ano na pero hawak niya lang ako. "Stay... Kiss me before you go, Trent..."
Nakapikit siya nang sabihin iyon. Mabuti na lang dahil hindi niya nakita ang mariin kong paglunok.
She's drunk, Trent. Sabi mo hindi ka mauuwi sa isang sex ngayong madaling araw.
Akmang aalisin ko na sana nang bigla siyang tumayo para hilain ako pabalik sa kama at pumaibabaw sa akin.
Her lips immediately clasps on mine, and just like what I always to my past, she taste like different kinds of alcohol taken since the party started.
Mas lalo akong nagulat nang biglang bumaba ang kamay niya and I can feel her small and lithe palm on me.
"You didn't fuck me when you get me from that bar... Please, T-trent.. I want you.. So bad.."
Napalunok ako lalo nang bigla niyang iangat ang shirt ko at inalis ang belt na suot.
Fuck! I'm only wearing a shirt and denim jacket and blue jeans! Naalis niya ang buckle ng belt!
"Should I have you in my mouth, eh?" dumilat siya and all I can see was lust in it.
"I know you already miss being on top of someone, Trent. D-dont deny it.. Your twitching shaft is telling it for you.."
Fuck! Fuck! Fuck!
It's really bad but myself is enjoying watching her taking me down there. My fingers are in her hair, guiding her mouth to do what it should be.
I pulled her chin up and kissed her torridly. Pumaibabaw ako habang inaalis ang mga suot, without breaking our mouths.
I managed to take away all my damn clothes and it's her the next. She kept moaning my name while I remove her brassiere. When I did a great job, my mouth immediately devour it.
Saglit lang ako roon bago siya hinalikan uli. This is bad, I said to myself but she's pumping me like there's no tomorrow. Uuwi na ako. Hinihintay na ako ni Jasper sa baba but... I couldn't get out between her legs.
Siya na ang nag-alis ng suot ng dress, wala na rin siyang suot habang may jeans pa ako. She smiles lustfully on me and looked down. Hawak niya pa rin ako roon at hinarap sa kaniya.
"May condom ka?"
Mariin siyang umiling. "I won't go in if you don't have one,"
Again, bago ko maalis ang kamay, hindi niya iyon hinayaan. "Just pull out before you come.."
Kinagat ko ang labi at hinalikan na lang siya. I shouldn't be doing this. Like ever.
I used my own spit to lube my own thing. It's painfully hard and ready to enter her when someone from her closet caught my sight.
"Stefan.."
Mabilis pa ako sa kidlat na tumayo at inangat ang jeans. Inabot ko ang isang envelope sa taas ng closet niya.
"Trent!" hindi na siya boses lasing at mabilis akong nilapitan. "Don't touch my thin—"
I didn't let her. Binuksan ko iyon kaagad dahil alam ko na picture ni Stefan ang nakita ko. And I'm right, puro litrato 'to ni Stefan.
Hinarap ko siya. "Why do you have his pictures?"
She's completely naked in front of me. But I don't care. "Answer this, Tiffany. Bakit ka may pictures ni... Stefan?"
Hindi siya makatingin sa akin. Tiningnan ko uli ang mga pictures at akala ko iyon lang ang makikita ko... hindi...
"Trent! Huwag 'yan!" this time, nagtagumpay siya na makuha iyon sa akin.
My mouth is ajar, "You had sex with him?"
"T-trent.."
"You had sex with Von? And you took a picture while doing it?" hindi makapaniwalang sabi ko.
Wala akong masabi sa nakita. Kahit saglit ko lang nakita ang picture na iyon, alam ko na silang dalawa iyon.
"W-why do you have that?"
"T-trent, I can explain.." sinubukan niyang lumapit pero tumakbo ako sa taas ng vanity mirror niya. Fuck. Now she planned to record what could happen in between us?!
Nagpumiglas ako para hindi niya iyon makita. Dapat idedelete ko ang nakuhang video pero sa ibang file ako napunta.
It's the video of the two of them.
"Just think that you're doing this for him, Von. You're fucking me so hard for you to have Stefan in your life. This is what you want right? Sirain natin sirang dalawa para sa akin si Trent, sa'yo si Stefan, hmm?"
And the video stops, Tiffany stops too. Mabilis ko siyang hinarap at wala akong nagawa kundi pagbuhatan siya ng kamay. Kinuha ko ang mga damit at lumabas dala ang hawak.
Hinabol niya ako kahit hawak ko na si Jasper sa balikat at uuwi na. "Trent, that's not tru—"
"Try to stop me, dalawa na kayong kakasuhan ko." malamig kong bitaw. "Grabe, Tiffany... You.. Dalawa kayo.. sinira n'yo... mas masahol ka pa kay nanay.."
Hinila ko ang sarili at ang manager palayo sa bahay na iyon. Tangina. Tama lang ang mga kutob ko... Tama lang na may mali nga sa kaniya simula pa lang...
***
Tahimik ang pasilyo pero ang lakas ng kabig ng puso ko.
"Sir, pasok na raw po kayo." anang babae na siguro kinausap ni Hero para tawagin ako uli na pumasok.
Tumango ako at malalim na huminga. Kaya ko pa bang pumasok? Ngayong magkakaroon na ng mga sagot ang tanong sa isipan ko.
Nakikiusap ang mata sa akin ni Tiffany nang pumasok ako uli. Nagkunwari ako na hindi nakita iyon at naupo na lang sa tabi ni Hero. Maski siya ay hindi mapinta sa mukha ang emosyon.
"What do you think we can do now?" malalim kong bitaw.
"Napanood ko na. And you were right.." malalim din siyang huminga. "I can discuss to you what you can do against her or you want me to tell you that you can ask her to give more evidences to support this.."
Doon lang ako tumingin sa kaniya. "Meron pa ba?" kalmado kong sabi.
She breaks down again. Napasinghap na ako. Wala nang epekto sa akin 'yan. Kanina pa siya umiiyak, dapat ako ang umiiyak, bakit siya?
"Tiffany, give me what you and Von did to me and Stefan or I'll file you a case?"
"N-no.. Trent... No.."
"Then give me what you still have!" dinabog ko ang lamesa. "Iyon na lang ang hinihingi ko!"
"Trent! Calm down!"
"Not until she gave me what she still have!" baling ko sa katabi. "I can't think of a single thing I did to push you and Von to do this... Wala, Tiffany. Kaibigan kita pero ginago mo ako!"
"I'm sorry.. Sorry.."
"You're not sorry until you give me your phone!" kumulog sa apat na sulok ang boses ko. "I am calm now, Tiff. Give me that damn phone."
Kinuha niya sa bag ang telepono at nanginginig na inislide papunta sa akin. "I didn't d-delete anything.." bulong nito.
Tumayo ako at binigay kay Jasper iyon. "You better make sure. Mabait ako, alam mo 'yan. Pero kaya kong kalimutan iyon para sa'yo.."
Nilingon ko si Jasper na walang alam sa nangyayari. "Print everything she has on the phone. Messages she had with Von Ruke Arcilla, pictures, everything. Give it to me tomorrow. Aalis kami sa susunod na araw."
Nag-angat ng tingin si Tiffany sa akin pero umalis na ako sa lugar na iyon. Pagpasok ko sa kotse, doon ko nilabas lahat ng galit ko.
Stefan, my baby... I'm sorry...
***
"Let's go home.."
Tinupad ko ang sinabi ko noon sa harap nila Hero. Matapos ibigay ni Jasper sa akin lahat ng nakuha niya sa telepono ni Tiffany, binasa ko iyon at ang sumunod ko na lang na alam ay lumuwas kami kung nasaan silang dalawa ngayon.
Simula nang hawakan ko ang folder at memory card na iyon, lagi kong nabibitawan. Para akong napapaso. Napapaso dahil ang akal ko katotohanan ay hindi pala.
Hindi muna ako nagpakita sa kanila. Hinayaan ko si Tiffany na kausapin si Von. Mali man pero imposible na makakatakas siya dahil kahit saan siya magtago, naghihintay pa rin ang kasong puwede kong isampa sa kanilang dalawa.
Sa unang araw ko rito, pinapanood ko lang siya mula sa malayo. Bigla ko na lang mapapansin na lumalandas na ang luha sa pisngi at mabilis na umaalis
Ngayon ay hindi ko na kayang maghintay pa ng oras. Nasa harapan ko na siya. Nasa harapan ko na siya uli. Pero ang kaibahan, wala na ang galit sa puso ko dahil napatunayan ko na walang nagloko sa aming dalawa.
"Go inside," utos ni Von na bigla na lang sumulpot sa likuran ko. Nawala ang gulat sa mukha ko at napalitan ng galit.
Kaya naman pala. Kaya naman pala siya kaagad ang kasama ni Stefan noong panahong halos masira kami dahil sa lahat dahil plinano nila lahat-lahat.
"And why would he do that? Ayaw mo bang marinig niya kung anong ginawa mo?"
I told Tiffany to tell him that I knew it already. Kaya siguro ganito na lang ang takot at kaba sa kaniya dahil puwedeng isang galaw ko lang ay mawala sa kaniya si Stefan.
Inaya ko uli si Stefan na sumama na sa amin. Pangako. Sasabihin ko rin kaagad kapag sumama siya sa akin pero talagang nalason siya nitong gago kaya ayaw niyang sumama.
"Stop this mess! Nababaliw ka na! Gawa-gawa lang ng isipan mo 'yan!"
Hawak-hawak ko na siyang muli nang biglang sumulpot si Tiffany sa kung saan. Hindi ko alam kung matatawa ba ako o mas lalong maiinis sa narinig.
I started my banter on her and Von, sinabi ko na nakita ko na lahat ng kailangan kong makita. Na tama lang na may masama akong kutob sa kaniya noon pa pero natalo na naman ako dahil nawala na si Von at Stefan sa harapan namin.
Naiwan ako roon, nakatulala. "Hayaan mo muna ngayon, T-trent.. It's his birthday.. Maawa ka naman.."
"Maawa?" tumawa ako. "Bakit ako maawa sa kaniya kung ginago niya ako?! Bakit ko kaaawaan ang taong hindi man lang nakaramdam ng awa sa akin?! Sige nga?!"
Nangangati na ang pareho kong palad ngayon. Pinipigilan ko lang na iangat ang kamay dahil may mga tao nang nanonood sa amin.
"Subukin mo uli na sabihing hindi totoo ang lahat, madali lang tawagan si Hero. Try and stop me again, you manipulative bitch."
Aminado akong nasaktan ko siya roon pero mas nasaktan ako. Wala na akong pakialam sa pakiramdam ng iba. Kay Stefan at akin na lang ang inaalala ko ngayon.
***
"No, stay.."
Matapos ang nangyaring iyon, nanatili na muna ako sa kuwarto para mag-isip. Kinalma ko rin ang isipan dahil wala akong mapapala kung galit ang namumutangi sa isipan ko.
Tumayo rin ako kaagad nang mawala ang araw. Dala-dala ang folder na naglalaman ng lahat, lumabas ako sa kuwarto at hinanap siyang muli.
"Nandiyan ba si Stefan?"
May staff na lumabas sa cabin na pinasukan nilang dalawa kanina. Napatingin pa siya sa likod dahil akala hindi siya ang kausap.
"P-po? Ah, wala po. Pero parang nakita ko po siya sa dalampasigan. Nandoon po siya. Si Mr. Arcilla naman po e nag-aay—"
Hindi ko na siya pinatapos at agad umalis matapos magpasalamat. Bumaba ako sa stonewall at hinanap siya sa bawat store na nakahilera sa mahabang buhanginan.
Nakita ko rin naman siya kaagad at kakaupo niya lang sa upuan habang nakaharap sa dagat. Kumain na kaya siya?
"Ah. Nag-order ba siya?" tanong ko sabay turo kay Stefan na nasa kalayuan.
"Yes po. Bakit po?"
"Nagbayad na ba siya?" agad kong kinuha ang wallet. "Ako na sana.."
Malalim na tingin ang binaling niya sa akin at hinayaan naman ako. Hinintay ko na lumabas ang order niya at sumama habang binibigay sa kaniya iyon.
Gusto kong ngumiti dahil nakikipag-away na siya sa nagdala ng order, dahil bakit daw bayad na. Doon na ako sumingit at sinabi na ako na ang nagbayad at iwan kami.
Naupo ako sa katapat niya at hindi nagsalita. Tahimik ko lang siya na pinapanood kumain. Akala ko iiwan niya ako nang malaman na ako ang nagbayad pero hindi. Hinayaan niya lang ako na panoorin siya mismo kumain.
Ang dami nang nagbagobsa kaniya. Nagsisisi ako na naniwala ako kaagad... Nagsisisi ako kung bakit hindi muna ako nagtanong kung totoo ba lahat ng nakita. Nagtataka ako kung bakit kailangan taon muna bago ko marealize na may mali pala?
Kung sana nagtanong ako, kung sana hindi ko hinayaan na mapangunahan ng galit, sana walang ganito. Sana hindi ko sinayang ang ilang taon na galit ako sa kaniya sa isang bagay na minapula para sa kasiyahan ng iba.
Alam ng Panginoon na kasiyahan lang namin ang hinihingi ko, pero hindi ito binibigay sa amin. Kaya siguro nangyari iyon.
Nang bigla siyang tumayo, dumaloy sa akin ang kaba at takot. Sinubukan ko siyang pigilan, nagmakaawa na pakinggan niya ako. Tiniis ko ang pagtataboy dahil gagawin niya iyon sa kadahilanang hindi niya pa nakikita itong hawak ko.
Binigay ko iyon sa kaniya, pinakiusapan ko siya na kung ayaw niya akong kausapin, sana ito ay kaya niyang kunin sa akin. Nagpunta ako rito dahil sa dalawang dahilan. Ang ipakita sa kaniya lahat ng nalaman ko at iuwi siya pagkatapos.
"Kapag nabasa mo 'yan, mawawala ang galit mo sa akin.." kagaya ng pagkawala ng nararamdaman at naaalala ko sa iyo sa nagdaang taon. "Pero kung hindi, kung mananatili kang galit, susuko na ako."
Kasi kung kami talaga, kami. Pero kung talagang mundo na ang kalaban ko, wala na akong magagawa. Mahal ko siya, oo, pero kung puro lang kami ganito, hindi kami sasaya.
Gusto ko siyang sumaya.
Gusto ko maging masaya.
"Stay until I'm done reading and watching these.." he paused. "please.."
Ganoon na lang kabilis ang suntok ng pag-asa sa puso ko. Isang ngiti ang sumilay sa akin at bumalik sa pagkakaupo. Dapat aalis na ako at bibigyan siya ng oras basahin iyon, but he asked me to stay...
I stayed there. Watching his eyes goes into different emotions he can feel deep inside him. Kahit ilang taon na ang lumilipas, mas lalo lang naging maganda ang hulma ng mukha niya.
Nevertheless, I can still see the guy I've loved in my life few years ago.
My heart leaps because he's now sobbing in tears. Binigyan ko siya ng panyo at hindi uli nagsalita. Natatakot ako na baka sa oras na ibuka ang bibig, baka mawala siya uli.
Kaya tahimik muna ako. Kahit nasasaktan na makita siyang umiiyak.
Noong nabasa ko 'yan, hindi ako buong magdamag umiyak. Nagwala lang ako hanggang maramdaman ko ang pagod at ang tawag na dapat makita na rin niya iyon.
And it's happening now.
"Madali lang niya mare-read. Tell me if you're gonna play it, sa banyo muna ako."
Nandito kaming dalawa sa kuwarto dahil gusto niya raw makita iyong video na tinutukoy ko.
"W-why?" God. I want to get rid of that redness in his eyes.
I shrugs and shows him my sad smile, "I don't think I can see it together with you. Baka makita mo lang akong umiyak.."
Natawa ako sa narinig kahit na naguguluhan ang mapupungay niyang mata sa akin. "Don't worry about me. Just call my name when you're done, dito lang ako..."
I meant what I said on the last one. Sa hindi inaasahang pagkakataon, inabot niya ang kamay ko at may binulong doon. Hindi ko man marinig, pero sapat na sa akin na matapos ang ilang taon na galit namin sa isa't-isa.. ramdam ko na wala na iyon sa hawak at titig niya.
***
Inaantok na ako pero hindi ako puwedeng matulog.
Kailangan ako ni Stefan, o baka ako lang nag-iisip pero gusto kong makita kung ano ang mangyayari sa usapan nila.
Dahil dalawa lang ang puwedeng mangyari kung malaman ni Von na alam na rin ni Stefan ang lahat. Puwedeng mapatawad siya nito at kalimutan na lang, o kaya sumama sa akin.
Ngayon, ayokong isipin iyon dahil nakakaramdam ako ng pangamba na baka magka-ayos lang silang dalawa.
"Salamat.."
Bumili na lang ako ng energy drink sa convenience store at agad na bumalik sa kung saan ginaganap ang birthday. Tama si Tiffany, birthday nga ng gago at hindi ko alam kung anong gagawin ni Stefan para hilain siya paalis sa mga bisita.
All I know from now is that he'll do his best to talk to him right away and end everything up. Somehow, kumalma ako dahil doon.
Hindi ako pumasok dahil ayokong makita silang nagsasaya sa loob. Nagtatago ako sa gilid, sa tabi ng mga rosas at ininom na lang ang binili.
Maling ideya na nakasando lang ako.
Halos alas dose na rin at wala pa akong nakikitang lumabas. Biglang tumunog ang telepono ko at nakita na siya nga ang tumatawag.
Shit. Tumatawag ba siya dahil nagkaayos na sila na hindi ko nakita? "Twelve na... Nakausap mo na?"
Sana hindi nita ma distinguish ang takot sa boses ko. "Mamaya pa.. I'm scared.."
Napakagat ako ng labi. Matapos niyang panoorin ang sinasabi ko, kinatok niya ako sa banyo at magtatanong na nang hilain niya ako para sa yakap. Hindi ako nakapagsalita dahil puro siya mura kay Von at kay Tiffany.
Pero malinaw niyang sinabi na kailangan na niyang kausapin si Von. Na wala na siyang pakialam kung birthday niya ngayon o hindi. Sinabi ko sa linya na huwag niyang ipilit ngayon kung hindi kaya.
Pagod na kaming dalawa. Baka hindi niya magawa ang dapat gawin.
"Ring me again, dito lang ako maghihintay, okay?" saka binaba ko na ang tawag. Shit. Akala ko kung ano na.
Saktong bente minuto ang nakalipas, namataan ko ang dalawa na umalis mula sa loob. Tahimik ko silang sinundan at nanatili sa tabi ng tindahan ngunit kita ko pa rin sila mula rito.
Hindi ko man rinig ang pinag-uusapan nila pero okay lang. Nasa malapit sila sa dagat, kaunting lapit ay tatamaan na sila ng mga alon.
Nagsimula ang pag-uusap nila nang tahimik. Hanggang makita ko na si Von ang unang sumigaw sa kaniya. Binola ko ang kamay para pigilan ang galit. Kaya ni Stefan 'yan.. Kaya ng baby ko 'yan...
Kagaya ng alon sa pampang, patuloy ang usapan nila hanggang makita ko na humahakbang na paatras si Stefan. Bumugso ang pag-asa sa puso ko, does that mean... he'll let go of Von and be with me now?
Kahit nakaluhod na si Von sa harapan niya, wala akong nararamdaman na awa sa kaniya. Deserve niya 'yan. Deserve niya na makitang umalis ang kinuha niya mula sa akin.
Isang iglap, nakita ko na si Stefan palapit sa akin. Hindi ko mapigilan ang sarili na ngumiti at itagilid ang ulo, sapat para mabasa ko na nag-thank you siya sa akin bago hinigit sa mahigpit na yakap.
"I love you.." I whispered at him and kissed his hair. "finally.."
God, please give me this to us now, please?
***
Simula noong makauwi kami galing Manila, hindi ko na inungkat pa kung anong nangyari sa lugar na iyon. I sensed that even him, my baby, doesn't want to talk about it kaya hinayaan ko na lang na iwanan sa nakaraan.
We never had the perfect conversation, the one that we can say to each other what we feel when everything was miscontrued by our minds.
Tahimik lang ako kapag kasama ko siya. Minsan tatawa o kaya tatango kapag may mga tanong siya. Hanggang doon lang.
Hindi ko inasahan na sa tapat ng bay kami magkakausap talaga. At habang ginagawa niya iyon, gusto ko siyang hilain para itali sa bewang niya ang dalawang kamay.
Sa dami ng taon na nasayang sa aming dalawa, hindi pa rin nawala ang pagmamahal na inalay namin sa dalawa noon pa lang.
Pinigilan ko lang na umiyak habang nagsasalita siya. I don't want my baby to think that I am weak, kaya tiniis ko lahat hanggang naiyak ko iyon nang maihatid ko siya pauwi.
And that's just that. Okay na uli kami. Hindi man balik kaagad sa kung ano man dati, ang importante ay malinaw na lahat sa aming dalawa.
"What do you think they're feeling or thinking right now?"
Siniko ko ang katabi matapos sabihin iyon. Nakatulong ang araw sa pagiging agaw-pansin niyang mapupungay na mata. "Of course, happiness..."
Tumango ako. "I suppose that's what really is.."
Nagtagal ang tingin nito sa akin pero hinalikan ko lang siya sa pisngi. Hindi siya umangal dahil pareho na kaming walang pakialam kung may makakita sa aming dalawa.
Pero gusto ko talagang malaman kung anong pakiramdam ng ikakasal. Simula nang malaman ko na imbitado pala siya sa kasal ni Paul McArte na hindi ko alam na ikakasal pala, sumama ako dahil pupunta siya.
May hadlang man dahil may inaayos na project si Jasper para sa akin pero napakiusapan ko naman kaya makakasama talaga ako sa kaniya. Kung alam niya lang kung gaano ako kainis sa McArte na 'yan, hindi man lang ako naimbitahan?!
Kahit na sabihin nang nabanggit ni Stefan sa kaniya kung anong meron sa amin, dapat nagbigay pa rin! Wala man kaming pormal na pag-uusap noong sinuntok ko siya but at least!
Pero totoo.. hindi ko naman kasi alam kung kanino magtatanong. Hindi kasal si tatay at nanay kaya kapag tinatanong ko si tatay, wala siyang masagot dahil wala namang nangyaring kasalan.
Baka tama nga siya. Baka masaya talaga ang nararamdaman ng dalawa ngayon sa harapan. Dahil kung hindi, bakit pa nagpapatuloy ang sermonya, hindi ba?
Matapos ang kasal, nagstay muna kami sa La Union para kay tatay. Sinabi niya sa akin na dahil kay tatay kaya ginusto niyang manatili. Natatawa pa nga ako tuwing naiisip ko 'yung nangyari noong nakaraang araw, bakit ba ako takot na takot isama si tatay e hindi naman iyon magwawala?
Pero mabuti na rin siguro na nagstay kami nang ilang araw. Dahil sa mga nagdaang araw na kasama ko siya, nagawa ko lahat ng puwede kong gawin para hindi na siya lumayo at makalayo pa.
"I love you..." bulong niya. "K-keep it slow, Redido... Magigising si tito.."
Mariin akong umiling at mas mabilis na gumalaw sa ibabaw niya. Kanina ay impit ang boses niya pero ngayon ay hindi na napigilan pa. I quicken my pace as I pulled my body close his and kissed him without stopping.
"Mahal kita... Mahal na mahal kita.." nagtagpo ang tingin namin. Malambing siyang ngumiti at tumango. Bigla niyang pinasadahan ng daliri ang mukha ko. A chuckle escape my mouth and continue what I'm doing.
I stopped midway because I'm almost near but he made his hands move so he can guide me back from thrusting. Hindi ko mapigilan ang mata at sinampal niya lang ako sa mukha.
Took the foil out of mine and start to pump on him. When he's covered in my supposed to be another life, I laid on him, not minding if my own streaks covered me too.
All the times I'm with him, I always thinking what would it be if we started out good, what would it be if nothing has made us go part away from each other, what would it be if I didn't see him in that coffee shop.. lastly, what would it be if I never let go of him in the first place...
Ang daming tanong sa puso ko pero mas namumutangi ang tawag ng pagmamahal ko sa kaniya. Kung wala iyon, walang ganito ngayon. Kung wala lahat ng sakit at galit na naramdaman noon, hindi kami maggrogrow.
Kaya kahit papaano, nagpapasalamat ako sa nakaraan namin. Kung hindi dahil doon, wala kami rito. Kung wala iyon, hindi namin marerealize kung gaano kaimportante ang bawat isa sa buhay namin. Kung hindi ko siya nakilala, hindi ko na natutunan magmahal at maghintay uli.
Stefan.. baby... pagod na tayo sa mga issue sa buhay natin pero pangako na talaga... hindi ko na hahayaang ang ilang taong natitira ay agawin uli sa atin. Bahala na kung ayaw ng iba, basta alam mo na mahal kita. Bahala na kung may darating pa, hindi na kita hahayaang bumitaw pa.
Kahit hindi ko sabihin, alam mo na nagpapasalamat ako at nag-aaral ka kahit pasko... dahil kung hindi dahil doon.. hindi ko makikilala ang taong makakasama ko sa lahat ng darating na pasko sa buhay ko.
Salamat, Stefan.. Thank you for loving me when I thought no one can love me because of who I am in this life. Thank you baby... sana huwag kang magsawa dahil hindi ako magsasawa makita ka bawat umaga pagkagising, at sa gabi bago matulog na ikaw pa rin ang katabi.
"Mahal mo ako pero mas mahal kita..." bulong ko sa kaniya. Tulog na ba siya? "Stefan... mamamatay muna ako bago kita iwan talaga... Pero pangako, mabuhay man tayo uli, ikaw pa rin hahanapin ko.... Wala nang iba.."
In a world where I can't have everything, let me have you, at least. And now we can have a better life baby... It's always you for me....
Hindi na magbabago kahit kailan.
End