#WhatWouldItBeFinalChapter
"Pare, labas tayo mamaya?"
Saglit akong natigilan sa ginagawa. Nang makita ang katrabaho ang nag-aya, mariin akong umiling. As usual, they groaned to what I said.
Ilang taon na ba simula nang humihindi ako sa mga alok nila na lumabas? Isa? Dalawa? Tatlo? Lima? Hindi ko na rin alam. Basta ang nagiging basehan ko lang ay kung magtatapos na ba si Stefan sa pag-aaral niya.
"Tangina, pare, kailan ka ba papayag na sumama? Hula ko matagal nang walang alak iyang atay mo!"
Nagtawanan ang iilan sa paligid habang ako ay iiling-iling. Although he was right to what he said, I just didn't feel like going out. Almost one day kaming bugbog sa shooting, may lakas pa silang lumabas?
They even held me in both of my arms but because of Jasper, my new manager, they let go of me and told them that I'm tired.
Mas madali nang kasama si Jasper kaysa kay Hera. Oo, I sometimes miss her because she withdrew from the company when she gets pregnant and decided to continue her life on the States.
Kaya wala akong nagawa kundi maghanap ng bagong manager. Thank God for my company, they provided me a new manager. New and not easy to be dissuade. But, may times na kailangan ko pa rin si Hera, o kailangan ni Jasper si Hera kaya parang nandito pa rin siya.
Pagdating ko sa bahay, agad na rin akong naligo at nagpalit ng damit. It's not a joke that we almost spent the whole day filming. Five o'clock ang call time at halos two o'clock na ng umaga ngayon.
My back is hurting, also my head. I didn't feel like eating kahit na inalok ako ni Jasper ng pagkain kanina pauwi rito sa bahay.
I grab the only thing I have of Stefan. Ito 'yung naiwan niya noon sa condo ko, but since I relocate my condo, kinuha ko na lang kaysa iwan dahil ito na lang ang paraan para kahit papaano ay nandito siya sa tabi ko.
Since I promised him that I'd wait, I never meddle with his life again. Isa lang naman rason kung bakit ko pinili na lumayo habang siya ay nagpapatuloy sa pag-aaral. Just for he could focus.
Like what he planned before telling me to waitnif I can.
I get it, alam ko na hindi naman niya ako pinilit noong araw na iyon. He told me that the decision is all mine, that don't push myself to wait for him for how many years. Again.
But here I am. Kaunting buwan na lang, kaunting buwan na lang bago ang announcement ng BAR passers at puwede na akong bumalik.
It's my own choice to wait.
It's something that I didn't know that I can do but it's almost five years and this waiting is bound to cease now.
One more month, baby, one more month and I can't wait to wrap my life around you again.
***
"What's with the flowers?"
Binalingan ko ng tingin ang nagsalita. It's Jasper with the morning rays behind him. I don't know who pushed him to go here early this morning pero sa tingin ko naman ay may sasabihin siya sa akin.
"Surprise for someone," ngiti ko at inayos ang mga gamit.
Unlike Hera, hindi niya alam kung sino ang pinopormahan ko. May mga times na nagtatanong siya kung bakit wala akong girlfriend o kaya hindi ko ligawan mga co-stars ko sa ginagawang movie e iyong iba raw nililigawan.
All I can give him was shrugs. Hindi ko pa kasi siya masyadong kilala o kaya... hindi ko alam kung anong magiging reaksyon niya kapag nalaman niya na I'm not into girls anymore.
But if this relationship will never be eradicate by someone, again, then I'll tell him immediately.
Pinagkrus niya lang ang balikat at sinabi na may schedule ako ngayong araw. Nagulat pa ako dahil akala ko nasabi ko na sa kaniya na may pakay ako ngayong araw na 'to?
"Yes. But you need to show your face to people, exposure din for your next project."
"Kailangan kasama talaga ako?"
"Gago. Isa ka sa bida, hindi ba?"
Natawa ako sa mura niya. "High blood ka naman kaagad, pero anong oras ba?"
Sumulyap ako sa orasan. Seven pa lang. "Two to four PM," may mga sinabi pa siya at sinabi ko kaagad na okay lang dahil kailangan ko lang naman lumabas ngayong umaga at saka mamayang gabi.
Kagabi pa malakas ang loob ko na papasa si Stefan. Ngayon kasi ang announcement ng mga passers sa BAR at sigurado na nandito siya. Mamaya akong gabi magpapakita sa kaniya, I only want to see his reaction kung makikita niya ang pangalan niya sa mga nakapasa. And get some pictures too.
Marami nang tao sa labas pa lang ng Supreme Court. Kahit imposible na baka mapunta sa akin ang atensyon, sigurado naman kasi na sa mga papasa ang atensyon ng lahat ay tinago ko pa rin ang mukha dahil ayoko ng gulo.
Today will be the best thing that could happen in my baby's life. And to me, too. Kasi after ng ilang taon, finally, pwede na akong bumalik sa kaniya.
Bawat segundong lumilipas ay numinipis ang hangin sa paligid. Hindi dahil maraming tao pero dahil na rin sa agaw-hininga na paghihintay ng pagflash ng mga pangalan.
And when the screen starts showing names who made it to their dreams, the crowd filled with screams. Hindi mo malalaman kung sigaw ba dahil nakapasa sila o sigaw dahil wala ang pangalan nila.
Nasa J pa lang ang surnames na nilalabas, malayo pa sa apelyido niya pero sobrang lakas na ng kabig ng puso ko. Namataan ko na sila kanina pa, kita ko sila dito sa posisyon ko.
Stefan's mother is praying and Stefan's just waiting for his turn. I couldn't help but to stare at his face because even though stress is evident on his face, he matured but he's still the same person I've loved before.
Para akong tatakasan ng bait nang magsimula iroll up ang mga apelyido na nagsisimula sa letrang R. And when I saw my baby's name on it, my fist meets the air as my voice starts to cover the whole vicinity, too.
Abot-abot ang saya sa puso ko habang pinapanood siya na yakapin lahat ng kasama. Nilabanan ko ang tukso sa puso na lumapit na sa kaniya, bagkus ay kinuhanan ko na lang siya ng litrato at nilagay sa Facebook ko.
I decided to put it on private for a while and started typing possible captions. Nakailang palit ako dahil hindi bagay. I will put this on public when he's beside me again kaya kailangan ko mag-isip nang maganda.
Pero walang pumasok sa isipan ko kahit nakatitig ako sa mukha niyang nangingilid ang luha dahil sa saya.
Nagtipa na lang ako ng kung ano sa tingin ko ay kagustuhan ng puso ko.
Trent Allsen
you'll fight for people around and i'll fight for us while you're doing that, congrats Attorney! Mahal na mahal kita.
***
"Ten minutes, then get your ass back here," si Jasper.
Tumango ako at mabilis na dinial ang number ni Hero. Nakalimutan ko gawin 'to kagabi kaya ngayong saglit na oras ay masabihan ko siya nang maaga.
"Hello?" panimula ko. "Hero. You there?"
"Yeah, why?"
"Busy ka?"
"Not really. Kababalik ko lang ng firm. I think I saw you outside Supreme Court earlier, nasa labas ka ba?"
May mga dumadaan sa gilid ko kaya kailangan ko pang gumitgit. I don't know what's making me to hide this when I'm just gonna ask Hero if he can do me a favor for Stefan.
"Napansin mo pala?" tumawa ako. "Pero hindi ko na sasayangin oras, may mall show ako in a couple of minutes."
"What is it?"
"Can you do me a favor?" kagat-labi kong bitaw.
Matagal siya bago nakasagot. "I would very much like to have a transaction than what you just said, Redido."
"Come on! Utang ko na lang! Wala pa akong pera!"
"Wala? Saw your movie last two months ago. Box-office. Is your company not paying you fair? Let me know so I'll check on it. Para makabayad ka sa akin."
Bumulusok ang tawa sa loob ko. God. Nawala ang kaba ko para mamaya. "Fuck you. Pero puwede nga?"
"Depends. Ano ba?"
And I started saying about how I want him to let Stefan tour sa firm nila. Naisip ko 'to last year pa at ngayon ang tamang time para sabihin kay Hero iyon. Kahit baka next month pa o kahit wala pang kasiguraduhan, at least nasabi ko sa kaniya.
Alam naman niya kung sino si Stefan. Kaya nang marinig niya pangalan ni Stefan, agad din siyang pumayag. He ended the call with an assurance na I should ring him if we're planning to go already.
This feels good, dammit! Things I do for my baby!
***
God.
For the past few years, my palm is tired of the one that Stefan must be doing. But now that I'm inside him again, both of my palms is behind his back, scratching, caressing it while I thrust deeper and deeper in him.
Patuloy siyang nagsasabi na huwag kong bilisan but how can I stop when I fucking miss being inside of him?! I came three time in a row inside the foil but fuck, I don't want this to end.
"Sisipain kita kung hindi ka magdadahan-dahan!" bulong niya habang hawak ako sa balikat.
I chuckled and planted kissed on his shoulders. "Mas magaling ka pa ngayon kaysa kanina sa TikTok.."
I stopped moving when he pinches my back. "Ang sakit!"
"Kung ano-ano na naman kasi sinasabi mo!" even with the small light from the bedside, kita ko ang pawisin niyang mukha.
Humalakhak lang ako at bumalik sa trabaho. I carried myself until I'm all supported by my arms. Nakapikit ang mata niya habang natatamaan ng buhok ang gilid ng mukha.
I started tracing his body with my bare fingers. Pagkatapos talaga nito, papakainin ko siya nang marinig. He's not that thin but I hate that I can touch some of his bones when I try to press my hand on it.
Wala pa rin siyang pinagbago kaysa sa dati. He always rant to what I'm doing inside him. I pump himself and a groan escaped his lips.
Did he touch himself too? Because I always do. Does he think I'm like always behind him, hitting his spot because I do.
Dang it. Wala akong hinawakan na iba noong naghihintay ako! My co-stars are tempting me to do it but every time I see girls coming inside, mabilis akong umaalis.
All I want now is Stefan's and nothing else.
He never talks right after and just begs me to finish because he's all tired. Pero hindi pa ako pagod. Nagkabalikan na kaming dalawa, lahat ng sayang nararamdaman ko ay ngayon ko lang nilabas.
When I came in their house, kabado talaga ako dahil hindi ko hawak kung anong pwedeng mangyari sa aming dalawa. Kung mas malakas ang paniniwala ko na makakapasa siya ay siya namang kinahina ng paniniwala ko na baka... puwede pa.
But when he pulled me in and starts to breath on my neck, alam ko na kaagad kung anong sagot.
No need for some attest about it. Just one hug that feels like almost years and years were enough to fill the void inside of me. Just one look in his eyes, everything starts to feel alright. Again.
***
Maingat na ako sa aming dalawa.
Alam mo 'yung kaunting gawin mo lang ay natatakot ka na kasi baka maging dahilan iyon para maghiwalay na naman kayong dalawa?
Nangako na ako na hindi na ako bibitaw uli. Nangako kami na wala na uli makakasira sa aming dalawa.
At bago ako tumayo sa higaan ko, lagi iyon ang iniisip ko. I'll try my best to be the best boyfriend he has, kahit na walang best sa mundo.
One night, I think about going away with him. Hindi ko alam pero gusto ko lang umuwi sa kanila. I admit to him that I really like Isabela before. Mas tahimik kaysa rito sa Manila.
Kaya nang pumayag siya ay agad din kaming umalis. No one stopped us from doing it. Magandang sign na iyon na wala na uling magdidikta sa kung anong puwede naming gawin sa hindi.
And while we're in Isabela, halata sa mukha niya na may iniisip siyang hindi ko alam. Hindi naman sa kailangan lahat ay malaman ko sa kaniya pero natatakot kasi ako na kapag may ganoon, baka kung anong mangyari.
Kaya nang malaman ko na dahil lang naiisip niya na bakit hindi pa siya nagprapractice sa Law, gusto ko na lang matawa sa inis! Fuck it! Halos mamatay-matay ako sa kaba na baka may nagawa ako tapos iyon lang pala!
But of couse, instead of getting mad at him, sinabi ko na kung hindi niya pa gusto ay huwag niyang ipilit. May bukas pa naman. May susunod na linggo pa naman. May susunod na taon pa naman.
Wala namang nagpupumilit sa kaniya. Kahit na noong nagtanong ako kung ipaglalaban niya ba ako sa korte kapag may ginawa akong masama, hindi ko siya pinilit.
If he wants it, then I'll let him. Pero kung hindi pa, huwag muna. Kagaya ng ginawa ko noong nakaraang taon.
Dammit! Kung alam niya lang kung ilang beses na akong nagbalak bumalik sa kaniya kahit nag-aaral pa siya..
Kinapa ko ang tabi pero malamig lang na kumot at unan ang naramdaman ko. Napabalikwas kaagad ang katawan at nakita na wala nga si Stefan sa tabi ko.
Sinubukan kong tawagin ang pangalan niya pero walang sumasagot. I almost grab my phone pero nang makita ko ang oras, imposible naman na umalis siya nang ganitong oras?
Instead, nahiga na lang ako at pinakalma ang sarili. "Baka uminom lang siya sa labas.." pang-kalma ko sa sarili.
There. Baka nasa labas lang siya at babalik din. Sinubukan kong bumalik sa tulog and when I almost fell on it, naramdaman ko na may yumakap sa akin. From that moment, baka paranoid lang talaga ako.
But when I woke up in the morning, he smell like perfume that I don't have and... semen?
Mabilis na bumaba ang tingin ko, did he touch me when I'm sleeping. A playful grin escaped my lips and just kissed him on his hair before taking the call of Hera and Jasper.
***
"Are you listening, Trent?"
Matapos ang araw na iyon, hindi ko na siya nakita dahil biglaan ang shooting para sa director na nakilala ko doon sa firm ni Hero. Nagulat nga ako kung bakit biglaan, hindi man lang ako nakapag-paalam kay Stefan pero tinawagan naman na daw siya ni Hera o Jasper tungkol doon kaya okay na.
Pero tama pala sila. Kung kailan mas hinihingi mo na maging maayos ang lahat, bigla na lang babagsak sa isang iglap.
Wala pa akong nagagawang tawag kay tatay simula noong umakyat siya ng barko. Pero kung ginawa ko ba, malalaman ko na biglang babalik si nanay sa buhay ko?
Alam ni Stefan ang buhay ko. Alam niya na bata pa lang ako ay ako na ang tumutulong sa sarili ko dahil iniwan ako ni nanay. Hindi sila magkasundo ni tatay pareho hanggang iwan niya na lang kaming dalawa.
Hanggang ngayon, tanda ko pa rin kung paano umiyak at magwala ang natitirang pamilya sa buhay ko. Na kahit bata pa lang ang isip ko noon, nakuha rin kaagad ang nangyari.
Hindi ko na nakakausap ang sariling nanay. Kahit na sinasabihan niya ako sa chat na nakikita niya ang mga pelikula ko, nagkukunwari akong hindi ko sila nakikita.
Pero ngayon... paano ko siya iiwasan kung mismo na siyang nasa harapan ko?
"Don't force her, tita, pagod siya.."
Napaangat ako ng tingin kay Tiffany. May kung ano sa mukha niya na wala sa nakita ko noong huli. Why is she has that smug on her face?
Binalingan siya ni nanay, "Anong tita? Sino ka ba ha para tawagin ako ng tita?"
Natawa ako sa narinig pero nawala rin iyon nang magsalita si Tiffany. Nagbitaw lang naman siya ng salita na kaagad pinaniwalaan ng nanay ko!
Fuck it! Fucking fuck! Bakit niya sinabi na girlfriend ko siya?!
I tried telling to her na that wasn't true, I'n trying to persuade Tiffany to take those words but her eyes' staring at me that says like she got me.
No fucking way! I am only for Stefan! My baby is only for me!
I couldn't do anything. Kahit anong pilit kong explain sa kaniya na mali iyon, na tanga siya kung maniniwala siya pero wala na akong magawa dahil paniwalang-paniwala na siya!
Nilock ko ang sarili sa banyo at doon sumigaw. Sigaw na hindi ko malabas kanina sa labas, sa harap ng nanay ko at sa harap ni Tiffany.
Sumigaw ako nang sumigaw hanggang mapagod na ako. And when I fell down on my knees, I really tried my best to call Stefan. Humingi ako ng tulong kahit na alam kong hindi niya rin alam ang gagawin.
Can I kill someone without everyone knowing it for the rest of our lives?
***
Sana kaya kong gumawa ng magic para mawala si nanay dito sa tabi ko.
I'm not wishing for her death, of course. Nanay ko pa rin siya pero nakakasakal na kasi na hindi ko man lang mapagtanggol ang sarili ko, kaming dalawa ni Stefan. Kahit anong pilit ko na hindi naman talaga kaming dalawa ni Tiffany, parang bingi na siya sa lahat ng sinasabi ko.
"Huy.."
Nag-angat ako ng tingin, si Jasper iyon na may telepono sa tenga. Sinubukan kong ngumiti, "Bakit?"
"Someone's calling Hera, ikaw hinahanap."
I pinched my fingers so hard on my temples. Alam ko na si Stefan lang iyon, dapat ako na lang ang kausapin niya, e pero paano ko magagawa iyon kung nakay nanay ang telepono ko?
Hindi ko nga alam kung paano napunta sa kaniya iyong telepono ko! I tried getting it from her, kasi alam ko na tatawagan talaga ako ni Stefan but fuck!
Matagal na katahimikan ang nanaig sa amin. "By the way, may interview sa inyo before magcontinue ng shoot."
"What?"
He nods, "And I got the possible questions they might throw for the both of you.."
"Both? Kasama si Tiffany?!"
"Ano pa ba?"
Mas sumalampak ako sa kinauupuan. God! All I want now is to be with my baby yet God's giving us a both hard times! Gusto lang naman namin maging masaya na, bakit ang hirap abutin?!
Nagsimula na siya magsabi ng mga puwedeng itanong sa amin, okay lang naman dahil tungkol sa pelikula o kaya kung anong nararamdaman namin pero nang banggitin niya ang huling tanong, doon ako natigilan.
"You need to tell them na kayong dalawa," kalmado niyang bitaw.
That's the time that I stood up and asked what is he saying?! "I can't do that!"
"Why?" nagtaas siya ng kilay sa akin. "You're single, so is Tiffany. At saka alam naman na ng production na kayo na, bakit ka pa nagugulat?"
Malamang! Alam nila dahil pinagkalat ni Tiffany! That girl! If tatay didn't teach me to not hurt girls, masasaktan ko talaga siya!
"I'm not single!" bulyaw ko.
"By now, you're already not."
Fuck! "Can we just skip that question?"
He shrugs, "Depende. Pero sigurado tatanungin pa rin kayo dahil kailangan nila iboost ang interaction ng magiging interview."
Tumayo siya kahit na hindi pa ako kumakalma. "You know how people likes attention, right?"
***
Tama nga siya.
Dapat pala humindi na ako sa tanginang interview na 'to. I always knew that that question will be thrown at us! At hindi ko alam kung anong isasagot dahil ang daming camera nakatutok sa aming dalawa, ang daming mata ang nakatutok sa aming dalawa.
"Kayo na ba?"
Why do you care?
Ang daming pumasok sa isipan ko na puwedeng mangyari kung sakaling magsabi ako ng totoo.
Hindi lang ako ang patay dito. Pati na rin ang buong pelikula, lahat ng effort, lahat ng pagod, lahat ng pawis at dugo na ginuguol dito ay masasayang. Sigurado ako na babagsak ito dahil sa hindi ko pagsakay sa kung anong trip nila.
Magagalit ang direktor sa akin. Kilala ko siya. Kaya ko lang naman tinanggap 'tong project na 'to dahil sinabi sa akin ng dalawa na sayang ang pagkakataon, pagkakataon na puwede pa akong sumikat kung sakaling tanggapin ko 'to.
Oo, pangarap ko 'yon. Dati. Dati na lang. Iba na ang pangarap ko ngayon. Nagkaroon na akonng experience, sa pakikisama sa mga co-stars ko, sa pagbabasa ng script, lahat-lahat na. Sa tingin ko naman ay sapat na iyon kaya sabi ko okay na. Okay na ang ilang taon ko dito sa industriya na akala ko tatagal ako.
Si Stefan na lang pangarap ko. Siya na lang talaga.
Masisira lahat ng tiwala sa akin ng mga taga suporta ko. Mahal ko sila, mahal na mahal dahil kung wala sa kanila, wala rin ako rito.
Pero kung magsisinungaling ako, isa lang ang mawawala sa buhay ko. At ayaw na ayaw ko na uli mawala iyon.
Dammit! Bakit ba kailangan malaman pa nila 'to?! Anong mapapala nila kung malaman kung kami ba o hindi?
Umangat ang tingin ko kasabay ng paghanap ng pag-asa sa buhay ko. Pero wala. Nagtama ang tingin namin ni Jasper. Walang emosyon ang mukha niya pero alam ko na gusto niyang sabihin ko na kami nga.
Nagtagpo ang tingin naming dalawa ni nanay. Hindi kagaya kay Jasper, masaya ito na nakatungo sa amin, kagaya ng iba, naghihintay din ng sagot naming dalawa.
Kung puwede lang magkunwari na hindi ko na kayang magsalita, para masalba ko kaming dalawa, gagawin ko na. Pero nang pisilin ni Tiffany ang binti ko, alam ko na kung anong pwedeng mangyari.
When both of us said the lies she created, all I can hear was the downfall of everything I have in my life.
Na kahit napuno ng sigawan ang paligid, para akong nabingi dahil bigla akong nabuhusan ng malamig na tubig. There is it. Alam ko na sa susunod na oras ay malalaman na ni Stefan 'to.
And when that happens, I don't even think if I still have face to show for him.
Ilang araw kaming nagkausap, humingi ako ng tulong sa kaniya na ilayo ako sa dalawa. My baby surely thinks that I'm still into him tapos biglang ganito..
One second, they are screaming on top of their lungs because of what we just said and now, mabilis na umalis ang lahat dahil bumuhos bigla ang ulan.
Sinubukan akong hilain ni Tiffany pero marahas ko iyon na inalis sa akin. Even Jasper and nanay, sinubukan nila akong pigilan dahil kung tama ako, nakita ko si Stefan. Nakita ko siyang nanonood sa amin at tumakbo bago pa bumuhos ang ulan!
Mabilis ko siyang nahanap kahit wala na akong makita sa lakas ng ulan. Nang mahila ko siya at malilong kaming dalawa, sampal at masasakit na sakit ang binato niya sa akin.
Dapat hindi ako masaktan. Dahil sa segundo na binitawan ko ang mga salitang iyon, alam ko na ganito ang mangyayari.
Pero tao lang din ako. Nasasaktan din ako. Nasaktan din ako sa ginawa ko.
"Sige nga, sabihin mo sa akin na habang wala ka sa tabi ko, na habang hinahayaan kita ituloy ang isa sa nga paborito mong gawin ay siyang pagsira mo sa tiwala ko?!"
Kahit basang-basa na kaming dalawa sa ulan, bakas na bakas ang luhang tumatagas sa kaniyang mga mata. Sinubukan kong punasan pero naunang bumagsak ang puso ko bago ang kamay sa binti.
"Baby.. please naman pakinggan mo ako.."
Nakinig siya sa akin noon. Konting pagmamakaawa lang ay alam kong pakikinggan niya na rin ako. Huwag kang sumuko, Trent. Mahal ka niyan, mahal ka niyan kaya papakinggan ka.
Kaso kasabay ng pag-angat ng pag-asa ko sa langit ay siya namang pagbagsak nito dahil sa ulan na nasa paligid namin.
"Walang totoo sa sinabi namin.."
"That's not true? You just both admit it in live or whatever the fuck it is television, and with the people around you!"
"Please, Stefan! Bakit pinapangunahan mo na naman ang mga nangyayari?! That was just a fake relationship for the both of us! Pakiusap lang iyon sa amin para mapangalagaan ang image naming dalawa!"
Wala akong intensyon na magalit sa kaniya, wala, dahil gusto ko lang ay mapaintindi ko sa kaniya lahat. Na puro kasinungalingan ang alam ng mga tao sa paligid ko. Siya ang totoo. At hindi na iyon magbabago pa.
"Give me one year, baby, promise one year lang.. After that, wala na akong pakialam sa trabaho ko, gusto na kitang makasama.."
Kung ito na lang ang tanging pagkakataon para maging maayos ang lahat, gagawin ko na. Nakakasawa na. Nakakasakal na. Nakakatangina na. Gusto lang naman namin maging masaya.
"Just give me... one year. One year and we'll be okay.." pakiusap ko.
"O-one year? Bakit ang tagal? Bakit... kailangan ko pang maghintay uli kung pwede naman na huwag na lang?"
May biglang bumagsak sa puso ko. Why... is he doubting me? Why... do I feel like he doesn't love me that much na hindi niya ako kayang hintayin ng isang taon?
I waited for him.. Naghintay ako sa kaniya na walang dagdag na reklamo pero...
"I don't get you... Why do we need to wait for another year, huh? For what? So you won't feel embarrassed that you loved someone that is same-sex just like you?!"
"No!" agap ko. "Oh, God, you know na hindi ko maiisip 'yan! See, I'm asking you to wait for one year so I can fix this!"
Ngayon ay sinasabi niya gusto ko siyang itago sa lahat. Kailan ko ba siya tinago sa lahat? Naging open ako sa kaniya sa lahat tapos biglang ganito? Hindi ko na talaga alam ang dapat maramdaman.
"Fuck. I wanted that but th—"
"But what?" I stopped him. "Trent, paano ako maniniwala sa'yo when you kept putting but in your promises?"
Hindi ako kaagad nakapagsalita. Para akong sinuntok sa sikmura at hindi makagalaw dahil sa sakit.
"Isang taon lang naman, Stefan. Mabilis lang 'yon.."
"Mabilis? What if while waiting, you fell in love with her already?!"
"I fucking waited you for almost five years, Stefan! Pero hindi ko nagawang lumingon sa iba dahil alam ko na nandiyan ka lang!"
Para akong tatakasan ng bait nang bigla siyang bumagsak. Akala ko nawalan na siya ng malay o kung ano pa pero bago pa man ako makatingin sa kaniya uli, mukha ni nanay ang nakita ko.
Abot-abot ang tahip sa puso ko nang ilayo niya ako sa mahal ko.
"Nanay.." bulong ko
"Ano sa tingin mo ginagawa mo?!" kagaya ng kulog ang boses niya.
Sinusubukan ko siya uli na tanungin kung bakit siya nandito, bakit niya ako hinabol, bakit niya ako hinila pero ang natanggap ko lang ay ang pagduro niya kay Stefan.
That moment, I don't care of anyone else's because I can see just red...
"'Nay tama na 'yan!" pagpigil ko kasabay ng pag-alis ng duro niya sa kay Stefan.
"Huwag kang mabaliw sa tao na 'yan, anak! Peste siya sa buhay mo!"
Nanlaki pareho ang mata ko.
"Hindi siya ang peste sa buhay ko!"
"Nababaliw ka lang... Ginayuma ka lang niyan!"
"He didn't! I already loved him kahit na hindi niya pa ako kilala!"
"Halika na! Iwan mo 'yan at ituloy mo ang pangako mo sa akin!""
Kagaya kanina, sinubukan niya ako huli huliin pero hindi ako nagpadaig. "Say sorry first,"
Kumunot ang noo niya, "Why would I say sorry?"
God. Nanay ko ba talaga siya?
"Nay, alam ko na ginagawa mo lang ang gampanin mo sa akin dahil nanay kita but I'm already grown up now! Hindi mo na kailangan sabihin kung anong tama at mali sa ginagawa ko!"
Patuloy ko pa ring pinagtatanggol si Stefan mula sa kaniya. Ilang beses na niyang pinaratangan na nilason lang niya ang utak ko e ako nga ang unang nakakita sa kaniya at ako ang dahilan kung bakit kami nandito!
"Kita mo kung gaano ka na nilason ng taong 'yan! Nanay mo pa rin ako, hindi ka dapat ganyan!"
"Bakit?" gusto kong matawa. "Noong naghanap ka ng iba habang nagpapakahirap si tatay, binulyawan ba kita nang ganito?!" buwelta ko sa ina.
She didn't stir. "Mas masahol pa ginawa mo 'nay kaysa sa ginagawa ko ngayon!"
Nabalot kami ng katahimikan. Hindi malamang takot at kaba ang nakaukit sa kaniyang mga mata. How dare she dictate me whoever I want to be with? She has the guts to say that when she was the first person who broke my heart! Even tatay's!
So how dare she?! "Trent!" napalingon ako kay Stefan. "That's too much!"
"No, it's not!" balik ko. At bakit parang ako na lang lagi ang may kasalanan?!
"She's still your mother, Trent!"
"Kahit na! Dinuro ka niya! Sinigawan ka niya! Hindi niya dapat ginawa iy—" bago ko pa man maipakita sa kaniya kung gaano siya minaliit ng isang tao na wala dapat karapatan gawin iyon, natigilan na ako.
If I am right, I can hear a fine line in my ears. "If you're just gonna be like this, baka tama nga lang na hindi lang isang taon ang ibigay ko sa'yo.."
Inalis ko ang galit sa mga mata, "Baby.."
"I know that you're fighting for me.. That you're just protecting me but... Trent, nanay mo pa rin siya.."
Humina na ang bagsak ng ulan.
"Yes, she may insulted me so much but I kinda deserves it, Trent."
No! No way!
"I won't apologize!" I hissed. "She's the one who started this!"
Kung alan niya lang, kung alam niya lang kung gaano mabilis maniwala ang nanay ko dahil kay Tiffany... hindi niya dapat sinasabi 'to..
Biglang nanlambot ang mga tuhod ko. Nawala sa akin ang tingin niya hanggang ang sumunod ko na lang na alam ay ang pababalikwas ko sa hawak nila, sa paglayo nila sa akin sa kaniya.
"Inaayos ko nga 'tong relasyon natin, ikaw naman ang sumisira! Baby! Please! Huwag naman ganito!" pagmamakaawa ko kahit na hindi ko na siya nakikita dahil bigla uli lumakas ang ulan
"Bitawan n'yo ako! Abogado ang mahal ko, idedemanda ko kayo!" panakot ko sa mga may hawak sa akin pero kagaya rin sila ng ulan na walang pakialam kung bahain ang lahat.
Naiwan silang dalawa roon. Naiwan din ang puso ko sa kung saan. Nang bitawan na nila ako ay doon ko hinuli ang isa at binangasan ang mukha.
"Gago ka! Gago ka! Kung hindi mo ko kinuha, napaglaban ko pa sana! Fuck you! Fuck all of you!"
Nang mapagod ako ay bumagsak na lang ako sa lupa. Hinahayaan ang ulan na bahain ang buong mukha. Umaasa na sana linisin ang lahat. Umaasa na sana maaayos pa kaming dalawa.
***
Dapat ba na magpasalamat ako dahil saktong kabababa lang ni tatay at siya ang nag-alaga sa akin? Kasi nilagnat ako at halos mamatay ako sa pagod dahil sa galit?
Wala pa rin sa akin ang telepono. Kahit na nagbigay na naman kami ng interview tungkol sa aming dalawa, hindi pa rin bumabalik iyon.
Regarding to that interview, the company offered me a huge amount of money in exchange to tell people what or how are we as a couple. Wala akong gana na dapat sagutin but the next thing I knew was I'm making lies again, in live television.
Nagsuka ako matapos ang interview. Gusto kong ibaling ang sisi sa kinain dahil nilalagnat pa rin ako pero malakas ang hatak ng paniniwala na dahil sa lahat ng sinabi ko.
Kung napanood ni Stefan iyon, he'll surelly label me as a great story maker.
Jasper's just watching me while I puke in that toilet. Not saying anything, not asking how am I. Somehow, nagpapasalamat ako na hindi na lang siya nagsasalita dahil baka sumunod siya sa binangasan ko sa mukha.
Bawat baling ko sa kaniya ng tingin, ang naaalala ko lang ay kung paano niya ako tingnan na may pangungumbinsi na magsabi ako ng kasinungalingan.
Aside from that, wala na akong pakialam. Namanhid na ako.
My vision is still woozy but I can still watch the volleyball match on the TV. Biglang pumasok si tatay at may dalang mga damit. Kapapalit ko lang kanina ah?
"Anak.."
"Po.."
Lumapit siya sa akin at may pinakita na mga damit. Napalunok ako nang makita na hindi nga iyon sa akin, kay Stefan lahat ng mga gamit.
"Hindi ka ba niya bibisitahin?" malungkot niyang bitaw pero bakas ang pag-asa sa mukha niya.
Ayoko man, mariin akong umiling. "Hindi na po ata.."
Kumunot kaagad ang noo niya sa akin, "Bakit naman? Mahal ka niya, hindi ba?"
Pinili ko na huwag sumagot sa sinabi niya. Bigla rin siyang umalis at naiwan sa akin ang mga gamit ni Stefan. "B-baby.." tawag ko at ramdam ang pag-agos ng luha papunta sa malamig kong unan.
Hagkan-hagkan ko iyon nang sumungaw ang isang ulo na hindi kay tatay. Si Tiffany.
"Hey.."
Napabitaw ako sa hawak at matalim siyang tiningnan. "Anong ginagawa mo rito?"
"Can I come in?"
Kung sasabihin ko ba na hindi, aalis ka? "Puntahan daw kita sabi ng tatay mo, alis muna siya dahil may kailangang bilhin."
Damn. Puwede naman siyang umalis kahit wala nang magbantay sa akin. "What do you want?" tanong ko nang pumasok siya.
"How are you?" hinila niya ang isa kong upuan at naupo sa tabi ko.
"Hindi mo sinagot ang tanong ko,"
"Bawal ba mangumusta lang?"
I didn't stir. "What? Ano na namang kasinungalingan ang naisip mo?"
She's obviously taken aback by what I said. Mali ba? Parang nitong nakaraan na araw ay wala siyang totoong sinabi sa lahat.
"How are you?" parang hangin lang ang tanong ko.
"I'm not feeling well so go away," mariin kong bitaw. "Gusto ko nang gumaling and there's anyway that you can help me to it. So exit the door and lay on your bed."
Hindi ko maipaliwanag ang nasa mukha niya. It's making me fret, uncomfortable in so many ways. She was once kind to me.. until I lost track of time where she was still nice.
"I know you'd say that but before I go," her voice is bouyant. Who wouldn't get happy for being infamous in something? "Read this, see the pictures and if you can, watch what's in that memory."
Ngayon ko lang napagtanto na may hawak siyang folder. Bumaba ang tingin ko pero inalok niya rin sa akin iyon. "You'll thank me for bringing you this,"
Patawa. "Who are you for me to trust on?"
"Hindi ko sinabi na magtiwala ka sa akin. All I'm asking was to have this and see it for yourself."
Dahin hindi ko iyon kinuha, binagsak niya sa dibdib ko iyon. Suddenly, I feel like someone's painting me red.
"I only think about your future, Trent. Just ring me if you're done with it, ring me if you're running for some help because of that."
And she's gone right away. Ilang segundo ko iyon tinitigan hanggang tanging cream ko na door na lang ang nakikita.
Mahina ang kamay ko nang kuhanin iyon, "What the hell is this?"
Agad kong naisip na itapon na lang dahil galing 'to sa basura. Kaya nararapat na nasa basurahan 'to. But a memory card fell down from the inside.
She says that there's memory card in it. "Ano 'to?" tanong ko sa maliit na hawak.
Mabilis akong tumayo at binasura ang folder pero hawak pa rin ang card. Deretso laptop ako at ang card reader ay nilagay sa port. Saglit akong naghintay hanggang maread na ng laptop iyon.
"Walang laman?" Is she joking on me? Walang laman ang card!
I almost broke it in half until the folder refreshed and one folder shows up. Saglit akong natigilan bago binuksan iyon.
It's a waste of time to encourage on this kind of shit from Tiffany but an one minute and twenty seconds videos appears on my screen.
Mabilis ko iyon plinay at wala halos nagpakita sa unang sampung segundo but as soon as it hits in twenty seven seconds, another downfall reflects in my eyes.
Hindi ko na kaagad naatim na panoorin iyon, basta nakita ko lang kung anong ginagawa ni Von kay Stefan. It looks like it was from CCTV footage dahil nakalagay sa ibaba ng screen kung kailan iyon nangyari.
Just two days. Just two days after the incident, just days after the one I'm fighting for him from my mother and from everything and he really forget about me. He fucked Von while I'm bed, dying with fever and crying because of what he did.
He really let himself give in with some other guy. When it should've been me. I immediately stood up and picked what I have thrown in the bin. And she was right, I will thank her for this.
Fuck him!
***
"May nahulog,"
Busy ako na hinahawakan ang tiyan ni Hera dahil ang laki-laki na nang sabihin niya iyon. Tinuro niya ang nasa tapat ng sapatos ko at marahan naman iyon na kinuha ko.
"Just leave it at them and tell what I said," malamig kong sabi.
Tinitigan niya ako na may kung ano na hindi ko maintindihan, "Alam mong buntis ako at ako pa papapuntahin mo?"
"Jasper didn't know anything about him. It's only you."
Umirap siya. "Fine. Pero paano kung magtanong kung bakit? Baka nakikilala niya pa ako noon? Paano kung wala si Stefan doon?"
God. Parang sinuntok ako sa dibdib nang marinig ang pangalan na iyon. "Ikaw na bahala. Basta masabi mo lang iyong sinabi ko at balik na tayo sa dati,"
Sabi niya, mahirap na makabalik pero hindi ako naniniwala. Ako lang ang nakakaalam sa nakita ko, bukod kay Tiffany mismo, at hindi ko alam kung kaya ko bang sabihin kay Hera kung gaano ako sinaktan ng mahal ko.
Pero bahala na. Kapag nanganak na lang siya dahil delikado sa kaniya na mastress ngayong malapit na siyang manganak.
Pinanood ko siya na makaalis, hindi maiwasanan na mapigilan maguilty sa ginawa. Hindi ko naman talaga pwedeng utusan si Jasper dahil ayokong malaman niya ang tungkol kay Stefan.
Kung dati ay naghahanda na ako na ipakilala siya sa kay Jasper, ngayon ay wala na akong pakialam.
Pinanood ko ang dala niyang mga gamit, mga gamit na pinakita sa akin ni Tatay. Wala nang silbi kung iiwan ko 'yan sa condo ko. Ayokong umuwi bukas o sa susunod na araw na nakikita ko mga gamit niya.
Because all I can recall when I think about my beloved baby was he betrayed me while I'm dying and finding ways to fix everything in.
Tama na. Kung hindi talaga kami, huwag nang ipilit pa
***
"Sino 'yan?"
Halos tumalon ako sa pagkakaupo nang magsalita bigla si Jasper sa likuran. Nalamukos ko ang papel na pinag guhitan ko kanina at halos mabato sa kaniya iyon.
"You'll give a heart attack," kalma ko sa sarili na bitaw.
Tumawa siya. "No. If I did, I'll lose my job."
Inirapan ko siya at sinara na lang ang pen na hawak. Kanina pa kami naghihintay dito at wala pa rin si Tiffany kasama ang director namin.
"Where are they?"
"Malapit na. Paakyat na raw,"
Tumayo na ako at pinunit ang papel. Baka kasi biglang kunin ni Jasper iyon kapag tinapon ko. Surely, he'd be curious to see Stefan's face on it. Hindi ko rin naman masasabi na I draw his face just to get rid of the pain inside of me.
One and a half years na. At lagi ko iyon ginagawa every time he crossed my mind. I'd draw him pero pupunitin din pagkatapon. That way, kakalma ako uli.
Tinapon ko na rin ang mga napunit kasama ang ballpen. Kaya ayokong maghawak ng ballpen o lapis kapag bigla akong naiiwang mag-isa. I tend to do that sometimes.
Nang umingay ang media sa labas, hudyat na iyon na dumatin na si Tiffany. We are both successful now in film industry. Hindi man kami dahil tiniwalag na namin ang relationship after the movie but still, the support is overwhelming.
Agad kong natagpuan ang mukha niya. Jasper asked me to escort her and I did it right away. When she kissed me on my cheek, I smell her strawberry scent. No one has been good smelling in strawberry aside from here.
Maybe I should try it again. I deserve to be happy, just like how he is today..
***
"You're drunk,"
Kasabay ng pagbagsak ng beat sa speakers sa baba ay ang halakhak ni Tiffany at paghila niya ng inagaw kong baso. I shook my head and drank it instead.
"Hey! That's mine!"
"Nope. Lasing ka na. We still have last scene to shoot tomorrow!"
"So?" nilagay niya sa likod ng tenga ang buhok. "Lasing naman ako para bukas, e 'di ganoon na rin!"
I firmly shook my head. I really have no idea why I'm here and looks like babysitting her. Tinawagan ako ng manager niya at humingi ng pabor kung puwede ko raw ba siyang iuwi.
Her manager have done nothing bad to me kaya hindi ako makahindi at makadahila. And wait, bakit niya pinayagan umalis ang talent niya nang ganitong oras?!
"Ayaw mo ibigay? I'll order downstairs!"
But she failed to do that. Nang subukin niyang tumayo ay siya ring pagbagsak kaagad. Mabuti na lang malambot ang couch at maarteng sigaw lang ang napala niya.
"God. You should find someone so you won't be here all alone,"
Wala na akong nagawa at binuhat siya. She's light because the company is telling her to be fit. Tiffany is one of the actress who has many commercials. Kaya dapat lang fit siya.
"Why? Nandito ka naman.."
"I'm not your boyfriend, so.." nagsimula na akong ibaba siya, kahit natatakot na kaming dalawa ay mahulog.
"What? You're my boyfriend, you fool! Anong hindi? Who told you that? Tell me so I can give a shout out on my story and a middle finger!" she screams but it's futile because of the booming jazz music.
Natawa na lang ako at hindi pinatulan. When I perch her on the shotgun seat, she's almost sleeping while wrapping her arms around her waist.
Mabilis na lang akong umakyat sa driver's seat at tinanong sa manager kung saan ko siya iuuwi. When I got the information, I glance at her position again.
Damn. It's been two years already. Two years since she gave me the folder and the memory card. Two years with her. Two years living with this nightmare circling in my head.
What's funny is that, she never brought up the idea again. Nang nagpasalamat ako sa kaniya dahil sa nakita, ngumiti lang siya sa akin at sinabi na makakabalik na ako sa dating acting ko.
Matapos iyon, wala na. We only see each other in shoots or if there's celebrations. Pero kung wala, hindi ko alam kung saan siya makikita.
Now that I'm staring at her, I ask the one thing that's making me awake. "Saan mo nakuha lahat ng iyon?"
Because up 'til now, no one knows. Hindi ko alam kung blessings ba na hindi niya na inuungkat ang nangyari pero minsan, parang hindi dahil hindi ko alam kung saan niya nakuha iyon.
Kahit itanong ko sa kaniya ngayon, wala akong makukuhang sagot.
Bago ko pa maumpisa ang kotse, biglang nahigit ang leeg ko at ang sumunod na nangyari ay hinahalikan na niya ako.
Her tounge taste like wine while circling my close lips. "You don't need to stare at me, just kiss me whenever you want.."
She tried to open my mouth but I pushed her away. "What the hell?!"
"Come on, Trent! If you knew how much I always envision to see you on top of while crashing me inside, God.. Kiss me and let that came true.."
Mas lalong nanlaki ang mata ko nang hatakin niya ang palad at pinatong sa dibdib. "You're hand is so big.." she moaned.
I can feel growing inside. One second and she's kissing me again. But now, my other hand is tracing the outside of her skirt. Sumasakit na rin ang ibaba ko dahil ang sikip ng jeans ko.
"Put it in me, Trent... Please.." nakabukas na ang mata niya sa akin habang kinakapa ang ibaba ko.
But I immediately put myself away from her, mabilis akong bumaba at sinabunutan ang sarili. What the hell is that?! Trent Allsen, what the fuck do you think you're doing?!
I'm still a guy. I have needs and I can use Tiffany to fill that fucking need but every time I look in her eye, my mind's telling me no.
I can't explain it. Just no. Not with her.
Nang kumalma ako, takot akong pumasok sa loob, only to see her sleeping peacefully with her one boob out of her dress. Maingat kong inayos ang suot niya at dinala na lang siya sa manager niya.
Her manager kept thanking me, but all I'm thinking was what happened earlier. Something flicked inside of me and it's clearly about her.
Did my mind just told me na may mali sa kaniya?
***
I don't know what happened to me.
"Sa akin siya umuuwi, anong kukunin mo siya?"
"Gosh, Gessy, hindi na siya bata para agaw-agawin!"
"Bakit sa akin mo sinasabi 'yan? Hindi ko siya inaagaw dahil matagal na siyang nasa puder ko! Ikaw ang nang-aagaw bigla!"
Mas lalong sumakit ang ulo ko. Bakit nga ba nandito ang magulang ko? Dapat pala umuwi na lang ako mag-isa.
"I was the one who gave birth on him! Kaya may karapatan din ako!"
"P'wes, nawalan ka na ng karapatan noong iwan mo siya sa akin noon!"
"T-tama na please.." pagkasabi ko noon ay may humila na sa akin. My vision is woozy pero alam ko na si tatay ang nagtulak sa akin pabalik sa kotse ko.
"Baliw talaga nanay mo.." iiling-iling niyang tugon habang inaayos ang seatbelt ko. "Bakit ka nga ba nag-inom? Hindi pa naman bakante ang schedule mo!"
Should I tell him? Should he know that I'm getting wasted because today is supposed to be our third anniversary? Huwag na. Baka hindi niya rin maintindihan.
Dapat hindi ako iinom pero hindi naging effective ang lagi kong ginagawa para kalimutan siya. Naubos na ang sketch pad at canvas ko sa bahay kakaguhit kay Stefan saka agad ding lalamukusin.
Kaya nagpasya na lang ako na uminom. This way, I won't even think about him today. Baka bukas ay makalimutan ko rin siya kaagad.
"Trent.. anak.."
Saglit kong minulat ang mata, "Y-yeah?"
There's a fleeting silence after it. Naghihintay ako ng sasabihin pero wala akong napala. He just revved the engine but if I was right, he whispered something when he pulled up the car in front of our house.
"Kailan ka ba uli sasaya, anak?"
***
Matapos ang nangyari noong kinuh ko si Tiffany, parang may nagbabago sa pakikitungo niya.
Normal lang naman na magkasama kami dahil nasa iisang industriya lang kaming dalawa pero kapag kaming dalawa lang, she always stick herself on me. Just like what she did in the car before.
Bawat abot ng tingin namin, wala akong naiisip kundi iyon. I kissed her. Muntikan na may mangyari sa amin sa loob ng kotse.
I hate that I can't remove it inside my head. Bawat sulyap ko sa kaniya, nakikita ko ang sarili na tumutugon sa labi niya. Bawat lapit niya sa akin, nararamdaman ko bigla 'yung init niya noong gabing iyon.
Fuck. I'm still a man even if I've loved a man too before. I got guts and urges.
But what's weird in this is that my mind starts to question about her existence in my life. She was a good friend of mine, until sabay kaming nag-artista. Wala akong ideya kung kilala na ba niya si Stefan noon pa. Pero bahala na.
May kutob ako bigla sa loob na tila nagsasabi na may kung ano sa kaniya.
"Phone niyo po ata 'yung kanina pa tumutunog?"
Kasalukuyan nakasara ang parehang mata ko nang magsalita ang hair stylist. Nagtagpo ang tingin namin saka tinuro ang phone sa harapan.
"Kanina po kasi nagriring, baka emergency."
Kinuha ko naman iyon kahit na alam kong kay Tiffany iyon. "Where is she?"
"Si Ma'am Tiffany po? Pinatawag saglit ng direktor.." mahina niyang sagot.
Nakatitig lang ako sa caller ID. Bakit iniwan niya ang telepono?
V.R.A
calling...
Hindi ko kilala kung sino ang tumatawag dahil hindi ko naman telepono. Ibababa ko na sana kaso namatay iyon kaagad at thread ng messages ang tumambad sa akin.
V.R.A
Is he not doubting or what?"
Tiff
Nope. I don't think so. He gets over it, sigurado ako.
Kumunot naman na ang noo ko. Alam kong masama makialam ang mga mensahe ng iba. Ngunit gusto kong malaman kung ano 'to. Sa mga naunang messages nila ay puro ganoon lang ang tanong.
The V.R.A is asking her if there's problem to 'him' he's talking about. Mariin naman tinatanggi ni Tiffany ang mga tanong ng lalaki.
What is this?
Mabilis pa sa kidlat iyon binaba nang makita na pumasok na siya uli sa kuwarto. The stylist didn't see me since she is talking to somebody else when I put the phone back.
Nagpatuloy ang araw na nasa isipan ko iyon. Now my mind's telling me to believe in him. Anong meron? Bakit ako nagkakaroon ng ganitong thoughts tungkol sa kaniya?
Natapos ang trabaho sa ngayong araw at dapat pauwi na ako nang biglang may nag-abot sa akin ng folder. Hinuli ko kung sino iyon at nakita na si nanay ang nag-abot.
"What is this?"
"Kailan ka magkakaroon ng free schedule?"
Nanliit ang mata ko. "Why do you want to know?"
Bawat tingin ko sa kaniya, naririnig ko lang lahat ng mga sinabi niya noong umuulan. Tatlo at kalahating taon na simula nang mangyari iyon, pero nandito pa rin.
"Bakit? Is it bad now to know my son's schedule?"
Oh. Anak mo pa pala ako. "I don't know. And whatever this is, alam ko na wala rin akong mapapala.
Nakaamba nang ibabalik ko ang binigay niya nang hawakan niya ako sa palapulsuhan. Mahigpit. "Babawiin kita kay Gessy, anak. Kahit umabot pa tayong tatlo sa korte."
***
"She's filing a case?!"
Napapitlag si tatay sa kinatatayuan nang marinig iyon. He asks me to calm down but how am I supposed to calm down when everything of this shit is going to hell?!
"Kumalma ka muna, Allsen. Walang matutulong ang pagiging mainitin mo.."
Bullshit. Paanong hindi ako magagalit kung halos idemanda niya na ang tatay ko?! At ngayon ko lang nalaman?
Sana pala nagtanong-tanong na ako kay Stefan noon tungkol sa mga ganito, hindi naman kasi siya nagkuwekuwento ng kung anong napag-aralan. Bukod sa wala akong maintindihan, nakakaantok din.
"Naghahanap na ako ng abogado, mayroon sanang isa pero hindi ko alam kung paano ko lalapitan."
Kahit hindi niya sabihin kung sino ang tinutukoy, nakuha ko pa rin kung sino iyon. Marahan akong naupo sa harapan niya, bakas sa mukha ang pagod at balisa dahil sa nangyayari.
Nanay ko pa talaga pumepeste sa aming dalawa!
"Hindi ko batid kung anong pumasok sa kokote ng nanay mo at gusto niyang kunin mga bagay sa atin. Wala pa akong ganoong kalaki na pambayad sa abogado, Allsen. May ipon ako pero hindi sapat."
"Gamitin nat—"
"Hindi na. Ipon mo 'yon, anak. Bakit ko gagalawin?"
Tinagilid ko ang ulo at mariin na umiling. "I'll find a way, 'tay. Huwag ka nang masyadong mag-alala diyan. Hindi niya makukuha kung anong sa atin."
Kailangan ko pa bang sabihin sa kaniya na balak din akong kunin ni nanay? Hindi ko na lang binalak dahil ayokong lalong lumala ang nararamdaman niya. Nagtanong siya kung may kakilala ba ako na puwedeng hulugan ang bayad at dapat sasabihin ko na si Hero pero may naisip ako.
Nang masiguro ko na tulog na siya, agad kong tinawagan si Hero. Nagulat siya kung bakit ako tumawag pero hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. Abogado siya, abogado rin ang lalaking kasama ni Stefan noon.
Nagtanong ako sa kaniya kung may number ba siya ng firm na pinagtratrabahuan ng Von na iyon at ni Stefan. Limot ko na rin kung paano ko nalaman na nasa iisang firm sila magkasama. Ano pa bang pakialam ko?
"Wait. Why are you calling me instead of that firm?"
"Wala nga akong numero nila."
"And? Bakit sa kanila pa? Good Lord, Trent, alam ko na hindi tayo nagkakausap but I'm still your fucking friend. Ako na pang maghahandle!"
Akala niya ba hindi ko naisip iyon? Sinabi ko na lang na babalik din ako sa kaniya kung sakaling umayaw ang firm nila. Mabuti na lang at binigyan niya pa rin ako.
Habang tulog si tatay, tinawagan ko kaagad ang number ng firm niya at nagtanong kung available ba si Von para tumanggap ng kaso. At mabuti na lang ay puwede.
I have no idea why I'm going back to their lives but by mind's telling me that it's the best thing I could do. Hindi ko alam kung bakit at anong dahilan.
***
Tiffany wanted to see me.
Masyado na akong pagod para humindi pa kaya hinayaan ko na lang. Nang makarating akonsa coffee shop na sinabi niya, agad akong lumapit.
"Hey.." mabilis siyang humalik sa pisngi ko at agad ding sinawalang bahala.
"Why do you want to see me?" may drink na kaagad para sa akin. Ang init sa labas kaya kinuha ko na lang kaysa pairalin ang pride.
"Hindi na kasi kita makikita sa mga susunod na araw. Pero I heard Tita is.." she paused. "Uh... may gagawin daw siya na.."
"Nagsampa siya ng complaint about my tatay's priorities and presumably, she consulted about me being with my tatay's roof. Yeah. Bakit gusto mong malaman?"
I don't want to be rude pero nagsisimula na akong makaramdam ng masamang kutob sa kaniya. From that V.R.A she's talking, may kung ano na sa mga galaw niya ns nakakataas naman talaga ng pagkatuliro.
Kinagat niya ang labi. "T-then.. how was it?"
"Ha?"
"May nangyari na ba? Do you have a lawyer already? I know someone in my famil—"
"No need," mabilis ko siyang tinapos. "Meron na at hindi ko alam kung kailan ba magsisimula."
She knows someone? As if she doesn't know that the one she ruined before was Atty. Stefan Raval. Pero hindi ko siya kinuha. I want Von.
"Talaga? Puwedeng sumama?"
Kumunot kaagad ang noo ko, "Bakit gusto mong sumama at makisama?"
There. I think I offended her because of what I said. Bigla siyang nagpaalam na gagamit ng banyo. Hindi ko siya napigilan dahil bumagsak ang mata ko sa naiwan niyang phone.
And there it is again, tumatawag na naman iyon.
Hinintay ko na matapos at kinuha ko uli iyon. May naging usapan na naman sila kaninang umaga, same question but her answer is different.
Kung dati ay laging wala ang sinasabi niya sa katext, ngayon ay may kung ano na raw kataka-taka sa tinutukoy nilang dalawa. Who the hell they're talking about?
I fish my phone out of my jeans and grab the number of the V.R.A. Hindi ko alam kung bakit ko kinukuha pero sabi ng utak ko ay gawin ko. Hindi pa roon nagtapos. Dahil napunta ako sa gallery niya. Bukod sa usual selfies niya, isa ang naagaw ng atensyon ko.
Napamura ako kaagad nang makilala iyon. Fuck, why does she have a picture of that ass Von?!