გაფრთხილება: +18!!
-შენს ძმისშვილს რა აჩუქე დაბადების დღეზე? -მრავალაზროვნად გავხედე ჰიოკიონს. მეგობარს ჩემი შეკითხვის მოსმენისაგან ყავა გადასცდა.
-არ არსებობს, შერიგდით? -ყოყმანით მომაჩერდა კიმი. -შერიგდით, და ამას იმიტომ მეკითხები, რომ არ იცი, რა აჩუქო შენს მახინჯს?
სიცილი წამსკდა და თავი გავაქნიე, თითქოს მივანიშნე, რომ არაფერს ვეტყოდი. ჰიოკიონმა უკმაყოფილოდ შემომხედა.
ჰო, შევრიგდით, და თვითონაც ძლივს ვიჯერებდი ამ სასწაულს. ჯონგინთან იმ ლაპარაკის შემდეგ არც ვიცოდი, რა მეფიქრა ან როგორ მოვქცეულიყავი. მთელი მომდევნო დღე ადგილს ვერ ვპოულობდი, მაგრამ როცა კიმმა დამირეკა, ყველანაირი აზრი გამეფანტა.
შევხვდით და ისევ დავილაპარაკეთ. ჯონგინმა ბოდიში მოიხადა ყველაფრისთვის, მე კი ლამის ტირილი ამიტყდა. რამდენიმე საათს ვსაუბრობდით. ყველაფერზე: ჩვენზე, ამინდზე, მის სამსახურზე, მამაზე. იმ დღეს მითხრა, რომ აღარასოდეს გამიშვებს, მერე იხუმრა, რომ, ალბათ, ამჯერად აღარ ვენდობი სიტყვაზე. მაგრამ ვენდობოდი. მის ყოველ სიტყვაში, ყოველ შეხებაში ვგრძნობდი, როგორ ვენატრებოდი. და რომ მართლაც ძალიან ვუყვარვარ.
-ბიონ სუნმი, შენ რა, პარტიზანი ხარ? -ტუჩები დაბერა მეგობარმა.
-და შენ, კიმ ჰიოკიონ? -თავდასხმაზე გადავედი. გაიხსენე, ბოლოჯერ როდის მომიყევი რამე თემინზე. ახლა რა ურთიერთობა გაქვთ?
ჰიოკიონი მაშინვე დადუმდა და მიყუჩდა. სიმართლე რომ ვთქვა, თავი უხერხულად ვიგრძენი.
-არ აქვს მნიშვნელობა, -თავი გავაქნიე. რა თქმა უნდა, ვიცოდი, რომ მათ გარშემო რაღაც იმაზე მეტი ტრიალებდა, ვიდრე უბრალოდ საუბრები, მაგრამ ამავე დროს ვხვდებოდი, რომ საუკეთესო შემთხვევაში, ჰიოკონი მხოლოდ ქორწილში დამპატიჟებდა, მანამდე კი არაფერს იტყოდა. უბრალოდ იმიტომ, რომ თემინი მაინც ჩაებეჭდა გონებაში გავარვარებული ბეჭედივით. ჰიოკონი ამბობს, რომ ბედნიერებას სიჩუმე უყვარს, და თუ მე ჩემსა და ჯონგინის ურთიერთობებზე რამეს მოყოლას მაიძულებს, საკუთარ თავზე არაფერს იტყვის, მაგრამ ამის გამო აღარ ვიბუტები. თუ დუმს, ესე იგი, ყველაფერი კარგად აქვთ. ჩემთვის კი ისიც საკმარისია, რომ ჯონგინი ზოგჯერ თემინის გეგმების შესახებ მიყვება ხოლმე. უბრალოდ, იმედი მაქვს, რომ აღარასოდეს ატკენს ჩემს საყვარელ ჰიოკიონს. და ქორწილშიც დაგვპატიჟებენ.
ჰიოკიონი იბღვირება.
-ამ ბოლო დროს ბევრს ვლაპარაკობთ. მხოლოდ ვლაპარაკობთ! -თავს იმართლებს მეგგობარი, მე კი რატომღაც წარმოვიდგენ, როგორ კოცნის ლის.
-რა აჩუქე შენს ძმისშვილს? -თემას ვცვლი. მხოლოდ იმიტომ, რომ მინდა, ჰიოკიონმა ყველაფერი თავისი სურვილით მომიყვეს და არა ჩემი დაძალებით, რომ თემინი მოსწონს. ისედაც დიდი ხანია ხვდება, რომ თვალსაჩინო რამეს ვერ დამალავს. უბრალოდ, აღიარება უჭირს.
-ფული, -მხრები აიჩეჩა ჰიოკიონმა და გაიღიმა. -საოჯახო ვახშამი გვქონდა. მშობლებმა ახალი მოტოციკლი აჩუქეს, მე ფული, და თემინმა...ეს საიდუმლოა, მაგრამ ახალი სვირინგის ფული გადაუხადა, იმიტომ, რომ ჯონგინმა თქვა, რამე ახალი მინდაო, თემინმა კი იფიქრა, ეს ცუდი საჩუქარი არ უნდა იყოსო, -თავს ვაქნევ, იმიტომ, რომ სვირინგის შესახებ უკვე ვიცი. -კიდევ, რიკიმ შვიეცარიაში სტაჟირება დაუფინანსა. მგონი, სულ ეს არის.
ამოვიოხრე, მაგიდიდან მწვანე ვაშლი ავიღე და ხმამაღლა ჩავკბიჩე. ჰიოკონის ბინაში ვსხედვართ, მის სამზარეულოში.
-ბიჭებისთვის რამეს ჩუქება -ძალიან რთულია, -თავს აქნევს ჰიოკიონი. -საერთოდ შეუძლებელია, იმიტომ, რომ თითქმის არაფერი მოსწონთ, გეფიცები. შეიძლება, ჯიბე ბოლომდე გამოიფხიკო, იდეალური სვიტერი შეარჩიო, ის კი უბრალოდ თავს დაგიქნევს და მშრალ მადლობას გეტყვის, იმიტომ, რომ რამე ჯანდაბადაც არ სჭირდება, -მეც თანხმობის ნიშნავ ვაქნევ თავს მეგობრის რეპლიკაზე. არ ვიცი, სინამდვილეში როგორაა, მაგრამ მგონია, რომ სოწრედ ასე. კმაყოფილ ჯონგინს ვერც კი წარმოვიდგენ, სვიტერი ან პარფიუმი რომ ვაჩუქო.
-საერთოდ არ ვიცი, რა შეიძლება ვაჩუქო, -დაქანცულმა დავხარე თავი, ხელში ვაშლს ვატრიალებ.
ჰიოკიონმა მხრები აიჩეჩა.
-რომანტიკა მოაწყვე. სანთლები, ღვინო. ლამაზი თეთრეული, -მეგობრის ტუჩებზე ცბიერი ღიმილი გამოჩნდა, და გოგონამ ჭერში აიხედა. -ნუ, შენს შემთხვევაში, ესეც საკმარისია. თუ, რა თქმა უნდა, ჯერ არ გქონიათ სექსი, -ტუჩზე ვიკბინე. მეგობარი მუდამ ამის შეხსენებას ცდილობს ჩემი რეაქციის გამოსაჭერად, თითქოს, ელის, როდის გადავუშლი საიდუმლოებებს. -ან, ყოველ შემთხვევაში, თუ მეტისთვის ჯერ მზად არ ხარ. მაგრამ პირველი სამი პუნქტი აუცილებლად უნდა გამოსცადო, -ჩაიხითხითა ჰიოკიონმა. -კარგი, პირველი ორი.
ამ დღის შემდეგ ჰიოკიონის სიტყვები მჭიდროდ ჩამიჯდა გონებაში.
სიგიჟემდე მიყვარს ჯონგინი და ისე ვენდობი, თითქოს ის -მე ვიყო. მთელი დროის განმავლობაში მხოლოდ რამდენჯერმე წამოვჭერით საკითხი სექსზე. ვხვდებოდი, რომ ჯონგინს ვუნდოდი, მაგრამ მისი სამსახურისა და ცხოვრების გარშემო შექმნილი ვითარებების გამო, კიმი არაფერს აჩქარებდა.
როგორც ნებისმიერი გოგონას, მინდოდა ქალწულობა იმ ადამიანთან დამეკარგა, რომელსაც ვუყვარვარ. და, ბუნებრივია, რომელიც თვითონ მიყვარს. ადრე საერთოდ არ დავფიქრდებოდი ამაზე, გონებაში მხოლოდ მტკიცე აზრი მქონდა, და კიდევ ხშირად მესმოდა ბუსანელი კლასელებისგან ტუალეტში, რომლებსაც ცხოვრების ეს ეტაპი უკვე გადაელახათ. მესმოდა, როგორ ამბობდა ზოგი, რომ ძალიან მტკივნეული იყო; ვიღაცებისთვის კი უფრო ამაღელვებელი, ვიდრე მტკივნეული. ყოფილი კლასელები ხანდახან თავიანთი წარმატებით ტრაბახობდნენ და იმას განიხილავდნენ, რას ანიჭებდნენ მათი ბიჭები უპირატესობას, ხოლო მე...მე უკვე მტკიცე მოსაზრება მქონდა ამ საკითხთან დაკავშირებით. და იმ მომენტში ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ოდესმე ისეთ ადამიანს შევხვდებოდი, რომელსაც ასე ძალიან შევიყვარებდი.
რაც უფრო შორს მიდიოდა ჩემი და ჯონგინის ურთიერთობა, მით უფრო ხშირად ვამჩნევდი ჩემში გაჩაღებულ პატარა ცეცხლს, რომელიც სულ უფრო ძლიერდებოდა შეხებებისა და კოცნებისგან. არა, უფრო სწორი იქნება, თუ ვიტყვი, რომ კი არ ვამჩნევდი, არამედ, პირიქით, ჩემი ლტოლვა გაუაზრებლად ჩნდებოდა, მხოლოდ მერე ვხვდებოდი, რომ ჩემი ფიქრები უკვე „ზედმეტი" ხდებოდა.
და ახლა გონებაში ჩამჯდარი ჰიოკიონის სიტყვები მუდმივად მიტრიალებდა თავში. ყოველი კოცნის შემდეგ, ჯონგინის ყოველი შეხების შემდეგ, რატომღაც წინ ისეთი სურათები წარმომესახებოდა, რომლებზე გაფიქრებაც ბუსანში ძალიან შემრცხვებოდა. მაგრამ ახლა ყველაფერი სხვაგვარად იყო.
ესე იგი, ჯონგინთან ბოლო ლაპარაკის შემდეგ, მას მერე, რაც ჩემს ყველა შეკითხვას უპასუხა, მივხვდი, რომ მენდობა, საიდუმლოებების კედელი კი, რომელიც მანამდე იდგა ჩვენ შორის, ახლა საბოლოოდ დაიმსხვრა. ჯონგინი მენდობოდა მე, მე კი მას.
იმდენად, რომ დაბადების დღეზე ჩემი ქალწულობის ჩუქება გადავწყვიტე.
იმ დღეს ყველაფერი დეტალებამდე გავთვალე: ჰიოკიონს შევუთანხმდი, ვითომ მასთან ვრჩები ღამით. დედას და ძმას ვუთხარი, რომ არ დაერეკათ, იმიტომ, რომ მეგობარს საშინელი პირადი პრობლემები აქვს და მთელი საღამო მის ცხორებაზე ვილაპარაკებდით. თითქმის მთელი ფული გამოვფხიკე, რაც დამრჩა, ტელეფონისთვის რომ ვაგროვებდი და პროდუქტები ვიყიდე. თან კი სწორედ ის თეთრეული წავიყოლე, რომელიც ოდესღაც ჯონგინმა მაჩუქა. უნდა მოეწონოს. სიმართლე რომ ვთქვა, ბექიონის პრეზერვატივიც კი მოვიპარე. ჰო. შარვლიდან გადმოუვარდა, მაგრამ არ მითქვამს და მივითვისე, მაინც, ყოველი შემთხვევისთვის.
ჯონგინი ჩემი სახლისგან ოდნავ მოშორებით მანქანით დამხვდა. ვიცოდი, რომ სვირინგის სალონიდან ბრუნდებოდა, იმიტომ, რომ ახალი ნახატის დეტალებს განიხილავდა თავის სტილისტთან.
-დღეს ხომ შენთან ვრჩები? -მორცხვად ჩავიღიმე. უნდა აღვნიშნო: ძალიან ვნერვიულობ. მაგრამ არა იმიტომ, რომ თვითონ „საჩუქრის" პროცესი შეიძლება მტკივნეული იყოს, არამედ იმიტომ, რომ მინდა ყველაფერი სრულყოფილად გამოვიდეს და ჯონგინს მოეწონოს.
-რა თქმა უნდა, ხომ მოვილაპარაკეთ, არ დამვიწყებია, -ახარხარდა ჯონგინი, მანქანის ძრავაც დაქოქა. -პაკეტში რა არის? -ჯონგინი მზერით მანიშნებს ქაღალდის პაკეტზე, რომელსაც ხელებით ვებღაუჭები.
-ო, ემ... -დავიბენი. -გამოსაცვლელი ტანსაცმელი, მეტი არაფერი, -თავი გავაქნიე. -მაღაზიაში შესვლა არ დაგავიწყდეს, კარგი?
ჯონგინი ყურადღებით ადევნებდა თვალს გზას. ამინდის დამსახურებით, ქუჩაში დათბა, და ახლა მოღუშული ცის მაგივრად, გზას მზე გვინათებდა. ძალიან კაშკაშად არა, მაგრამ ანათებდა -საღამოვდება.
-ჰო მართლა, რისთვის? უფრო მოსახერხებელია სახლში გამოძახება.
-არა, არ არის მოსახერხებელი. სადღესასწაულო ვახშამი გვექნება, ამიტომ, აუცილებლად უნდა შევიაროთ მაღაზიაში, -თავი გავაქნიე, გონებაში პროდუქტების სია გადავიმეორე, რომელთა შეძენასაც ვაპირებ.
-სადღესასწაულო ვახშამი? -ჯონგინმა წარბი ასწია.
-შენი დაბადების დღისთვის. საჩუქარს დაგპირდი, ამიტომ, -მხრები ავიჩეჩე, პაკეტი უკანა სავარძელზე გადავდე, რომ ბიჭს არ ეთვალიერებინა. ზედმეტად ხშირად აპარებდა მისკენ თვალს. მე ხომ საცვლები გადმოვალაგე მასში...
-ო, -ხითხითებს ჯონგინი. -კარგი, გასაგებია. მეც უნდა გაჩუქო რაღაც, -განაგრძო კიმმა, გონებაში კი მაშინვე ჯიელის ნათქვამი ამომიტივტივდა, რომ ბიჭი რაღაცებს მყიდულობდა და კარადაში ინახავდა.
თავი დავუქნიე.
-სვირინგის ამბები როგორაა?
მაღაზიის შესასვლელამდე ჯონგინი მიყვებოდა, რომ დარწმუნებული არ არის, რის გაკეთებას აპირებს, ხოლო კარის წინ კი საერთოდ გამომიცხადა, რომ უნდოდა, ჩემთან ჰქონოდა კავშირი. არც კი ვიცოდი, რა მეთქვა. სხეულზე ჩემი კვალის დატოვებას აპირებს?..
არ შევმცდარვარ მასში.
ჯონგინმა დიდი კალათი აიღო პროდუქტებისთვის, მე კი ხელი გავუყარე და ვიტრინის თვალიერებას მოვყევი. და იმ მომენტში, ჯანდაბა, თავს ერთ მთლიანად ვგრძნობ, ოჯახად, რომელიც საღამოს პროდუქტების საყიდლად გამოვიდა. და ეს აზრი იმდენად ძლიერად მითბობს გულს, რომ მცხება. ერთად ვარჩევთ პროდუქტებს საღამოსთვის. ჩვენ. ერთად.
-რა გინდა? -მეკითხება ჯონგინი.
თვალები მოვჭუტე, ისევ ჩამოვიკითხე სია გონებაში.
-ღვინო გვჭირდება. სვამ? ღვინო გვჭირდება, ყველი, ხილი. ტორტი? -ჯონგინს ვუყურებ, ის კი იცინის, მერე თავს მიქნევს.
-ეი, რატომ იცინი? -ვიღიმი და ბიჭს მხარს ვკრავ.
-მიხარია, -სახიდან ღიმილი არ შორდება.
-რა?
მაგრამ ჯონგინის შეკითხვას აიგნორებს, თავმომწონედ მიაბიჯებს ხილის ვიტრინისკენ. საქმეს ჩემს ხელში ვიღებ - ყოველ შემთხვევაში, ეს ხომ მე ჩავიფიქრე მთელი ვახშამი. კალათაში ვაშლებს, მანდარინებს, ბანანებს, მარწყვსა და ყურძენს ვაწყობ, თან იმედი მაქვს, რომ თან წამოღებული თანხა ყველაფერზე მეყოფა.
ჯონგინი მცოდნესავით არჩევს ღვინოსა და ტორტს, დაახლოებით ათი წუთი ათვალიერებს. სასაცილოდ იბღვირება, ღვინის ეტიკეტებს რომ კითხულობს, ხოლო როცა ტელეფონი ურეკავს და ხმა მთელ მაღაზიაში ისმის, ხმამაღლა ხვნეში და მაშინვე თიშავს.
-როგორც იქნა, ჩემს შეყვარებულთან ერთად ვარ, მიწისძვრაც კი ვერ შემიშლის ახლა ხელს, -ბურდღუნებს ჯონგინი. ფიქრობს, რომ არ მესმის, მაგრამ ვისმენ და ვიმახსოვრებ ამას.
რიგში ყველა გვაშტერდება, მაგრამ ეს გასაკვირი არც არის: უზარმაზარ კალათას ჩაჭიდებული ვდგავარ, ჩემ უკან კი ჯონგინია. ორივე ხელით მეხვევა წელზე, ნიკაპს თავზე მადებს. და საერთოდ არ მანაღვლებს, რომ ყველას ყურადღების ობიექტი ჩვენ ვართ. ყველაზე საყვარელი ხელები მიხუტებს. კიდევ რა არის საჭირო?
ჩვენი ჯერი რომ მოდის, ფულს ვიღებ, სრულიად მზადყოფნაში ვარ პროდუქტებისთვის გადასახდელად. მაგრამ, როგორც ჩანს, ჯონგინის გეგმებში სრულიად სხვა რამ შედის, და ჩემზე სწრაფად აწვდის გამყიდველს თავის ბარათს.
-ეი, -ხმამაღლა ვთქვი, სასიამოვნო მკლავებიდან გამოვთავისუფლდი და ბიჭს მივაჩერდი. -ეს ხომ ჩემი საჩუქარია. მე უნდა გადავიხადო, -საჩვენებელი თითით საკუთარ თავზე მივანიშნებ და ჯონგინს მომთხოვნად ვუყურებ.
ბიჭი კი უბრალოდ იცინის და ახალგაზრდა მოლარეს ხელს უქნევს, მე რომ არ მომისმინინოს და ჯონგინის ბარათით განაგრძოს გადახდა. რა ჯანდაბაა?
-თქვენი ცოლი ძალიან საყვარელია, -ხმადაბლა ამბობს მოლარე და იღიმის.
თვალები დამიმრგვალდა. ცოლი?..
ნუთუ მოსწავლეებს ასეთი დიდი შეხედულება აქვთ? ან ყველაფერი იმის ბრალია, რომ ერთად ვყიდულობთ პროდუქრებს? ან იქნებ მართლა კარგად გამოვიყურებით? მოლარეს რეპლიკამ ლოყები ამიწითთლდა.
ველოდებოდი, როდის იუარებდა ჯონგინი, მაგრამ ყურადღებით გადმომხედა. მისი მზერა რომ დავიჭირე, თვალები ავაფახუნე, მერე კი თვითონვე ახარხარდა:
-მაგიტომაც არის ჩემი ცოლი, -ტუჩზე იკბინა.
მე კი ვიგრძენი, როგორ ძგერდა ჩემი გული უფრო და უფრო ძლიერად.
ჩვენი შერიგების შემდეგ ვგრძნობ, რომ უფრო დავახლოვდით. სალაპარაკო თემები გამრავლდა, ბევრს ვიცინოდით, ვკამათობდი და უბრალოდ ყველაფერზე ვსაუბრობდით. სახლამდე ვლაქლაქებდით, ვლაპარაკობდით მაშინაც კი, როცა მოვედით. სრულიად განსხვავებული თემები, შემთხვევითი ფაქტები ცხოვრებიდან, რომლებსაც კოცნები ახლდა თან. ამ დროის განმავლობაში ისე მოგვენატრა ერთმანეთი, რომ უბრალოდ გაჩუმება უკვე შეუძლებელი იყო.
მარწყვს თეფშზე ვაწყობდი - ეს უკანასკნელია, რაც არ გაგვიკეთებია. ჯონგინმა უკვე ჩამოასხა ბაკალში ღვინო, ახლა კი რამე კარგს ვეძებთ საყურებლად ტელევიზორში. დრო და დრო ჩემკენ იხედებოდა, მაგრამ თავს ვიკატუნებდი, თითქოს ვერ ვამჩნევდი.
ღელვა ჩამიწყნარდა, დივანზე რომ მივუჯექი გვერდით და თავი მკერდზე ჩამოვაყრდნე. ჯონგინი მხრებზე მომეხვია, ასე საკმაოდ დიდ ხანს ვისხედით. ხილიან თეფშს დავწვდი და ჭამას მოვყევი, ბიჭი ღვინოს სვამდა, თან თავზე მეფერებოდა. აი, ეს არის ის ცხოვრება - რომელზეც სამყაროში ყველაფერზე მეტად ვოცნებობ. აი, ეს არის - ოჯახური იდილია, და თუ მართლაც შევძლებთ ერთმანეთთან ბოლომდე ყოფნას, მაშინ ყველა შემთხვევის მადლობელი ვიქნები, რომლებმაც აქამდე მოგვიყვანა.
-კენკრა მომეცი, -იხრინწება ჯონგინი.
ვიღიმი. მზე უკვე ჩავიდა, ოთახი სიბნელემ მოიცვა, ამიტომ, ჯონგინის მკერდზე ოდნავ შემოვბრუნდი და ლამფა ავანთე, რომელმაც წამში გაანათა ჩაყლაპული ოთახი.
მარწყვს ორი თითი რომ მოვხვიე, ჯონგინი მისით მოვიზიდე ჩემკენ, ბიჭი კი თამაშში ამყვა. ჩაიღიმა, ღვინიანი ბაკალი გადადო, ფუმფულა ტუჩები მოილოკა. კიმმა ყურადღებით შემომხედა, მერე ნელ-ნელა მანძილის შემცირება დაიწყო. ცხვირები შევახეთ, და იმ მომენტში ჯონგინის სუნთქვა ჩემს ტუჩებზე ვიგრძენი. კენკრა უკვე არც მე მაინტერესებს, არც მას. კიმის ფაფუუკი ტუჩები ჩემსას ეფარება, თრთოლვით, ნაზად, მსუბუქად. მე კი ვნებდები: სხეული მიდნება, როცა ჯონგინი ხელს მუცელზე მადებს, მაშინ, როცა ტუჩებით ჩემსას ეჯიბრება. კიმი არ აღრმავებს კოცნას, თითქოს მაწვალებს, აკურატულად მკოცნის, მაგრამ მეც არსად მეჩქარება. მხოლოდ ვრწმუნდები, რომ დღეს ქალწულობა მინდა დავკარგო, და სწორედ მასთან.
-ტრ, ამაზე შევჩერდეთ, -ვჩურჩულებ, ჯონგინის მკერდში ვეფლობი, თითქოს ღვინის არომატიან ტუჩებს ვემალები.
-რატომ? -იღიმის.
მოწყვეტით ვდგები დივანიდან - ოდნავ ვბარბაცებში. სიმართლე რომ ვთქვა, ახლა ოდნავ გაბრუებული ვარ ალკოჰოლიანი კოცნებით (ღვინო არ დამილევია, არც ვგეგმავდი, თორემ, ალბათ ერთი ჭიქით გავითიშები). მუცელი სასიამოვნოდ მეგრიხება, და ვფიქრობ, ახლა შესაფერისი დროა.
-ჯერ საჩუქარი არ მიჩუქებია. დამელოდები? -ვიღიმი.
ჯონგინი დაინტერესებულად მიყურებს, მერე თავს მიქნევს.
პაკეტს ვიღებ და აბაზანაში გავრბივარ. ცივი წყლის ნაკადის ქვეშ ვდგავარ, რომ გონება გავითავისუფლო და ყველფერი საბოლოოდ ავწონ-დავწონო. წუთი მყოფნის. არაფრის სინანულს არ ვაპირებდი. მხოლოდ ჯონგინი, დღეს სხვა აღარაფერი მჭირდება.
სწრაფად ვიწმენდ ხაოიანი პირსახოცით წყლის წვეთებს, რომელიც მუდამ კიდია სააბაზანოში, და თეთრეულიანი პაკეტისკენ მიახლოებისას, ჩემს გამოსახულებას ვაჩერდები სარკეში. ფერუმმარილი. ვარდისფერი ფერუმმარილი ლოყებზე და ოდნავ არეული სუნთქვა - ფიქრების ნაკადისა და იმის გააზრებისგან, რომ ჯონგინი წუთი წუთზე მხოლოდ საცვლებში გამოწყობილს დამინახავს. მერე კი მის გარეშე.
თეთრეული არა ერთხელ გამესინჯა უკვე. უბრალოდ ვამოწმებდი, მომერგებოდა თუ არა. უნდა გამიკვირდეს, რომ ყველაფერი იდეალურად იჯდა?
გული მიფრიალებს. იმედი მაქვს, ყველაფერი კარგად ჩაივლის.
ორი წუთი ვუმკლავდები თეთრეულს, მერე კი კარს ვაღებ და მაშინვე მესმის:
-სამზარეულოში ვარ, ტორტს ვჭრი, -ხმამაღლა ამბობს ჯონგინი.
ასე უკეთესიცაა.
გული მკერდიდან მივარდება, ვერც კი წარმოვიდგენდი, რომ ასე იქნებოდა. ლოყები მიხურს, ახლა, ალბათ, ჩემი თეთრეულის ფერს ერწყმიან. აბაზანიდან გამოვდივარ და აკურატულად ვხურავ კარს, რომ ხმა არ გამოვცე.
მზად ვარ. მზად ვარ, მივენდო კიმ ჯონგინს.
თმა რომ გადმოვიყარე მხრებზე, ჩუმი ნაბიჯებით მივუახლოვდი სამზარეულოს. ხელებს ბარძაყებზე ვიდებ -ასე უფრო მშვიდად ვარ, მაგრამ მაინც ძალიან ვნერვიულობ. მოეწონება?
კუთხეში შევჩერდი, მხოლოდ თავი გამოვყავი. ჯონგინი ტორტს ჭრის, ცუდად გამოსდის, იმიტომ, რომ ჩუმად ილანძღება და ვერც კი მამჩნევს. მე ნაგლურად შევყურებ მას -ადამიანს, რომელიც სიგიჟემდე მიყვარს.
-ჯონგინ-ა, -ხმადაბლა ვამბობ, და ბიჭი მაშინვე წევს თავს. ვამჩნევ, ტუჩი ტორტის კრემით დაუსვრია. გული მითბება. -გთხოვ, დაჯექი.
ჯონგინი დაბნეულად მიყურებს.
-სურპრიზია? -იღიმის. -კარგი, ახლავე, -კიმს გაეცინა, დანა გვერდით გადადო და ჩემგან თვალის მოუშორებლად ჩამოჯდა. -თვალები უნდა დავხუჭო?
თავს ვაქნევ.
-არა, მაგის გარეშეც შეიძლება.
ფიქრებს ვიკრებ. ჯონგინი თავს აქნევს და ყურადღებით მათვალიერებს. და სწორედ მაშინ ვაკეთებ პირველ ნაბიჯს, რომელსაც კიდევ და კიდევ ერთი მოჰყვება. მას ვუყურებ, იმიტომ, რომ რეაქცია მინდა დავინახო. სახის ყოველ მილიმეტრს ვუთვალიერებ, თან ვგრძნობ, როგორ მეწვის ტანი მისი მზერის ქვეშ. ისიც მიკვლევს, ხარბად შემომყურებს, ვამჩნევ, როგორ ერხევა ადამის ვაშლი. ჯონგინმა ტუჩი მოილოკა.
ჩემს ქცევას არ ვუხსნი, უბრალოდ ნელა მივდივარ მასთან, თითქოს ნებას ვაძლევ, ყველაფერი დამითვალიეროს, რაც უნდა. და მას ეს სურს, ამას ვხედავ, იმიტომ რომ თვალს ვერ მაშორებს. გული მიფეთქავს, და, ალბათ, ოდნავ ვცახცახებ კიდეც, მაგრამ მინდა, რომ ჩაფიქრებული ახდეს. ახლა, როცა მისი გამოხედვისგან ცეცხლი მიკიდია, ვგრძნობ, რომ გაცილებით მეტი მინდა.
-კიმ ჯონგინ, -მსუბუქად ვჯდები მის მუხლებზე. ჯონგინი მიყურებს, ისევ ისე ხარბად და ინტერესით. ვფიცავ, ასე არასოდეს შემოუხედავს. და ასეთი მზერის გამო, ტანზე ათასობით ეკალი მაყრის, იქაც კი, სადაც წესით არ უნდა მქონდეს. -მინდიხარ, -ხმა მეხრინწება, და ამას ვერაფერს ვუხერხებ.
ჯონგინი ცივი თითებით ჩემს ბარძაყს ეხება, მერე აკურატული გზასავით მიჰყვება ზემოთ. ადგილები, რომლებსაც შეეხო, მხურვალედ მეწვის. კიმი ჩემკენ იწევს და მეც მისკენ მივილტვი.
ტუჩები კოცნაში ირწყმება.
კიმ ჯონგინი მომთხოვნად მაბრუნებს მისკენ, ამჯერად თითებით წელზე მებღაუჭება. მისი ტუჩები, ენასთან ერთად, სასწაულებს ჩადის, და ახლა ეს კოცნა ვნებითა და სურვილითაა გაჟღენთილი. გონება დაბინდულია, თავბრუს ხვევა მეწყება, როცა ჯონგინი ჩემი მკერდიდან მუცლამდე თითს ნელა აყოლებს.
-რას მიკეთებ? -ჯონგინი წამით მწყდება და თვალებში ჩამყურებს.
ცდილობს, ისე შემომხედოს, თითქოს მხრებზე რაღაც პასუხისმგებლობის ტვირთი მადევს, და სწორედ ახლა უნდა გავიაზრო ეს. მაგრამ არ შემიძლია, არ მინდა და არც ვაპირებ. ახლა მხოლოდ ჯონგინი მჭირდება. ამიტომ, ამჯერად თვითონვე ვაჩუმებ კოცნით, მკლავებით მის მკვრივ მხრებს ვეხვევი. არომატი საერთოდ მაბრუებს, ტუჩებს ვწყდები, კისერზე ვუტოვებ კოცნის ბილიკებს და ნაზად ვუსველებ კანს. კიმ ჯონგინი კი წინააღმდეგი სულაც არ არის.
-სწორედ ახლა და სწორედ შენთან მინდა, -ვუჩურჩულებ ყურთან. კიმიც ვერ იკავებს თავს, თორემ, როგორ შეიძლება იმის ახსნა, რომ თითებს ჩემს სხეულზე დაატარებს, ეხება საჯდომს, გაბრტყელებულ მუცელსა და ბიუტჰალტერის ნაჭერს?
ჯონგინს ესმის ჩემი სიტყვებიდა ცდილობს, მზერითი კონტაქტი დაამყაროს ჩემთან. მე მის მუხლებზე ვზივარ, ხელებს კისერზე ვხვევ.
-დარწმუნებული ხარ? კიდევ ოცდაათი წამი და ჭკუა ამეხდება, -ამბობს ჯონგინი გაუცხოვებული ხმით, მაგრამ მე თავს ვუქნევ.
ცხელა.
და ისიც მართლა ჰკარგავს ჭკუას. მეც. ორივე ერთად.
ჯონგინი ხან ნაზად, ხან ვნებიანად მკოცნის. ხანაც -საერთოდ ჩერდება. ჩემს სხეულს ხელებით იკვლევს, ოდნავ ეხება ბიუტჰალტერის შესაკრავს, მაგრამ მალევე ანებებს თავს. ჩემი მტევნები ჯონგინის მაისურის ქვეშ მიიწევს, მასთან გამკლავებაში მეხმარება, სწრაფად იხდის ქვედა ტანსაცმელს. რელიეფურ ტორსოს თითებით ვეხები. თავბრუ მეხვევა.
კიმს ხელში ავყავარ: ფეხებით მის წელს ვეჭიდები, ხელებით კისერს. ალბათ, ახლა იმის კომპლექსები უნდა ჩავრთო, რომ საკმაოდ მძიმე ვარ და ჩემი აწევა გაუჭირდება, მაგრამ ტვინი არ მოქმედებს. ვერც კი ვასწრებ შემჩნევას, როგორ ვინაცვლებთ საძინებლის საწოლზე.
ჯონგინი აკურატულად მაწვენს საწოლზე, და თავიდან თუ ვეწინაათმდეგებოდი და არ ვაშორებდი ტუჩებს, ახლა ჰაერი აღარ მყოფნის და ვნებდები. კიმის ტუჩები სულ უფრო ქვემოთ და ქვემოთ მიიწევს, მკერდამდე სველი კოცნების ბილიკს მიტოვებს. მერე კი დაბრკოლებას ეჩეხება ბიუსტჰალტერის სახით, კითხვის ნიშნით შემომყურებს, და მე თავს ვუქნევ. გონება საბოლოოდ დამებინდა, ჯონგინის შეხებებისგან სხეული მეგრიხება და ტუჩებს ძლიერად ვკუმავ, რომ კვნესა არ აღმომხდეს.
ეს - ყველაზე ინტიმური რამაა, რაც კი ოდესმე ყოფილა ჩვენ შორის.
ჯონგინი მოხერხებულად უმკლავდება ჯერ ბიუტჰალტერს, და მესმის, როგორ ისვრის სადღაც, მაგრამ მე ბიჭის სახეზე ვარ კონცენტრირებული: ჩემს გაშიშვლებულ მკერდს ძალიან ყურადღებით ათვალიერებს, ნელა იწევს მისკენ სულ უფრო ახლოს. თავიდან ვშინდები, მაგრამ ეს გასაკვირი არც არის, ჯონგინი - პირველი მამაკაცია, რომელიც...ასე მხედავს. მაგრამ მხოლოდ ნერვიულად ვისწორებ შუბლზე ჩამოყრილ თმას და ბიჭს შევყურებ, მის მკლავებს თითებით ვეხვევი.
-ლამაზი ხარ, -ამბობს, მერე კი ახურებული ტუჩები ჩემს აფუებულ მკერდს ეწაფება.
ამას იმდენად ნაზად ამბობს, მისი ტუჩები ისეთი სიფრთხილით მეხება, რომ სიამოვნებისგან, მზად ვარ, გონება დავკარგო.
ასეთს არ მოველოდი, თან გოგონებსაც არასოდეს ულაპარაკიათ ტუალეტში მსგავსი რაღაცები, მაგრამ, ჯანდაბა, რა სასიამოვნოა. ჯონგინი სველი ენით ჩემს თავებს ეხება. მისი ხელები ბარძაყებზე მეამბორება, მე კი ვცდილობ, გონება არ დავკარგო ამ ყველაფრისგან, ამიტომ, როცა კვნესა მინდება - თავს არ ვიკავებ, თორემ საერთოდ გავითიშები.
თავი ასე არასოდეს მიგრძვნია.
ჯონგინის ემოციებს ვეღარ ვამჩნევ, იმიტომ, რომ ტვინი აღარ მუშაობს. როცა კიმის ხელი ჩემი თეძოს შიდა ნაწილს ეხება, მერე კი, როცა ტუჩები იქვე ტოვებს სველ კოცნას, თავს ვერ ვერევი და ვხვნეში. მერე ისევ და ისევ - კიმი ნაზად მეფერება მუცელზე და თეძოებს მიკოცნის. თითოეული კოცნისგან ვიგრიხები, ზეწარს ვეჭიდები, მხოლოდ იმიტომ, რომ არ ვიცი, საკუთარი თავი სხვანაირად როგორ დავიჭირო. ყველაფერი ზედმეტად ინტიმურია.
ჯონგინი ჩემს მკერდს ეამბორება, თან კბილებით კანზე მკბენს კისერზე. გაუჩერებლად ვღმუი. ეს ზედმეტია. ზედმეტია.
ისევ ტუჩებზე მკოცნის, მერე კი მწყდება და თვალებში ჩამყურებს. ვშიშდები, საშინლად ვშიშდები, მაგრამ როცა ჯონგინი ცერა თითით მეფერება ლოყაზე, სიმშვიდე ისადგურებს.
-არ მინდა, გატკინო, -კიმს სუნთქვა აერია. ბურანში, ცდილობს, ჩემი სახე დაინახოს. - ახლა არც ისე სასიამოვნო იქნება, მაგრამ თუ არ დაიძაბები, ყველაფერს მაქსიმალურად აკურატულად გავაკეთებ. მენდობი?
თავს მიყოლებით ათჯერ ვაქნევ. უსაზღვროდ ვენდობი.
ჯონგინიც იმავეს იმეორებს. ოთახში ბნელა, მაგრამ როცა მესმის, რომ კიმი საწოლიდან წამოდგა, მასზე ვცდილობ მზერის დაჭერას. შრაშუნს რომ ვიგებ, ინტუიციურად ვხვდები, რა ხდება, და როცა თვალითაც ვარჩევ, როგორ იხდის ჯონგინი ჯინსებს, მაშინვე ვტრიალდები. მრცხვენია.
სხეული ჯერ კიდევ მიხურს, ჰაერი არ მყოფნის.
ბიჭი სწრაფად მიბრუნდება, ტანზე კოცნების მოფენას განაგრძობს. სულ უფრო ქვემოთ ჩადის, ხოლო როცა თითებით საცვლის ნაჭერს ეჭიდება, მოულოდნელად ვოხრავ, ძლიერ ბეჭებზე ვეჭიდები. ჯონგინი იქაც კი მკოცნის. და ამის გამო, სხეული ცახცახს იწყებს. თავი ხელში აიყვანე, ბიონ.
საშინელი ნარევია: ვღელავ, და სურვილისგან ვითრგუნები.
ვხვდები, რომ წამი წამზე მოხდება, ახლა, იმიტომ, რომ ჯონგინი ჩემკენ ახლოს მოცოცავს. ფეხებს ინტუიციურად ვხვევ მის ზურგს, ხელებს კისერზე, თან ვამჩნევ, ბიჭი თავს მიქნევს. გული გამირბის და მეშინია, ამის გამო, თვალებს ვხუჭავ, ვცდილობ, ყველანაირი აზრი გავაქრო და არაფერზე ვიფიქრო.
-ყველაფერი კარგად იქნება, შენ ხომ მენდობი? -მიჩურჩულებს ყურთან ჯონგინი. -უბრალოდ, მოდუნდი, კარგი?
და რეაგირებას საერთოდ ვერ ვასწრებ, იმიტომ, რომ ჯონგინი შემოდის. მოულოდნელობისგან ვკვნესი, ტუჩებს ვკუმავ, ფრჩხილები კი თავისით ერჭობა კიმის ზურგში. ვერც კი ვიაზრებ, ეს დისკომფორტს უქმნის მას თუ არა.
გაოცებისგან თუ ჯონგინის ალერსიანი სიტყვებისგან, რომელთა ჩურჩულსაც იწყებს ყურთან, ტკივილს არ ვგრძნობ. ეს ტკივილი არ არის, არამედ, რაღაც უცნაური შეგრძნებაა. იმაზე უკეთესი, ვიდრე ჩემი ბუსანელი კლასელები აღწერდნენ.
ჯონგინი ფრთხილად მოძრაობს, შეგრძნებებთან შეგუებას მაცდის. მიჩურჩულებს, თუ რამდენად ვჭირდები და ეს მშველის. მაგრამ თვალებისა და პირის გაღება არ შემიძლია, ისევე, როგორც ჯონგინის ზურგს მოწყვეტა. ვიმანჭები ყოველ ჯერზე, როცა დისკომფორტს ვგრძნობ, მაგრამ კიმი ასეთ მომენტებში ნაზად მკოცნის ყელზე.
დილით, როცა თვალს ვახელ, პირველი, რასაც ვხედავ - ჯონგინის სახეა. არ სძინავს და მე მიყურებს. სრულიად სხვაგვარად, მაგრამ ეს არ ნიშნავს, რომ ცუდად. ისე მიცქერს, როგორც განსაკუთრებულს, რაღაც გამორჩეულს მისთვის.
-დილა მშვიდობისა? -კითხვითი ინტონაციით ამბობს. ეს მახალისებს.
-დილა მშვიდობისა, -ვამტკიცებ და ვიცინი. -საერთოდ ვერ ვიხსენებ, გუშინ როგორ დავიძინეთ, -გულწრფელად ვუტყდები.
-ასეთი ცუდი იყო? -სერიოზულად კითხულობს ჯონგინი, და ჯანდაბა, ამისგან გული მითრთხოლდება.
დღეს თავს განსხვავებულად ვგრძნობ. მაგრამ ეს მომწონს კიდეც.
-ყველაფერი ზედმეტად კარგადაა, -ხმადაბლა ვჩურჩულებ და ვიცინი. -შენ როგორ ხარ?
ჯონგინი ხმამაღლა ოხრავს. ღელავს, ნამდვილად ღელავს ჩემზე.
სიმართლე ისაა, რომ ყველაფერმა იმაზე კარგად ჩაიარა, ვიდრე საერთოდ წარმომედგინა. და თუ მოეწონა, მაშინ საბოლოოდ ბედნიერი ვიქნები. გონებაში ვიღიმი და გადასაფარებელს ვიხურავ, მხოლოდ მაშინ-ღა მახსენდება: შიშველი ვარ, ასი პროცენტით. ისიც.
-გულახდილად გითხრა? -ამბობს ჯონგინი, მერე კი ჩემგან ტრიალდება და ჭერს უყურებს. -ბედნიერი ვარ. მაგრამ ეს არ გაგიგია, -ვიცინი. -თავს ნორმალურად გრძნობ?
თავს ვაქნევ. რა თქმა უნდა, ყველაფერი რიგზეა. მგონი, ოდნავ მტკივა თეძოები. გუშინ საღამოს საკმაოდ ფართოდ, კჰმ, გავშალე ფეხები.
-იქ ტორტი ალბათ ამჟავდა, -ვიცინი, ჯონგინიც იღიმის.
თავისკენ მიზიდავს, და უბრალოდ ასე ვწევართ, ჭერს ვათვალიერებთ. აი, ასე და არაფერი სხვა -იდეალურია.
გუშინდელი ღამის მოვლენები მახსენდება, ჟრუანტელი მივლის. რთული დასაჯერებელია, რომ იქ მართლა მე ვიყავი.
-ჯონგინ, არის რაღაც, რიის თქმაც მინდა, -ხმადაბლა ვიწყებ, მერე კი ვგრძნობ, როგორ იძაბება ბიჭის მკერდი. მაგრამ არ მინდა შევაშინო. საქმე სხვა რამეა. -ვფიქრობ...ახლა ყველაფერი თუ ასე სერიოზულად გვაქვს. დედას უნდა გაგაცნო. მამას. და ბექიონს, -ბოლო სიტყვის წარმოთქმა მიჭირს.
მაგრამ ეს საჭიროა. საჭიროა, თუ ახლა ერთად ვართ, თუ გვინდა, რომ ბოლომდე ვიყოთ. აღარასოდეს არანაირი საიდუმლო. იცოდეს ჩემმა ოჯახმა მის შესახებ. ახლა ეს ნამდვილად მინდა.
ჯონგინი თავიდან დუმს, მაგრამ როცა ლაპარაკს იწყებს, მის ხმაში სიამაყის ნოტებს ვამჩნებ:
-ამაში ყოველთვის დაგიჭერ მხარს. და დიდი სიამოვნებით გავიცნობ შენს ოჯახსა და ძმას, -იცინის. და გული მითბება.
წოლას განვაგრძობთ, მაგრამ მერე ჯონგინი გაზმორვას იწყებს და მოწყვეტით ჯდება საწოლზე, კისერს იფხანს, მე კი მის ზურგს ვათვალიერებ. ჯანდაბა, მისი ზურგი!..
-იცი, რა? -ამბობს ბიჭი. -ძალიან გიხდება ის თეთრეული. იდეალური გემოვნება მაქვს, არ ჩავფლავებულვარ, -ტრაბახით ამბობს კიმი, მაგრამ მე სრულიად სხვა რამეზე ვფიქრობ.
-ღმერთო ჩემო, კიმ ჯონგინ, შენი ზურგი!
ჯონგინი შემომიტრიალდა და კითხვის ნიშნით მომაჩერდა, ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა.
-ჯანდაბა, ზედ ხომ სულ ჩემი ფრჩხილების ნაკვალევია, -დაბნეულად დავაშტერდი ფრჩხილებს, რომლებიც ჰიოკიონთან ერთად დავიგრძელე. ჯანდაბა, გუშინ მთელი ზურგი ჩამოვპორჭყნე. როგორ ეტკინებოდა! სულელო, სულელო, სულელო.
-რა სჭირს ზურგს?
-ნაკაწრები, ღმერთო, ისეთი გრძელი და წითლებია, -მოვიმანჭე. -მაპატიე...თავს ვერ ვაკონტროლებდი. გეტკინა?
ჯონგინი იცინის, და ამისგან, კიდევ უფრო მეტად ვიბნები.
-მსიამოვნებდა. და რომ იცოდე: კისერზე სილურჯეები გაქვს.