WAKAS.
The Place He Should Be.
“WOMEN ARE like diamonds. They are effortlessly beautiful. They make you wonder what’s so unique in them. They make your eyes glitter in affection once you find the right diamond for you. They are expensive and fragile. They might be strong outside, but look within them and you’ll find the most precious gift.”
My mother always told me that women are the most expensive gift a man could ever have. Since I was a kid, my mother always told me to respect and treasure women. I believe her but I didn’t really listen well. Yes, I respect other women just like how I respect my mother and sister. Pero hindi ko malaman kung ano ang ibig sabihin ni mommy sa sinabi niyang kumikinang raw ang mga mata kapag nakita mo na ang babaeng para sa’yo.
I didn’t believe that before until I met someone named Spica Padilla. Her name isn’t appealing at first. Her name doesn’t make my heart beat fast before. Her name doesn’t make me go crazy before. She was just a plain girl. Not until I entered med school.
“Dude, I swear, you have to relax your ass! You look like shit!” hindi ko pinansin si Alonzo na nag-iingay sa tabi ko. He trespassed my condo and has been convincing me to go out to hang out with the dudes. But I can’t. Marami akong libro na kailangang basahin. Med school is hell! But this hell is my dream so I have to work hard!
“I’m busy. Just go without me.” I heard Alonzo’s grunt followed by his childish blabbering. Padabog kong isinara ang libro ko at inalis ang salamin sa mata ko. Tinignan ko siya ng masama. Wala na akong ibang pagpipilian kung hindi ay ang sumama dahil hindi siya titigil kakadabog na parang grade schooler kung hindi ako sasama.
Nang makarating kami sa isang bahay kung saan nagaganap ang isang party ay agad kaming sinalubong ng mga kakilala namin. I’m still wearing my specs and I don’t have the plans to remove it. I want them to think that I’m not interested to talk to anyone. Hindi ko na pwedeng gawin ang mga bagay na ginawa ko noong college.
I just can’t party whenever I want. I want to commit myself on med school. No alcohols, no parties and no girls. I want to fucking focus. When my friends started to socialize, I was left alone in the corner. Hindi naman ako ganito noon. Partying has been my stressed reliever when I was on college but not now. Siguro nga ay nag-mature na rin talaga ako.
I was bored as hell when a girl caught my attention. Unlike the other girls on this party, this girl is a little… conservative? She’s wearing a black shirt, with a logo of a band printed in front of it, tucked on a black jean and a high cut converse. Napaangat rin ang sulok ng labi ko nang makita siyang may hawak na libro. If I’m not mistaken it’s an engineering book. So she’s an engineering student huh?
What is she doing on this party when all she did was to read a book? Napailing ako. I was about to walk near her when a group of girls came to her. Must be her friends. I recocgnized one the the girls. It’s Rafaela Revamonte, the famous young socialite from a rich family. So they are friends?
I was hoping to see her again for the rest of the party but I didn’t get the chance to see her again. Agad akong nawalan ng gana. Ang kaunting excitement na naramdaman ko nang makita ko ang babaeng ‘yon ay biglang nawala. Napailing nalang ako.
Lumipas rin ang dalawang taon at maayos naman ang standing ko sa med school. Pero kahit dalawang taon na ang nakalipas ay hindi mawala-wala sa isip ko ang mukha ng babaeng ‘yon.
I was on my last year in med school when I was once again, disturbed by Alonzo’s invitation. It’s a party again, on a club this time. Naiwasan ko ang mga pag-iimbita nila noong mga nakaraang taon dahil busy rin sila sa studies nila. Pero ngayon, kung kailan pare-pareho kaning graduating ay saka nanaman sila nag-aya.
Wala rin akong nagawa dahil binantaan nila akong itatapon ang susi ng sasakyan ko. They got my keys as their hostage. Funny, I can always ask someone to make a duplicate but that would be a lot of work. Kaya sumama nalang ako para matapos na. Medyo maingay na sa club pagkarating namin doon.
Nang makarating kami sa table na naka-reserve para sa’min ay nandoon na ang ibang kaibigan namin, nagk-kwentuhan at umiinom. Nang maupo ako sa couch ay agad akong binigyan ng alak na agad ko namang ininom. Napangiwi ako dahil sa lasa. Matagal na rin akong hindi naka-inom kaya naninibago ako sa lasa.
“Brad, ‘wag dyan. Basted ka dyan.” Napalingon ako kay Alonzo nang sabihin niya ‘yon. Napalingon ako sa direksyon kung saan sila nakatingin. Agad na nanlaki ang mga mata ko nang mamukhaan kung sino ang tinitignan nila. It was the engineering student from years ago!
“Tangina pre, daming nagkakagusto dyan pero dedma lahat! Kahit number nyan ‘di ko alam eh!” sabi pa ni Alonzo. Kumunot ang noo ko. What are they talking about? Napansin ata nila na naguguluhan ako sa mga sinasabi nila kaya’t sabay sabay silang ngumisi at pinilit akong tumayo. Nagpumiglas pa ako pero mas marami sila kaysa sa’kin!
“Hoy ano ba!” saway ko pero tinawanan lang sila ‘ko.
“Brad, ikaw nalang. Hingin mo number ni Spica!” sigaw ni Alonzo habang tumatawa.
“Sino ‘yan?”
“Ayon oh!” turo niya sa babaeng engineering student. So Spica is her name, huh? “Dali na Thor! Crush namin ‘yon eh!” sabi ni Alonzo na sinang-ayunan naman ng iba ko pang kaibigan. Napamura ako sa isip ko. May gusto silang lahat sa Spica na ‘yon?! What’s so special about that girl?
Noon, hindi ko alam kung ano ba ang nagustuhan nila kay Spica. But the moment I talked to her, I already knew. She is effortlessly beautiful! Her eyes were shining and were like talking. Her long black hair suits her really well. Her pink lips were perfectly crafted and the shape of her face… she’s like an angel! Maamo ang mukha niya at and boses niya… shit, her voice!
I have never examined a girl’s face until I met Spica. Her beautiful face, her soft voice, and laugh that can make my world go wild, all of that were tattooed on my mind. I can’t get her out of my system. Days after talking to her, inimbita ulit ako ni Alonzo sa isang party. Walang pagdadalawang isip na sumama ako.
Nagulat siya dahil isang beses lang siyang nag-imbita ay sumama agad ako. Kahit ako ay nagulat sa sarili ko. Shit, I can’t even deny the fact that I’m hoping to see Spica in that party! And dude, I was never disappointed. She was really there. Simula noon ay sumasama na ako kina Alonzo na mag-party kapag nalalaman kong invited rin sina Rafa dahil alam kong kapag andoon si Rafa ay nandoon din si Spica.
Hindi ako makapaniwala sa ginagawa ko. Kahit na may klase ako kinabukasan ay sumasama parin ako sa galaan para lang makita si Spica! She’s making me insane! I can’t get her out of my mind. Her smiles, her laugh, the she talk, lahat! Lahat ng tungkol sakaniya hindi ko maalis sa isip ko! I want to let this out. Dahil kung hindi ko ‘to mailalabas, parang sasabog na ako.
I don’t know what I’m feeling. Siguro’y nababaliw na ako dahil pati ang stereo ko sa kotse ay hinayaan kong makialaman niya! I never let anyone mess with my playlist. But Spica is an exception. She knows what music I want and I’m glad that it’s her vibe too. Para akong nawawala sa sarili ko kapag kasama ko siya.
At mas lalo ko pang napatunayan na nababaliw na nga ako nang magpaiwan ako sa Pilipinas habang ang buong pamilya ko ay nasa ibang bansa para roon mag-celebrate ng pasko. Pero lahat ng magkalitong nararamdaman ko ay naglaho nang makita ko ang mga ngiti ni Spica. Her smile always makes my worries fade.
Seeing her happy makes me happy and seeing her sad makes me sad too. When my birthday came, I was really not in the mood for anything because she forgot about it. Hindi ako makapaniwala na dahil lang doon ay pati si Archie ay inaway ko! Hindi ako mapakali kakaisip kung ano bang ginawa saakin ni Spica.
I never enjoyed taking photos of people. Wala ibang laman ang camera ko bukod sa mga hayop, lugar at mga bagay na magaganda para sa patingin ko. Pero hindi ko maintindihan kung bakit masayang masaya ako kapag kinukunan ko ng litrato si Spica. Her photographs are my masterpiece. Her wisdom made me want to strive harder.
I know what I’m feeling. I know this feeling that I felt with Spica. But I don’t want to put it into words because she might misunderstand. Ayokong isipin niyang lumalapit lang ako sakaniya dahil may hidden agenda ako. Ang pakikipagkaibigan ko sakaniya ay bukal sa loob ko. Pero masama bang maghangad ng higit pa sa pagkakaibigan?
“Nililigawan ka ba ni Guzman?” matigas kong tanong sakaniya. I already accepted the fact that I like her. Pero bakit ba may umaaligid nanaman? Ang hirap hirap niyang bantayan kapag ganitong maraming umaaligid! And damn, that was Alonzo! I know that he likes Spica! Magkasalubong ang mga kilay ko. Nanggagalaiti ako sa inis pero itinago ko ito.
“Hmm?” lalong kumunot ang noo ko. Parang wala man lang siyang pakialam ah!
“I asked if Alonzo’s courting you, Spica.” Mariin kong sabi. Gusto kong maramdaman niyang seryoso ako ngayon. Pero mas lalo lang akong nainis nang ngumisi siya!
“What if he is?” doon ko na hindi napigilan ang magkainis ko. At mukhang tuwang-tuwa pa siya na naiinis ako ngayon. This is not funny, Spica!
Naiinis ako sakaniya. Hindi niya ba nararamdaman na gutso ko siya?! Aba, ang hirap mambakod kapag ang haba ng pila ah! Tangina, hindi niya alam kung ilang lalaki ang sinasamaan ko nang tingin sa tuwing magkasama kami. Masyado siyang maganda! Masyado siyang mabait! Masyado siyang, argh! Masyado ko siyang gusto!
“Then go back to your girl, Luthor. Hindi ka naman pala galit, bakit dinala mo pa ako rito?” now it’s my time to smirk. Ang inis na nararamdaman ko kanina ay biglang naglaho dahil sa sinabi niya. ‘Wag na ‘wag kang magpapahuli sa’kin, Spica. Hindi ka na makakawala.
“I won’t date other girls if they’re not you, Spica”
I kept my word. I never dated. I haven’t dated anyone since her. Kahit na malayo kami sa isa’t isa ay siya lang ang nasa isip ko. Mga ngiti niya lang, mga tawa, boses niya lang, mukha niya lang. Siya lang. Hindi ko siya kayang pabayaan. Kaya kahit noong umuwi siya sa Batangas para makausap ang mama niya ay sumama ako. I want her to feel that I’m always by her side.
And I wasn’t disappointed of the outcome. She reconciled with her mother. The feeling of fulfillment rushed through me when I saw her smiling while hugging her mother. It was one of the best sight ever. Noon ring araw na ‘yon, ipinangako ko sa sarili ko na mas pag-iigihan ko pa. I want to work hard. Not only for myself but also for her.
I want her. No, I need her. I need every part of her. I want to be worthy of her. I will make myself worthy of her. Worthy of her smiles, laughs, touch and kisses. I want to be worthy of her love. Gusto kong maging karapat-dapat para sa isang Spica Padilla.
Wala akong balak na mag-apply para sa research team na ipapadala sa Amerika. Isa ako sa mga qualified pero wala talaga akong balak. Pero nang pumasok sa isip ko si Spica ay biglang nagbago ang isip ko. If I want to be better for her, I should take the risk. Gustong gusto kong may mapatunayan sa sarili ko at pati na rink ay Spica.
My application was accepted. I deliver the news to Spica and she said that she’s happy about it. I knew something was off but I disregarded it because I’m too overwhelmed. Sa wakas ay may mapapatunayan na rin ako. Iyon ang nasa isip ko. Pero huli na ng maisip ko kung anong nawala saakin.
When I arrived on the US, I never felt so alone in my life. Hindi ko nakausap o nakita si Spica bago ako umalis. Hindi ko alam kung anong nangyari pero bigla akong nawalan ng gana. Simula noong tumuntong ako sa US ay walang ibang laman ang isip ko kundi si Spica.
I received many calls from friends and family while I’m in the US, but none from her. Sa ikalawang taon ko sa research team na ‘yon ay napaka-toxic. I badly want to go home. I want to see my family, my friends. And shit, I badly want to see Spica. Gustong gusto ko nang umuwi pero hindi ko magawa dahil may kontrata ako!
I want to punch myself so hard. Ano bang naisip ko noong mga oras na nag-apply ako para rito? To be better for Spica? I’m such an idiot. Naalala ko noong mga oras na abala ako kakaasikaso sa application ko. Ilang beses kong hindi nasipot si Spica sa mga usapan namin. Ilang linggo akong hindi nagpakita sakaniya.
I can’t believe I did that! Hindi ako makapaniwalang natiis kong hindi siya makasama ng ganoon katagal. At ngayon, lalong hindi ko siya makaksama ng ilang taon dahil sa lecheng kontrata na ‘to. Sising-sisi ako sa mga naging desisyon ko. Gusto kong manisi pero walang ibang pwedeng sisihin kundi ako. We are responsible for our actions.
Masyado akong nagpadala sa kagustuhan kong may maipagmalaki na hindi ko inisip ang magiging kakalabasan nito. I never felt so stupid in my life. Araw-araw, iniisip ko si Spica. Kung kumain na ba siya, kung tumatawa ba siya, umiiyak, kung nag-aaral ba siya. Ni hindi ko siya nakitang nakasuot ng sablay sa graduation niya.
I felt so stupid. Lahat ng awards na natanggap ko sa ilang taon kong magiging doktor ay parang baliwala dahil hindi ko kasama si Spica. My achievements are nothing without her. Sa mga taong lumipas, siya lang ang nasa isip at puso ko. And it will never change. She will always be my Spica.
“I have a meeting overseas pero pwede ko naman ‘yong i-re sched. I’m excited to meet that kid! She’s one of your best engineers, right?” pagkagising ko ay naabutan ko agad sina Dad at Tito Conrad na nag-uusap sa sala. Kakarating ko lang sa Pilipinas kagabi at ramdam na ramdam ko pa ang jet lag.
“Oh, hijo! It’s been years!” bati saakin ni Tito Conrad. Kahit na masakit pa ang ulo ay lumapit ako sakanila.
“Good morning, Tito,” Tito Conrad smiled. And then he turned to my father.
“Logan, why don’t you include Luthor to the meeting. Since isa naman siya board of directors ‘di ba?” kumunot ang nook o sa sinabi ni Tito. Tumawa si dad.
“Of course. Actually buong board ang kasama sa meeting. Hay, I’m really excited to meet that kid!” bakas ang saya sa tinig ni papa kaya lalong napakunot ang noo ko.
“I’m sure your man here is more excited,” patuksong sabi ni Tito Conrad habang nakatingin saakin na tila nanunukso. Nag-kwentuhan pa sila saglit bago umalis si Tito. Nang makaalis siya ay agad kong hinarap si papa.
“Tungkol saan po ‘yong meeting, dad?”
“Ah, oo nga pala, hindi mo pa alam. Ire-renovate ang St. Luke’s ‘yong main, doon sa Katipunan. DLH ang may hawak ng project. And guess who’s the head engineer,” my father looked at me teasingly. Kinunutan ko lamang siya ng noo. “It’s Spica Padilla! Ah! That kid, she’s a great engineer now…” marami pang sinabi si dad pero parang na-blangko ang isip ko.
All I can hear is her name. Ang sakit ng ulo ko ay biglang nawala. The excitement rushed through my veins. Masyado akong naging excited dahil makikita ko na ulit si Spica. I even asked dad that I will supervise the meeting and he can go overseas for his meeting. Agad naman siyang pumayag dahil mukhang willing naman daw ako. Hell yeah!
Pero ang excitement na nararamdaman ko ay biglang naglaho nang makita kong sabay silang pumasok ni Alonzo Guzman sa conference room. At lalo akong nainis dahil sa tuwing bibisita ako sa site ay lagi silang magkadikit! Naalala ko noon, may gusto si Alonzo kay Spica. Hindi, halos lahat ng tropa ko noon ay may gusto sakaniya! Tapos makikita ko sila ngayon ni Alonzo na magkasama? Sila ba? Tangina, sila ba?!
Halos mabaliw ako kakaisip. Hindi rin nakatulong na tinutukso sila ng iba pang board of directors. Putangina, akin ‘yan eh! Akin dapat ‘yan eh. Bakit na kay Alonzo? Fuck! Pinipilahan na siya noong umalis ako, pagbalik ko pinipilahan parin! Hindi ko na napigilan ang inis ko.
Naghalo-halo na ang nararamdaman ko. inis, selos, pagkadismaya, lahat! Nang hindi ko na talaga makayanan ay hinahayaan ko ang katawan ko na kumilos mag-isa!
“Tangina, oo nga. Bagay nga. Architect-engineer. Hanep, bagay nga!” naisigaw ko sa harap ni Spica. Halatang nabigla siya pero wala na akong pakialam. Selos na selos na ‘ko. I just can’t stay fucking quiet if my jealousy is fucking eating me! Lalo lang akong nainis nang nginitian niya ako. Pucha, kahit galit ako, ang ganda ganda niya talaga kapag nakangiti. Shit! Galit dapat ako ah!
“Ngumiti pa. Tsk! Sige, magsama kayo ng syota mong Architect!” sikmat ko at tuluyan nang tumalikod. Baka kapag nakita ko pa ang mga ngiti niya ay tuluyan nang mabura ang galit ko. Pero bago pa man ako makalayo ay natigilan na ako sa sinabi niya.
“Hindi ko boyfriend si Architect Guzman!” sigaw niya. “’Yong gusto kong boyfriend, busy pa sa trabaho niya!” natigilan ako ro’n. Parang lahat ng inis ko ay naglaho ng parang bula. Unti-unti akong napangiti. Gumaan ang pakiramdam ko sa hindi malamang kadahilanan. I started walking away. Ayaw kong makita niya kung gaano ako karupok pagdating sakaniya.
My soft side is for my Spica only. I promise that this is the last time that I will walk away from you, Spica. Dahil sa susunod, kahit maligaw pa ako ay sisisguraduhin ko nang sa’yo parin ang bagsak ko.
Spica’s happiness is my happiness too. And Spica’s sadness is my sadness ko. And Spica’s tears are my tears too. In the cold breeze of midnight, I held her like I never hold her before. Ang marinig ang mga pinagdaanan niya noong wala ako ay isang malaking dagok sa dibdib ko. Domoble ang pagsisising nararamdaman ko.
I hugged her tighter. But this time, my tears started to fall. “I’m sorry, I wasn’t there,” I spoke again while crying silently. “I’m sorry I have to leave. I’m sorry. I’m so sorry. I was a coward, I’m so sorry.” Paulit ulit kong hinalikan ang balikat niya habang may mga luhang lumalabas sa mga mata ko.
Wala na akong pakialam kung ano ang iisipin niya. Kung isipin niyang mahina ako dahil umiiyak ako. O kung isipin niyang nababaliw na ako, wala na akong pakialam. I hugged her, I held her, and this time, I’m never gonna let her go. My Spica deserve the world and I will give it to her.
She endured too much. She was pained. But she got up. She is whole again. And I have no plans on breaking her again. This time, I’ll keep her for real. No more cowardness, no more hesitations. My Spica deserves everything this world can offer. She’s the strongest woman I have ever met.
My mother was right, kusang kikinang ang mata mo kapag nakita mo na ang diyamanteng para sa’yo. And now, Spica is my diamond. My precious diamond, my Spica. I looked at her. Even in the night sky, her beauty shines brightly.
“Mahal kita,” my voice broke. “Mahal na mahal kita.” I looked at her softly while her tears are starting to fall. That’s it. From now on youwill cry in happiness. I felt contentment when I saw her smiled at me. Even with tears in her eyes, she smiled and mouthed, I love you.
I returned to the US to settle everything. I ended my contract on the research team. I got my medals, trophies and certificates while on that research team. But my decision is final. Wala na akong balak na umalis. Kapag bumalik ako sa Pilipinas, wala nang alisan. Kay Spica nalang ako. I might not get trophies or certificates from her, but at least with her, I’m home.
And when I got back to the Philippines, agad akong duniretso kay Spica. But she wasn’t on her condo. I searched everywhere for her. Abot langit ang kaba ko. Shit! Baka iniwan niya na’ko! Tangina, ‘wag naman. Hindi ko na kakayanin. Habol ko ang hininga kong sumandal sa kotse ko. Iniisip kung nasaan si Spica. I thought of the last place she might be in. Shit, kung wala siya roon, magwawala talaga ako!
Pero ang lahat ng pag-aalala at kabang naramdaman ko ay naglaho nang makita ko siyang nakangiti habang nakikinig sa bandang tumutugtog sa unahan. Seeing her smile made me smile too. She’s on the midnight gig. Ito na ang huling lugar kung saan pwede ko siyang mahanap, at nandito nga siya. she is where I left her.
Lumapit ako sakaniya. Hindi niya parin alam na nandito na ako. I hugged her from behind. Nagitla siya pero agad ring kumalma nang nakitang ako iyon. I smiled at that.
“I missed you,” I whispered to her ears. One of our favorite band is performing in front. Isiniksik ko ang mukha ko sa leeg niya. “I miss you so damn much.”
“Akala ko hindi ka na babalik,” she whispered but I heard it. My heart sank when her voice broke. Iyon ba ang akala niya? Na hindi ko na siya babalikan? Bobo lang ang gagawa no’n, Spica. At graduate na ako sa pagiging bobo.
“Babalik at babalik ako sa’yo, Spica.” I said softly. Inalis ko ang mukha ko sa pagkakasiksik sa mukha niya at naupo ng tuwid. I smiled when I felt her rest her back on my chest.
“Akala ko ayaw mo sa engineer. Baka mas gusto mo ‘yong doktor din,” she said on a serious voice. Agad na napakunot ang noo ko.
“Ikaw ang gusto ko,” I said teasingly pero inismiran niya lang ako.
“Sabi mo wala kang naging babae sa med school. Sinungaling ka, may Nica ka nga noong bumalik ako,” masungit niyang sabi. Napangiti ako dahil do’n. Spica was never the jealous type but I like it whenever she’s whining like this.
“Hindi ko babae si Nica. She’s just my co-doctor. Ikaw lang ang babae ko.” sabi ko pero inismiran niya ulit ako! I chuckled. How can she be cute and attractive at the same time?
“Ikaw nga may Alonzo eh,” pang-aasar ko sakaniya. Pero parang ako ata ang naasar nang tumawa siya. Aba’t—gustong gusto?! Inalis ko ang pagkakayakap ko sakaniya pero agad niya ring kinuha ang mga kamay ko at siya na ang naglagay no’n paikot sa bewang niya. I smirked.
“Hindi ko boyfriend si Alonzo. Kaibigan ko siya at kaibigan mo rin siya. Ikaw ang boyfriend ko.” my smiled grew wider. I hugged her tighter and kissed the side of her head. I guess I made the right decision on going home.
And now, I am staring at the strongest woman I have ever met and the only woman I would ever love. A smile escaped my lips when she turned around to look at me. Agad akong lumapit sakaniya at niyakap siya mula sa likod. Inihilig niya ang likod niya sa dibdib ko. I leaned to kiss her hair.
“I love you,” I whispered to her ears. She giggled.
“Nakikiliti ako, Luthor.” Natatawang sabi niya. Ngumuso ako.
“Asan ang I love you too ko, misis?” I smiled at that. I married her a year ago. And I’m glad that we had our first kiss on oue wedding day. Now, we’re expecting our first baby. I hugged her tighter. The feeling of contentment, this is it. I’m like holding my world in my arms.
“Mahal na mahal kita, Luthor.” Agad ko siyang pinaharap saakin at saka siniil ang kaniyang labi. I smiled in the middle of kissing her. So this is what happened when you surrender everything to the Lord, huh? It’s me, Spica and now, our little angel. Together, we will worship God. Because believing in Him is the best decision we have ever made. I kissed my wife again. Now she wrapped her arms around my neck and pulled me closer. Wala na akong mahihiling pa.
My Spica, all this time I have been yours. And I will always be yours until the diamonds lost its glimmer.
| W A K A S |
---》
Nasabi ko na 'to at sasabihin ko ulit,
maraming salamat sa pagbabasa ng istoryang ito.
This book may not be as good as the other books that you've read but I hope it gave you a lesson. I will be forever thankful to you, Loves. Sa lahat ng nagv-vote, nagc-comment at nagbibigay saakin ng mga encouraging messages, nakikita ko po lahat. This is my first narration story here kaya malaking bagay saakin ang suporta niyo.
I will post the second installment of the War Series after this. 'Till next time!
ps. War in Katipunan playlist and mood boards on the next page :)
Love,
Ella Dianne