KABANATA 30.
Reabuilding Memories.
PARANG MAY punyal na nakabara sa lalamunan ko. I can’t even utter another word. My father whom I avoided for the past years is standing right in front of my face! David Padilla is standing on our doorstep, my father. Wala akong ibang maramdaman ngayon kung hindi gulat. Kung hindi pa gumalaw si mama ay hindi pa ako makakakibo.
“A-ah, pasok ka, Dave.” My mother uttered. Agad naman na dumapo ang tingin ni papa kay mama. I saw how my father’s eyes softened when his gaze went to my mother. Bigla kong naalala ang sinabi saakin ni mama noong bakasyon na nagpunta ako rito.
She said they decided to separate because my father was drifting away from the man he used to be. That he didn’t love my mother enough; his Faith was struggling. Sometimes, you have to be separated to the one you love for you to love them better, the words from my mother. I know then that my mom still loves my father. But seeing how papa looked at mama, no words were spoken but I know for a fact that my parents loves each other.
Nakarating kami sa hapagkainan na walang nagsasalita. Our table is a six sitter dining table. Naupo si papa sa katapat ko na upuan at si mama naman sa gitna. I still can’t take off my eyes on my papa. Matagal ko siyang hindi nakita. Four years or more than that? Kahit na nagkaka-edad na si papa ay kapansin-pansin parin na magandang lalaki siya noong kabataan niya. He’s still handsome now though.
Hinain na ni mama ang niluto niyang tanghalian namin. Naglabas rin siya ng juice mula sa ref. I stared at her while she put foods on my plate. When I eyes met, I smiled at her. Doon naman siya kumalma. Masyadong halatang kinakabahan si mama. Kalma lang ma, kasal parin kayo ni papa. I smirked and turned to my father.
My father’s eyes were on my mother. My smirk widened. Why are parents so obvious? Naramdaman ata ni papa na nakatingin ako sakaniya kaya napatingin rin siya saakin. He cleared his throat. I’m pretty sure he was shy because I caught him staring at my mother, his wife. No need to feel shy, pa. I know everything already.
We ate in silence. Panakanaka akong tumitingin sakanilang dalawa. My father is too obvious! I know he wants to talk to mama pero pinipigilan niya ang sarili niya dahil nandoon ako! I smirked. Pagkatapos kong kumain ay agad akong tumayo.
“Tapos na po ako, doon po muna ako sa kuwarto. Pakitawag nalang po ako kapag may kailangan kayo.” Hindi ko na sila hinintay na sumagot. Agad akong naglakad papunta sa kuwarto ko. They need to talk. Alam kong nagkaka-usap sila but I’m pretty sure their conversation is all about me. They need to talk about their relationship.
Personally, I want them to be together again. Pero ayaw ko namang ipilit ang gusto ko. It’s their decision. Hindi rin excuse na may anak sila. I am already old enough to understand their decisions. Sadyang matigas lang talaga ang ulo ko noon kaya hindi ko sila hinayaang magpaliwanag.
But now, I just want to make things right. I want to be in good terms with my parents. I want to live free. I want to forgive myself. I want to be complete. Gusto kong maging buo ako at pagkatapos kong ayusin ang sarili ko… baka sakaling magkaroon ako ng lakas ng loob para umamin kay Luthor.
Seeing my father again now, after many years made me realize a lot of things. My father made me realize that a man can wait. A man can love wholeheartedly. My parents made me believe in romantic love again. Hindi ko akalain na sila ang dahilan para hindi ako maniwala sa pagmamahal noon at sila rin ang dahilan kung bakit naniwala ulit ako sa pagmamahal ngayon.
My mother mentioned their Faith. It was their weapon. I wonder if it’s true? Sabi ni mama, A relationship that is not committed to the Lord is a relationship wasted. Kaya rin sila nagkalabuan ni papa dahil mahina ang pananampalataya ni papa. His Faith was weak that my mother outgrew him. I was thinking if all relationships are like theirs.
Should I ask for His guidance too? I should’ve done this before. Hindi na sana ako naguguluhan ngayon. If I’m confused, I should talk to God, right? Right. Wala akong mapapala kong sasarilihin ko ang nararamdaman ko. at least if I pray, the burden will lessen, right?
So I prayed. I prayed and wished that my parents’ relationship will be stronger. I prayed for guidance. I prayed for a good relationship with my father. Nagdasal ako hindi para sa sarili ko kung hindi para sa mga magulang ko at… kay Luthor. Gusto kong malinawan ang isip ko. Gusto kong maliwanagan sa totoo kong nararamdaman. Gusto kong… gusto kong mailabas lahat ng nararamdaman ko. So I prayed hard. So hard that I didn’t even realized that there were tears running down my cheeks.
Gulat akong napatingin sa kamay ko na may luha. So this is the power of prayer? Agad kong pinunasan ang luha ko nang marinig ko ang katok sa pinto ng kuwarto ko.
“Spica? Nak?” it’s my father.
“Pasok po,” the door opened. Agad na pumasok ang mga magulang ko. I smiled when I saw papa’s hand on my mother’s waist. Ambilis mo namang tinupad ‘yong pinag-pray ko, Lord.
“Nak,” lumapit sila saakin. Dahil nakaupo ako sa dulo ng kama ay tumabi saakin si mama. Si papa naman ay kumuha ng upuan at naupo sa harap ko. Agad na nanubig ang mga mata ko nang hawakan ni papa ang mga kamay ko.
This is what I longed for.
“Nak,” I looked at my father’s eyes. Tuluyan nang tumulo ang mga luhang kanina ko pa pinipigilan. Looking into my father’s eyes, naramdaman ko ulit ang parehong pakiramdam noong umuwi ako dito sa Batangas para makita ulit si mama.
“’Nak… we’re sorry. I’m sorry, ‘nak,” those were the words that came out from my father’s lips. Bakas ang pagsisisi sa boses ni papa. Hindi ko na napigilan, agad akong lumapit kay papa at niyakap siya habang humahagulgol. I felt papa’s hand caressing my hair. He keeps on whispering that he’s sorry. It made me cry more.
No, papa. You don’t have to say sorry. Ako ang mali. Ako ang hindi nakaintindi. You don’t have to say sorry to the things you don’t have control to.
AFTER THE incident on my room, we decided to watch a movie together. Masyado akong maraming naiyak kaya’t nag-alala sina papa saakin. He still keeps on saying sorry even after I cried. I told him that I understand. He was shocked of course, but I told him that mama already explained everything so doesn’t have to said sorry.
“Pa,” tawag ko kay papa. We are currently watching a movie. Pangalawang movie na naming ‘to at parang ayaw pa ata nilang tumigil sa panunuod, kahit ako ay ayaw ko pa. I missed them.
“Yes, baby?” I rolled my eyes at him. He chuckled. Ang sarap sa pandinig ang tawa ni papa. I never thought hearing your parent’s laugh can be this heart whelming.
“Where have you been these past few years? Ang alam ko lang ay nasa Amerika ka.” I asked. I want to know what happened to him for the past years that we’re not together. I badly want to make it up to them.
“Hmm, I was in the US.”
“Was?” kumunot ang noo ko. wala akong balita kay papa noong mga nakaraang taon pero ang alam ko ay nasa Amerika siya. pero ngayong nasabi niyang dati siyang nasa US, it made me think where he have been. Papa smiled at me.
“Mmm, I’m a chef on a cruise ship. Lumilibot ang cruise ship na iyon sa iba’t ibang bansa. Kung saan pupunta ang cruise ship ay naroon din ako.” nanlaki ang mga mata ko sa sinabi ni papa. He’s a chef on a cruise ship?! What the hell?! Natawa si papa sa itsura ko.
“It’s a European cruise ship. Pero nagpalipat na ako sa Asian para may oras ako para umuwi rito.” Mangha parin akong napatingin kay papa. I never knew about this. Talaga palang wala akong masyadong alam tungkol sakaniya. That thought made me sad. I wish I can undo everything. But I can’t. All I can do right now is to spend more time with them.
“Maganda ba roon, pa?” I asked instead. Agad namang ngumit saakin si papa.
“Oo naman. Marami kang makaksalamuhang mga tao galing sa iba’t ibang bansa. It’s nice to talk to different people.” Nakangiting usal ni papa. Napangiti rin ako sa kwento niya. At least masaya si papa kahit papano. Napansin kong napaptingin saamin ni papa si mama. Hindi siya nakikisali sa usapan naming pero nakikinig siya. Napangisi ako nang may maisip na kalokohan.
“Marami ka bang nakasalamuhang babae roon,pa?” I asked innocently. I smirked when my mother turned her gaze to papa. You’re so obvious, ma.
“Oo naman.” Sagot ni papa.
“Magaganda ba, pa?” tanong ko pa kay papa. Nakita kong pinanlakihan ako ng mata ni mama. Nginisihan ko lang siya at bumaling ulit kay papa. I smiled sweetly at him.
“Oo naman,” he paused. “But your mama is still the most beautiful woman I have ever met.” I smirked again. Umiwas ng tingin si mama. Halos matawa ako sa reaksyon ni mama pero pinigilan ko ang sarili ko.
Hindi na ulit ako nagtanong kay papa dahil baka mailang na si mama. Nakadalawang movie pa kami bago naming napagpasyahang magluto ng para sa dinner.
My whole Christmas vacation were spent with my parents. It’s not that bad. I enjoyed every seconds of it actually. Hindi ko rin binuksan ang phone ko until Christmas day. Binate ko lang sina Adi ng Merry Christmas. Pati na rin si Luthor. After I sent the greetings, agad ko ring in-off ang phone ko.
It’s not that I don’t want to talk to them. I’m just taking this time to think and also, to spend time with my parent’s. I’m sure Rafa and Adi will understand dahil alam ko naman na nagk-kwento si Fita ng mga ganap dito saamin. But I’m worried about Luthor. I haven’t heard from him for a while now. Ang huling pag-uusap naming ay noong Paskuhan pa.
I’m quite worried about him. Ang alam ko ay kahit bakasyon ay may duty pa rin siya sa ospital. Is he eating right? Umiinom ba siya ng vitamins? Baka puro kape lang ang laman ng tiyan no’n? Napabuntong hininga ako. Sana naman ay iniingatan niya ang sarili niya. Doktor siya, he have to take care of himself kung gusto niyang maalagaan ang iba.
“Nak, tara na.” gulat akong napalingon kay mama.
“Kanina ka pa nakatulala dyan. Tapos na ang putukan, nakatayo ka parin dyan.” Nagulat ako sa sinabi ni mama. Iginala ko ang paningin ko at tama nga siya. Tapos na ang fireworks display at wala na rin ang mga kapitbahay naming na nag-iingay sa labas. Ganoon ba ako katagal na nakatulala?
Sabay kaming tatlo na pumasok sa loob ng bahay. Nag-aya si mama na kumain kaya pumunta kami sa hapag para pagsaluhan ang mga niluto nila. It felt so surreal. I remembered my childhood. Ganitong ganito rin kami noon. Siguro kung pinili ko lang na intindihin ang sitwasyon nila noon at hindi pinutol ang kumonikasyon namin ay ganito rin kami noong mga nakaraang taon.
I exhaled. There’s no use on regretting now.
“Nak, okay ka lang ba?” napatingin ako kay mama. Her eyes are full of worry. “Kanina ka pa matamlay ah.” Am I? Nginitian ko nalang si mama para ‘wag na siyang mag-alala. Hindi ko rin alam kung bakit matamlay ako ngayon eh.
“Nak, may boyfriend ka na ba?” nasamid ako sa sarili kong laway dahil sa sinabi ni papa! Agad naman akong binigyan ng tubig ni mama.
“Ano ka ba, Dave!” saway ni mama kay papa.
“What? I’m just asking!” pinunasan ko ang bibig ko at humarap na sakanila.
“W-wala pa po, pa.”
“Aba’y bakit naman?” napangiwi ako sa sinabi ni papa.
“E-eh sa wala po eh”
“Ang ganda ganda mo, walang nanliligaw sa’yo?” napangiwi ako sa sinabi ni papa. Bigla namang pumasok sa isip si Luthor. Nasamid ulit ako kaya uminom ulit ako ng tubig.
Sinaway naman ulit ni mama si papa. Ako naman ay hindi na umimik ulit. Ilang araw na lang ay may pasok na ulit. Makikita ko na ulit si Luthor. Bigla akong kinabahan. I remembered every night that I spent here in Batangas. Walang palya akong nagdasal bago matulog. Gusto kong pagbalik ko sa Maynila ay may lakas ng loob na akong umamin. Gusto ko kapag nakita kona ulit si Luthor, kaya ko nang sabihin ang totoo kong nararamdaman.
Oh, Lord. Please help me.