သူ့အိမ်ရှေ့ကိုရောက်နေတဲ့ခွန်းကို သူအံသြမှင်သက်စွာကြည့်နေမိ
သည် ။ ခွန်း စိတ်မရှည်တော့ဘူး ။ ဒီလောက်လူတစ်ယောက်လုံးကိုမမြင်ဖူးသလိုစိုက်ကြည့်နေတာ ။ လူကမောလာရတဲ့အထဲ ဘာတွေဒီလောက်တောင်စိုက်ကြည့်နေရတာလဲ ။
"ဟာ ဒီမှာ အိမ်ထဲပေးမဝင်တော့ဘူးလား ၊ ဒီမှာမောနေပြီ"
"သြော် အင်း လာ"
သူ ခွန်းရဲ့ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆွဲပေးမယ်လုပ်တော့ ခွန်းကလက်ကိုအနောက်တွန့်လိုက်သည် ။
"ခြေထောက်ထိခိုက်မိထားတယ်လေ ၊ ကျွန်တော့်ဘာသာဆွဲမယ်"
ခရီးဆောင်အိတ်ကိုဆိုဖာဘေးနားမှာချလိုက်ပြီး ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်လိုက်သည် ။ ထော့နဲ့ ထော့နဲ့လျှောက်နေတဲ့မိုးသောက်ကိုသူကြည့်ရတာအဆင်မပြေ ။ သူထသွားလိုက်ပြီး ဘေးနားကနေကူတွဲပေးလိုက်
သည် ။
"လမ်းကိုခဏခဏမလျှောက်နဲ့ ၊ ဘာစားပြီးပြီလဲ"
"ဟမ် !"
ခွန်းပြောလိုက်တာကို နားမလည်တဲ့ပုံစံနဲ့လာကြည့်နေသည် ။ မျက်
ဝန်းထဲမှာQuestion Markတွေမှတစ်ပုံကြီးမြင်တွေ့နေရသည် ။
"ဘာစားပြီးပြီလဲလို့ ၊ ခင်ဗျားဆေးသောက်ရမယ်လေ"
"အဲ့တာက ဟို ..... ဟို ....."
ဆိုဖာပေါ်မှာထိုင်ပြီး ခေါင်းကုတ်လိုက် လည်ပင်းပွတ်လိုက်နဲ့ သူမေးတဲ့မေးခွန်းလေးကအဲ့လောက်တောင် ခေါင်းမီးတောက်မတတ်စဥ်းစားရစေသလား ။ ခွန်း စိတ်မရှည်တော့လို့ မီးဖိုချောင်ကိုဝင်သွားလိုက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်သည် ။ ရေခဲသေတ္တာဆိုတာက အလှပြထားလေသလား ဘာမှမရှိ ဟာလာဟင်းလင်း လွင်ပြင်ကြီးတစ်ခုလိုပဲ ။ ရေတစ်ဘူးတောင်ရှိမနေဘူး ။
"ခင်ဗျား ! လူရောဟုတ်သေးရဲ့လား"
"အဲ့တာက ....."
"ခဏစောင့်နေ ၊ ဒီနားကဈေးမှာကျွန်တော်တစ်ခုခုသွားဝယ်လိုက်မယ် ၊ ခင်ဗျားဘာစားချင်လဲ"
"ငါလိုက်ခဲ့ပေးမယ်လေ"
"ဒီထော့နဲ့ ထော့နဲ့ နဲ့ ဘယ်ကိုလိုက်ဦးမှာလဲ ၊ အိမ်မှာနေခဲ့ တော်တော်ခြေရှည်တဲ့လူ"
"အဲ့တာကြောင့်မင်းထက်အရပ်ရှည်နေတာပေါ့"
"ခင်ဗျား ! ဟူး တော်ပြီ တော်ပြီ ၊ အိမ်မှာငြိမ်ငြိမ်လေးနေခဲ့"
ခွန်း ကားသော့နဲ့ပိုက်ဆံအိတ်ယူပြီး ကွန်ဒိုကနေပြန်ထွက်သွားသည် ။ အနီးအနားကCity Martကိုသွားပြီး မျက်စိထဲတွေ့ရာကောက်ထည့်လာလိုက်သည် ။ ရေဘူးတွေကဒ်လိုက်ဝယ် ၊ စားလို့ရသမျှဟာတွေဝယ်နေရင်း သူတစ်ခုကိုသတိရသွားလို့ ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကဖုန်းကိုထုတ်ကာ မိုးသောက်ဆီဖုန်းဆက်လိုက်သည် ။
"အစ်ကို အိမ်မှာပန်းကန်တော့ရှိတယ်မလား"
"ဟင့်အင်း ဘာမှမရှိဘူး"
"ဘာ ! ခင်ဗျား လက်ခုပ်ထဲထည့်စားနေတာလား ! ၊ တော်ပြီ တော်ပြီ
ကျွန်တော်ပြန်လာတော့မယ်"
ခွန်းCasherမှာရှင်းတော့ သူဝယ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကတစ်အိုးတစ်အိမ်ပဲထောင်တော့မလိုလို ၊ ဇွန်း မီးဖိုတွေ ပေါင်းအိုးတွေကအစသူ့မှာအစုံအလင် ။ ကောင်တာကဝန်ထမ်းလေးတောင်လက်တော်တော်
ညောင်းသွားသည် ။
"၃သိန်း၈ထောင့်၂ရာပါ"
{ခင်ဗျားကြီးဆီကပိုက်ဆံပြန်တောင်းမယ် !!!!}
ရင်နာနာနဲ့ပိုက်ဆံရှင်းခဲ့လိုက်ရသည် ။ သနားမိတာသူ့အမှား ။
ပြန်လာတော့အထုပ်တွေအပိုးတွေမနိုင်မနင်းတွေနဲ့အိမ်ထဲရောက်တာနဲ့အကုန်ပစ်ချတော့သည် ။
"ခင်ဗျားကြီးကြောင့် ကျွန်တော့်ပိုက်ဆံတွေကုန်ပြီ !"
ရှင်းလာတဲ့ဘောက်ချာစာရွက်အရှည်ကြီးကိုထုတ်ပြပြီး ဒေါသထွက်နေတဲ့မျက်နှာလေးကမိုးသောက်မျက်လုံးထဲမှာချစ်စရာကောင်းလှသည် ။ ခါးလေးတစ်ဖက်ထောက်ပြီး သူ့မျက်နှာနားဘောက်ချာစာရွက်ကြီးကိုအတင်းကပ်ထားသည် ။
"မင်းဝယ်လာတာလည်းကြည့်ဦးလေ ၊ တစ်အိုးတစ်အိမ်ထူတောင်တော့မလိုဝယ်လာတယ်"
"ခင်ဗျားအိမ်ကဘာရှိလို့လဲ ၊ အိမ်ကိုShowroomများဖွင့်ထားလေသလားမှတ်တယ် ၊ တကယ်ပဲ ခင်ဗျားပိုက်ဆံပြန်ပေး"
မိုးသောက်ကနှုတ်ခမ်းလေးကွေးတက်ရုံမှပြုံးရင်း ခွန်းကိုစိုက်ကြည့်နေသည် ။ ခွန်းပြောနေတာတွေကိုလည်းတစ်ခွန်းမှခွန်းတုံ့မပြန်ဘဲ စိုက်ကြည့်နေသည် ။
"ကျွန်တော့်မှာကျောင်းပိတ်ထားလို့မုန့်ဖိုးမရပါဘူးဆို ၊ အခုကဒ်ထဲမှာဘယ်လောက်မှမကျန်တော့ဘူး ၊ ကုန်ပြီ ကုန်ပြီ ၊ လကုန်ရင် Wifiကလည်းပိုက်ဆံထည့်ရဦးမယ် ၊ မုန့်စားစရာတောင်ကျန်ပါ့မလားမသိဘူး ၊ ကျောင်းပိတ်တဲ့ကာလအတွင်း ဘယ်လိုတောင့်ခံရမလဲမသိတော့ဘူး အီးဟီး ငါ့ဘဝကြီးကသနားဖို့ကောင်းလိုက်တာ"
"ရှူး တိုးတိုး ၊ ရော့ ဒီမှာ မင်းကြိုက်သလောက်သုံး"
ပိုက်ဆံအိတ်ထဲကကဒ်တစ်ကဒ်ကိုထုတ်ပေးလိုက်ပြီး ခွန်းလက်ထဲကို
ထည့်ပေးလိုက်သည် ။ ခွန်းရဲ့အံ့သြသွားတဲ့မျက်နှာလေးကိုလည်း သူ
သေသေချာချာ မော့ကြည့်နေမိသည် ။
"အလကားပြောတာပါ ရော့ ခင်ဗျားကဒ်ပြန်ယူ ၊ ကျွန်တော်ကငွေရေးကြေးရေးခြေသလုံးမွှေး"
မိုးသောက် ခွန်းရဲ့ခြေသလုံးလေးတွေကိုကြည့်လိုက်သည် ။ ဘောင်းဘီတိုဝတ်ထားသည်ကြောင့် ခြေသလုံးသားလေးတွေကိုမြင်နေရသည် ။
"မင်းမှာခြေသလုံးမွှေးတစ်မွှေးမှလည်းမရှိဘဲနဲ့"
"အီးဟီး အဲ့တာကျောင်းတက်တုန်းကပြောတာဗျ ၊ အခုကကျွန်တော်
Waxလုပ်ထားလို့"
"ဟားဟား ဒါဆို အခု ကိုယ့်ကိုစိတ်ဆိုးပြေပြီလား"
ခုဏက ကလေးလေးလိုစကားပြောနေတဲ့ခွန်းက ချက်ချင်းတည်သွားပြီး .....
"အဟမ်း နည်းနည်းကျန်နေသေးတယ် ၊ ပစ္စည်းတွေနေရာချပြီးစားဖို့သောက်ဖို့လုပ်လိုက်ဦးမယ်"
ပစ္စည်းတွေမနိုင်မနင်းတွေမပြီး မီးဖိုချောင်ထဲမှာဝုန်းဒိုင်းကြဲနေတော့
သည် ။
"စားလို့ရပြီ ၊ ကျွန်တော့်ကိုတွဲ"
မိုးသောက်ကိုဘေးကနေတွဲကူပေးပြီး ထမင်းစားစားပွဲမှာထိုင်စေ
လိုက်သည် ။
"တခြားထွေထွေထူးထူးဘာမှမလုပ်တတ်လို့ ကျွန်တော်အမြဲလုပ်စားနေကျ ထမင်းကြော်လေးပဲလုပ်ထားတယ် ၊ တခြားဟာတွေလုပ်နေရင် ဆေးသောက်ရမယ့်သူဆေးပါမသောက်ချင်ပဲဖြစ်သွားမှာစိုးလို့"
"ရပါတယ် ၊ ကိုယ်ဒီလိုအိမ်ကထမင်းစားပွဲမှာထိုင်စားတာပထမဦးဆုံးပဲ"
ခွန်း မိုးသောက်ကိုငေးကြည့်နေမိသည် ။ မိုးသောက်မျက်ဝန်းထဲမှာ
မျက်ရည်တွေဝဲနေတာကိုခွန်းတွေ့လိုက်ရသည် ။
"ဒါဆို အစ်ကိုကအိမ်မှာထမင်းမစားဘူးလား"
"အင်း ကိုယ်ကအမြဲတမ်းရုံးမှာပဲစားလေ့ရှိတယ် ၊ အပြင်ကနေမှာစားလိုက်တာပဲဖြစ်ဖြစ် အပြင်ဆိုင်မှာစားလိုက်တာပဲဖြစ်ဖြစ်"
"အစ်ကို့မှာမိဘတွေမရှိတော့ဘူးလားဟင်"
"မိဘ ..... အင်း မွေးမိဘကတော့မရှိတော့ဘူး မွေးလာပြီးလူမှန်းသိတတ်စအရွယ်ကတည်းကပေါ့ ၊ ကိုယ်အခုလိုနေနိုင်တာ မွေးစားမိဘတွေရဲ့ကျေးဇူးတွေကြောင့်ပါ"
"ဆောရီးအစ်ကို ကျွန်တော်မဟုတ်တာတွေမေးနေမိပြန်ပြီ"
"ပထမဆုံးပဲ ....."
"ဟမ် အစ်ကိုဘာပြောလိုက်တာလဲ"
"ပထမဆုံးပဲ ...... ကိုယ့်အကြောင်းတွေကိုတခြားတစ်ယောက်ကိုပြောပြတာ"
အရာအားလုံးရပ်တန့်သွားသလိုခံစားရသည် ။ အစ်ကို့မျက်ဝန်းထဲမှာ
အရည်ကြည်တွေအပြည့် ။ တစ်ချို့ကတော့မျက်ရည်အဖြစ်ဆင်း
သက်လာတယ် ။ အစ်ကို ငိုနေတယ် ။ အစ်ကို့မျက်ရည်တွေကို သူ့လက်လေးနဲ့ဖယ်ရှားပေးမိသည် ။
"ဒါလည်းပထမဦးဆုံးပဲ ......"
မိုးသောက်က သူ့ပါးပြင်ပေါ်ရောက်နေတဲ့ခွန်းရဲ့လက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီး
ပါးပြင်နဲ့ပို၍ထိကပ်လိုက်သည် ။ မိုးသောက် မျက်ရည်တွေကြားထဲက
အပြုံးတစ်ခုကိုဖန်ဆင်းရင်း .....
"ကိုယ့်မျက်နှာကိုထိတွေ့တဲ့သူက မင်းကပထမဦးဆုံးပဲ"
သူတို့နှစ်ဦး တစ်ဦးမျက်နှာကိုတစ်ဦးက လေးလေးနက်နက်စိုက်ကြည့်နေကြသည် ။ မျက်ဝန်းထဲကအဓိပ္ပါယ်တွေကိုသေချာလေ့လာနေကြသည် ။ ရုတ်တရက် မိုးသောက်၏ဖုန်းသံကြောင့် နှစ်ဦးစလုံးအထိတ်တလန့်နဲ့နောက်ဆုတ်လိုက်ကြရသည် ။ မိုးသောက်ဖုန်းပြောဖို့
ဝရန်တာဘက်ကိုခဏထွက်လာမယ်လုပ်တော့ ခွန်းကဘေးကနေသူ့ကိုတွဲပေးသည် ။
"ဟယ်လို"
"........."
"မလာနဲ့ ၊ မင်းနဲ့ငါဘာမှမဆိုင်တော့ဘူး ၊ မင်းနဲ့ငါဘာမှမဆိုင်တော့ဘူး"
မိုးသောက်ဖုန်းကိုပိတ်ပစ်လိုက်ပြီး သက်ပြင်းချလိုက်သည် ။ မိုးသောက်ရဲ့စကားပြောပုံကိုကြည့်တာနဲ့ အရင်ရည်းစားဟောင်းဆိုတာ
ခွန်း ခန့်မှန်းမိပါသည် ။
"ထမင်းစားကြရအောင် ၊ အစ်ကိုလည်းဆေးသောက်ရဦးမယ်လေ"
မိုးသောက်ကပြုံးရင်း .....
"အမြဲတမ်း အစ်ကိုလို့ပဲခေါ်ပါလား ၊ မင်းခေါ်တာအရမ်းနားထောင်လို့ကောင်းတယ်"
"ဘဲကြီး !"
"ဟော ဖောက်လာပြန်ပြီ ၊ ဆေးကမင်းကိုပဲပြန်တိုက်ရမယ်ထင်ပါတယ်"
"ဟားဟား တော်ပါတော့ ၊ သွားမယ်"
စားသောက်ပြီးတာနဲ့ခွန်းက မိုးသောက်ကိုအခန်းထဲအထိတွဲခေါ်လာပေးသည် ။ အခန်းမီးကိုဖွင့်လိုက်ပြီး ဆေးနဲ့ရေယူလာပေးသည် ။
"အစ်ကို ရေချိုးခန်းကဘယ်မှာလဲ"
"ဟိုဘက်မှာ"
ခွန်း ရေချိုးခန်းထဲကိုဝင်လာလိုက်ပြီး ရေဇလုံထဲကိုရေထည့်လိုက်သည် ။ အဝတ်သန့်သန့်လေးတစ်ခုယူလာပြီး မိုးသောက်ခြေထောက်ချထားတဲ့အနားမှာထိုင်ချလိုက်သည် ။
"ဟေ့ ဘာလုပ်တာလဲ"
"ခြေထောက်သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမလို့လေ ၊ ပြီးရင်ဆေးလည်းလိမ်းရမယ်"
"အဲ့လောက်ကြီးအထိမလိုပါဘူးကွာ ၊ ထ အောက်မှာမထိုင်နဲ့"
"ခဏလေးပဲဟာကို ကျွန်တော်ပြန်သွားလိုက်ရမလား"
"အဲ မင်းကလည်းကွာ အဲ့လိုကြီးမခြိမ်းခြောက်နဲ့လေ"
"ငြိမ်ငြိမ်နေ ခင်ဗျားကအရမ်းစကားများတာပဲ"
ပတ်တီးကိုဖြည်လိုက်ပြီး ခြေထောက်ကိုရေစိုအဝတ်ကလေးနဲ့သေချာ
သန့်စင်ပေးသည် ။ ခြေထောက်ကအနည်းငယ်ယောင်နေသည် ။
"တောင်းပန်ပါတယ် ၊ ကျွန်တော့်ကြောင့်ဖြစ်ရတာ"
'မဟုတ်ပါဘူး ၊ အရာအားလုံးကကိုယ့်ကြောင့်ပါ ၊ အဲ့ညကကိုယ်တ ကယ်တောင်းပန်ပါတယ်"
ခွန်းက သူ့ကိုမော့ကြည့်လာသည် ။ ခွန်းမျက်နှာလေးကအနည်းငယ်
ညှိုးငယ်နေသယောင်ယောင် ။ သူပဲအမြင်မှားနေသလား ။
"နောက်အရက်မသောက်ပါနဲ့"
"ဘာလို့လဲ"
{ကျွန်တော့်နေရာမှာအခြားသူတစ်ယောက်အစားဝင်သွားမှားစိုးလို့ပါ}
"အရက်ကမကောင်းဘူးလေ ၊ ခင်ဗျားကြီးအသက်တိုနေမှာစိုးလို့"
"ဟားဟား စိတ်ချ ကိုယ်ကရိုက်သတ်တောင်မသေဘူး"
ခြေထောက်ကိုသေချာသန့်စင်ပေးပြီးဆေးလိမ်းပေးကာပတ်တီးအသစ်ပြန်စည်းပေးလိုက်သည် ။
"အစ်ကို ကျွန်တော့်ဖုန်းဘယ်နားချမိလဲမသိဘူး ၊ တစ်ချက်လောက်
ခေါ်ကြည့်ပေးပါလား"
"အင်း"
သူဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်တော့ ခွန်းရဲ့ဖုန်းက စောင်အောက်မှာရောက်နေတာကို ဖုန်းလင်းလာတာကြောင့်သူမြင်လိုက်သည် ။ ခွန်းကအခန်းပြင်ဘက်ကိုထွက်ပြီးလိုက်ရှာနေရှာသည် ။ သူဖုန်းကိုယူကြည့်လိုက်ပြီး သူဖုန်းခေါ်နေတာကိုရပ်လိုက်သည် ။ ခွန်းရဲ့ဖုန်း Wallpaperမှာ သူ့ပုံကနေရာယူထားသည် ။ သူကန်တင်းမှာ ရာရာ့ကိုစောင့်ရင်းအိပ်ပျော်နေတုန်းကပုံဖြစ်နေသည် ။ ခွန်းကသူ့ပုံကိုဘာလို့အခုလိုတင်ထားရတာလဲ ။ ခွန်းကအပြေးရောက်လာပြီး သူ့ဖုန်းလေးကိုဆွဲယူသွားသည် ။
"ခွန်း ..... မင်းဖုန်းပေါ်ကwallpaperကဘာလို့ကိုယ့်ပုံဖြစ်နေရတာလဲ"
ခွန်း တကယ့်ကိုအကြပ်ရိုက်သွားသည် ။ ကျေးဇူးပြုပြီးမသိချင်ယောင်ဆောင်ပေးပါစေလို့ ခွန်းဆုတောင်းနေပေမဲ့ ခွန်းရဲ့ဆုတောင်းတွေမပြည့်ခဲ့ဘူး ။
"ဟမ် ! ဘာ .... ဘာတွေပြောနေတာလဲ ၊ ခင်ဗျားပုံက ဘယ် .... ဘယ်ကနေဘယ်လိုရောက်နေရမှာလဲ ၊ အိပ် ..... အိပ်တော့နော်"
ခွန်း အခန်းထဲကနေပြေးထွက်လာခဲ့သည် ။ သူ့အတွက်တော့တကယ်ကိုထိတ်လန့်စရာအခြေအနေဖြစ်သွားရပါသည် ။
"ကိုကို ..... ကိုကို"
"ပြော ကလေး ပြော"
အပေါ်ထပ်ကနေဆူပုတ်ပုတ်လေးနဲ့ဆင်းလာပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှာလာ
ထိုင်သည် ။ ကလေးငယ်ကိုကြည့်လိုက်တာနဲ့ ကလေးစိတ်မကြည်ဘူးဆိုတာ သူသိလိုက်ပါသည် ။
"ဒီည ဟိုမမရဲ့မွေးနေ့ကိုသွားမှာမလား"
"မသွားပါဘူးကလေးရဲ့"
"မဟုတ်ဘူး ကိုကိုသွားရမယ် ၊ ရာရာလည်းလိုက်မယ်"
"ဟမ် ! ကလေး ဘာဖြစ်လို့လဲကလေးရဲ့"
"ကိုကိုရာရာ့ကိုမချစ်တော့ဘူးမလား ၊ ရာရာ့ကိုလူတွေအရှေ့မှာကိုကို
ထုတ်မပြချင်ဘူးမလား ၊ ကိုကိုရာရာ့ကိုမချစ်ဘူး ရာရာသိတယ်"
သူ့ကလေးငယ်လေးအထင်လွဲသွားမည်ကိုတော့သူသိပ်ကြောက်လှသည် ။ သူ့ကလေးငယ်ရဲ့ခါးလေးကိုသေသေချာချာလေးဖက်ထားလိုက်ပြီး ......
"မဟုတ်ဘူးကလေး မဟုတ်ဘူး ၊ ကိုကိုအဲ့လိုသဘောမျိုးမဟုတ်ဘူး ၊
ကိုကိုလူအများရှေ့မှာထုတ်မပြဘူးဆိုတာက ကလေးအဆင်မပြေဖြစ်မှာစိုးလို့ပါ ၊ ကလေးအတွက်အနေခက်နေမှာစိုးလို့ပါ ၊ ကလေး
စိတ်တွေတင်းကြပ်ပြီးကိုကို့ဆီကနေအဝေးကိုထွက်ပြေးသွားမှာစိုးလို့ပါ"
"ကိုကိုမှားနေပြီ ၊ ကိုကိုကရာရာ့အပိုင်ဆိုတာကိုလူတိုင်းကိုသိစေချင်
တယ် ၊ အစကတော့ရာရာလည်းကြောက်ပေမဲ့ ကိုကို့ကိုဘယ်သူ့ဆီကိုမှအပါမခံနိုင်ဘူး ၊ အဲ့တာကြောင့် အဲ့ပွဲကိုရာရာလည်းလိုက်မယ်"
သျှင်း ကလေးငယ်ရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုဖိကပ်နမ်းလိုက်သည် ။
ကလေးငယ်ကသူ့ကိုအလိုက်တသင့်လေးပြန်တုံ့ပြန်သည် ။အရင်ကတော့ သူနမ်းလိုက်တိုင်းအရှက်သည်းနေတတ်ပေမဲ့ အခုတော့သူနဲ့
နေသားတကျဖြစ်လာသည် ။ သူကလေးငယ်နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို
ထိလိုက် ခွာလိုက်နဲ့ ကလေးငယ်ကိုစနေသည် ။ ကလေးငယ်က
သဘောတကျနဲ့တခစ်ခစ်ရယ်မောနေသည် ။
"ရာရာ အဆင်သင့်ပဲလား"
"လာပြီကိုကို"
အပေါ်ထပ်ကနေအနောက်တိုင်းဝတ်စုံပြည့်လေးနဲ့ဆင်းသက်လာတဲ့နတ်သားလေး ။ နတ်သက်ကြွေလာသလားထင်မှတ်ရသည် ။ အချိန်
အတော်ကြာငေးကြည့်နေမိလို့ ဘေးနားကသက်အောင်ကတံတောင်နဲ့အသာလေးတွတ်လိုက်ရသည် ။
"ကိုကို သွားမယ်"
"ကလေးဒီနေ့အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းနေတယ်"
"ဟီးဟီး ကိုကိုလည်းအရမ်းချောတယ်"
ကလေးငယ်ကိုကားတံခါးလေးဖွင့်ပေးပြီး သူလည်းကလေးငယ်ရဲ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ ကလေးငယ်စိတ်လှုပ်ရှားနေတာကြောင့်
ကလေးငယ်ရဲ့လက်ကလေးကိုသူဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး .....
"အဆင်ပြေသွားမှာပါ ၊ ကိုကိုကလေးဘေးနားမှာရှိနေပေးမှာမို့လို့ကလေးဘာမှကြောက်စရာမလိုဘူး"
"ဟုတ်"
ခန်းမတစ်ခုရဲ့အရှေ့မှာ ကားကိုရပ်လိုက်သည် ။ သက်အောင်ကကား
တံခါးကိုဖွင့်ပေးသည် ။ သျှင်းကားပေါ်ကနေဆင်းလိုက်ပြီး သူ့ကလေးငယ်အတွက် သူ့လက်ကိုကမ်းလိုက်သည် ။
"သတိထားဆင်းကလေး"
သူ့လက်မောင်းမှာကလေးငယ်ရဲ့လက်ကိုချိတ်စေလိုက်ပြီး .....
"အဆင်ပြေလားကလေး"
"ဟုတ် ၊ ရာရာအဆင်ပြေပါတယ်"
"ဒါဆို အထဲဝင်ကြမယ်နော်"
ခန်းမထဲကိုဝင်လာလိုက်တာနဲ့အရောင်စုံလင်လှတဲ့အဝတ်အစားတွေနဲ့လူချမ်းသာတွေကိုတွေ့ရသည် ။ မိန်းကလေးအများစုကတော့သျှင်း
ဝင်လာတာနဲ့သျှင်းကိုဝိုင်းကြည့်ကြသည် ။ သျှင်းဘေးနားကကောင်လေးကိုလည်းစိတ်ဝင်တစားလိုက်ကြည့်ကြသည် ။
"သျှင်း ရောက်လာတယ်နော် ၊ ဪ ရာရာလည်းပါလာတာပဲ"
"ဟုတ်မမ ၊ Happy Birthdayပါနော်မမ"
"Thank You ၊ သျှင်း လာလေ ဗီ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးမယ်"
ဗီဗီယမ်ကသူမသူငယ်ချင်းတွေနဲ့မိတ်ဆက်ပေးတဲ့အခါ သူငယ်ချင်းတွေက ဗီဗီယမ်နဲ့သျှင်းကိုတစ်မျိုးထင်တဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေကြ
သည် ။
"ကို !"
ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသည့်အသံသေးသေးလေး ။ အသံလာရာကိုကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကလေးငယ်ဆီက ။ သူ့ကလေးငယ်က သူ့ရင်ခွင်ကိုမှီပြီး .....
"ကို .... ချစ် ခေါင်းအရမ်းမူးတယ် ၊ အိမ်ပြန်ကြရအောင် ၊ ကို့ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်မှအဆင်ပြေမယ်ထင်တယ်"
ဘေးနားကလူတွေတင်မက သျှင်းကိုယ်တိုင်လည်းပါးစပ်အဟောင်း
သားဖြစ်သွားရသည် ။ သူ့ကလေးမှဟုတ်ရဲ့လား ။ သူ့ကလေးငယ်က
ဒီလိုတွေပြောတတ်တဲ့သူမှမဟုတ်တာ ။ အခု သူ့ကလေးပြောလိုက်
တယ်ဆိုတာသူမယုံနိုင်ဘူး ။
"ကိုလို့ ချစ်ပြောနေတယ်လေ"
"သြော် အင်းအင်း အိမ်ပြန်ကြမယ်နော် ၊ ဖြေးဖြေးလျှောက်"
"ဟင့်အင်း ၊ ကို ချစ်ကိုချီ ၊ ချစ်လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ဘူး"
ဗီဗီယမ်တစ်ယောက် ဝိုင်ခွက်ကိုကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဆုပ်ကိုင်ထား
သည် ။ သူမ သူငယ်ချင်းတွေကသူမကို လှောင်ရယ်တဲ့အကြည့်တွေနဲ့ကြည့်လာသည် ။ ဗီဗီယမ် အရမ်းကိုဒေါသထွက်သွားသည် ။ သျှင်း
ရာရာ့ကိုပွေ့ချီသွားတာမြင်နေရတာပိုလို့တောင်ဒေါသထွက်ပါသည် ။
ကလေးငယ်ကိုပွေ့ချီလာပြီးကားနားကိုပြန်ခေါ်လာလိုက်သည် ။
"ဖယ် ဆင်းမယ်"
ခုဏကချိုသာတဲ့အသံလေးပျောက်သွားပြီး ဆူအောင့်အောင့်အသံလေးထွက်လာသည် ။ သူ့ကလေးငယ်သဝန်တိုနေတာသူသိသည် ။
"ကလေး ကိုကို့ကိုသဝန်တိုနေတာလား"
"မတိုပါဘူး ၊ မိန်းကလေးတွေကြားမှာရေပန်းစားတာဆန်းတာမှမဟုတ်တာ ဟွန့် အောက်ဆင်းမယ် ချပေး"
"မချပေးပါဘူး ၊ ကလေးစတဲ့ဇာတ်လမ်းပဲလေ"
ကလေးငယ်ကို ကားပေါ်တင်လိုက်ပြီး သူဝင်ထိုင်ပြီးတာနဲ့ကလေးငယ်ကိုသူ့ပေါင်ပေါ်မှာခွထိုက်စေလိုက်သည် ။
"အာ ကိုကို ဘာလုပ်တာလဲ"
ရာရာ့ရဲ့လည်တိုင်လေးကို ကိုကိုကစုပ်ယူနမ်းကာ အမှတ်အသားတွေပေးနေသည် ။
"ကိုကို ..... တော်ပြီ ..... ရာရာ့လည်ပင်းမှာအရာတွေထင်ကုန်ပြီ"
"လှတယ် ၊ ကလေးကဒီညအရမ်းလှတယ် ၊ ကိုကို့မျက်လုံးထဲမှာကလေးကအလှဆုံးပဲ"
"ကိုကိုကလည်းဗျာ လှရအောင်ရာရာကမိန်းကလေးမှမဟုတ်တာ"
"ကိုကို့မျက်လုံးထဲမှာလှနေတာဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
"တော်ပြီလေကိုကိုရေ ၊ ခုဏကရာရာသဝန်တိုတယ်ဆိုတာဝန်ခံပါတယ်"
"အခုတော့ဝန်ခံပြီပေါ့"
"သူများတွေကကိုကို့နဲ့ဟိုမမကိုအဲ့လိုအကြည့်တွေနဲ့ကြည့်နေကြတာ
ရာရာမကြိုက်ဘူး"
ကိုကိုကနှုတ်ခမ်းတွေကွေးတက်ရုံမျှပြုံးလိုက်ပြီးရာရာ့ကိုပွဲဆီသို့ပြန်ဆွဲခေါ်လာလိုက်သည် ။
"သျှင်း !"
"သြော် မဗီဗီယမ် ကျွန်တော်မိတ်ဆက်ပေးရဦးမယ် ၊ ဒါကကျွန်တော့်ရဲ့လက်တွဲဖော်လေ ၊ မကြာခင်ကျွန်တော်တို့လက်ထပ်ကြတော့မှာ ၊ ဖိတ်စာပို့လိုက်မယ် လာဖြစ်အောင်လာခဲ့ရမယ်နော်"
ဗီဗီယမ် မျက်နှာပျက်သွားတာကိုလူတိုင်းတွေ့လိုက်သည် ။ သျှင်း
ဗီဗီယမ့်ကိုပြောနေတာတွေကို ဘေးကတစ်ချို့လူတွေနားစွန်နားဖျား
တွေကြားသွားကြသည် ။ ဗီဗီယမ် ဟန်ဆောင်အပြုံးကိုချက်ချင်းဆင်
မြန်းရင်း .....
"ဒါပေါ့ ၊ ဗီလာခဲ့ရမှာပေါ့ ၊ ရာရာလေးကတော့ပျော်နေတော့မှာပဲ"
"ဒါဆို ကျွန်တော်တို့ ဟိုဘက်မှာသွားထိုင်နေပါ့မယ်ခင်ဗျာ့ ခွင့်ပြုပါဦး"
ဗီဗီယမ် လက်ထဲကဝိုင်ခွက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ကိုင်ထားပြီး သူမရဲ့ဒေါသတွေကိုမနည်းထိန်းချုပ်နေရသည် ။ ဗီဗီယမ် သျှင်းရဲ့အလစ်ကို
စောင့်နေသည် ။ သို့ပေမဲ့ သျှင်းကရာရာ့ဘေးနားကနေမခွာဘဲရှိနေတော့ သူမအခက်တွေ့နေသည် ။
"ကလေး ကိုကိုသန့်စင်ခန်းခဏသွားဦးမယ် ၊ ဒီမှာပဲထိုင်နေနော်"
"ဟုတ်"
သျှင်းထွက်သွားတာနဲ့ဗီဗီယမ်ရောက်လာသည် ။ ရာရာ့လည်ပင်းက
ပူပူနွေးနွေးအမှတ်အသားရဲရဲလေးကိုတွေ့သွားပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်ထားလိုက်သည် ။
"ရာရာလေးကိုသျှင်းကတော်တော်ချစ်တာပဲနော်"
"ဟုတ်"
"အင်းလေ ကုမ္ပဏီအတွက်အရမ်းအရေးကြီးတဲ့အလုပ်တောင်ဖျက်ပြီး ရာရာလေးနားမှာနေတာဆိုတော့ အရမ်းချစ်တဲ့ပုံပါပဲ ၊ ကြာလာရင်လေ ကုမ္ပဏီပျက်စီးမှာတောင်စိုးရိမ်ရတယ် ဟင်းဟင်း"
စကားကိုစသလိုလို နောက်သလိုလိုနဲ့ရာရာလေးစိတ်ဒုက္ခရောက်အောင်ပြောနေသည် ။
"ရာရာမသိဘူးမမ ၊ ကိုကိုအားတယ်လို့ပဲရာရာကထင်နေတာ ၊ ကိုကိုကရာရာ့ကိုအလုပ်ကိစ္စတွေမပြောပြဘူးလေ"
"အေးပေါ့ ၊ မိဘမဲ့ကဘာနားလည်မှာလဲ"
"ဗျာ"
ဗီဗီယမ်ကဝိုင်ကိုမော့သောက်ရင်း မကြားတကြားလေသံနဲ့ပြောသည် ။ ပြတ်ပြတ်သားသားကြားလိုက်ရသည့်ရာရာလေးကမျက်နှာလေးညှိုးငယ်သွားသည် ။
"အလုပ်တွေကိုပစ်ထားရင်အရမ်းအန္တရာယ်ရှိတယ်လေ ၊ သျှင်းကို
ရှယ်ယာရှင်တွေကဖြုတ်ချလိုက်လိမ့်မယ် ၊ အေးလေ အဲ့တော့လည်း
တစ်ခုကောင်းတာက ပိုက်ဆံကြောင့်ကပ်နေတဲ့သူတွေကွာတာပေါ့"
"ကလေး ဟာ ဘာဖြစ်လို့ငိုနေရတာလဲ ၊ ကလေးကိုဘယ်သူဘာလုပ်လို့လဲ"
{ယောကျာ်းဖြစ်ပြီးသျှင်းကိုမျက်ရည်နဲ့ချူစားနေတဲ့ဟာလေး}
ဗီဗီယမ်ကသျှင်းပြန်ရောက်လာတာနဲ့ချက်ချင်းပြန်ထွက်သွားသည် ။
ရာရာလေးကခေါင်းကိုအတင်းငုံ့ထားပြီး အံ့ကြိတ်ကာငိုနေသည် ။
"ဟာ ကလေးရာ မငိုပါနဲ့ ၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ကိုကို့ကိုပြောလေ"
"အိမ်ပြန်ချင်တယ်"
"အင်းအင်း ပြန်ကြမယ်လေ နော် မငိုနဲ့"
ဗီဗီယမ်ကအဝေးကနေပြုံးကြည့်ရင်း ဝိုင်ခွက်ကိုလှုပ်နေသည် ။
"ဒါမှကိုယ့်နေရာကိုယ်သိမှာ ၊ ဘဝမေ့ချင်နေတဲ့ဟာလေးကိုတစ်သက်မမေ့အောင်လုပ်ပေးရမှာပေါ့"
🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
Darkကြီးနဲ့သာသာယာယာရေးပြီးUpdateပေးသွားသည် ။ ညကတည်းကUpdateလုပ်ပေးမလို့ကိုရေးရင်းနဲ့အိပ်ပျော်သွားလို့😁
___________________________________________________
Zawgyi
သူ႕အိမ္ေရွ႕ကိုေရာက္ေနတဲ့ခြန္းကို သူအံၾသမွင္သက္စြာၾကည့္ေနမိ
သည္ ။ ခြန္း စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး ။ ဒီေလာက္လူတစ္ေယာက္လုံးကိုမျမင္ဖူးသလိုစိုက္ၾကည့္ေနတာ ။ လူကေမာလာရတဲ့အထဲ ဘာေတြဒီေလာက္ေတာင္စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ ။
"ဟာ ဒီမွာ အိမ္ထဲေပးမဝင္ေတာ့ဘူးလား ၊ ဒီမွာေမာေနၿပီ"
"ေၾသာ္ အင္း လာ"
သူ ခြန္းရဲ႕ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆြဲေပးမယ္လုပ္ေတာ့ ခြန္းကလက္ကိုအေနာက္တြန့္လိုက္သည္ ။
"ေျခေထာက္ထိခိုက္မိထားတယ္ေလ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ဘာသာဆြဲမယ္"
ခရီးေဆာင္အိတ္ကိုဆိုဖာေဘးနားမွာခ်လိဳက္ၿပီး ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္လိုက္သည္ ။ ေထာ့နဲ႕ ေထာ့နဲ႕ေလွ်ာက္ေနတဲ့မိုးေသာက္ကိုသူၾကည့္ရတာအဆင္မေျပ ။ သူထသြားလိုက္ၿပီး ေဘးနားကေနကူတြဲေပးလိုက္
သည္ ။
"လမ္းကိုခဏခဏမေလွ်ာက္နဲ႕ ၊ ဘာစားၿပီးၿပီလဲ"
"ဟမ္ !"
ခြန္းေျပာလိုက္တာကို နားမလည္တဲ့ပုံစံနဲ႕လာၾကည့္ေနသည္ ။ မ်က္
ဝန္းထဲမွာQuestion Markေတြမွတစ္ပုံႀကီးျမင္ေတြ႕ေနရသည္ ။
"ဘာစားၿပီးၿပီလဲလို႔ ၊ ခင္ဗ်ားေဆးေသာက္ရမယ္ေလ"
"အဲ့တာက ဟို ..... ဟို ....."
ဆိုဖာေပၚမွာထိုင္ၿပီး ေခါင္းကုတ္လိုက္ လည္ပင္းပြတ္လိုက္နဲ႕ သူေမးတဲ့ေမးခြန္းေလးကအဲ့ေလာက္ေတာင္ ေခါင္းမီးေတာက္မတတ္စဥ္းစားရေစသလား ။ ခြန္း စိတ္မရွည္ေတာ့လို႔ မီးဖိုေခ်ာင္ကိုဝင္သြားလိုက္ၿပီး ေရခဲေသတၱာကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေရခဲေသတၱာဆိုတာက အလွျပထားေလသလား ဘာမွမရွိ ဟာလာဟင္းလင္း လြင္ျပင္ႀကီးတစ္ခုလိုပဲ ။ ေရတစ္ဘူးေတာင္ရွိမေနဘူး ။
"ခင္ဗ်ား ! လူေရာဟုတ္ေသးရဲ႕လား"
"အဲ့တာက ....."
"ခဏေစာင့္ေန ၊ ဒီနားကေဈးမွာကြၽန္ေတာ္တစ္ခုခုသြားဝယ္လိုက္မယ္ ၊ ခင္ဗ်ားဘာစားခ်င္လဲ"
"ငါလိုက္ခဲ့ေပးမယ္ေလ"
"ဒီေထာ့နဲ႕ ေထာ့နဲ႕ နဲ႕ ဘယ္ကိုလိုက္ဦးမွာလဲ ၊ အိမ္မွာေနခဲ့ ေတာ္ေတာ္ေျခရွည္တဲ့လူ"
"အဲ့တာေၾကာင့္မင္းထက္အရပ္ရွည္ေနတာေပါ့"
"ခင္ဗ်ား ! ဟူး ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ ၊ အိမ္မွာၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနခဲ့"
ခြန္း ကားေသာ့နဲ႕ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး ကြန္ဒိုကေနျပန္ထြက္သြားသည္ ။ အနီးအနားကCity Martကိုသြားၿပီး မ်က္စိထဲေတြ႕ရာေကာက္ထည့္လာလိုက္သည္ ။ ေရဘူးေတြကဒ္လိုက္ဝယ္ ၊ စားလို႔ရသမွ်ဟာေတြဝယ္ေနရင္း သူတစ္ခုကိုသတိရသြားလို႔ ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲကဖုန္းကိုထုတ္ကာ မိုးေသာက္ဆီဖုန္းဆက္လိုက္သည္ ။
"အစ္ကို အိမ္မွာပန္းကန္ေတာ့ရွိတယ္မလား"
"ဟင့္အင္း ဘာမွမရွိဘူး"
"ဘာ ! ခင္ဗ်ား လက္ခုပ္ထဲထည့္စားေနတာလား ! ၊ ေတာ္ၿပီ ေတာ္ၿပီ
ကြၽန္ေတာ္ျပန္လာေတာ့မယ္"
ခြန္းCasherမွာရွင္းေတာ့ သူဝယ္တဲ့ပစၥည္းေတြကတစ္အိုးတစ္အိမ္ပဲေထာင္ေတာ့မလိုလို ၊ ဇြန္း မီးဖိုေတြ ေပါင္းအိုးေတြကအစသူ႕မွာအစုံအလင္ ။ ေကာင္တာကဝန္ထမ္းေလးေတာင္လက္ေတာ္ေတာ္
ေညာင္းသြားသည္ ။
"၃သိန္း၈ေထာင့္၂ရာပါ"
{ခင္ဗ်ားႀကီးဆီကပိုက္ဆံျပန္ေတာင္းမယ္ !!!!}
ရင္နာနာနဲ႕ပိုက္ဆံရွင္းခဲ့လိုက္ရသည္ ။ သနားမိတာသူ႕အမွား ။
ျပန္လာေတာ့အထုပ္ေတြအပိုးေတြမနိုင္မနင္းေတြနဲ႕အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႕အကုန္ပစ္ခ်ေတာ့သည္ ။
"ခင္ဗ်ားႀကီးေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ့္ပိုက္ဆံေတြကုန္ၿပီ !"
ရွင္းလာတဲ့ေဘာက္ခ်ာစာ႐ြက္အရွည္ႀကီးကိုထုတ္ျပၿပီး ေဒါသထြက္ေနတဲ့မ်က္ႏွာေလးကမိုးေသာက္မ်က္လုံးထဲမွာခ်စ္စရာေကာင္းလွသည္ ။ ခါးေလးတစ္ဖက္ေထာက္ၿပီး သူ႕မ်က္ႏွာနားေဘာက္ခ်ာစာ႐ြက္ႀကီးကိုအတင္းကပ္ထားသည္ ။
"မင္းဝယ္လာတာလည္းၾကည့္ဦးေလ ၊ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေတာင္ေတာ့မလိုဝယ္လာတယ္"
"ခင္ဗ်ားအိမ္ကဘာရွိလို႔လဲ ၊ အိမ္ကိုShowroomမ်ားဖြင့္ထားေလသလားမွတ္တယ္ ၊ တကယ္ပဲ ခင္ဗ်ားပိုက္ဆံျပန္ေပး"
မိုးေသာက္ကႏႈတ္ခမ္းေလးေကြးတက္႐ုံမွၿပဳံးရင္း ခြန္းကိုစိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ ခြန္းေျပာေနတာေတြကိုလည္းတစ္ခြန္းမွခြန္းတုံ႕မျပန္ဘဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ့္မွာေက်ာင္းပိတ္ထားလို႔မုန့္ဖိုးမရပါဘူးဆို ၊ အခုကဒ္ထဲမွာဘယ္ေလာက္မွမက်န္ေတာ့ဘူး ၊ ကုန္ၿပီ ကုန္ၿပီ ၊ လကုန္ရင္ Wifiကလည္းပိုက္ဆံထည့္ရဦးမယ္ ၊ မုန့္စားစရာေတာင္က်န္ပါ့မလားမသိဘူး ၊ ေက်ာင္းပိတ္တဲ့ကာလအတြင္း ဘယ္လိုေတာင့္ခံရမလဲမသိေတာ့ဘူး အီးဟီး ငါ့ဘဝႀကီးကသနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ"
"ရႉး တိုးတိုး ၊ ေရာ့ ဒီမွာ မင္းႀကိဳက္သေလာက္သုံး"
ပိုက္ဆံအိတ္ထဲကကဒ္တစ္ကဒ္ကိုထုတ္ေပးလိုက္ၿပီး ခြန္းလက္ထဲကို
ထည့္ေပးလိုက္သည္ ။ ခြန္းရဲ႕အံ့ၾသသြားတဲ့မ်က္ႏွာေလးကိုလည္း သူ
ေသေသခ်ာခ်ာ ေမာ့ၾကည့္ေနမိသည္ ။
"အလကားေျပာတာပါ ေရာ့ ခင္ဗ်ားကဒ္ျပန္ယူ ၊ ကြၽန္ေတာ္ကေငြေရးေၾကးေရးေျခသလုံးေမႊး"
မိုးေသာက္ ခြန္းရဲ႕ေျခသလုံးေလးေတြကိုၾကည့္လိုက္သည္ ။ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ထားသည္ေၾကာင့္ ေျခသလုံးသားေလးေတြကိုျမင္ေနရသည္ ။
"မင္းမွာေျခသလုံးေမႊးတစ္ေမႊးမွလည္းမရွိဘဲနဲ႕"
"အီးဟီး အဲ့တာေက်ာင္းတက္တုန္းကေျပာတာဗ် ၊ အခုကကြၽန္ေတာ္
Waxလုပ္ထားလို႔"
"ဟားဟား ဒါဆို အခု ကိုယ့္ကိုစိတ္ဆိုးေျပၿပီလား"
ခုဏက ကေလးေလးလိုစကားေျပာေနတဲ့ခြန္းက ခ်က္ခ်င္းတည္သြားၿပီး .....
"အဟမ္း နည္းနည္းက်န္ေနေသးတယ္ ၊ ပစၥည္းေတြေနရာခ်ၿပီးစားဖို႔ေသာက္ဖို႔လုပ္လိုက္ဦးမယ္"
ပစၥည္းေတြမနိုင္မနင္းေတြမၿပီး မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာဝုန္းဒိုင္းႀကဲေနေတာ့
သည္ ။
"စားလို႔ရၿပီ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုတြဲ"
မိုးေသာက္ကိုေဘးကေနတြဲကူေပးၿပီး ထမင္းစားစားပြဲမွာထိုင္ေစ
လိုက္သည္ ။
"တျခားေထြေထြထူးထူးဘာမွမလုပ္တတ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္အၿမဲလုပ္စားေနက် ထမင္းေၾကာ္ေလးပဲလုပ္ထားတယ္ ၊ တျခားဟာေတြလုပ္ေနရင္ ေဆးေသာက္ရမယ့္သူေဆးပါမေသာက္ခ်င္ပဲျဖစ္သြားမွာစိုးလို႔"
"ရပါတယ္ ၊ ကိုယ္ဒီလိုအိမ္ကထမင္းစားပြဲမွာထိုင္စားတာပထမဦးဆုံးပဲ"
ခြန္း မိုးေသာက္ကိုေငးၾကည့္ေနမိသည္ ။ မိုးေသာက္မ်က္ဝန္းထဲမွာ
မ်က္ရည္ေတြဝဲေနတာကိုခြန္းေတြ႕လိုက္ရသည္ ။
"ဒါဆို အစ္ကိုကအိမ္မွာထမင္းမစားဘူးလား"
"အင္း ကိုယ္ကအၿမဲတမ္း႐ုံးမွာပဲစားေလ့ရွိတယ္ ၊ အျပင္ကေနမွာစားလိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္ အျပင္ဆိုင္မွာစားလိုက္တာပဲျဖစ္ျဖစ္"
"အစ္ကို႔မွာမိဘေတြမရွိေတာ့ဘူးလားဟင္"
"မိဘ ..... အင္း ေမြးမိဘကေတာ့မရွိေတာ့ဘူး ေမြးလာၿပီးလူမွန္းသိတတ္စအ႐ြယ္ကတည္းကေပါ့ ၊ ကိုယ္အခုလိုေနနိုင္တာ ေမြးစားမိဘေတြရဲ႕ေက်းဇူးေတြေၾကာင့္ပါ"
"ေဆာရီးအစ္ကို ကြၽန္ေတာ္မဟုတ္တာေတြေမးေနမိျပန္ၿပီ"
"ပထမဆုံးပဲ ....."
"ဟမ္ အစ္ကိုဘာေျပာလိုက္တာလဲ"
"ပထမဆုံးပဲ ...... ကိုယ့္အေၾကာင္းေတြကိုတျခားတစ္ေယာက္ကိုေျပာျပတာ"
အရာအားလုံးရပ္တန့္သြားသလိုခံစားရသည္ ။ အစ္ကို႔မ်က္ဝန္းထဲမွာ
အရည္ၾကည္ေတြအျပည့္ ။ တစ္ခ်ိဳ႕ကေတာ့မ်က္ရည္အျဖစ္ဆင္း
သက္လာတယ္ ။ အစ္ကို ငိုေနတယ္ ။ အစ္ကို႔မ်က္ရည္ေတြကို သူ႕လက္ေလးနဲ႕ဖယ္ရွားေပးမိသည္ ။
"ဒါလည္းပထမဦးဆုံးပဲ ......"
မိုးေသာက္က သူ႕ပါးျပင္ေပၚေရာက္ေနတဲ့ခြန္းရဲ႕လက္ကိုဆုပ္ကိုင္ၿပီး
ပါးျပင္နဲ႕ပို၍ထိကပ္လိုက္သည္ ။ မိုးေသာက္ မ်က္ရည္ေတြၾကားထဲက
အၿပဳံးတစ္ခုကိုဖန္ဆင္းရင္း .....
"ကိုယ့္မ်က္ႏွာကိုထိေတြ႕တဲ့သူက မင္းကပထမဦးဆုံးပဲ"
သူတို႔ႏွစ္ဦး တစ္ဦးမ်က္ႏွာကိုတစ္ဦးက ေလးေလးနက္နက္စိုက္ၾကည့္ေနၾကသည္ ။ မ်က္ဝန္းထဲကအဓိပၸါယ္ေတြကိုေသခ်ာေလ့လာေနၾကသည္ ။ ႐ုတ္တရက္ မိုးေသာက္၏ဖုန္းသံေၾကာင့္ ႏွစ္ဦးစလုံးအထိတ္တလန့္နဲ႕ေနာက္ဆုတ္လိုက္ၾကရသည္ ။ မိုးေသာက္ဖုန္းေျပာဖို႔
ဝရန္တာဘက္ကိုခဏထြက္လာမယ္လုပ္ေတာ့ ခြန္းကေဘးကေနသူ႕ကိုတြဲေပးသည္ ။
"ဟယ္လို"
"........."
"မလာနဲ႕ ၊ မင္းနဲ႕ငါဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူး ၊ မင္းနဲ႕ငါဘာမွမဆိုင္ေတာ့ဘူး"
မိုးေသာက္ဖုန္းကိုပိတ္ပစ္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်လိဳက္သည္ ။ မိုးေသာက္ရဲ႕စကားေျပာပုံကိုၾကည့္တာနဲ႕ အရင္ရည္းစားေဟာင္းဆိုတာ
ခြန္း ခန့္မွန္းမိပါသည္ ။
"ထမင္းစားၾကရေအာင္ ၊ အစ္ကိုလည္းေဆးေသာက္ရဦးမယ္ေလ"
မိုးေသာက္ကၿပဳံးရင္း .....
"အၿမဲတမ္း အစ္ကိုလို႔ပဲေခၚပါလား ၊ မင္းေခၚတာအရမ္းနားေထာင္လို႔ေကာင္းတယ္"
"ဘဲႀကီး !"
"ေဟာ ေဖာက္လာျပန္ၿပီ ၊ ေဆးကမင္းကိုပဲျပန္တိုက္ရမယ္ထင္ပါတယ္"
"ဟားဟား ေတာ္ပါေတာ့ ၊ သြားမယ္"
စားေသာက္ၿပီးတာနဲ႕ခြန္းက မိုးေသာက္ကိုအခန္းထဲအထိတြဲေခၚလာေပးသည္ ။ အခန္းမီးကိုဖြင့္လိုက္ၿပီး ေဆးနဲ႕ေရယူလာေပးသည္ ။
"အစ္ကို ေရခ်ိဳးခန္းကဘယ္မွာလဲ"
"ဟိုဘက္မွာ"
ခြန္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုဝင္လာလိုက္ၿပီး ေရဇလုံထဲကိုေရထည့္လိုက္သည္ ။ အဝတ္သန့္သန့္ေလးတစ္ခုယူလာၿပီး မိုးေသာက္ေျခေထာက္ခ်ထားတဲ့အနားမွာထိုင္ခ်လိဳက္သည္ ။
"ေဟ့ ဘာလုပ္တာလဲ"
"ေျခေထာက္သန့္ရွင္းေရးလုပ္ေပးမလို႔ေလ ၊ ၿပီးရင္ေဆးလည္းလိမ္းရမယ္"
"အဲ့ေလာက္ႀကီးအထိမလိုပါဘူးကြာ ၊ ထ ေအာက္မွာမထိုင္နဲ႕"
"ခဏေလးပဲဟာကို ကြၽန္ေတာ္ျပန္သြားလိုက္ရမလား"
"အဲ မင္းကလည္းကြာ အဲ့လိုႀကီးမၿခိမ္းေျခာက္နဲ႕ေလ"
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေန ခင္ဗ်ားကအရမ္းစကားမ်ားတာပဲ"
ပတ္တီးကိုျဖည္လိုက္ၿပီး ေျခေထာက္ကိုေရစိုအဝတ္ကေလးနဲ႕ေသခ်ာ
သန့္စင္ေပးသည္ ။ ေျခေထာက္ကအနည္းငယ္ေယာင္ေနသည္ ။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္ ၊ ကြၽန္ေတာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာ"
'မဟုတ္ပါဘူး ၊ အရာအားလုံးကကိုယ့္ေၾကာင့္ပါ ၊ အဲ့ညကကိုယ္တ ကယ္ေတာင္းပန္ပါတယ္"
ခြန္းက သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာသည္ ။ ခြန္းမ်က္ႏွာေလးကအနည္းငယ္
ညွိုးငယ္ေနသေယာင္ေယာင္ ။ သူပဲအျမင္မွားေနသလား ။
"ေနာက္အရက္မေသာက္ပါနဲ႕"
"ဘာလို႔လဲ"
{ကြၽန္ေတာ့္ေနရာမွာအျခားသူတစ္ေယာက္အစားဝင္သြားမွားစိုးလို႔ပါ}
"အရက္ကမေကာင္းဘူးေလ ၊ ခင္ဗ်ားႀကီးအသက္တိုေနမွာစိုးလို႔"
"ဟားဟား စိတ္ခ် ကိုယ္ကရိုက္သတ္ေတာင္မေသဘူး"
ေျခေထာက္ကိုေသခ်ာသန့္စင္ေပးၿပီးေဆးလိမ္းေပးကာပတ္တီးအသစ္ျပန္စည္းေပးလိုက္သည္ ။
"အစ္ကို ကြၽန္ေတာ့္ဖုန္းဘယ္နားခ်မိလဲမသိဘူး ၊ တစ္ခ်က္ေလာက္
ေခၚၾကည့္ေပးပါလား"
"အင္း"
သူဖုန္းေခၚၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခြန္းရဲ႕ဖုန္းက ေစာင္ေအာက္မွာေရာက္ေနတာကို ဖုန္းလင္းလာတာေၾကာင့္သူျမင္လိုက္သည္ ။ ခြန္းကအခန္းျပင္ဘက္ကိုထြက္ၿပီးလိုက္ရွာေနရွာသည္ ။ သူဖုန္းကိုယူၾကည့္လိုက္ၿပီး သူဖုန္းေခၚေနတာကိုရပ္လိုက္သည္ ။ ခြန္းရဲ႕ဖုန္း Wallpaperမွာ သူ႕ပုံကေနရာယူထားသည္ ။ သူကန္တင္းမွာ ရာရာ့ကိုေစာင့္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္းကပုံျဖစ္ေနသည္ ။ ခြန္းကသူ႕ပုံကိုဘာလို႔အခုလိုတင္ထားရတာလဲ ။ ခြန္းကအေျပးေရာက္လာၿပီး သူ႕ဖုန္းေလးကိုဆြဲယူသြားသည္ ။
"ခြန္း ..... မင္းဖုန္းေပၚကwallpaperကဘာလို႔ကိုယ့္ပုံျဖစ္ေနရတာလဲ"
ခြန္း တကယ့္ကိုအၾကပ္ရိုက္သြားသည္ ။ ေက်းဇူးျပဳၿပီးမသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေပးပါေစလို႔ ခြန္းဆုေတာင္းေနေပမဲ့ ခြန္းရဲ႕ဆုေတာင္းေတြမျပည့္ခဲ့ဘူး ။
"ဟမ္ ! ဘာ .... ဘာေတြေျပာေနတာလဲ ၊ ခင္ဗ်ားပုံက ဘယ္ .... ဘယ္ကေနဘယ္လိုေရာက္ေနရမွာလဲ ၊ အိပ္ ..... အိပ္ေတာ့ေနာ္"
ခြန္း အခန္းထဲကေနေျပးထြက္လာခဲ့သည္ ။ သူ႕အတြက္ေတာ့တကယ္ကိုထိတ္လန့္စရာအေျခအေနျဖစ္သြားရပါသည္ ။
"ကိုကို ..... ကိုကို"
"ေျပာ ကေလး ေျပာ"
အေပၚထပ္ကေနဆူပုတ္ပုတ္ေလးနဲ႕ဆင္းလာၿပီး သူ႕ေပါင္ေပၚမွာလာ
ထိုင္သည္ ။ ကေလးငယ္ကိုၾကည့္လိုက္တာနဲ႕ ကေလးစိတ္မၾကည္ဘူးဆိုတာ သူသိလိုက္ပါသည္ ။
"ဒီည ဟိုမမရဲ႕ေမြးေန႕ကိုသြားမွာမလား"
"မသြားပါဘူးကေလးရဲ႕"
"မဟုတ္ဘူး ကိုကိုသြားရမယ္ ၊ ရာရာလည္းလိုက္မယ္"
"ဟမ္ ! ကေလး ဘာျဖစ္လို႔လဲကေလးရဲ႕"
"ကိုကိုရာရာ့ကိုမခ်စ္ေတာ့ဘူးမလား ၊ ရာရာ့ကိုလူေတြအေရွ႕မွာကိုကို
ထုတ္မျပခ်င္ဘူးမလား ၊ ကိုကိုရာရာ့ကိုမခ်စ္ဘူး ရာရာသိတယ္"
သူ႕ကေလးငယ္ေလးအထင္လြဲသြားမည္ကိုေတာ့သူသိပ္ေၾကာက္လွသည္ ။ သူ႕ကေလးငယ္ရဲ႕ခါးေလးကိုေသေသခ်ာခ်ာေလးဖက္ထားလိုက္ၿပီး ......
"မဟုတ္ဘူးကေလး မဟုတ္ဘူး ၊ ကိုကိုအဲ့လိုသေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး ၊
ကိုကိုလူအမ်ားေရွ႕မွာထုတ္မျပဘူးဆိုတာက ကေလးအဆင္မေျပျဖစ္မွာစိုးလို႔ပါ ၊ ကေလးအတြက္အေနခက္ေနမွာစိုးလို႔ပါ ၊ ကေလး
စိတ္ေတြတင္းၾကပ္ၿပီးကိုကို႔ဆီကေနအေဝးကိုထြက္ေျပးသြားမွာစိုးလို႔ပါ"
"ကိုကိုမွားေနၿပီ ၊ ကိုကိုကရာရာ့အပိုင္ဆိုတာကိုလူတိုင္းကိုသိေစခ်င္
တယ္ ၊ အစကေတာ့ရာရာလည္းေၾကာက္ေပမဲ့ ကိုကို႔ကိုဘယ္သူ႕ဆီကိုမွအပါမခံနိုင္ဘူး ၊ အဲ့တာေၾကာင့္ အဲ့ပြဲကိုရာရာလည္းလိုက္မယ္"
သွ်င္း ကေလးငယ္ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကိုဖိကပ္နမ္းလိုက္သည္ ။
ကေလးငယ္ကသူ႕ကိုအလိုက္တသင့္ေလးျပန္တုံ႕ျပန္သည္ ။အရင္ကေတာ့ သူနမ္းလိုက္တိုင္းအရွက္သည္းေနတတ္ေပမဲ့ အခုေတာ့သူနဲ႕
ေနသားတက်ျဖစ္လာသည္ ။ သူကေလးငယ္ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို
ထိလိုက္ ခြာလိုက္နဲ႕ ကေလးငယ္ကိုစေနသည္ ။ ကေလးငယ္က
သေဘာတက်နဲ႕တခစ္ခစ္ရယ္ေမာေနသည္ ။
"ရာရာ အဆင္သင့္ပဲလား"
"လာၿပီကိုကို"
အေပၚထပ္ကေနအေနာက္တိုင္းဝတ္စုံျပည့္ေလးနဲ႕ဆင္းသက္လာတဲ့နတ္သားေလး ။ နတ္သက္ေႂကြလာသလားထင္မွတ္ရသည္ ။ အခ်ိန္
အေတာ္ၾကာေငးၾကည့္ေနမိလို႔ ေဘးနားကသက္ေအာင္ကတံေတာင္နဲ႕အသာေလးတြတ္လိုက္ရသည္ ။
"ကိုကို သြားမယ္"
"ကေလးဒီေန႕အရမ္းခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေနတယ္"
"ဟီးဟီး ကိုကိုလည္းအရမ္းေခ်ာတယ္"
ကေလးငယ္ကိုကားတံခါးေလးဖြင့္ေပးၿပီး သူလည္းကေလးငယ္ရဲ႕ေဘးမွာဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ ကေလးငယ္စိတ္လႈပ္ရွားေနတာေၾကာင့္
ကေလးငယ္ရဲ႕လက္ကေလးကိုသူဆုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး .....
"အဆင္ေျပသြားမွာပါ ၊ ကိုကိုကေလးေဘးနားမွာရွိေနေပးမွာမို႔လို႔ကေလးဘာမွေၾကာက္စရာမလိုဘူး"
"ဟုတ္"
ခန္းမတစ္ခုရဲ႕အေရွ႕မွာ ကားကိုရပ္လိုက္သည္ ။ သက္ေအာင္ကကား
တံခါးကိုဖြင့္ေပးသည္ ။ သွ်င္းကားေပၚကေနဆင္းလိုက္ၿပီး သူ႕ကေလးငယ္အတြက္ သူ႕လက္ကိုကမ္းလိုက္သည္ ။
"သတိထားဆင္းကေလး"
သူ႕လက္ေမာင္းမွာကေလးငယ္ရဲ႕လက္ကိုခ်ိတ္ေစလိုက္ၿပီး .....
"အဆင္ေျပလားကေလး"
"ဟုတ္ ၊ ရာရာအဆင္ေျပပါတယ္"
"ဒါဆို အထဲဝင္ၾကမယ္ေနာ္"
ခန္းမထဲကိုဝင္လာလိုက္တာနဲ႕အေရာင္စုံလင္လွတဲ့အဝတ္အစားေတြနဲ႕လူခ်မ္းသာေတြကိုေတြ႕ရသည္ ။ မိန္းကေလးအမ်ားစုကေတာ့သွ်င္း
ဝင္လာတာနဲ႕သွ်င္းကိုဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္ ။ သွ်င္းေဘးနားကေကာင္ေလးကိုလည္းစိတ္ဝင္တစားလိုက္ၾကည့္ၾကသည္ ။
"သွ်င္း ေရာက္လာတယ္ေနာ္ ၊ ဪ ရာရာလည္းပါလာတာပဲ"
"ဟုတ္မမ ၊ Happy Birthdayပါေနာ္မမ"
"Thank You ၊ သွ်င္း လာေလ ဗီ့သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးမယ္"
ဗီဗီယမ္ကသူမသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕မိတ္ဆက္ေပးတဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဗီဗီယမ္နဲ႕သွ်င္းကိုတစ္မ်ိဳးထင္တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္ေနၾက
သည္ ။
"ကို !"
႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာသည့္အသံေသးေသးေလး ။ အသံလာရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕ကေလးငယ္ဆီက ။ သူ႕ကေလးငယ္က သူ႕ရင္ခြင္ကိုမွီၿပီး .....
"ကို .... ခ်စ္ ေခါင္းအရမ္းမူးတယ္ ၊ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္ ၊ ကို႔ရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္မွအဆင္ေျပမယ္ထင္တယ္"
ေဘးနားကလူေတြတင္မက သွ်င္းကိုယ္တိုင္လည္းပါးစပ္အေဟာင္း
သားျဖစ္သြားရသည္ ။ သူ႕ကေလးမွဟုတ္ရဲ႕လား ။ သူ႕ကေလးငယ္က
ဒီလိုေတြေျပာတတ္တဲ့သူမွမဟုတ္တာ ။ အခု သူ႕ကေလးေျပာလိုက္
တယ္ဆိုတာသူမယုံနိုင္ဘူး ။
"ကိုလို႔ ခ်စ္ေျပာေနတယ္ေလ"
"ေၾသာ္ အင္းအင္း အိမ္ျပန္ၾကမယ္ေနာ္ ၊ ေျဖးေျဖးေလွ်ာက္"
"ဟင့္အင္း ၊ ကို ခ်စ္ကိုခ်ီ ၊ ခ်စ္လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေတာ့ဘူး"
ဗီဗီယမ္တစ္ေယာက္ ဝိုင္ခြက္ကိုက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထား
သည္ ။ သူမ သူငယ္ခ်င္းေတြကသူမကို ေလွာင္ရယ္တဲ့အၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္လာသည္ ။ ဗီဗီယမ္ အရမ္းကိုေဒါသထြက္သြားသည္ ။ သွ်င္း
ရာရာ့ကိုေပြ႕ခ်ီသြားတာျမင္ေနရတာပိုလို႔ေတာင္ေဒါသထြက္ပါသည္ ။
ကေလးငယ္ကိုေပြ႕ခ်ီလာၿပီးကားနားကိုျပန္ေခၚလာလိုက္သည္ ။
"ဖယ္ ဆင္းမယ္"
ခုဏကခ်ိဳသာတဲ့အသံေလးေပ်ာက္သြားၿပီး ဆူေအာင့္ေအာင့္အသံေလးထြက္လာသည္ ။ သူ႕ကေလးငယ္သဝန္တိုေနတာသူသိသည္ ။
"ကေလး ကိုကို႔ကိုသဝန္တိုေနတာလား"
"မတိုပါဘူး ၊ မိန္းကေလးေတြၾကားမွာေရပန္းစားတာဆန္းတာမွမဟုတ္တာ ဟြန့္ ေအာက္ဆင္းမယ္ ခ်ေပး"
"မခ်ေပးပါဘူး ၊ ကေလးစတဲ့ဇာတ္လမ္းပဲေလ"
ကေလးငယ္ကို ကားေပၚတင္လိုက္ၿပီး သူဝင္ထိုင္ၿပီးတာနဲ႕ကေလးငယ္ကိုသူ႕ေပါင္ေပၚမွာခြထိုက္ေစလိုက္သည္ ။
"အာ ကိုကို ဘာလုပ္တာလဲ"
ရာရာ့ရဲ႕လည္တိုင္ေလးကို ကိုကိုကစုပ္ယူနမ္းကာ အမွတ္အသားေတြေပးေနသည္ ။
"ကိုကို ..... ေတာ္ၿပီ ..... ရာရာ့လည္ပင္းမွာအရာေတြထင္ကုန္ၿပီ"
"လွတယ္ ၊ ကေလးကဒီညအရမ္းလွတယ္ ၊ ကိုကို႔မ်က္လုံးထဲမွာကေလးကအလွဆုံးပဲ"
"ကိုကိုကလည္းဗ်ာ လွရေအာင္ရာရာကမိန္းကေလးမွမဟုတ္တာ"
"ကိုကို႔မ်က္လုံးထဲမွာလွေနတာဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ"
"ေတာ္ၿပီေလကိုကိုေရ ၊ ခုဏကရာရာသဝန္တိုတယ္ဆိုတာဝန္ခံပါတယ္"
"အခုေတာ့ဝန္ခံၿပီေပါ့"
"သူမ်ားေတြကကိုကို႔နဲ႕ဟိုမမကိုအဲ့လိုအၾကည့္ေတြနဲ႕ၾကည့္ေနၾကတာ
ရာရာမႀကိဳက္ဘူး"
ကိုကိုကႏႈတ္ခမ္းေတြေကြးတက္႐ုံမွ်ၿပဳံးလိုက္ၿပီးရာရာ့ကိုပြဲဆီသို႔ျပန္ဆြဲေခၚလာလိုက္သည္ ။
"သွ်င္း !"
"ေၾသာ္ မဗီဗီယမ္ ကြၽန္ေတာ္မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ၊ ဒါကကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕လက္တြဲေဖာ္ေလ ၊ မၾကာခင္ကြၽန္ေတာ္တို႔လက္ထပ္ၾကေတာ့မွာ ၊ ဖိတ္စာပို႔လိုက္မယ္ လာျဖစ္ေအာင္လာခဲ့ရမယ္ေနာ္"
ဗီဗီယမ္ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာကိုလူတိုင္းေတြ႕လိုက္သည္ ။ သွ်င္း
ဗီဗီယမ့္ကိုေျပာေနတာေတြကို ေဘးကတစ္ခ်ိဳ႕လူေတြနားစြန္နားဖ်ား
ေတြၾကားသြားၾကသည္ ။ ဗီဗီယမ္ ဟန္ေဆာင္အၿပဳံးကိုခ်က္ခ်င္းဆင္
ျမန္းရင္း .....
"ဒါေပါ့ ၊ ဗီလာခဲ့ရမွာေပါ့ ၊ ရာရာေလးကေတာ့ေပ်ာ္ေနေတာ့မွာပဲ"
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဟိုဘက္မွာသြားထိုင္ေနပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ့ ခြင့္ျပဳပါဦး"
ဗီဗီယမ္ လက္ထဲကဝိုင္ခြက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး သူမရဲ႕ေဒါသေတြကိုမနည္းထိန္းခ်ဳပ္ေနရသည္ ။ ဗီဗီယမ္ သွ်င္းရဲ႕အလစ္ကို
ေစာင့္ေနသည္ ။ သို႔ေပမဲ့ သွ်င္းကရာရာ့ေဘးနားကေနမခြာဘဲရွိေနေတာ့ သူမအခက္ေတြ႕ေနသည္ ။
"ကေလး ကိုကိုသန့္စင္ခန္းခဏသြားဦးမယ္ ၊ ဒီမွာပဲထိုင္ေနေနာ္"
"ဟုတ္"
သွ်င္းထြက္သြားတာနဲ႕ဗီဗီယမ္ေရာက္လာသည္ ။ ရာရာ့လည္ပင္းက
ပူပူေႏြးေႏြးအမွတ္အသားရဲရဲေလးကိုေတြ႕သြားၿပီး ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ထားလိုက္သည္ ။
"ရာရာေလးကိုသွ်င္းကေတာ္ေတာ္ခ်စ္တာပဲေနာ္"
"ဟုတ္"
"အင္းေလ ကုမၸဏီအတြက္အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့အလုပ္ေတာင္ဖ်က္ၿပီး ရာရာေလးနားမွာေနတာဆိုေတာ့ အရမ္းခ်စ္တဲ့ပုံပါပဲ ၊ ၾကာလာရင္ေလ ကုမၸဏီပ်က္စီးမွာေတာင္စိုးရိမ္ရတယ္ ဟင္းဟင္း"
စကားကိုစသလိုလို ေနာက္သလိုလိုနဲ႕ရာရာေလးစိတ္ဒုကၡေရာက္ေအာင္ေျပာေနသည္ ။
"ရာရာမသိဘူးမမ ၊ ကိုကိုအားတယ္လို႔ပဲရာရာကထင္ေနတာ ၊ ကိုကိုကရာရာ့ကိုအလုပ္ကိစၥေတြမေျပာျပဘူးေလ"
"ေအးေပါ့ ၊ မိဘမဲ့ကဘာနားလည္မွာလဲ"
"ဗ်ာ"
ဗီဗီယမ္ကဝိုင္ကိုေမာ့ေသာက္ရင္း မၾကားတၾကားေလသံနဲ႕ေျပာသည္ ။ ျပတ္ျပတ္သားသားၾကားလိုက္ရသည့္ရာရာေလးကမ်က္ႏွာေလးညွိုးငယ္သြားသည္ ။
"အလုပ္ေတြကိုပစ္ထားရင္အရမ္းအႏၲရာယ္ရွိတယ္ေလ ၊ သွ်င္းကို
ရွယ္ယာရွင္ေတြကျဖဳတ္ခ်လိဳက္လိမ့္မယ္ ၊ ေအးေလ အဲ့ေတာ့လည္း
တစ္ခုေကာင္းတာက ပိုက္ဆံေၾကာင့္ကပ္ေနတဲ့သူေတြကြာတာေပါ့"
"ကေလး ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ငိုေနရတာလဲ ၊ ကေလးကိုဘယ္သူဘာလုပ္လို႔လဲ"
{ေယာက်ာ္းျဖစ္ၿပီးသွ်င္းကိုမ်က္ရည္နဲ႕ခ်ဴစားေနတဲ့ဟာေလး}
ဗီဗီယမ္ကသွ်င္းျပန္ေရာက္လာတာနဲ႕ခ်က္ခ်င္းျပန္ထြက္သြားသည္ ။
ရာရာေလးကေခါင္းကိုအတင္းငုံ႕ထားၿပီး အံ့ႀကိတ္ကာငိုေနသည္ ။
"ဟာ ကေလးရာ မငိုပါနဲ႕ ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုကို႔ကိုေျပာေလ"
"အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္"
"အင္းအင္း ျပန္ၾကမယ္ေလ ေနာ္ မငိုနဲ႕"
ဗီဗီယမ္ကအေဝးကေနၿပဳံးၾကည့္ရင္း ဝိုင္ခြက္ကိုလႈပ္ေနသည္ ။
"ဒါမွကိုယ့္ေနရာကိုယ္သိမွာ ၊ ဘဝေမ့ခ်င္ေနတဲ့ဟာေလးကိုတစ္သက္မေမ့ေအာင္လုပ္ေပးရမွာေပါ့"
🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀🍀
Darkႀကီးနဲ႕သာသာယာယာေရးၿပီးUpdateေပးသြားသည္ ။ ညကတည္းကUpdateလုပ္ေပးမလို႔ကိုေရးရင္းနဲ႕အိပ္ေပ်ာ္သြားလို႔😁
__________________________________________________