Το μόνο σημείο στο οποίο φάνηκε υποχωρητική η Έλλη ήταν πως αποφάσισε να μην τον ενοχλήσει καθόλου στη διάρκεια της επιστροφής στον Μαίανδρο. Κράτησε το στόμα της κλειστό λοιπόν, ξέροντας πως θα είχε όλο τον χρόνο στη διάθεση της για να τον βοηθήσει να νιώσει λίγο καλύτερα από τη στιγμή που θα έφταναν εκεί. Κι όταν αυτό έγινε κι ανέβηκαν στα δωμάτια τους, η Έλλη τον κεραυνοβόλησε με μια ματιά και του είπε πως όσο εκείνος θα άλλαζε, εκείνη θα πήγαινε να ετοιμάσει το λονδρέζικο τσάι με το περγαμόντο. Ο Άγγελος αρκέστηκε να κουνήσει απλά καταφατικά το κεφάλι του και μπήκε στο δωμάτιο του. Μπορεί να ήταν στενοχωρημένος εξαιτίας της κηδείας, δεν έφευγε όμως στιγμή από το νου του το όνομα του Φίλιππου Γιαννίδη. Ούτε ο δολοφόνος ήταν αυτός, αλλά ούτε κι ο πλούσιος φίλος της Μυρτώς. Ήταν πολύ μεγαλύτερος της, και καθόλου εμφανίσιμος σε σχέση με εκείνη, κι από τα λίγα που είχε καταφέρει να καταλάβει για εκείνη, πίστευε πως δε θα της έφταναν μόνο τα λεφτά για να σχετιστεί μαζί του ερωτικά, κοντεύοντας μάλιστα να τον παντρευτεί. Κάτι άλλο συνέβαινε κι αλίμονο τους αν δεν το ανακάλυπταν έγκαιρα. Όταν ετοιμάστηκε, πήγε και χτύπησε την πόρτα της Έλλης. Τη βρήκε με τα πλαστικά ποτηράκια μιας χρήσης στα χέρια. «Έλα, κάθισε, μυρίζει υπέροχα, έτσι δεν είναι»; «Ναι, νιώθω λίγο σαν να είμαστε στο γραφείο της Κάρεν». «Στέλνει πάλι τα συλλυπητήρια της». Ο Άγγελος κάθισε μπροστά από τη μπαλκονόπορτα αλλά καμιά κίνηση δεν έκανε για να ανάψει τσιγάρο. Τότε, η Έλλη τράβηξε ένα σκαμπό κοντά του γνέφοντας του να πιει. Εκείνος δοκίμασε το μαύρο τσάι που άχνιζε και για πρώτη φορά από εκείνο το πρωί, της χαμογέλασε. «Έτσι μπράβο, λοιπόν, μόλις μου τηλεφώνησε ο προιστάμενος μου. Η παραίτηση μου έγινε δεκτή, αν και μέσα στη μεγαλοψυχία του, μου πρότεινε να το ξανασκεφτώ, πράγμα που δεν το έκανα». «Γιατί αν το έκανες, αύριο θα ξαναέστελνες άλλη παραίτηση». Η Έλλη άφησε την κούπα της πλάι στη δική του και τον κοίταξε. «Κάπως έτσι, από απόψε λοιπόν είμαι κι επίσημα άνεργη εκτός από κυνηγημένη από ένα κάθαρμα. Όσο για την περηφάνια μου, αυτή την πέταξα στα σκουπίδια». «Καιρός ήταν Έλλη. Το κάθαρμα πάντως αυτό, δεν είναι ο Φίλιππος Γιαννίδης». Η Έλλη βιάστηκε να συμφωνήσει, και μετά άρχισε να χτυπάει το κινητό του Άγγελου. Το κοίταξε κι απάντησε. Η Έλλη δε δυσκολεύτηκε να καταλάβει πως κάποιος τον έψαχνε για δουλειά που δε μπορούσε να περιμένει, η οποία δουλειά είχε το όνομα Μαύρο μαργαριτάρι. Στην αρχή ο Άγγελος μιλούσε κομπιάζοντας, μα από ένα σημείο και μετά, έβαλε στην άκρη τις αναστολές κι άρχισε να δίνει σαφείς οδηγίες. Όταν το έκλεισε γύρισε να την κοιτάξει: «Η Αλίκη ήθελε να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων, μα εγώ έκανα το δικό μου κι επέλεξα τα μαθηματικά και τις καλές τέχνες όπως ξέρεις». «Το ξέρω, λοιπόν»; «Μια πιανίστα από την Κύπρο, φτάνει απόψε αργά εδώ. Θα δώσει δυο παραστάσεις στο μέγαρο μουσικής αύριο και μεθαύριο το βράδυ. Θα μείνει στο Μαύρο μαργαριτάρι, μα ούτε η Αλίκη ούτε και η Κλέλια μπορούν πια να βοηθήσουν». Η Έλλη του έπιασε το χέρι. «Μπορείς όμως εσύ και θα το κάνεις, το κάνεις ήδη δηλαδή μια χαρά». «Δεν είναι δικό μου το ξενοδοχείο αυτό». «Σαν να μου φαίνεται πως εδώ κάνεις λάθος, άλλα μου μετέφερες εμένα από την κουβέντα σου με τους δικηγόρους της Αλίκης». «Το μόνο που με νοιάζει είναι να βρω αυτόν που τη σκότωσε, δεν έχω ούτε χρόνο αλλά ούτε και διάθεση να γεμίζω κρεβατοκάμαρες με λουλούδια και γλυκά». Ο Άγγελος σηκώθηκε και η Έλλη βρέθηκε δίπλα του αυτόματα. «Κάθισε κάτω, έχεις ευθύνη, κάθισε και θα σου πω τι έλεγε το μήνυμα που μου έστειλε μόλις ο Πέτρος». Ο Άγγελος ξεφύσηξε. «Άναψε το να τελειώνουμε, μην το σκέφτεσαι άλλο». Ο Άγγελος γρύλισε αποδοκιμαστικά σχεδόν αλλά τελικά άναψε το τσιγάρο. Η Έλλη του έδωσε μερικά λεπτά να ηρεμήσει και μετά μίλησε πάλι κοιτώντας το τηλέφωνο της: «Μήπως θυμάσαι τι είχες ζητήσει από τον Πέτρο ανάμεσα στα άλλα πριν από λίγες μέρες»; «Να κάνουμε μια αναζήτηση στα αρχεία των ελληνικών εφημερίδων για ανάλογες περιπτώσεις δολοφονίας». «Μπράβο, σε αυτό ακριβώς αναφερόμουν. Λοιπόν, αντί να πάμε σε ένα κτίριο πόσων ορόφων και υπογείων, θα κάνουμε την αναζήτηση μας από εδώ μέσα, εκτός αν προτιμάς να την κάνουμε από κάπου αλλού». Η Έλλη σηκώθηκε και πήγε στο ψυγείο. Έβγαλε από μέσα δυο σοκολάτες με γέμιση φιστικοβούτυρο και του έδωσε τη μία αφού της έσκισε το πλαστικό περίβλημα. «Πώς θα γίνει ακριβώς η διαδικασία αυτή»; Ο Άγγελος επιτέλους της είχε μιλήσει λίγο πιο δυνατά, κάνοντας τη να πνίξει με μεγάλη δυσκολία έναν αναστεναγμό. Δε θα ησύχαζε αν δεν τον έβλεπε να δείχνει κάποια σημάδια ενδιαφέροντος, ακόμη και για ένα τόσο δυσάρεστο θέμα σαν αυτό που συζητούσαν. Του έδειξε το κινητό της. «Μου έστειλε έναν σύνδεσμο και μπήκα στην ιστοσελίδα». «Πότε πρόλαβες»; Ο Άγγελος σηκώθηκε πλησιάζοντας τη. «Όταν έβραζε το νερό για το τσάι κι όταν άλλαξα ρούχα». Ο Άγγελος της έπιασε το χέρι. «Υπάρχει κάτι που μου ανεβαίνει ως τα χείλη μου Έλλη, δε θα σου το πω όμως, για να μη σε τρομάξω, και να μην σε ταρακουνήσω». Το χέρι της άρχισε να τρέμει κι εκείνος κούνησε απλά το κεφάλι του. «Θα σου πω μόνο ένα μεγάλο ευχαριστώ. Τι μορφή έχει αυτή η ιστοσελίδα»; «Παρόμοια με αυτή μέσω της οποίας πληροφορηθήκαμε την ύπαρξη του σπαθιού του βασιλιά των Φράγκων. Υποβάλουμε το αίτημα αλλά δε χρειάζεται να περιμένουμε για να πάρουμε την έγκριση. Μετά αυτό προωθείται στις διάφορες σχετικές ιστοσελίδες των εφημερίδων και περιοδικών, κι αν βρεθούν σχετικά άρθρα αρχίζουν κατευθείαν να εμφανίζονται. Αν θέλουμε να κρατήσουμε κάποιο, τότε μπορούμε να το εκτυπώσουμε. Τι λες; Δοκιμάζουμε αύριο το πρωί; Αφού και την εικόνα του σπαθιού αλλά και το κείμενο τα έχουμε». «Δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα Έλλη, κι ακόμη, θα τροποποιήσουμε και κάποια πεδία στην αναζήτηση μας αυτή αν πρέπει». «Πολύ ωραία, τότε θα το κάνουμε κι αυτό μετά το πρωινό». «Μου φαίνεται πολύ δύσκολο να αποτελεί ο δικός μας μιμητή κάποιου άλλου». «Κι εμένα το ίδιο, αλλά δε μπορούμε να ξέρουμε». Η Έλλη έλαβε ακόμη ένα γραπτό μήνυμα, που ήταν πάλι από τον Πέτρο. «Σαν κάτι να κινείται Άγγελε, ο Φίλιππος Γιαννίδης μόλις έφτασε στην Αθήνα. Τώρα θα τον αναλάβει ο Πέτρος». «Τον λυπάμαι, μην τον βλέπεις καλό τον Πέτρο, όταν χρειαστεί δαγκώνει πολύ χειρότερα από τον σκύλο του». Η Έλλη γέλασε και κοίταξε την ώρα. «Φτάνει για σήμερα, ήρθε η ώρα να πούμε καληνύχτα. Ναι, μη με κοιτάς καθόλου, θα κοιμηθούμε χωριστά, από αύριο βλέπουμε». Ο Άγγελος κατάπιε την απογοήτευση του, κάτι τέτοιο θα έπρεπε να το περιμένει. Η Έλλη χαμογέλασε καθώς τον είδε να πηγαίνει προς την πόρτα. «Ρώτα με αυτό που θέλεις, δε θα το παρεξηγήσω». «Έχεις πολύ άγχος τώρα που δεν έχεις δουλειά; Χρήματα στον λογαριασμό σου έχεις»; «Τους μισθούς τριών μηνών ας πούμε, τα υπόλοιπα που είχα μπορέσει να μαζέψω, πήγαν στις προετοιμασίες για τον γάμο που δεν έγινε ποτέ. Όχι δεν έχω προς το παρόν, θα έρθει μόλις πιάσουμε το κτήνος». «Τότε θα το τακτοποιήσουμε μαζί το πρόβλημα, θα το δεις. Καληνύχτα Έλλη». Ο Άγγελος βγήκε από το δωμάτιο της. Όταν έμεινε μόνη, μάζεψε τα ποτηράκια που είχαν αδειάσει, καθώς και τα υπόλοιπα σκουπίδια. Μετά, φόρεσε ολομόναχη το νυχτικό της και χώθηκε κάτω από το πάπλωμα. Η μέρα εκείνη της είχε φανεί τεράστια. Το όνειρο το είδε ο Άγγελος, που τυχαία ή όχι, είχε χαιδέψει για λίγο την κορνίζα της Έλλης πριν το πάρει απόφαση να ξαπλώσει. Είδε την πριγκίπισσα Ολίνα σε έναν τεράστιο θάλαμο, να κλαίει και να συστρέφεται, ενώ διάφορες άλλες κυρίες προσπαθούσαν να την παρηγορήσουν και να την καθοδηγήσουν. Κατάλαβε πως ετοιμαζόταν να φέρει στον κόσμο ένα μωρό, που ήταν του Γκαλαντρέν, αφού ο Έριλ δεν είχε προλάβει ούτε να την αγγίξει σχεδόν μέσα στους θάμνους. Κάποτε, της έδωσαν να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα πανέμορφο στρουμπουλό και ροδαλό κοριτσάκι. Όλος ο πόνος ξεχάστηκε και το κλάμα έγινε γέλιο καθώς άρχιζε κιόλας να το κανακεύει γλυκά. Μα η σκηνή άλλαξε και αυτή που τη διαδέχτηκε ήταν ξανά ποτισμένη στα δάκρυα της πριγκίπισσας. Τώρα, ο Άγγελος την είδε μέσα στο δωμάτιο της. Ήταν ντυμένη με ρούχα ωραία που είχαν ασημένιο χρώμα μα τα χέρια της ήταν άδεια. Πλάι της, στεκόταν επιβλητικός κι οπλισμένος ο σύζυγος της. «Πες μου την αλήθεια Ολίνα, το μωρό είναι του Έριλ»; «Όχι Γκαλαντρέν, σου το ορκίζομαι πως όχι. Ο Έριλ δε με άγγιξε». «Επειδή δεν πρόλαβε να το κάνει». Η πριγκίπισσα ανασήκωσε το λεπτό της χέρι σαν για να τον αγγίξει παρακλητικά, μα δεν το έκανε επειδή προφανώς το μετάνιωσε. «Είχες πολλές ευκαιρίες να μου πεις την αλήθεια, μα δεν εκμεταλλεύτηκες ούτε μια, κι αυτό δεν είναι καθόλου καλό για εσένα πριγκίπισσα». Κάτι έβγαλε μέσα από τη θήκη του σπαθιού του ο Γκαλαντρέν, και μετά, με όλη του τη δύναμη το εκτόξευσε πάνω στην τουαλέτα της πριγκίπισσας. Ο ήχος του καθώς προσέκρουε πάνω σε κάποιο μεταλλικό σκεύος ήταν εκκωφαντικός ακόμη και για τον Άγγελο κατά κάποιο τρόπο. Γεγονός ήταν πάντως, πως μέσα σε ελάχιστες στιγμές, ξέσπασε φωτιά μέσα στο δωμάτιο. Η πριγκίπισσα άρχισε να ουρλιάζει και να χτυπάει με τα γυμνά της χέρια τα κάγκελα που δεν τα είχε αφαιρέσει ακόμη ο Γκαλαντρέν. Μα του κάκου, εκείνος στεκόταν μπροστά στην πόρτα φράζοντας τη με τον όγκο του. «Αυτό θα σου γίνει μάθημα Ολίνα κι έτσι την επόμενη φορά που θα βγεις μόνη σου έξω από το παλάτι ετούτο, θα είσαι ιδιαίτερα προσεκτική σε ό,τι κι αν επιλέξεις να κάνεις».
Ο Άγγελος νόμισε πως ξύπνησε από τις απελπισμένες της κραυγές αλλά βέβαια κάτι τέτοιο ήταν εντελώς αδύνατο να είχε συμβεί. Άρχισε αμέσως να γράφει, αφού όμως προσευχήθηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του, να μην έβγαινε ποτέ ούτε μια τέτοια απελπισμένη κραυγή από το στόμα της Έλλης.
-Θέλεις ένα ποτό όμορφη»; Ο άνδρας πήγε προς το μπαρ κι άρχισε να γεμίζει μέχρι πάνω δυο ψηλά κρυστάλλινα ποτήρια με το αγαπημένο του ρούμι, καθώς και με διάφορους άλλους χυμούς και βέβαια πάγο. «Και βέβαια, πολύ ωραίο είναι αυτό το σπίτι». Η γυναίκα του χαμογέλασε απλώνοντας το χέρι για να πιάσει το ποτήρι. «Χαίρομαι πραγματικά που σου αρέσει, δεν το ξέρει κανείς πως το έχω αγοράσει. Στην αρχή έλεγα να τις περάσουμε σε κάποιον δικό σου χώρο τις τρεις αυτές μέρες αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Φοβήθηκα μήπως σου χτυπούσε κάποιος γνωστός ή φίλος το κουδούνι. Η γυναίκα του χαμογέλασε δοκιμάζοντας το ποτό. «Υπέροχο είναι». Τσούγκρισε το ποτήρι της με το δικό του. «Δε θα μπορούσε να μην είναι αφού το έφτιαξα για εσένα. Λοιπόν, πήγε καλά η διάλεξη σου; Ομολογώ πως δε θα το φανταζόμουν ποτέ πως είσαι ψυχολόγος αν δεν το ήξερα». Εκείνη γέλασε πίνοντας πάλι. «Γιατί το λες αυτό; Μια χαρά πήγε». Γέλασε κι εκείνος πηγαίνοντας να καθίσει στην άκρη του ίδιου καναπέ. Πώς να της το έλεγε πως μάλλον σε φτηνή τραγουδίστρια της νύχτας παρέπεμπε η εμφάνιση της ειδικά κάποιες φορές; «Να, είσαι πολύ σπιρτόζα για κάτι τέτοιο, τέλος πάντων, υπήρχε μεγάλη προσέλευση»; «Ναι, νομίζω πως μπορώ να το πω αυτό. Ωχ»... Η γυναίκα κατάλαβε πως το ποτήρι στο χέρι της τραμπαλιζόταν ανεξήγητα, μα όταν προσπάθησε να το σταθεροποιήσει αυτό κατέληξε να τρέμει ακόμη περισσότερο. «Τι συμβαίνει»; Ο άνδρας σηκώθηκε για να φέρει ένα αχρησιμοποίητο ρολό χαρτιού. Εκεί μέσα θα γίνονταν πάρα πολλά πράγματα μέσα στις επόμενες μέρες, κι έτσι είχε εξοπλιστεί με ένα σωρό πράγματα. Μπορεί εκείνη να μην το είχε προσέξει, μα ο καναπές που καθόταν είχε ήδη καλυφθεί με ένα λεπτό και μακρύ ύφασμα που θύμιζε σεντόνι. «Δεν ξέρω, νιώθω λίγο περίεργα... Σαν να μου μπήγουν λεπτές βελόνες στα χέρια και στα πόδια». Ο άνδρας της πήρε απαλά το ποτήρι από τα χέρια. «Η ιδέα σου είναι όμορφη, γιατί δεν ξαπλώνεις λίγο; Η κούραση μας παίζει διάφορα παιχνίδια κάθε τόσο». «Όχι, δε θέλω να ξαπλώσω, δεν ήρθα εδώ για να ξαπλώσω μα για να περάσω μαζί σου την κάθε διαθέσιμη στιγμή». «Κι αυτό θα γίνει, αλλά δε χάθηκε δα κι ο κόσμος αν ξεκουραστείς για μισή ώρα, έλα να σε βοηθήσω»... Εκείνη υποχώρησε μα όχι επειδή συμφώνησε μαζί του, αντιθέτως, είχε άποψη τελείως διαφορετική από τη δική του. Όμως οι βελόνες αυτές δεν έλεγαν να βγουν από μέσα της. «Το δεξί μου χέρι το νιώθω να μουδιάζει». «Σε λίγο θα είσαι μια χαρά, μην ανησυχείς»...
Πρώτη ξύπνησε η Έλλη την άλλη μέρα αφού εκείνη δεν είχε δει κανένα όνειρο κι έτσι είχε κοιμηθεί πολύ καλύτερα από τον Άγγελο. Έκανε ένα γρήγορο μπάνιο και μετά έψαξε στις διάφορες ιστοσελίδες για κάποιο νεότερο που αφορούσε στη μυστηριώδη απαγωγή της Ξένιας Μακρή. Δε βρήκε τίποτα ωστόσο κι αυτό δεν της άρεσε. Μάζεψε λοιπόν τα πράγματα της και κατέβηκε στην τραπεζαρία. Χωρίς να το θέλει, καθώς έβαζε φαγητό στο πιάτο της, άρχισε να αναρωτιέται πόσο είχε κοστίσει ως εκείνη τη μέρα η παραμονή τους στο ξενοδοχείο αυτό. Δε θα τον ρωτούσε ποτέ τον Άγγελο γιατί κινδύνευε να τον εκνεύριζε αν αναφερόταν και πάλι στα χρήματα. «Καλημέρα Έλλη, πού ταξίδευες»; «Στην Κύπρο, καλημέρα, αναρωτιόμουν τι απέγινε η κόρη του Μακρή». Ο Άγγελος έβαλε λίγο κέικ στο δικό του πιάτο. «Φαντάζομαι πως δεν έχει επιστρέψει στο σπίτι της». «Σωστά, αλλιώς θα το μαθαίναμε, εγώ πάλι ούτε που θέλω να φανταστώ το ψυχολογικό μετατραυματικό σοκ που θα έχει πάθει ακόμη κι αν επιστρέψει και είναι μια χαρά στην υγεία της κατά τα άλλα». «Δεν έχεις άδικο, έχω να σου δείξω τα νυχτερινά μου γραπτά». Της έδωσε το τετράδιο αφού εκείνη άφησε στο τραπέζι το πιάτο της. «Εγώ δεν ονειρεύτηκα τίποτα, δεν πειράζει όμως». Η Έλλη διάβασε σκεπτική τις παραγράφους που είχε προσθέσει εκείνος μέσα στη νύχτα. Μετά, του επέστρεψε το τετράδιο. «Αν ήταν να δω κάτι τέτοιο, τότε καλύτερα που δεν ήρθε κανένα όνειρο. Όμως τη βραδιά που δολοφονήθηκε η Ειρήνη Νάγια, είδα κι εγώ κάτι τέτοιο, είδα φωτιά κι εμένα δεμένη στο κρεβάτι»... «Μην το σκέφτεσαι αυτό τώρα, δεν πρέπει». «Ξέρω αυτό λέω κι εγώ. Πάντως ακόμη και με τον οδυνηρό αυτό τρόπο όλα τα κομμάτια ενώνονται, και τα όνειρα έρχονται με μια σχετικά σωστή χρονική ακολουθία». «Έτσι είναι, όλα μπαίνουν στη θέση τους, μα έχουμε και τα βιβλία των παραμυθιών να ξεφυλλίσουμε». «Θα το κάνω με μεγάλη χαρά αυτό». «Λες να έμαθε τίποτα καινούριο ο Πέτρος από τον Φίλιππο Γιαννίδη»; Είχαν μόλις τελειώσει το φαγητό τους μισή ώρα αργότερα κι ετοιμάζονταν να ανέβουν στο δωμάτιο του Άγγελου. «Του τηλεφώνησα πριν έρθω να σε βρω αλλά δε μου απάντησε». «Ας το εκλάβουμε σαν καλό σημάδι». Μπήκαν στο δωμάτιο του Άγγελου κι εκείνος άνοιξε το λάπτοπ του. Η Έλλη πήγε να καθίσει δίπλα του για να τον βοηθήσει με την ιστοσελίδα απολαμβάνοντας και τη βουή και το κάψιμο όσο λίγες φορές. «Εδώ είμαστε, μπήκαμε, για να δούμε... Θα ανεβάσω το κείμενο και την εικόνα και βλέπουμε». Αυτό έκανε ο Άγγελος μα εμφανίστηκε γρήγορα μια ένδειξη που τους ζητούσε την εισαγωγή περισσότερων πληροφοριών. «Σωστά, εδώ δεν έγινε η εξακρίβωση των στοιχείων, οπότε, αναγκαστικά θα γράψω πως αναζητούμε δολοφονίες γυναικών στην Ελλάδα με παρόμοια χαρακτηριστικά». Η Έλλη συγκατένευσε παρακολουθώντας τον να γράφει. Αυτή τη φορά δεν είχε άγχος διότι όπως του είχε πει και χθες δεν περίμενε τίποτα σημαντικό να έρθει.
«Τι είναι αυτό; Αθηναικό όραμα γράφει, να το ανοίξουμε; Έβαλα σαν χρονικό όριο μέχρι και πενήντα χρόνια πίσω, τι λες»; Ο Άγγελος κοίταξε το πρώτο άρθρο που είχε εμφανιστεί και μετά το δεύτερο και το τρίτο... «Μάλλον δεν είμαστε σαφείς, για αυτό εμφανίζονται τόσα πολλά άρθρα». «Καλά, ας το ανοίξουμε, λοιπόν αυτό εδώ έχει για ημερομηνία 28_12_1986. «Συγκλονισμένο είναι το Πανελλήνιο από την άγρια και στυγερή δολοφονία της ιερόδουλης που βρέθηκε νεκρή έξω από γνωστό οίκο ανοχής σήμερα τα ξημερώματα. Το θύμα, η Ευγενία Στάμου, που έχασε τη ζωή της σε ηλικία 30 ετών, δηλητηριάστηκε. Ήταν ντυμένη με ένα φόρεμα που έμοιαζε πολύ με νυφικό μα αυτό δεν είναι το πιο αποτρόπαιο κομμάτι της πράξης αυτής. Ο δολοφόνος, αφού βεβαιώθηκε πως εκείνη ήταν νεκρή, ζωγράφισε στο στομάχι της ένα παράξενο πράγμα που θυμίζει έντονα στιλέτο. Όλο της το κοντινό περιβάλλον ανακρίνεται ήδη, ενώ οι αρχές προσανατολίζουν ήδη τις έρευνες τους στους μαστροπούς οι οποίοι και της κανόνιζαν τα ραντεβού. Πάντως, αυτή είναι η πρώτη φορά που κάτι τέτοιο λαμβάνει χώρα στην Αθήνα».
Ο Άγγελος σταμάτησε να διαβάζει και πετάχτηκε όρθιος, μόνο και μόνο για να αρπάξει την Έλλη από το μπράτσο. «Πού πας; Και κυρίως τι κάνεις»; Πάω στην αστυνομία, αυτό πρέπει να το μάθει αμέσως ο Πέτρος. Δεν το καταλαβαίνεις; Ο δικός μας είναι ο μιμητής του δολοφόνου της Ευγενίας Στάμου». Ο Άγγελος της έσφιξε το μπράτσο αναγκάζοντας τη να καθίσει ξανά στην καρέκλα της. «Μαζί θα πάμε στην αστυνομία πρώτα από όλα, όχι πριν διαβάσουμε όμως και το επόμενο άρθρο». «Ακόμη και η ημερομηνία ταιριάζει δεν το βλέπεις; Όλα τα κορίτσια πέθαναν στην καρδιά του χειμώνα». «Το ξέρω κι αυτό αλλά σε παρακαλώ να ηρεμήσεις, άκου αυτό από τις 2 Γενάρη της επόμενης χρονιάς: «Μόλις σήμερα το πρωί έγινε η σύλληψη του Μάρκου Κωστίδη ο οποίος ομολόγησε πως βίασε, δηλητηρίασε και σκότωσε την Ευγενία Στάμου, αφού προηγουμένως την παρέσυρε στο σπίτι του με ύπουλο τρόπο. Ο δράστης που αντιμετωπίζει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, είπε στους αστυνομικούς πως είχε εμμονή για πάνω από δύο χρόνια τώρα με την Ευγενία Στάμου, μα πως εκείνη τον απέφευγε συστηματικά. Ισχυρίστηκε μάλιστα πως της είχε κάνει πρόταση γάμου πολλές φορές στο παρελθόν. Η Ευγενία, ήταν μητέρα ενός αγοριού έξι μηνών, το οποίο αφού το φρόντισε μια ομάδα εξειδικευμένων κοινωνικών λειτουργών, μεταφέρθηκε σήμερα την ίδια περίπου ώρα στο ορφανοτροφείο Καλυψώ όπου και θα παραμείνει για το προσεχές διάστημα. Ο Κωστίδης ζήτησε και πήρε άδεια, και θα απολογηθεί τη Δευτέρα, ενώ έχει ήδη οδηγηθεί στη φυλακή».
Αυτή τη φορά ήταν ο Άγγελος που πήδηξε από την καρέκλα του. «Κλείσε σε παρακαλώ τον υπολογιστή, ό,τι κι αν κάνει ο Πέτρος θα πρέπει να το διακόψει και να μας ακούσει. Το Καλυψώ είναι το ίδρυμα στο οποίο έζησα κι εγώ ως τα πέντε μου χρόνια δηλαδή που ήρθε η Αλίκη και με πήρε. Καταλαβαίνεις τι σημαίνει αυτό Έλλη»; «Πως τα πάντα ξεκαθαρίζουν από εκεί που δεν το περιμέναμε. Κι από εδώ αποδεικνύεται πως τον δολοφόνο τον ξέρεις». «Και πως δε θα μπορούσε αυτός να είναι ο Φίλιππος Γιαννίδης κι αν ακόμη δεν είχε φύγει καθόλου από την Αθήνα, πάμε». Βγήκαν μαζί, και σαν να το είχαν κουβεντιάσει, προτού πάνε να πάρουν τον ανελκυστήρα, πιάστηκαν από το χέρι. «Δε μπορώ να τα πιστέψω όλα αυτά». «Ούτε κι εγώ Έλλη, αυτό ποτέ δε θα μου περνούσε από το μυαλό. Μα στο ίδρυμα δεν είχα εχθρούς, και πώς θα μπορούσα να έχω; Ήμουν μια σταλιά όταν έφυγα». «Εσύ ναι, μα αυτός ήταν γύρω στα 13 τότε; Έτσι δεν είναι»; Μπήκαν στο αυτοκίνητο του Άγγελου γεμάτοι αγωνία μα και φόβο γιατί η αλήθεια το ήξεραν και οι δυο τους πως κρύβεται πάντα στα πιο απλά μέρη.