Στο κόκκινο

49

Ολόκληρη εκείνη η νύχτα η οποία κύλησε έτσι κι αλλιώς βασανιστικά αργά τόσο για τον Άγγελο όσο και για τον Πέτρο, ήταν γεμάτη οδύνη και προσπάθεια. Οι δυο τους, πέρασαν τις περισσότερες ώρες καπνίζοντας ένα σωρό τσιγάρα και βάζοντας κάτω όλα τα δεδομένα που ήταν πολλά πλέον. Η μόνη τους παρηγοριά ήταν το αδιαμφισβήτητο γεγονός πως ο Ερρίκος Τζανής δε θα τη σκότωνε την Έλλη προτού περάσει ένα χρονικό διάστημα, επαρκές για να ζωγραφίσει το σώμα της, κάτι που θα απαιτούσε αρκετές ώρες. Κάθε φορά που την έκανε αυτή τη σκέψη, ο Άγγελος έπαιρνε κουράγιο από τη μια, αλλά ένιωθε και το δικό του το κορμί να φλέγεται σχεδόν από έναν πλήρως υπαρκτό και ρεαλιστικό πόνο. Στην αρχή του ήταν αδύνατο να σκεφτεί με τον συνηθισμένο του τρόπο, αλλά κάθε φορά που χανόταν και μπερδευόταν, τον επανέφερε πίσω στη δουλειά ο Πέτρος, πότε κανακεύοντας τον αλλά και πότε βρίζοντας τον ξεδιάντροπα αφού δε μπορούσε να τον ακούσει κανένας άλλος. Κάθε τόσο πάντως, άνοιγε η πόρτα κι έμπαινε στις μύτες των ποδιών της μέσα η Κάτια, για να τους ενημερώσει για την πρόοδο της έρευνας, η οποία δυστυχώς δεν ήταν και μεγάλη. «Δε μπορούμε να βρούμε άλλες πιθανές επαφές του Ερρίκου Τζανή με πρόσωπα με τα οποία δεν γνωρίζουμε πως σχετίζεται εκείνος. Η μισή αστυνομική μας δύναμη είναι έξω και ψάχνει. Έχουν χτυπήσει τις πόρτες πάνω από τριάντα σπιτιών. Την ψυχολόγο μας πάντως την αναγνώρισαν οι υπάλληλοι από το Ροζέ, το ξενοδοχείο του Τζανή». Μόρφασαν και οι δυο αλλά τελικά την ερώτηση την έκανε ο Πέτρος. «Συνήλθε αυτή; Κι αν ναι, σε τι κατάσταση βρίσκεται»; Η Κάτια κούνησε το κεφάλι της κάπως αόριστα προτού του απαντήσει. Ποτέ δε θα συμβιβαζόταν με την ιδέα του προδότη ανάμεσα τους. «Συνήλθε, αν και τις έκαναν ηρεμιστική ένεση. Πάντως ο δικηγόρος της έχει ήδη ενημερωθεί, δεν νομίζω όμως πως θα μπορέσει να μιλήσει μαζί της σοβαρά και με συνοχή. Το αποκλείω να ξέρει τον τόπο που έχει πάει την Έλλη ο Τζανής». Ο Πέτρος την παρακάλεσε με τα μάτια να μην πει άλλα εκείνη τη στιγμή, μόνο και μόνο για το χατίρι του Άγγελου. Η Κάτια κατάλαβε, χαιρέτισε και βγήκε ήσυχα. Πήγε και τους έφερε τον καλύτερο καφέ που θα μπορούσε να βρει τέτοια ώρα στην περιοχή. Αμέσως μετά, μπήκαν στο γραφείο άλλοι δυο άνθρωποι που ξενυχτούσαν μοχθώντας να δώσουν ένα τέλος στην υπόθεση αυτή. Ήταν η Ελένη, κι ο αστυνομικός εκείνος που ήθελε να μιλήσει στον Πέτρο εδώ και κάμποσες ώρες. «Χίλια συγγνώμη, θα μπορούσα να σε απασχολήσω για μια στιγμή»; Ο επιθεωρητής στέναξε γνέφοντας του να μιλήσει. «Εμένα να με συγχωρείς, σε είδα και πιο πριν αλλά». «Ξέχασε το Πέτρο ειλικρινά, βρέθηκε το κόσμημα της Μπούζου, δεν το πήρε μαζί του ο αναθεματισμένος. Έχω κι άλλες πληροφορίες για την ίδια αλλά πρώτα από όλα, άκου κι αυτό... Στην ψυχολόγο, τη δικιά μας, έδωσε πολλά χρήματα αλλά τα έβγαλε έξω σε άλλο λογαριασμό, κρυφό. Προφανώς της είχε τάξει κι άλλα, της ζήτησε όμως λογικά να αρχίσει να τα χρησιμοποιεί αφού τελείωναν όλα». «Θα την περιποιηθώ εγώ κι αυτή, να είσαι σίγουρος». Ο Πέτρος κοίταξε τον Άγγελο, που αν κι έδειχνε χαμένος στον κόσμο του, του έδωσε να καταλάβει πως δεν έχανε ούτε μια λέξη. «Λέγε τώρα και για τη Μπούζου, τι στην ευχή της σκάρωσε; Κοιτάξτε πως με κατάντησε ο αναθεματισμένος, ακούστε πως μιλάω για μια τόσο νέα γυναίκα, που είναι νεκρή, ο Θεός να με συγχωρήσει». «Πέτρο, όλοι τα ίδια κάνουμε, για αυτό μην το σκέφτεσαι πια αυτό κι άκουσε με, για να φύγω μετά και να σας αφήσω να συνεχίσετε τη δουλειά σας. Η γυναίκα είναι εδώ και ώρες στο ιατρείο του Σταυρίδη. Αυτός, σου τηλεφώνησε πριν από λίγο, αλλά του απάντησε η Κάτια που πέρασε όλες τις κλήσεις στη δική της τη γραμμή για να μη σας ενοχλεί το τηλέφωνο». «Δεν ξέρω τι θα έκανα αν δε σας είχα, που να με πάρει και να με σηκώσει και»... Η συγκίνηση στα μάτια του άνδρα ήταν γνήσια. Άρχισε πάλι να βηματίζει για να πνίξει την αμηχανία του, αλλά κατέληξε να στέκεται πάνω από το κεφάλι του Άγγελου που αναγκάστηκε να τον κοιτάξει και πάλι. «Εδώ είμαστε τώρα λεβέντη μου, ακούμε τα νέα για την καημένη τη Νανά, συνεννοηθήκαμε»; «Ναι Πέτρο, προχωρήστε». Ο Άγγελος έτριψε το πρόσωπο του. Ό,τι κι αν του έλεγε ο άλλος, εκείνος το ήξερε πως δε θα άντεχε για πολύ ακόμη αν δεν άλλαζε κάτι προς το καλύτερο. «Λοιπόν, η γυναίκα αυτή βρέθηκε κρεμασμένη, ο ιατροδικαστής είπε πως με τα φάρμακα που της έδωσε ο Τζανής, την ανάγκασε να κάνει πολύ άσχημα πράγματα, μέχρι που βαρέθηκε εκείνος να τη βλέπει έτσι και την λύτρωσε από τα βάσανα της». Ο Άγγελος έβρισε. «Έτσι μπράβο, σου είπα εκατό φορές να μην κρατιέσαι, λέγε εσύ παρακάτω». Ο άλλος έγνεψε και κοίταξε τις σημειώσεις με τις οποίες τον είχε εφοδιάσει η Κάτια πριν τους χτυπήσει την πόρτα. «Δυο σχέδια της έκανε, αλλά τα σύμβολα που υπήρχαν σε αυτά που έκανε στις άλλες γυναίκες λείπουν κι από τα δυο αυτά». «Μπα; Βαρέθηκε να γράφει»; «Όχι βέβαια, απλά του το σφύριξε το δικό μας το αστέρι πως τον έχουμε στο χέρι. Αυτό που της ζωγράφισε από τον λαιμό μέχρι το στομάχι είναι ένα καράβι, που είναι ολόιδιο με την Αθηνά». «Βέβαια, αφού εκεί μέσα τη συναντούσε, μεγάλη εμμονή έχει πάντως με αυτό το γιοτ». «Έτσι φαίνεται, τέλος πάντων, το άλλο, που της καλύπτει ολόκληρη την πλάτη της και κατεβαίνει κι ακόμη πιο χαμηλά είναι ένα φίδι. Μη με κοιτάτε καθόλου, εγώ δε μπορώ να αναλύσω τίποτα από όσα σας μεταφέρω. Αυτό που έχω να προσθέσω, είναι πως φορούσε ρούχα καθόλου ευπρεπή, καλά όμως σε ποιότητα, τα οποία ταιριάζουν σε λαικές τραγουδίστριες του κατωτάτου επιπέδου». Έκανε ρολό τις σημειώσεις του. «Σε ευχαριστούμε πάρα πολύ, μπορείς να πηγαίνεις». Εκείνος έγνεψε, μετά κοίταξε τον Άγγελο που του χαμογέλασε φιλικά παρά την κατάσταση του, κι έφυγε. «Πέτρο, αν τη χάσω την Έλλη»... «Νομίζω πως αυτά τα είπαμε και τα λύσαμε στην αρχή της βραδιάς αυτής. Για τις εξισώσεις σε παρακάλεσα να μου μιλήσεις λεβέντη μου, τώρα αν η μνήμη σου παρουσιάζει κενά, δε φταίω εγώ». «Το φίδι ήταν κάτι που το είχε κάνει τατουάζ ο Τζανής, δεν ξέρω γιατί ήθελε να έχει πάνω του κάτι τέτοιο»... «Αυτό ούτε κι εγώ μπορώ να το εξηγήσω». «Η Έλλη θα μπορούσε, αλλά»... «Αλλά η Έλλη δεν είναι εδώ. Για αυτό βρες την, ειδεμή θα»... Ο Πέτρος πέταξε και πάλι κάτω ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε στο γραφείο του. Ο Άγγελος άνοιξε τη μπαλκονόπορτα. «Να χαρώ εγώ το περίφημο μυαλό ενός μαθηματικού και καλλιτέχνη, θαυμάσιο είναι». «Σταμάτα, δε μπορώ να σκεφτώ». «Ποιος σε ρώτησε αν μπορείς; Λέγε, πού την έχει»; «Πώς μπορώ εγώ να το ξέρω αυτό»; Ο Πέτρος βρέθηκε δίπλα του κατά τη συνήθεια του. «Ξέρεις κάτι; Κλάψε αν το θέλεις, αλλά εμένα θα μου δώσεις μια απάντηση μέσα σε δέκα λεπτά». Ο Άγγελος ξέσπασε σε κλάματα τότε. Στην αρχή ο Πέτρος τον κοιτούσε βουβός, αλλά τελικά τον αγκάλιασε πολύ σφιχτά. «Σκέψου αγόρι μου, σκέψου, μόνο εσύ μπορείς να το βρεις το μέρος, σκέψου, κι όλο αυτό θα τελειώσει πριν την αυγή». Τότε, ο Άγγελος σκούπισε τα μάτια του και ξεστόμισε για πρώτη φορά κάτι λογικό. «Για τον Τζανή, τα πάντα διέπονται από μια τέλεια κανονικότητα τουλάχιστον για τα δικά του τα μέτρα και τα σταθμά. Βλέπεις πόσο πολύ επιμένει στη γεωμετρικότητα των σχεδίων και των μοτίβων». «Ναι, ναι, έλα λίγο ακόμη, έλα και μη σταματάς τώρα»... Ο Πέτρος του έδωσε μια γροθιά στην πλάτη. Με το ζόρι κρατιόταν κι αυτός να μην κλάψει. «Ποιο είναι το σωστό σχέδιο για τον Τζανή; Ποιο είναι αυτό που χαρακτηρίζει την ίδια τη ζωή»; Ιδέα δεν έχω». «Ο κύκλος είναι Πέτρο». «Τι είπες τώρα; Δε σε κατάλαβα». «Θέλω το ημερολόγιο της Μυρτώς Δεμίρη, το θέλω αυτή τη στιγμή». «Ναι, ναι, ό,τι θες εσύ, εδώ το έχω». Εκείνη τη στιγμή ο Πέτρος ένιωσε σχεδόν ευτυχισμένος. Ο Άγγελος είχε πάρει μπροστά, ο επιθεωρητής μπορούσε να βάλει κυριολεκτικά στη φωτιά και τα δυο του τα χέρια πως θα τους οδηγούσε κατευθείαν εκεί που έπρεπε. Προσευχόταν μόνο να την έβρισκαν ζωντανή. Έβγαλε το ημερολόγιο της Μυρτώς από ένα συρτάρι και του το έδωσε. «Μπες μέσα κι άσε με μόνο μου». Ο Άγγελος είχε ξυπνήσει απότομα. Πήρε το ημερολόγιο κι άρχισε να διαβάζει αμέσως. Τότε, ο Πέτρος έκανε αυτό ακριβώς που του ζήτησε. Τρεις ώρες αργότερα, ο Άγγελος πήγε να σταθεί δίπλα του. Έτρεμε και του ήταν αδύνατο να μιλήσει καθαρά. «Τι είναι; Τι βρήκες εκεί μέσα; Η Δεμίρη το έγραψε αυτό, όχι ο Τζανής». «Πες σε όλους που εμπλέκονται να έρθουν, αυτή τη στιγμή. Μπορεί το ημερολόγιο να το έγραψε εκείνη, ήταν όμως ο μόνος άνθρωπος που άγγιξε για τα καλά την καρδιά του Τζανή, αργείς Πέτρο». Ο Άγγελος πήγε κι έριξε ένα γεμάτο ποτήρι νερό στο πρόσωπο του. Ήξερε, ήξερε και δεν ήθελε τίποτα άλλο τη στιγμή εκείνη... Μέσα σε πέντε λεπτά το γραφείο του Πέτρου είχε γεμίσει τόσο πολύ από τον κόσμο, που κανείς δε μπορούσε να καθίσει σε καρέκλα. Ο Άγγελος τους κοίταξε όλους, κι ύστερα σαν να επρόκειτο για κάτι σημαντικό, κοίταξε την Ελένη. «Χίλια ευχαριστώ για τον καφέ. Λοιπόν, όπως έλεγα και στον Πέτρο, το γεωμετρικό σχήμα στο οποίο στηρίζει τα πάντα ο Τζανής είναι ο κύκλος. Όλα δηλαδή τελειώνουν εκεί από όπου αρχίζουν. Κι αφού η αρχή έγινε όχι τώρα αλλά πολύ παλιά, εκεί θέλει να δοθεί και το τέλος». «Δηλαδή»; «Αυτή στην αρχή ήταν μια δική μου εικασία που τη στήριξα στα δικά μου συμπεράσματα, χάρη όμως στο ημερολόγιο αυτό, έχω την απόδειξη πως δεν είναι αυθαίρετη. Ακούστε: «Πάντα μου το έλεγε εκείνος πως για όλα στη ζωή υπάρχει το σημείο μηδέν, πως όλα γυρίζουν ξανά και ξανά εκεί από όπου ξεκίνησαν. Ο κύκλος μου είπε πως είναι ό,τι τελειότερο γεννήθηκε ποτέ, αλλά εγώ δε συμφωνώ, εγώ προτιμάω το οβάλ»... Ο Άγγελος τους κοίταξε με προσμονή αλλά κανείς δεν έδειξε να καταλαβαίνει κι έτσι τους είπε αυτό που για τον ίδιο ήταν ολοφάνερο. «Η αρχή έγινε έξω από τον οίκο ανοχής στον οποίο βρέθηκε νεκρή η Ευγενία Στάμου, η μητέρα του δηλαδή». Από εκείνη τη στιγμή και μετά, επικράτησε αληθινός πανικός δραστηριότητας μέσα στο γραφείο του Πέτρου, ο οποίος τινάχτηκε σαν βέλος μπροστά αρχίζοντας να σκορπάει τις παραγγελίες του κατά δεκάδες. Μα κανείς δε διαμαρτυρήθηκε, κανείς δεν καθυστέρησε, αντιθέτως, δούλεψαν όλοι τους μαζί σαν να ήταν ένας και μόνος άνθρωπος. Η φωνή λοιπόν του Στάθη, υψώθηκε κάποια στιγμή πάνω από τις υπόλοιπες. «Το βρήκα, μετά τη δολοφονία της Στάμου, ο οίκος ανοχής ερήμωσε κι έκλεισε. Κανείς δεν ήθελε να τον αγοράσει για πάρα πολλά χρόνια, ώσπου βρέθηκε κάποιος να ενδιαφερθεί. Η τιμή του ήταν χαμηλή»... «Ναι εντάξει, το ξέρουμε το πόσο γρήγορος είσαι, λοιπόν»; Ο Πέτρος δεν κρατιόταν άλλο πια, ο χρόνος έτρεχε σαν αστραπή. «Αυτός τον πήρε, τον μετέτρεψε σε δωμάτια για ενοικίαση, έριξε πολλά λεφτά, αλλά αυτό δεν έγινε γνωστό γιατί ποτέ δεν τα νοίκιασε. Κράτησε το κτίριο για ιδιωτική χρήση». «Σε ευχαριστώ Στάθη, να γιατί δεν έγινε ευρέως γνωστή η ιστορία αυτή». Ο Πέτρος, άναψε το τελευταίο τσιγάρο που έμελε να καπνίσει για εκείνη τη νύχτα μέσα στο γραφείο του και μετά κοίταξε τη συγκεντρωμένη του ομάδα. «Ετοιμαστείτε για έφοδο, Ραχήλ, μπορεί να σε χρειαστούμε». Η ψηλή μελαχρινή που είχε επιστρατευτεί και νωρίτερα τότε που τους ξέφυγε μέσα από τα χέρια κούνησε πολύ ζωηρά το κεφάλι της. «Είμαι έτοιμη Πέτρο». Τότε, ο επιθεωρητής μοίρασε ξανά αρμοδιότητες αφήνοντας τελευταίο τον Άγγελο. «Επειδή το ξέρω πως δεν πρόκειται να καθίσεις εδώ μόνος κι άπραγος, σου δίνω κι εσένα εντολή να μένεις διαρκώς πίσω μου, διαφορετικά, θα σε πετάξω έξω». «Μάλιστα αφεντικό». Κανείς δε βρέθηκε να ρωτήσει τον Πέτρο αν ήταν σίγουρος για την απόφαση που είχε πάρει να τους στείλει όλους εκεί. Αν είχε εκτιμήσει λάθος την κατάσταση ο Άγγελος, τότε καμία περίπτωση δεν υπήρχε να την προλάβουν ζωντανή την Έλλη Αυγέρη. Έφυγαν για να ετοιμαστούν αφήνοντας τους μόνους. «Γιατί δεν αμφιβάλλεις έστω και λίγο για αυτά που είπα μόλις»; «Γιατί υπερέχεις έναντι του Τζανή σε κάτι πολύ σπουδαίο. Δεν είσαι απλά έξυπνος, είσαι και ικανός να χρησιμοποιήσεις για καλό την εξυπνάδα σου». «Πέτρο, υπάρχει και μια»... «Κλείσε το στόμα σου και πάμε να φύγουμε, εκεί την έχει. Χαραμίστηκες λεβέντη μου, αλλά εγώ, όταν θα συνέλθεις, θα τον βρω τον τρόπο να το αλλάξω κι αυτό».