Στο κόκκινο

31

Το επόμενο πρωί, κι όσο οι δυο τους εξακολουθούσαν να κοιμούνται, ένας άνδρας κατέρρεε στην καρέκλα της κουζίνας. Είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας με σφουγγαρίστρες και απολυμαντικά στα χέρια. Πάντοτε ήταν υπερβολικός με την καθαριότητα, μα τα τελευταία χρόνια, αυτή ήταν που τον είχε σώσει. Έτριβε τους τοίχους πολύ σχολαστικά, κι έπλενε όλα τα σεντόνια και τα ρούχα που είχε χρησιμοποιήσει σε πολύ ψηλές θερμοκρασίες. Ακόμη πιο προσεκτικές ήταν οι κινήσεις του όταν συγκέντρωνε τα σκουπίδια του για να τα πετάξει. Η μέθοδος γενικά ήταν κάτι που τον απασχολούσε πολύ από τότε που ήταν παιδί, και σήμερα ευχαριστούσε τον θεό που τις συνήθειες του αυτές, που τις είχε από τότε, όχι μόνο δεν τις είχε εγκαταλείψει, μα και τις είχε τελειοποιήσει. Σήμερα, ένιωθε εξαντλημένος μα και πιο ήρεμος, πράγμα που συνέβαινε κάθε φορά που έκοβε κι από ένα χρυσάνθεμο. Αυτό το τελευταίο δεν ήταν τόσο ξεχωριστό μα δεν τον πείραζε, κόντευε πια η ώρα για να αγγίξει το ομορφότερο. Του πήρε χρόνια μέχρι να το ανακαλύψει, αλλά τελικά τα κατάφερε. Κι έκανε και λάθη όσο το αναζητούσε, γιατί κάποια χρυσάνθεμα που βρέθηκαν στον δρόμο του, έδειχναν τέλεια, μα η τελειότητα τους αυτή ήταν απατηλή. Κάποια στιγμή, σηκώθηκε από την καρέκλα. Ήταν έτοιμος να κάνει ό,τι ακριβώς έκανε πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, τώρα ο χρόνος κόντευε να σωθεί, οι αποστάσεις μειώνονταν κι αυτός ο κύκλος θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος. Από τη μια χαιρόταν διότι ήταν βέβαιος πια πως όλα τα κομμάτια ταίριαζαν, μα από την άλλη ένιωθε και περίεργα που έφτανε στο τέλος. Πήρε το τηλέφωνο του και μπήκε στο μενού με τα αποθηκευμένα βίντεο. Μετά, επέλεξε ένα που είχε διατηρηθεί στη μνήμη της συσκευής για πολλά χρόνια, και πάτησε την ένδειξη play. Τα μάτια του γέμισαν δάκρυα, προτού ακόμη ακουστεί το μινουέτο του Μπαχ. Ήταν εκείνο που της είχε στείλει και της Έλλης... Το βίντεο άρχισε να παίζει, κι εκείνος κόλλησε σχεδόν το κινητό στο πρόσωπο του, νομίζοντας ακόμη πως η γυναίκα που είχε εμφανιστεί στην οθόνη ήταν εκεί, κοντά του, με σάρκα και οστά. Ήταν όμορφη, λεπτή και ντελικάτη. Τα δικά της μαλλιά που ήταν επίσης κόκκινα, ήταν μακριά και δαχτυλιδένια, ενώ τα μάτια της είχαν το χρώμα των σμαραγδιών. Ήταν ντυμένη με ένα φόρεμα πράσινο, φτιαγμένο από μετάξι, και στροβιλιζόταν με απίστευτη χάρη στους ήχους της υπέροχης αυτής μουσικής, μα δε θα μπορούσε να κάνει τίποτα λιγότερο αφού αυτό ήταν το μεγαλύτερο της προσόν όσο ζούσε, και το είχε καλλιεργήσει ως εκεί που δεν έπαιρνε δουλεύοντας μέρα και νύχτα... Πόσες φορές δεν τη μάλωνε προκειμένου να σταματήσει την εξάσκηση... Εκείνη τον κοιτούσε με αγάπη χαμογελώντας του, κι ύστερα του άπλωνε τα χέρια προσκαλώντας τον να κάνει μαζί της μια ακόμη στροφή... Μα ο ίδιος δε γνώριζε τίποτα από χορό, δεν της το χαλούσε ωστόσο το χατίρι... Ας ήταν να τον άγγιζε για ακόμη μια φορά... Ας ήταν να τον κοιτάξει πάλι έτσι με γλύκα... «Αγάπη μου, γιατί σε στερήθηκα κι εσένα τόσο νωρίς»; Το βίντεο τελείωσε κι εκείνος έμεινε να σκέφτεται τη στιγμή της γνωριμίας του μαζί της, μα μετά, ξεστράτισε η σκέψη του, και βρέθηκε να περιπλανιέται κοντά σε μια άλλη κοκκινομάλλα, που ήξερε πως αργά ή γρήγορα θα τη συναντούσε... Αχ αν δεν ήταν αυτή... Το καλύτερο χρυσάνθεμο από τη μια, το πιο σωστό κι αληθινό, μα η αιτία για να χάσει τη μέχρι τότε αγαπημένη του... Μα ίσως αν δεν την έχανε να μην την έβρισκε ποτέ του την Ολίνα... Το σοκ της αναγνώρισης που βίωσε την πρώτη φορά που την είδε κι αυτή, δε θα το λησμονούσε ποτέ, ο κόσμος γύρισε ανάποδα, κι ο προηγούμενος πόνος που τον είχε ζώσει λόγω της απώλειας, μετατράπηκε σε πλήρωση κι αυτοσκοπό.