Chapter 25:
LUCAS EATHREN'S GAZE
*************
Ester's POV
Nanlaki ang mga mata ko. Mukha ni Finnix ang unang bumungad sa paningin ko. Napakalapit ng mukha niya sa mukha ko sa puntong nararamdaman ko na ang init ng hininga niyang dumadampi sa noo ko. Hinanap ko kaagad kung nasaan ang aking mga kamay. Sana mali ang iniisip ko.
Hindi! Hindi ito maaari!
Kaagad kong tinanggal ang mga kamay kong nakayakap sa katawan ni Finnix.
What did I do?
Napatayo ako bigla mula sa pagkakahiga at agad na lumayo sa kaniya.
"Sorry," paghingi ko ng despensa. What I did was bad so I must apologize to him.
"For what?" he asked with his cold voice.
"For... For... M--me hugging you without permission," nauutal kong tugon.
"Without permission?" He asked na parang hindi siya makapaniwala.
"Yes, and I'm sorry for that."
"Can't you remember what happened last night?"
What happened last night?
"What should I remember?" diretsa kong tanong. Wala kasi akong natatandaan. Hindi ko alam. Wala akong natatandaang katarantaduhang ginawa ko kagabi. Ano na naman ba ang nagawa ko? Urgh! Me and my bad habbit again.
"You really can't remember?"
Tumango ako. Hindi ko talaga maalala kahit anong pilit ko. I know I did something horrible last again, but I don't know what I did exactly. "What did I do? Tell me."
"You better not remember it. You were horrible," he said.
"Just tell me so I know what to apologize for!" Bakit hindi niya na lang sabihin sa'kin? Pinag-iiisip niya pa ako ng kung ano-ano! Why is he doing this to me?
"Okay. Okay." Itinaas niya pa ang dalawang kamay niya sa may bandang dibdib niya na tila sumusuko.
"So kagabi nang mawala ang init na dala ng bonfire ko, sobrang lamig at giniginaw ka. Since my body is as hot as a lava at hindi ako tinatablan ng lamig, you came to my direction, and YOU asked me to hug you, so I did. And you hugged me back. At ang ang mas malala pa ay muntik na tayo maghalik---"
"Okay, STOP! You may shut your mouth!" Hindi ko na hinyaang ipagpatuloy niya ang pinagsasasabi niya. Totoo man o hindi pero hindi ko na kayang pakinggan ang mga sinasabi niya. Siya at ako? Nagyakap? At muntik ng maghalik---? Aist! Napapikit ako't ngumiwi. Hindi ko lubos maisip na ginawa ko ang mga 'yon. Why do I have this bad sleeping habit? I hate myself. "B--but still, I'm sorry." Tumalikod na lang ako nang tuluyan sa kaniya.
"For what you did last night? Nah, it's okay, but if you want me beside you every time you sleep, feel free to ask me again." Namula ang mga pisngi ko dahil sa sinabi niya. Bagama't hindi ko nakikita ang mukha niya, alam na alam ko sa tono ng boses niya na nang-aasar siya.
So he heard what I said? This is so embarassing! Nakakahiya! Sobra!
'Nakakahiya ka talaga Ester. Ang tanga tanga mo talagang babae ka!' Galit kong sabi sa sarili ko.
Tumakbo ako para itago ang hiyang nararamdaman ko. Paano ko pa haharapin ang lalaking 'yon?
Rinig ko ang biglang pagtakbo niya kaya mas binilisan ko rin ang pagtakbo ko. Hindi ko talaga alam kung kaya ko pa siyang harapin.
"Hey! I'm just kidding, Ester," sabi niya nang makahabol sa akin ngunit nasa likuran ko pa rin siya. Hinigit niya ang kamay ko at iniharap niya ako sa kaniya. He is now holding both of my shoulders.
Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Sobrang lapit niya na naman sa akin. Hindi ko magawang titigan siya nang tuwid. I can't look at his eyes. Why am I being like this? What is happening to me? Napipipi na naman ako. Anong ba talagang nangyayari sa'kin?
"Wait, how can you walk? Are you healed?" I am not used to him being like this. I am more used to see him in his cold looks.
'Don't be like this Finnix, baka mahulog ako.'
'Hindi maaari, Ester. Hindi ka dapat mahulog sa kaniya. His family is an accomplice of those who killed your family,' pagtatalo na puso at isip ko.
Why am I even thinking this? I'll just have to treat all of this as a mission.
"Y-yes," I plainly answered at naglakad na ulit. Ayokong makita ang mukha ni Finnix. Mas mabuti na nasa likuran ko siya. I really don't know how to face him right now.
"I know it still hurts, so stop walking." Hinabol niya ulit ako at bigla niya akong niyakap. He just back-hugged me sa hindi ko malamang dahilan.
Dug* Dug* Dug*
Binalot ng init ng katawan niya ang katawan ko. Para bang lahat ng init sa paligid ay naipon papunta sa amin. Isang segundo ang lumipas, sa isang kisap-mata, ay bigla kaming napunta sa loob ng Signus Academy.
Wait... He can teleport? Why didn't he do it last night? The back hug... Did he purposely do it? But, why? Is he really hitting on me? sunod-sunod kong tanong sa isip ko. Ito ay ayon sa mga deduksyon ko batay sa kaniyang mga ginawa.
"He is not, Ester. Stop assuming. He couldn't teleport last night because it was cold. He needs heat from the surrounding to teleport. Don't jump into conclusions, Ester," biglang singit ni Singko sa isip ko. This annoying mind reader of mine. Pinarinig niya pa ito sa iba pang links na kasalukuyang nakikinig sa usapan namin.
"I'm not annoying. I'm just preventing you from assuming that Finnix likes you," she smoothly defended herself. Hindi ko napigilang makaramdam ng hiya sa mga links ko na nakikirinig din sa pag-uusap namin ni Singko. Pinagtatawanan na nila ako ngayon at tuwang-tuwa namn si Singko. Nakakainis talaga siya.
"I'm cutting you off," sabi ko at ni-disconnect sila sa senses ko.
"Ester! Ester!! Kanina ka pa tulala. Are you okay?" Crystal asked. Hindi ko napansing sinunggaban na pala ako ng yakap nina Crystal at Heaven dahil sa mga katanungang laman ng isip ko. Nasa harap ko na pala sila kasama ang iba pang miyembro ng Bluebloods.
"May nangyari bang masama sa misyon mo?" nag-aalalang tanong ni Heaven.
"You look like you're not okay. You are spacing out," She even searched through my body upang siguraduhing walang nangyari sa akin.
Hindi ko mapigilang matuwa sa kaloob-looban ko. Lumulukso ang puso ko sa mga sandaling ito. Ito ang unang pagkakataong maraming taong nagpapakita ng pag-aalala sa akin. Naguguilty tuloy ako. Naguguilty ako dahil totoo sila sa akin pero nagpapanggap lang ako sa kanila.
"No, I'm perfectly fine," tipid kong sagot. Pilit kong pinakurba ang mga labi ko upang tug'nan ng ngiti ang pag-aalala nila.
Ito yata ang unang pagkakataong nagpakita ako ng ngiti sa harap ng maraming tao. Ngiting bunga pa rin ng pagpapanggap.
"Pero bakit nakayakap sa'yo si Finnix kanina? May nangyari bang hindi namin alam?" biglang pagsingit ng mapang-asar na si Ten. Nakangiti rin siya ng nakakaloko.
Bakit ba ako ang puntirya ng mga asar nila ngayon?
"Teleportation," tugon ko.
"But he doesn't need to 'HUG' someone to teleport," inosenteng saad ni Winwin na katabi ni Hydra, ang dalawang pinakatahimik na miyembro ng Bluebloods.
Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko but the team badly wants an explanation. Hinanap ko kung nasaan ang lalaking iyon para siya an ang bahala magpaliwanag ngunit wala. Ni anino niya ay hindi ko na mahanap.
Ano na naman ba itong ginawa mo Finnix!
Sabi ko na nga ba't ginawa mo lang ang lahat ng iyon upang makaganti! Tiyak maraming mga babae ngayon ang gustong patayin ako lalo na ang mga nakakita sa aming magkayakap kanina.
Hinanap ko pa nang hinanap kung nasaan siya. Nilibot ko pa ang paningin ko sa maraming tao ngunit bigo akong mahanap siya. Saktong ititigil ko na ang paghahanap sa kaniya nang mapukaw ang atensiyon ko ng isang nilalang. Napako ang paningin ko sa mga matang nakatingin rin sa akin, nakatitig sa akin. Nakatitig na parang nakikita niya na ang tunay na ako.
Na parang nakikita niya na ang mga pakulo ko.
Na parang alam niya na ang pagpapanggap ko.
Those dark eyes. Those familiar eyes. Why is he staring at me?
Why is Lucas Eathren staring at me?
- End of Chapter 25 -
*************