Zawgyi
အနမ္းေတြေအာက္မွာေပ်ာ့ေခြစြာယိုင္နဲ႔သလိုျဖစ္သြားတဲ့သူ႔ကိုယ္လံုးကိုအသာထိန္းထားရင္းအနမ္းေတြကိုရပ္တန႔္ေပးလာသည္။ထိုအခါမွအသက္ဝဝရႉခြင့္ရေတာ့သည္။ထိုစဉ္သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကို ေကာက္ေပြ့လိုက္တာျဖစ္ၿပီးေမြ့ရာရိွရာကိုေပြ့ခ်ီသြားျပန္သည္။ထို႔ေနာက္စြတ္စြတ္ျဖဴေနတဲ့အိပ္ရာထက္ဆီပစ္ခ်ျခင္းခံလိုက္ရ၏
အတင္းရုန္းထဖို႔လုပ္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔အေပၚကအုပ္မိုးလာကာသူ႔လက္ေတြကိုဖမ္းခ်ဳပ္ထား၏မ်က္လံုးစူးစူးမ်ားကရီေဝေဝ စိုက္ၾကၫ့္လာၾကသည္။ထိုအၾကၫ့္ေတြကိုသူေၾကာက္၏ခါတိုင္းနဲ႔မတူပါ။အသက္ရႉသံျပင္းျပင္းကသူ႔မ်က္ႏွာဆီရိုက္ခက္ေနျပန္၏သူႀကိဳးစားရုန္းၾကၫ့္လိုက္သည္။မရ။အိပ္ရာေပၚေရာက္ေနတဲ့အေျခအေနႀကီးကို သူမႀကိဳက္။
"မိုးသားငါ့ကိုလႊတ္၊လႊတ္ေပးလို႔ဒါဘာလုပ္တာလဲ"
"ကိုကို႔ ကို ခ်စ္တယ္"
"မခ်စ္ဘူးဖယ္၊ငါ့ကိုလႊတ္ေပးလို႔ေျပာေနတယ္ေလ အင့္!"
ဘယ္လိုရုန္းရုန္းမလြတ္ေတာ့ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ေဒါသစိတ္ေရာကာမ်က္ရည္ကက်လာသည္။အႏိုင္က်င့္ခံရသလိုခံစားေနရသည္။အရက္မူးေနတယ္သာေျပာတာမထူႏိုင္မထႏိုင္ လဲကြဲေနတာမ်ိဳးမဟုတ္။ရမ္းကားခ်င္တိုင္းရမ္းကားရေအာင္သာေသာက္ထားပံုမ်ိဳးျဖစ္သည္။သူ႔ကိုယ္လံုးအႀကီးႀကီးကိုသူ႔အားနဲ႔ဘယ္လိုမွမယွဉ္ႏိုင္ျဖစ္ေန၏သူ႔မ်က္ႏွာဆီငံု႔က်လာေတာ့အတင္းရုန္းထဖို႔ႀကိဳးစားမိသည္။
"မိုးသား အြန႔္!"
ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအတင္းအက်ပ္ဆြဲစုပ္ျခင္းခံရျပန္ေလသည္။ႏႈတ္ခမ္းတြင္း တိုးဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့သူ႔လ်ွာေတြကို အဝင္မခံ။ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းေစ့ထားမိသည္။ႏႈတ္ခမ္းထဲကိုဝင္ခြင့္မရေတာ့ အသက္ရႉသံေတြပိုျပင္းထန္လာကာမ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးအႏွံ႔နမ္းေနသည္။အဆက္မျပတ္က်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေတြကိုလ်ွာနဲ႔လ်က္သည္။ၿပီးေတာ့မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးကိုရမက္ျပင္းထန္စြာ စုပ္ယူနမ္းရိႈက္ေန၏
ခဏအၾကာသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြဆီျပန္လည္ဖိကပ္လာကာလ်ွာကိုအထဲတိုးဝင္ဖို႔ႀကိဳးစားျပန္သည္။အဝင္မခံပဲတင္းတင္းေစ့ထားေတာ့ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဖိကိုက္ျခင္းခံရေတာ့သည္။ပါးစပ္ထဲကိုေသြးစအနည္းငယ္ဝင္လာတာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းေပါက္သြားၿပီမွန္းသိလိုက္သည္။ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းဆီကနာက်င္မႈေၾကာင့္ သတိလက္လြတ္ပါးစပ္ဟလိုက္မိသည္။ပါးစပ္ဟမိတာနဲ႔သူ႔လ်ွာကပါးစပ္တြင္းရစ္ပတ္စုပ္ယူေတာ့သည္။
အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေအာင္နမ္းၿပီးမွသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလြတ္ေျမာက္ခြင့္ေပးေတာ့သည္။ထိုအခါမွပါးစပ္ဟကာအသက္ျပင္းျပင္းရႉရ၏သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြက လြတ္ထြက္သြားတာနဲ႔လည္တိုင္ေတြကိုစုပ္ယူနမ္းရိႈက္ျပန္သည္။ရွပ္လက္ရွည္အျဖဴကိုခြၽတ္လႊင့္ပစ္လိုက္ရင္းသူ႔ကိုအသာမကာသူ႔တီရွပ္အျဖဴကိုပါဆြဲခြၽတ္သည္။အသက္ေတာင္လုရႉေနရသည္မို႔သူျပဳသမ်ွႏုေနရသည္။သူကိုယ္ေပၚကအက်ႌမရိွေတာ့ေၾကာက္လန႔္လာကာ သူ႔ရင္ဘက္ေတြကိုထုၿပီးအတင္းရုန္းထမိသည္။
"ဘာလုပ္တာလဲ၊ဖယ္ေပး၊အင့္! အဟင့္! လႊတ္ေပး"
သူ႔ရင္ဘက္ေတြေတြကိုထုရိုက္ရင္းခုတင္ေပၚကဆင္းေျပးဖို႔လုပ္ေတာ့ ေမြ့ရာေပၚ ျပန္လွဲခ်ျခင္းခံရျပန္ေလသည္။ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္ႏွာကႏႈတ္ခမ္းေတြဆီငံု႔ၾကလာျပန္၏သူ႔ဘက္ကနည္းနည္းေလးေတာင္အေလ်ွာ့ေပးမၫ့္ပံုမေပၚ။ၾကာလာေတာ့သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြေပါက္ၿပဲကာပူေလာင္က်ိန္းစပ္ေနၿပီ။ထပ္အနမ္းမခံႏိုင္ေတာ့။
"မိုးသား ငါခြင့္မျပဳႏိုင္ဘူးေနာ္၊ေတာ္ေတာ့"
"ဘယ္သူကေရာ ခြင့္ေတာင္းေနလို႔လဲ"
"အင့္ !မင္းဘာလုပ္တာလဲ၊လႊတ္ေပး ဖယ္ အင့္"
သူ႔စကားေတြကိုတစ္ခြန္းမွမတုန႔္ျပန္ေတာ့။ ရင္ဘက္ေတြကိုေနရာမလပ္စုပ္ယူနမ္းရိႈက္ျခင္းခံရျပန္သည္။ရင္ဘက္ေပၚကအရာႏွစ္ခုကို စုပ္ယူကာသူ႔ဗိုက္သားခ်ပ္ခ်ပ္ေတြအထိနမ္းရိႈက္ျခင္းခံေနရသည္။ရွက္စိတ္ေရာဝမ္းနည္းစိတ္ပါ လိႈက္တက္လာသည္။သူ႔တစ္သက္ဒီလိုတစ္ခါမွ အလုပ္မခံရဘူးပါ။ရွက္စိတ္ေရာ၊ေဒါသပါထြက္လာကာသူ႔ေက်ာေတြကိုထုရိုက္ကုတ္ဆြဲပစ္လိုက္သည္။လြတ္ေအာင္ကဘယ္လိုမွရုန္းမရ။JCမွာ နဒီသြားရာေလ်ွာက္လိုက္ခဲ့ရေတာ့ပင္ပန္းေန၏ေနာက္ၿပီးညစာကိုသူနဲ႔အတူမစားရင္ျပသနာထပ္ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ဘာမွစားမလာခဲ့တာေၾကာင့္အစကတည္းကတစ္ကိုယ္လံုးႏံုးခ်ၫ့္ေန၏
သူကေတာ့အသိစိတ္လြတ္တဲ့လူလိုလူကို ရမ္းကားခ်င္တိုင္းရမ္းကားေနသည္။သူဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာဂရုမစိုက္။သူဘယ္ေလာက္ငိုငို လွၫ့္မၾကၫ့္။ရင္ဘက္ဆီကအနမ္းေတြကိုလည္းမရပ္တန႔္။
"မိုးသား ငါ့ကိုလႊတ္ေပးပါ၊အင့္"
ရိႈက္သံနဲ႔ေျပာေတာ့ရင္ဘက္ဆီကအနမ္းေတြကိုရပ္တန႔္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာဆီအုပ္မိုးၾကၫ့္လာသည္။
"ကိုကို႔ ကိုကြၽန္ေတာ္အရမ္းခ်စ္တယ္"
"ဟင့္အင္း၊မခ်စ္ဘူး ဖယ္ေပး"
အတင္းအက်ပ္ရုန္းကန္ေတာ့လက္ေတြကိုဖမ္းခ်ဳပ္ကာ အေပၚကဖိထားသည္။ရုန္းလို႔မရေတာ့။အသက္ရႉသံျပင္းေနကာေဒါသေၾကာင့္နီျမန္းေနတဲ့မ်က္ႏွာ၊မ်က္လံုးစူးစူးေတြကစိုက္ၾကၫ့္ကာထပ္ေမးသည္။
"ဘာလို႔လဲ၊ကိုကိုညာေနတာမလား "
"ဟင့္အင္း၊ဖယ္ အြန႔္!"
သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအတင္းစုပ္ယူျပန္သည္။အဲ့လိုေတြအတင္းလုပ္လို႔မခ်စ္တာ။ပါးျပင္ေပၚမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာကာငိုမိျပန္၏သူ႔မ်က္ရည္ေတြကိုပါလ်ွာနဲ႔လ်က္ကာမ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးထပ္နမ္းျပန္သည္။
က်ားရိုင္းတစ္ေကာင္လို မြတ္သိပ္စြာ အၾကမ္းပတမ္းနမ္းရိႈက္ေနသည္။အနမ္းေတြကိုမရပ္တန႔္ပဲ သူ႔ေဘာင္းဘီကိုပါဆြဲခြၽတ္ပစ္သည္။အတင္းရုန္းေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေတြကလြတ္ေျမာက္သြားသလိုေဘာင္းဘီကပါကြၽတ္ထြက္သြားေတာ့၏သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးအဝတ္အစားဆိုလို႔ ဘာတစ္ခုမွမရိွေတာ့။မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။
အလန႔္တၾကားငံု႔ၾကၫ့္မိေတာ့သူ႔ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအားေဘးကိုဆြဲကားျခင္းခံလိုက္ရသည္။ရွက္လြန္းလို႔ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ကာ အတင္းရုန္းမိ၏မိုးသားက သူေျခေထာက္ေတြၾကားထဲေနရာယူၿပီးထားေနၿပီ။ဒါဘယ္လိုအေျခအေနႀကီးလဲ။သူရွက္လြန္းလို႔ေသခ်င္စိတ္ပါေပါက္လာသည္။မ်က္ရည္ေတြကအဆက္မျပတ္က်လာကာငိုရံုပဲတက္ႏိုင္ေတာ့၏သူအတင္းကုန္းထေတာ့အလိုက္သင့္ဆြဲထူသည္။သူ႔ေျခေထာက္ေတြက မိုးသားကိုခြလ်ွက္သားနဲ႔ငုတ္တုတ္ထိုင္ထားသလိုျဖစ္ေနသည္။
"အဲ့ဒါဘာလုပ္တာလဲလႊတ္ေပး၊အဟင့္ လႊတ္ေပးလို႔ အင့္!လူယုတ္မာ"
"ဟုတ္တယ္ ကိုကို႔ကိုခ်စ္လို႔!ကြၽန္ေတာ္လူယုတ္မာျဖစ္ေနတာ"
သူ႔ရင္ဘက္ေတြကို ငိုရင္းနဲ႔အားကုန္ထုရိုက္ကာကုတ္ဖဲ့မိသည္။သူကနည္းနည္းေလးေတာင္မၿဖံဳပါ။သူ႔ရင္ဘက္ဆီတစ္ကိုယ္လံုးဆြဲကပ္ကာနမ္းျပန္သည္။ဘာေျပာေျပာဂရုမစိုက္ေတာ့။မြတ္သိပ္စြာနမ္းေနရင္းနဲ႔ တစ္ခါဆြဲလွဲျခင္းခံရျပန္သည္။ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုလႊတ္မေပး။ႏႈတ္ခမ္းတြင္းတိုးဝင္ကာ လ်ွာကိုရစ္ပတ္စုပ္ယူျပန္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေတြကထူပူကာ နာက်င္ေနၿပီ။ရင္ဘက္ကိုအတင္းတြန္းထုတ္မွအနမ္းေတြကိုရပ္ေပးသည္။
ပါးစပ္ဟကာအသက္ဝဝ ရႉေနစဉ္ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းဆီကို ခပ္မာမာအရာတစ္ခုက တိုးဝင္လာသည္။
"အာ့! ဘာလုပ္လိုက္တာလဲ၊ငါေၾကာက္တယ္
ဖယ္ေပးပါ၊အာ့!ဟ့!"
စူးစူးရွရွနာက်င္မႈေၾကာင့္မ်က္လံုးေတြေတာင္ျပာေဝသြားသည္။နာက်င္လြန္းလို႔ အိပ္ယာခင္းကိုဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္အထိ။သူငံု႔ၾကၫ့္မိေတာ့ မိုးသားကလည္းမိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းျဖစ္ေနသည္။။
"မိုးသား ဘာလုပ္ေနတာလဲ၊အဟင့္! လႊတ္ေပး အာ့!"
ေနာက္ထပ္တိုးဝင္မႈတစ္ခု။အသည္းခိုက္မတက္နာက်င္မႈနဲ႔အတူသူ႔ေအာက္ပိုင္းထဲကို တစ္ရစ္ရစ္တိုးဝင္ေနသည္။တစ္ျခားေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ဆီမွာ ဒီလိုအေနအထားမ်ိဳးနဲ႔မရုန္းႏိုင္မထႏိုင္ျဖစ္ေနရ၏မိုးသားက မူးေနကာစိတ္ရိုင္းဝင္ေနတဲ့က်ားတစ္ေကာင္ကိုဘာေျပာေျပာနားမဝင္ေတာ့။အသက္ရႉသံေတျြပင္းထန္လာကာ သူ႔အထဲကိုဇြတ္တိုးဝင္ေနသည္။
"အာ့! ဟ့ !အဟင့္! မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့ အင့္!"
ေအာက္ပိုင္းတစ္ခုလံုးျပၫ့္သိပ္လာကာ အဆံုးထိတိုးဝင္လာပံုရသည္။ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္နာက်င္မႈနဲ႔အေနရခက္မႈ။ေျခေထာက္ေတြပါကားထားျခင္းခံေနရတာမို႔ရွက္စရာေကာင္းတဲ့အေနအထားႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။ေအာက္ပိုင္းကအရာကိုထုတ္မေပးပဲသူ႔အေပၚအုပ္မိုးလာကာသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုနမ္းလာျပန္၏အနမ္းေတြေၾကာင့္နာက်င္မႈက သက္သာသလိုခံစားရသည္။
အေတြးမဆံုးမီသူ႔အထဲကိုတိုးဝင္ေနတဲ့အရာကတစ္ခ်က္ခ်င္းစတင္လႈပ္ရွားလာသည္။နာက်င္မႈကအသစ္ျပန္ျဖစ္လာျပန္၏ႏႈတ္ခမ္းေတြလြတ္ေျမာက္ခြင့္ရတာနဲ႔ေအာ္ညည္းမိသည္။
"အာ့!အဟင့္! အင့္! အာ့! ရပ္ေပးပါ အင့္!"
သူ႔ရင္ဘက္ေတြကိုအားကုန္ထုရိုက္ေနေပမယ့္သူကမၿဖံဳ။လည္တိုင္ေတြ၊ရင္ဘက္ေတြကို စုပ္ယူနမ္းရိႈက္ေနသည္။ကိုယ္ကေအာ္ညည္းမိေလေအာက္ပိုင္းဆီကလႈပ္ရွားမႈက ပိုျမန္လာေလျဖစ္ေနသည္။ကိုယ္တင္ပါးဆီကိုသူ႔စီးခံုလာရိုက္တဲ့အသံေတြနဲ႔ကိုယ့္ဆီကညည္းၫူသံေတြနဲ႔သာအခန္းထဲ ပင့္တင္ထပ္ေနေတာ့သည္။
ညည္းၫူတာကိုရပ္ၿပီးႏႈတ္ခမ္းကိုနာနာကိုက္ထားလိုက္မိသည္။နာက်င္မႈကေလ်ာ့မသြား။အိပ္ရာခင္းကိုဆုပ္ကိုင္ကာ အသက္ျပင္းျပင္းရႉမိသည္။ေျမႇာက္ကာေကြးထားရတဲ့ေျခေခ်ာင္းေတြကိုနာက်င္မႈသက္သာေစရန္အတင္းကုတ္ထားမိသည္။
ခဏၾကာေတာ့ရင္ဘက္ေတြဆီကအနမ္းေတြကိုရပ္တန႔္ၿပီးခါးက်င္က်င္ကို လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ထိန္းကိုင္ကာ လႈပ္ရွားမႈကိုပိုမိုျမန္ေစေတာ့သည္။နာက်င္မႈအျပင္ ေနာက္ထပ္နာက်င္မႈေတြသာရေန၏
"အာ့ !နာတယ္ အာ့ !ဟာ့! အင့္!"
ညည္းၫူသံေတြနဲ႔အတူသူ႔ဆီကပါညည္းၫူသံလိုလို အသံခပ္တိုးတိုးထြက္လာသည္။ အာ့! ေအာက္ပိုင္းက ပြတ္တိုက္မႈေတြေၾကာင့္ပူေလာင္စပ္ဖ်င္းေနေတာ့သည္။သူ႔အထဲကိုဝင္ထြက္ေနတဲ့အရာကရပ္တန႔္မသြားေသး။
သူလည္း တစ္ျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ဖက္တြယ္နမ္းရိႈက္ေနတာပဲ။ကိုယ့္က်မွ အျပစ္ျဖစ္ရသည္။နဒီက သူလက္ထပ္ရမယ့္မိန္းကေလးလို႔ေျပာမိတာေလာက္ကိုဒီေလာက္ေဒါသေတြထြက္ျပဖို႔လိုလို႔လား။သူပဲကိုယ့္ကို ဆိုးခ်င္သလိုဆိုးခိုင္းထားၿပီးရြဲ႔တာေလာက္ကိုဒီေလာက္ႀကီးအထိ။သူရယူလိုမႈတစ္ခုတည္းသာၾကၫ့္သည္။ကိုယ္စိတ္ေကာက္မေျပမခ်င္းေခ်ာ့ရမွာသူ႔အလုပ္မဟုတ္ဘူးလား။ သူကေဒါသျပန္ထြက္ျပေနသည္။သူကိုယ့္အေပၚအလိုလိုက္ခဲ့တာမွန္သမ်ွ အတုအေယာင္ခ်ည္းသာ။ကိုယ့္ဆီရယူလိုမႈတစ္ခုတည္းနဲ႔ခ်ဉ္းကပ္လာတဲ့ လူယုတ္မာ။အသံတိတ္သာငိုရိႈက္ေနမိသည္။
အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။ေအာက္ပိုင္းကလႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန႔္သြားကာသူ႔အထဲကအရာကလြတ္ထြက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။နာက်င္မႈကေတာ့ေပ်ာက္ရွမသြား။ထိုစဉ္တစ္ကိုယ္လံုးဆြဲေမွာက္ျခင္းခံလိုက္ရျပန္သည္။အာ့! သူ နည္းနည္းေလးေတာင္မရုန္းကန္ႏိုင္ေတာ့။သူႀကိဳးဆြဲရာကေနရေတာ့သည္။ခါးေနရာကေနအေပၚကိုအနည္းငယ္ဆြဲေျမႇာက္ျခင္းခံရျပန္၏
"အင့္! ဘာ လုပ္ဦးမလို႔လဲ "
သူ႔တင္ပါးေတြကိုဆုပ္နယ္ေနရင္း ခဏေနေတာ့သူ႔အထဲကိုႀကီးမားတဲ့အရာတစ္ခုကတိုးဝင္လာျပန္သည္။ၿပီးေတာ့သူ႔အထဲကို အဆက္မျပတ္ဝင္ထြက္ေနေတာ့သည္။
"အာ့! အဟင့္! အာ့! ဟ့ !အင့္!"
ေအာ္ညည္းရင္းအိပ္ရာခင္းေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထားမိသည္။စူးရွတဲ့နာက်င္မႈနဲ႔အတူအတြင္းထဲက ပူေလာင္စပ္ဖ်င္းေနသည္။သူ႔အထင္ ကြဲကုန္ၿပီထင္၏အာ့! နာက်င္လြန္းလို႔ေခါင္းအံုးနဲ႔မ်က္ႏွာကို အပ္ထားမိသည္။
ခဏၾကာေတာ့သူ႔ဂုတ္ပိုးဆီအနမ္းေတြက်ေရာက္လာသည္။ေက်ာျပင္တစ္ခုလံုးကို ကိုက္ခဲစုပ္ယူေနျပန္၏။ေအာက္ဖက္က အဝင္အထြက္လႈပ္ရွာမႈေတြကလည္းရပ္တန႔္မသြား။သူ႔အတြက္ ကြၽမ္းကြၽင္မႈရိွတဲ့အရာတစ္ခုလိုပင္။ဟုတ္မွာေပါ့ လူတကာနဲ႔ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနတဲ့ေကာင္ပဲ အဲ့ေလာက္ေတာ့ရိွမွာေပါ့။ငိုခ်င္စိတ္ျဖစ္လာတာနဲ႔ မ်က္ရည္ကတန္းက်လာသည္။အင့္! အဟင့္!
"အဟင့္! အာ့! ဟ့! အင့္!"
ငိုရင္းညည္းၫူေနရသည္။ညည္းၫူသံေတြၾကားေတာ့အဝင္အထြက္ကျမန္သထက္ျမန္လာသည္။အသားခ်င္းထိစပ္တဲ့အသံေတြနဲ႔မိုးသားဆီကညည္းၫူသံတစ္ခ်ိဳ႕ထြက္လာ၏တစ္ခ်က္ခ်င္းအဝင္အထြက္လုပ္ေနျပန္သည္။ၿပီးမွလံုးလံုးရပ္တန႔္သြားကာ သူအတြင္းသားေတြဆီကကြၽတ္ထြက္သြားေတာ့သည္။နည္းနည္းေလးေတာင္မလႈပ္ရွားႏိုင္ေတာ့ပါ။ တစ္ကိုယ္လံုးနာက်င္ေနၿပီ။ေမွာက္ရက္အတိုင္းသာေနရေတာ့၏
ခဏၾကာေတာ့သူ႔ကိုယ္လံုးအေသးေလးကိုကြၽမ္းက်င္စြာ ပက္လက္အေနအထားျဖစ္ေအာင္ဆြဲလွန္လိုက္ျပန္သည္။ဒီတစ္ခါထပ္လုပ္ရင္သူေသဖို႔ပဲရိွေတာ့မည္ထင္သည္။သူ လုပ္သမ်ွကို ၾကၫ့္ပဲၾကၫ့္ေနႏိုင္ေတာ့၏မရုန္းကန္ႏိုင္ေတာ့။သူ႔ေျခေထာက္ေတြကို ဆြဲကားကာအလယ္မွာေနရာယူျပန္သည္။ကိုယ့္ေျခဖဝါးေတြက သူ႔လက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီမွာဆုပ္ကိုင္ထားျခင္းခံေနရသည္။ရွက္လြန္းလို႔မ်က္လံုးမိွတ္ထားမိ၏
"အာ့ ! ဟ့!"
ခပ္မာမာအရာႀကီးကတစ္ရစ္ရစ္သူ႔အထဲကိုတိုးဝင္လာျပန္သည္။ၿပီးေတာ့တစ္ခ်က္ခ်င္း စတင္လႈပ္ရွာျပန္၏ေျခဖဝါးေတြကိုဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့သူ႔လက္ေတြကိုျဖဳတ္ခ်လိုက္ၿပီးေျခေထာက္ေတြကိုခါးမွာခ်ိတ္တြယ္ေစျပန္သည္။သူ႔တစ္ကိုယ္လံုးကကိုယ္ေပၚကိုင္းက်လာကာ အတြင္းထဲတိုးဝင္လႈပ္ရွားမႈေတြက ျမန္သထက္ျမန္လာ၏သူ႔မ်က္ႏွာကိုစိုက္ၾကၫ့္လာကာသူ႔ႏႈတ္ခမ္းေတြကိုအႀကိမ္ၾကမ္စုပ္ယူျပန္သည္။မြတ္သိပ္စြာနမ္းရိႈက္ၿပီးခဏၾကာမွအနမ္းေတြကိုရပ္ေပးသည္။အဝင္အထြက္ေတြကေတာ့ရပ္တန႔္မႈမရိွေသး။
"အာ့! အင့္! အာ့! ဟ့!!"
"မိုးသား ေတာ္ပါေတာ့ အာ့! ငါမခံႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ခဏနားလို႔ရလား အာ့!"
"မရဘူး"
"အဟင့္! လႊတ္ေပးအခု!မင္းကိုမုန္းတယ္ အာ့! နာလို႔ပါ ရပ္ေပးပါေတာ့"
မရဘူး! တစ္ခြန္းသာေျပာၿပီးသူ႔စကားေတြကိုဂရုမစိုက္ေတာ့။သူ႔ရင္ဘက္ေတြကိုရိွသမ်ွအားနဲ႔ထုရိုက္ကုတ္ဆြဲပစ္မိျပန္သည္။ထုရိုက္ေနတဲ့သူ႔လက္ေတြကိုခ်ဳပ္ကာ "ၿငိမ္ၿငိမ္ေန"တဲ့။
နာက်င္လြန္းလို႔ငိုဖို႔ေတာင္အားမရိွေတာ့။ရုန္းလည္းမရုန္းႏိုင္ေတာ့။တစ္ကိုယ္လံုးေမ်ာ့ေမ်ာ့သာက်န္ေတာ့သည္။နားခ်င္ေနၿပီ။အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားသည္မသိ။လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန႔္သြားတာေတာ့သိလိုက္သည္။ၿပီးေတာ့ပူေနြးစိုစြတ္တဲ့အရည္ေတြက သူ႔အတြင္းထဲတိုးဝင္လာၾကသည္။ဒီတစ္ခါေတာ့လံုးလံုးလြတ္ေျမာက္ခြင့္ရသြားသည္ထင္သည္။ထိုအရာသည္သူ႔အထဲကကြၽတ္ထြက္သြားၿပီးသည္ႏွင့္ျပန္ဝင္မလာေတာ့။
ခဏအၾကာတစ္ကိုယ္လံုးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲကပ္ျခင္းခံလိုက္ရျပန္သည္။ၿပီးေတာ့သူ႔နဖူးကဆံပင္အုပ္အုပ္ေတြကို ဖိကပ္နမ္းရိႈက္ေနတာလည္းသိသည္။သူ႔ရင္ခြင္ထဲက ရုန္းထြက္ခ်င္ေပမဲ့လူကနည္းနည္းေလးေတာင္မလႈပ္ႏိုင္ေတာ့။သူ႔ရင္ခြင္နဲ႔အသားက်ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကိုကအလိုက္သိစြာသူ႔ရင္ခြင္ထဲေမွးစက္သည္။အရမ္းပင္ပန္းေနၿပီ။အိပ္ခ်င္ေနၿပီ။သူ႔ကိုအႏိုင္က်င့္ထားတယ္ဆိုတာသိေပမယ့္ထိုရင္ခြင္ထဲမွာပဲစိတ္ခ်လက္ခ်အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။
<<<<<<<<<<
>>>>>>>>>>
13,2,2020
Unicode
အနမ်းတွေအောက်မှာပျော့ခွေစွာယိုင်နဲ့သလိုဖြစ်သွားတဲ့သူ့ကိုယ်လုံးကိုအသာထိန်းထားရင်းအနမ်းတွေကိုရပ်တန့်ပေးလာသည်။ထိုအခါမှအသက်ဝဝရှူခွင့်ရတော့သည်။ထိုစဉ်သူ့တစ်ကိုယ်လုံးမြောက်တက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကို ကောက်ပွေ့လိုက်တာဖြစ်ပြီးမွေ့ရာရှိရာကိုပွေ့ချီသွားပြန်သည်။ထို့နောက်စွတ်စွတ်ဖြူနေတဲ့အိပ်ရာထက်ဆီပစ်ချခြင်းခံလိုက်ရ၏
အတင်းရုန်းထဖို့လုပ်လိုက်တာနဲ့ သူ့အပေါ်ကအုပ်မိုးလာကာသူ့လက်တွေကိုဖမ်းချုပ်ထား၏မျက်လုံးစူးစူးများကရီဝေဝေ စိုက်ကြည့်လာကြသည်။ထိုအကြည့်တွေကိုသူကြောက်၏ခါတိုင်းနဲ့မတူပါ။အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းကသူ့မျက်နှာဆီရိုက်ခက်နေပြန်၏သူကြိုးစားရုန်းကြည့်လိုက်သည်။မရ။အိပ်ရာပေါ်ရောက်နေတဲ့အခြေအနေကြီးကို သူမကြိုက်။
"မိုးသားငါ့ကိုလွှတ်၊လွှတ်ပေးလို့ဒါဘာလုပ်တာလဲ"
"ကိုကို့ ကို ချစ်တယ်"
"မချစ်ဘူးဖယ်၊ငါ့ကိုလွှတ်ပေးလို့ပြောနေတယ်လေ အင့်!"
ဘယ်လိုရုန်းရုန်းမလွတ်တော့ကြောက်စိတ်နဲ့ဒေါသစိတ်ရောကာမျက်ရည်ကကျလာသည်။အနိုင်ကျင့်ခံရသလိုခံစားနေရသည်။အရက်မူးနေတယ်သာပြောတာမထူနိုင်မထနိုင် လဲကွဲနေတာမျိုးမဟုတ်။ရမ်းကားချင်တိုင်းရမ်းကားရအောင်သာသောက်ထားပုံမျိုးဖြစ်သည်။သူ့ကိုယ်လုံးအကြီးကြီးကိုသူ့အားနဲ့ဘယ်လိုမှမယှဉ်နိုင်ဖြစ်နေ၏သူ့မျက်နှာဆီငုံ့ကျလာတော့အတင်းရုန်းထဖို့ကြိုးစားမိသည်။
"မိုးသား အွန့်!"
နှုတ်ခမ်းတွေကိုအတင်းအကျပ်ဆွဲစုပ်ခြင်းခံရပြန်လေသည်။နှုတ်ခမ်းတွင်း တိုးဝင်ဖို့ကြိုးစားနေတဲ့သူ့လျှာတွေကို အဝင်မခံ။ နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းစေ့ထားမိသည်။နှုတ်ခမ်းထဲကိုဝင်ခွင့်မရတော့ အသက်ရှူသံတွေပိုပြင်းထန်လာကာမျက်နှာတစ်ပြင်လုံးအနှံ့နမ်းနေသည်။အဆက်မပြတ်ကျနေတဲ့မျက်ရည်တွေကိုလျှာနဲ့လျက်သည်။ပြီးတော့မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးကိုရမက်ပြင်းထန်စွာ စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေ၏
ခဏအကြာသူ့နှုတ်ခမ်းတွေဆီပြန်လည်ဖိကပ်လာကာလျှာကိုအထဲတိုးဝင်ဖို့ကြိုးစားပြန်သည်။အဝင်မခံပဲတင်းတင်းစေ့ထားတော့အောက်နှုတ်ခမ်းဖိကိုက်ခြင်းခံရတော့သည်။ပါးစပ်ထဲကိုသွေးစအနည်းငယ်ဝင်လာတာကြောင့် နှုတ်ခမ်းပေါက်သွားပြီမှန်းသိလိုက်သည်။အောက်နှုတ်ခမ်းဆီကနာကျင်မှုကြောင့် သတိလက်လွတ်ပါးစပ်ဟလိုက်မိသည်။ပါးစပ်ဟမိတာနဲ့သူ့လျှာကပါးစပ်တွင်းရစ်ပတ်စုပ်ယူတော့သည်။
အချိန်အတော်ကြာအောင်နမ်းပြီးမှသူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုလွတ်မြောက်ခွင့်ပေးတော့သည်။ထိုအခါမှပါးစပ်ဟကာအသက်ပြင်းပြင်းရှူရ၏သူ့နှုတ်ခမ်းတွေက လွတ်ထွက်သွားတာနဲ့လည်တိုင်တွေကိုစုပ်ယူနမ်းရှိုက်ပြန်သည်။ရှပ်လက်ရှည်အဖြူကိုချွတ်လွှင့်ပစ်လိုက်ရင်းသူ့ကိုအသာမကာသူ့တီရှပ်အဖြူကိုပါဆွဲချွတ်သည်။အသက်တောင်လုရှူနေရသည်မို့သူပြုသမျှနုနေရသည်။သူကိုယ်ပေါ်ကအင်္ကျီမရှိတော့ကြောက်လန့်လာကာ သူ့ရင်ဘက်တွေကိုထုပြီးအတင်းရုန်းထမိသည်။
"ဘာလုပ်တာလဲ၊ဖယ်ပေး၊အင့်! အဟင့်! လွှတ်ပေး"
သူ့ရင်ဘက်တွေတွေကိုထုရိုက်ရင်းခုတင်ပေါ်ကဆင်းပြေးဖို့လုပ်တော့ မွေ့ရာပေါ် ပြန်လှဲချခြင်းခံရပြန်လေသည်။ပြီးတော့ သူ့မျက်နှာကနှုတ်ခမ်းတွေဆီငုံ့ကြလာပြန်၏သူ့ဘက်ကနည်းနည်းလေးတောင်အလျှော့ပေးမည့်ပုံမပေါ်။ကြာလာတော့သူ့နှုတ်ခမ်းတွေပေါက်ပြဲကာပူလောင်ကျိန်းစပ်နေပြီ။ထပ်အနမ်းမခံနိုင်တော့။
"မိုးသား ငါခွင့်မပြုနိုင်ဘူးနော်၊တော်တော့"
"ဘယ်သူကရော ခွင့်တောင်းနေလို့လဲ"
"အင့် !မင်းဘာလုပ်တာလဲ၊လွှတ်ပေး ဖယ် အင့်"
သူ့စကားတွေကိုတစ်ခွန်းမှမတုန့်ပြန်တော့။ ရင်ဘက်တွေကိုနေရာမလပ်စုပ်ယူနမ်းရှိုက်ခြင်းခံရပြန်သည်။ရင်ဘက်ပေါ်ကအရာနှစ်ခုကို စုပ်ယူကာသူ့ဗိုက်သားချပ်ချပ်တွေအထိနမ်းရှိုက်ခြင်းခံနေရသည်။ရှက်စိတ်ရောဝမ်းနည်းစိတ်ပါ လှိုက်တက်လာသည်။သူ့တစ်သက်ဒီလိုတစ်ခါမှ အလုပ်မခံရဘူးပါ။ရှက်စိတ်ရော၊ဒေါသပါထွက်လာကာသူ့ကျောတွေကိုထုရိုက်ကုတ်ဆွဲပစ်လိုက်သည်။လွတ်အောင်ကဘယ်လိုမှရုန်းမရ။JCမှာ နဒီသွားရာလျှောက်လိုက်ခဲ့ရတော့ပင်ပန်းနေ၏နောက်ပြီးညစာကိုသူနဲ့အတူမစားရင်ပြသနာထပ်ဖြစ်မှာစိုးလို့ ဘာမှစားမလာခဲ့တာကြောင့်အစကတည်းကတစ်ကိုယ်လုံးနုံးချည့်နေ၏
သူကတော့အသိစိတ်လွတ်တဲ့လူလိုလူကို ရမ်းကားချင်တိုင်းရမ်းကားနေသည်။သူဘယ်လောက်ပြောပြောဂရုမစိုက်။သူဘယ်လောက်ငိုငို လှည့်မကြည့်။ရင်ဘက်ဆီကအနမ်းတွေကိုလည်းမရပ်တန့်။
"မိုးသား ငါ့ကိုလွှတ်ပေးပါ၊အင့်"
ရှိုက်သံနဲ့ပြောတော့ရင်ဘက်ဆီကအနမ်းတွေကိုရပ်တန့်ပြီး သူ့မျက်နှာဆီအုပ်မိုးကြည့်လာသည်။
"ကိုကို့ ကိုကျွန်တော်အရမ်းချစ်တယ်"
"ဟင့်အင်း၊မချစ်ဘူး ဖယ်ပေး"
အတင်းအကျပ်ရုန်းကန်တော့လက်တွေကိုဖမ်းချုပ်ကာ အပေါ်ကဖိထားသည်။ရုန်းလို့မရတော့။အသက်ရှူသံပြင်းနေကာဒေါသကြောင့်နီမြန်းနေတဲ့မျက်နှာ၊မျက်လုံးစူးစူးတွေကစိုက်ကြည့်ကာထပ်မေးသည်။
"ဘာလို့လဲ၊ကိုကိုညာနေတာမလား "
"ဟင့်အင်း၊ဖယ် အွန့်!"
သူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုအတင်းစုပ်ယူပြန်သည်။အဲ့လိုတွေအတင်းလုပ်လို့မချစ်တာ။ပါးပြင်ပေါ်မျက်ရည်တွေစီးကျလာကာငိုမိပြန်၏သူ့မျက်ရည်တွေကိုပါလျှာနဲ့လျက်ကာမျက်နှာတစ်ပြင်လုံးထပ်နမ်းပြန်သည်။
ကျားရိုင်းတစ်ကောင်လို မွတ်သိပ်စွာ အကြမ်းပတမ်းနမ်းရှိုက်နေသည်။အနမ်းတွေကိုမရပ်တန့်ပဲ သူ့ဘောင်းဘီကိုပါဆွဲချွတ်ပစ်သည်။အတင်းရုန်းတော့ နှုတ်ခမ်းတွေကလွတ်မြောက်သွားသလိုဘောင်းဘီကပါကျွတ်ထွက်သွားတော့၏သူ့တစ်ကိုယ်လုံးအဝတ်အစားဆိုလို့ ဘာတစ်ခုမှမရှိတော့။မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေတော့သည်။
အလန့်တကြားငုံ့ကြည့်မိတော့သူ့ခြေထောက်နှစ်ချောင်းအားဘေးကိုဆွဲကားခြင်းခံလိုက်ရသည်။ရှက်လွန်းလို့ မျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ အတင်းရုန်းမိ၏မိုးသားက သူခြေထောက်တွေကြားထဲနေရာယူပြီးထားနေပြီ။ဒါဘယ်လိုအခြေအနေကြီးလဲ။သူရှက်လွန်းလို့သေချင်စိတ်ပါပေါက်လာသည်။မျက်ရည်တွေကအဆက်မပြတ်ကျလာကာငိုရုံပဲတက်နိုင်တော့၏သူအတင်းကုန်းထတော့အလိုက်သင့်ဆွဲထူသည်။သူ့ခြေထောက်တွေက မိုးသားကိုခွလျှက်သားနဲ့ငုတ်တုတ်ထိုင်ထားသလိုဖြစ်နေသည်။
"အဲ့ဒါဘာလုပ်တာလဲလွှတ်ပေး၊အဟင့် လွှတ်ပေးလို့ အင့်!လူယုတ်မာ"
"ဟုတ်တယ် ကိုကို့ကိုချစ်လို့!ကျွန်တော်လူယုတ်မာဖြစ်နေတာ"
သူ့ရင်ဘက်တွေကို ငိုရင်းနဲ့အားကုန်ထုရိုက်ကာကုတ်ဖဲ့မိသည်။သူကနည်းနည်းလေးတောင်မဖြုံပါ။သူ့ရင်ဘက်ဆီတစ်ကိုယ်လုံးဆွဲကပ်ကာနမ်းပြန်သည်။ဘာပြောပြောဂရုမစိုက်တော့။မွတ်သိပ်စွာနမ်းနေရင်းနဲ့ တစ်ခါဆွဲလှဲခြင်းခံရပြန်သည်။နှုတ်ခမ်းတွေကိုလွှတ်မပေး။နှုတ်ခမ်းတွင်းတိုးဝင်ကာ လျှာကိုရစ်ပတ်စုပ်ယူပြန်သည်။ နှုတ်ခမ်းတွေကထူပူကာ နာကျင်နေပြီ။ရင်ဘက်ကိုအတင်းတွန်းထုတ်မှအနမ်းတွေကိုရပ်ပေးသည်။
ပါးစပ်ဟကာအသက်ဝဝ ရှူနေစဉ်ကိုယ်အောက်ပိုင်းဆီကို ခပ်မာမာအရာတစ်ခုက တိုးဝင်လာသည်။
"အာ့! ဘာလုပ်လိုက်တာလဲ၊ငါကြောက်တယ်
ဖယ်ပေးပါ၊အာ့!ဟ့!"
စူးစူးရှရှနာကျင်မှုကြောင့်မျက်လုံးတွေတောင်ပြာဝေသွားသည်။နာကျင်လွန်းလို့ အိပ်ယာခင်းကိုဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်အထိ။သူငုံ့ကြည့်မိတော့ မိုးသားကလည်းမိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေသည်။။
"မိုးသား ဘာလုပ်နေတာလဲ၊အဟင့်! လွှတ်ပေး အာ့!"
နောက်ထပ်တိုးဝင်မှုတစ်ခု။အသည်းခိုက်မတက်နာကျင်မှုနဲ့အတူသူ့အောက်ပိုင်းထဲကို တစ်ရစ်ရစ်တိုးဝင်နေသည်။တစ်ခြားယောကျာ်းတစ်ယောက်ဆီမှာ ဒီလိုအနေအထားမျိုးနဲ့မရုန်းနိုင်မထနိုင်ဖြစ်နေရ၏မိုးသားက မူးနေကာစိတ်ရိုင်းဝင်နေတဲ့ကျားတစ်ကောင်ကိုဘာပြောပြောနားမဝင်တော့။အသက်ရှူသံတွေပြင်းထန်လာကာ သူ့အထဲကိုဇွတ်တိုးဝင်နေသည်။
"အာ့! ဟ့ !အဟင့်! မလုပ်ပါနဲ့တော့ အင့်!"
အောက်ပိုင်းတစ်ခုလုံးပြည့်သိပ်လာကာ အဆုံးထိတိုးဝင်လာပုံရသည်။ပြောမပြတတ်လောက်အောင်နာကျင်မှုနဲ့အနေရခက်မှု။ခြေထောက်တွေပါကားထားခြင်းခံနေရတာမို့ရှက်စရာကောင်းတဲ့အနေအထားနှင့်ဖြစ်နေသည်။အောက်ပိုင်းကအရာကိုထုတ်မပေးပဲသူ့အပေါ်အုပ်မိုးလာကာသူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုနမ်းလာပြန်၏အနမ်းတွေကြောင့်နာကျင်မှုက သက်သာသလိုခံစားရသည်။
အတွေးမဆုံးမီသူ့အထဲကိုတိုးဝင်နေတဲ့အရာကတစ်ချက်ချင်းစတင်လှုပ်ရှားလာသည်။နာကျင်မှုကအသစ်ပြန်ဖြစ်လာပြန်၏နှုတ်ခမ်းတွေလွတ်မြောက်ခွင့်ရတာနဲ့အော်ညည်းမိသည်။
"အာ့!အဟင့်! အင့်! အာ့! ရပ်ပေးပါ အင့်!"
သူ့ရင်ဘက်တွေကိုအားကုန်ထုရိုက်နေပေမယ့်သူကမဖြုံ။လည်တိုင်တွေ၊ရင်ဘက်တွေကို စုပ်ယူနမ်းရှိုက်နေသည်။ကိုယ်ကအော်ညည်းမိလေအောက်ပိုင်းဆီကလှုပ်ရှားမှုက ပိုမြန်လာလေဖြစ်နေသည်။ကိုယ်တင်ပါးဆီကိုသူ့စီးခုံလာရိုက်တဲ့အသံတွေနဲ့ကိုယ့်ဆီကညည်းညူသံတွေနဲ့သာအခန်းထဲ ပင့်တင်ထပ်နေတော့သည်။
ညည်းညူတာကိုရပ်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုနာနာကိုက်ထားလိုက်မိသည်။နာကျင်မှုကလျော့မသွား။အိပ်ရာခင်းကိုဆုပ်ကိုင်ကာ အသက်ပြင်းပြင်းရှူမိသည်။မြှောက်ကာကွေးထားရတဲ့ခြေချောင်းတွေကိုနာကျင်မှုသက်သာစေရန်အတင်းကုတ်ထားမိသည်။
ခဏကြာတော့ရင်ဘက်တွေဆီကအနမ်းတွေကိုရပ်တန့်ပြီးခါးကျင်ကျင်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့်ထိန်းကိုင်ကာ လှုပ်ရှားမှုကိုပိုမိုမြန်စေတော့သည်။နာကျင်မှုအပြင် နောက်ထပ်နာကျင်မှုတွေသာရနေ၏
"အာ့ !နာတယ် အာ့ !ဟာ့! အင့်!"
ညည်းညူသံတွေနဲ့အတူသူ့ဆီကပါညည်းညူသံလိုလို အသံခပ်တိုးတိုးထွက်လာသည်။ အာ့! အောက်ပိုင်းက ပွတ်တိုက်မှုတွေကြောင့်ပူလောင်စပ်ဖျင်းနေတော့သည်။သူ့အထဲကိုဝင်ထွက်နေတဲ့အရာကရပ်တန့်မသွားသေး။
သူလည်း တစ်ခြားတစ်ယောက်နဲ့ဖက်တွယ်နမ်းရှိုက်နေတာပဲ။ကိုယ့်ကျမှ အပြစ်ဖြစ်ရသည်။နဒီက သူလက်ထပ်ရမယ့်မိန်းကလေးလို့ပြောမိတာလောက်ကိုဒီလောက်ဒေါသတွေထွက်ပြဖို့လိုလို့လား။သူပဲကိုယ့်ကို ဆိုးချင်သလိုဆိုးခိုင်းထားပြီးရွဲ့တာလောက်ကိုဒီလောက်ကြီးအထိ။သူရယူလိုမှုတစ်ခုတည်းသာကြည့်သည်။ကိုယ်စိတ်ကောက်မပြေမချင်းချော့ရမှာသူ့အလုပ်မဟုတ်ဘူးလား။ သူကဒေါသပြန်ထွက်ပြနေသည်။သူကိုယ့်အပေါ်အလိုလိုက်ခဲ့တာမှန်သမျှ အတုအယောင်ချည်းသာ။ကိုယ့်ဆီရယူလိုမှုတစ်ခုတည်းနဲ့ချဉ်းကပ်လာတဲ့ လူယုတ်မာ။အသံတိတ်သာငိုရှိုက်နေမိသည်။
အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ။အောက်ပိုင်းကလှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားကာသူ့အထဲကအရာကလွတ်ထွက်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်။နာကျင်မှုကတော့ပျောက်ရှမသွား။ထိုစဉ်တစ်ကိုယ်လုံးဆွဲမှောက်ခြင်းခံလိုက်ရပြန်သည်။အာ့! သူ နည်းနည်းလေးတောင်မရုန်းကန်နိုင်တော့။သူကြိုးဆွဲရာကနေရတော့သည်။ခါးနေရာကနေအပေါ်ကိုအနည်းငယ်ဆွဲမြှောက်ခြင်းခံရပြန်၏
"အင့်! ဘာ လုပ်ဦးမလို့လဲ "
သူ့တင်ပါးတွေကိုဆုပ်နယ်နေရင်း ခဏနေတော့သူ့အထဲကိုကြီးမားတဲ့အရာတစ်ခုကတိုးဝင်လာပြန်သည်။ပြီးတော့သူ့အထဲကို အဆက်မပြတ်ဝင်ထွက်နေတော့သည်။
"အာ့! အဟင့်! အာ့! ဟ့ !အင့်!"
အော်ညည်းရင်းအိပ်ရာခင်းတွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားမိသည်။စူးရှတဲ့နာကျင်မှုနဲ့အတူအတွင်းထဲက ပူလောင်စပ်ဖျင်းနေသည်။သူ့အထင် ကွဲကုန်ပြီထင်၏အာ့! နာကျင်လွန်းလို့ခေါင်းအုံးနဲ့မျက်နှာကို အပ်ထားမိသည်။
ခဏကြာတော့သူ့ဂုတ်ပိုးဆီအနမ်းတွေကျရောက်လာသည်။ကျောပြင်တစ်ခုလုံးကို ကိုက်ခဲစုပ်ယူနေပြန်၏။အောက်ဖက်က အဝင်အထွက်လှုပ်ရှာမှုတွေကလည်းရပ်တန့်မသွား။သူ့အတွက် ကျွမ်းကျွင်မှုရှိတဲ့အရာတစ်ခုလိုပင်။ဟုတ်မှာပေါ့ လူတကာနဲ့ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေတဲ့ကောင်ပဲ အဲ့လောက်တော့ရှိမှာပေါ့။ငိုချင်စိတ်ဖြစ်လာတာနဲ့ မျက်ရည်ကတန်းကျလာသည်။အင့်! အဟင့်!
"အဟင့်! အာ့! ဟ့! အင့်!"
ငိုရင်းညည်းညူနေရသည်။ညည်းညူသံတွေကြားတော့အဝင်အထွက်ကမြန်သထက်မြန်လာသည်။အသားချင်းထိစပ်တဲ့အသံတွေနဲ့မိုးသားဆီကညည်းညူသံတစ်ချို့ထွက်လာ၏တစ်ချက်ချင်းအဝင်အထွက်လုပ်နေပြန်သည်။ပြီးမှလုံးလုံးရပ်တန့်သွားကာ သူအတွင်းသားတွေဆီကကျွတ်ထွက်သွားတော့သည်။နည်းနည်းလေးတောင်မလှုပ်ရှားနိုင်တော့ပါ။ တစ်ကိုယ်လုံးနာကျင်နေပြီ။မှောက်ရက်အတိုင်းသာနေရတော့၏
ခဏကြာတော့သူ့ကိုယ်လုံးအသေးလေးကိုကျွမ်းကျင်စွာ ပက်လက်အနေအထားဖြစ်အောင်ဆွဲလှန်လိုက်ပြန်သည်။ဒီတစ်ခါထပ်လုပ်ရင်သူသေဖို့ပဲရှိတော့မည်ထင်သည်။သူ လုပ်သမျှကို ကြည့်ပဲကြည့်နေနိုင်တော့၏မရုန်းကန်နိုင်တော့။သူ့ခြေထောက်တွေကို ဆွဲကားကာအလယ်မှာနေရာယူပြန်သည်။ကိုယ့်ခြေဖဝါးတွေက သူ့လက်တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီမှာဆုပ်ကိုင်ထားခြင်းခံနေရသည်။ရှက်လွန်းလို့မျက်လုံးမှိတ်ထားမိ၏
"အာ့ ! ဟ့!"
ခပ်မာမာအရာကြီးကတစ်ရစ်ရစ်သူ့အထဲကိုတိုးဝင်လာပြန်သည်။ပြီးတော့တစ်ချက်ချင်း စတင်လှုပ်ရှာပြန်၏ခြေဖဝါးတွေကိုဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့သူ့လက်တွေကိုဖြုတ်ချလိုက်ပြီးခြေထောက်တွေကိုခါးမှာချိတ်တွယ်စေပြန်သည်။သူ့တစ်ကိုယ်လုံးကကိုယ်ပေါ်ကိုင်းကျလာကာ အတွင်းထဲတိုးဝင်လှုပ်ရှားမှုတွေက မြန်သထက်မြန်လာ၏သူ့မျက်နှာကိုစိုက်ကြည့်လာကာသူ့နှုတ်ခမ်းတွေကိုအကြိမ်ကြမ်စုပ်ယူပြန်သည်။မွတ်သိပ်စွာနမ်းရှိုက်ပြီးခဏကြာမှအနမ်းတွေကိုရပ်ပေးသည်။အဝင်အထွက်တွေကတော့ရပ်တန့်မှုမရှိသေး။
"အာ့! အင့်! အာ့! ဟ့!!"
"မိုးသား တော်ပါတော့ အာ့! ငါမခံနိုင်တော့ဘူး၊ခဏနားလို့ရလား အာ့!"
"မရဘူး"
"အဟင့်! လွှတ်ပေးအခု!မင်းကိုမုန်းတယ် အာ့! နာလို့ပါ ရပ်ပေးပါတော့"
မရဘူး! တစ်ခွန်းသာပြောပြီးသူ့စကားတွေကိုဂရုမစိုက်တော့။သူ့ရင်ဘက်တွေကိုရှိသမျှအားနဲ့ထုရိုက်ကုတ်ဆွဲပစ်မိပြန်သည်။ထုရိုက်နေတဲ့သူ့လက်တွေကိုချုပ်ကာ "ငြိမ်ငြိမ်နေ"တဲ့။
နာကျင်လွန်းလို့ငိုဖို့တောင်အားမရှိတော့။ရုန်းလည်းမရုန်းနိုင်တော့။တစ်ကိုယ်လုံးမျော့မျော့သာကျန်တော့သည်။နားချင်နေပြီ။အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ။လှုပ်ရှားမှုတွေရပ်တန့်သွားတာတော့သိလိုက်သည်။ပြီးတော့ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့အရည်တွေက သူ့အတွင်းထဲတိုးဝင်လာကြသည်။ဒီတစ်ခါတော့လုံးလုံးလွတ်မြောက်ခွင့်ရသွားသည်ထင်သည်။ထိုအရာသည်သူ့အထဲကကျွတ်ထွက်သွားပြီးသည်နှင့်ပြန်ဝင်မလာတော့။
ခဏအကြာတစ်ကိုယ်လုံးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲကပ်ခြင်းခံလိုက်ရပြန်သည်။ပြီးတော့သူ့နဖူးကဆံပင်အုပ်အုပ်တွေကို ဖိကပ်နမ်းရှိုက်နေတာလည်းသိသည်။သူ့ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက်ချင်ပေမဲ့လူကနည်းနည်းလေးတောင်မလှုပ်နိုင်တော့။သူ့ရင်ခွင်နဲ့အသားကျနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကိုကအလိုက်သိစွာသူ့ရင်ခွင်ထဲမှေးစက်သည်။အရမ်းပင်ပန်းနေပြီ။အိပ်ချင်နေပြီ။သူ့ကိုအနိုင်ကျင့်ထားတယ်ဆိုတာသိပေမယ့်ထိုရင်ခွင်ထဲမှာပဲစိတ်ချလက်ချအိပ်ပျော်သွားသည်။
<<<<<<<<<<
>>>>>>>>>>
13,2,2020