She's inside a cage again.
Madalas, pakiramdam ni Snow ay nananadya ang kapalaran. A few months ago, she escaped that cold metal cage Boswell locked her in---only to find herself in a similar situation tonight.
The dungeons inside the hideout of the Four Horsemen of the Apocalypse is smaller compared to that of the mansion's. Kinilabutan ang dalaga sa lamig ng lugar. Tanging apoy na nagmumula sa isang sulo sa pinakasulok ang nakapagbibigay-liwanag sa maliit na espasyo. Gawa sa bato ang mga pader nitong nababalutan ng lumot. Nanuot sa hangin ang amoy ng kamatayan at mula sa gilid ng kanyang mga mata, Snow White can see a human skeleton chained to the wall.
Buong araw siyang ikinulong dito ng horsemen. Hindi niya makakalimutan ang sarkastikong boses ni War nang dalhan siya nito ng pagkain kanina.
"Magpasalamat ka't narito pa si Pestilence para pigilan akong patayin ka, you useless bitch. Kapag natapos ang digmaan, sisiguraduhin kong madadala ko ang mga bangkay ng deadly sins dito sa selda mo.."
"....."
"Magkakasama kayong mabubulok dito, mortal, at iyon ang katapusan ng kwento mo. And I'll fucking make sure pretty boy Pestilence can't do anything about it."
Nanindig ang balahibo ng dalaga nang umalingawngaw sa kadiliman ang malalim na pagtawa ni War. Kasunod nito ay ang pagkabasag ng platong ibinato niya sa selda ni Snow White. The metal doors slammed shut. Walang-ganang tinitigan ng dalaga ang pagkaing nasayang at ibinaling ang atensyon sa horseman. Under the pale light of the torch, War's blood red armor shone with such animosity. Hindi man niya makita ang mukha ng horsemen, alam niyang nakaguhit rito ang isang mala-demonyong ngiti.
How could he create Wrath?
'Wrath isn't like this.. Wrath isn't this heartless.'
And that's what makes them different---Wrath is the sin, but War is the sinner.
"Hindi ko alam kung bakit hindi ka pa pinapatay ng deadly sins. They should've killed you like what they did to their other shitty mortal maids. Walang espesyal sa'yo.. how disappointing." Napapailing na sabi ni War bago siya tuluyang tinalikuran.
Snow White remaind quiet as he left her alone to starve in the darkness.
Nang marinig niya ang marahang pagsara ng pinto, napabuntong-hininga siya't kinapa ang susing nakatago sa kanyang bulsa. Nakasimangot niyang kinuha ang natapong tinapay at tahimik itong kinain. If she's gonna kick his ass, she can't do it on an empty stomach.
"Walang nakakaalam kung anong mangyayari sa digmaang ito, War."
Makalipas ang ilang oras, nang masigurado na niyang wala na ang horsemen, maingat niyang kinuha ang pilak na susi at tinitigan ito. The metal felt cold against her pale skin. Malungkot siyang napangiti, "Salamat, Sir Pestilence.."
It's time to save her sins.
Snow White took in a deep breath and crawled towards the rusted bars. Nanginginig ang kanyang mga kamay nang gamitin niya ang susi. Ilang sandali pa, nakarinig siya ng mahinang "click". Marahang tinulak ng dalaga ang pinto ng kulungan, binitbit ang sulo at mabilis na lumabas sa piitan.
The door was unlocked.
Pestilence made sure she can escape.
She mentally thanked him again and ran down the hallways. Nang marating ni Snow ang sala, doon niya napansing nakatitig sa kanyang ang kulay puting anino. A white void that resembled a shadow, a fragment of a soul. Mr. Jeremy Hans Boswell's lackluster eyes greeted her. Katabi nito ang natutulog na clockwork baby at ang pocket watch na ipinamana niya kay Snow White.
"Took you long enough. Naiinip na ako."
Snow rolled her eyes and grabbed the baby and the pocket watch. "Quit complaining! Kailangan na nating makapunta sa Bridge of Bones. Ang sabi ni Sir Pestilence may mag-aabang daw sa'kin doon para dalhin ako sa labyrinth."
"And you believe him?"
"Yes."
Binuksan na ni Snow ang pinto.
"Paano ka nakakasiguradong hindi ito isang patibong para sa'yo ni Pestilence?"
Napahinto ang dalaga. Bumalik na naman ang bangungot na pilit na niyang kinakalimutan. A black ribbon, a pair of red eyes, and an arrow pierching through her heart.. 'Damn it. This isn't the time to remember that, Snow!' Mabilis siyang umiling at ngumiti nang pilit sa clockmaker.
"Wala akong kasiguraduhang hindi ito isang patibong, pero panghahawakan ko ang ipinangako ni Pestilence.. just this once, I want to put my faith in him. I want to trust him, because I'm tired of always judging his intentions."
Dahil iyon ang totoo.
Tuwing aalalahanin ni Snow White ang sinseridad sa mga mata ng horseman, she can't help but feel a little guilty---okay, maybe a lot guilty. Ramdam niyang nagsasabi ng totoo ang binata at malinis ang intensyon niyang tulungan si Snow White. And after days of creating a barrier between them, just this once Snow wants to fully trust him.
"Survive and find happiness, my queen."
Ash gray eyes.
There's a small voice in the back of her head that's telling her it's worth it.
Anupaman ang koneksyong nararamdaman niya sa pagitan nila ni Pestilence, kailangan niya itong panghawakan.
Huminga nang malalim si Snow White. The doorway led her to a staircase that takes her out of the underground hideout. Namalayan na lang niyang tumatakbo na siya papalayo sa lungga ng Four Horsemen of the Apocalypse. Snow White, with her clockwork baby and Mr. Remi Boswell's spirit, fled to the nearby dead forest under the starless nightsky.
Hindi siya huminto.
Kinabisado na niya ang mapa ng Underworld. Alam niyang sa kabila ng kagubatang ito na napapalamutian ng mga patay na sanga at itim na mga bulaklak, mahahanap niya ang daan pabalik sa palasyo ni Hades.
"Malapit na ako.."
With every step she took, Snow White felt the gush of cold wind and the pounding of her heart against her chest. Malapit na niyang makasama muli ang deadly sins---at sa pagkakataong ito, handa na siya sa anumang sakit na maaari niyang maranasan kapag tuluyan na siyang nakalapit sa kanila.
'Because they are worth the pain.'
Minsan, kailangan nating magsakripsyo para sa mga taong mahalaga sa atin. Maisasawalang-bahala natin ang anumang sakit para lang sa kapakanan nila, because they are worth the sacrifice.
She smiled at that thought and stopped in front of a familiar bridge.
Ang tulay na yari sa mga kalansay.
Pero hindi lang iyon ang nakapukaw ng kanyang atensyon. Because a crystalline bottle laid still on the ground in front of her. Kumunot ang noo ni Snow at pinulot ang bote.
"Sino namang mag-iiwan nito dito?"
Napasimangot si Mr. Boswell at marahang itinuro ang kabilang bahagi ng tulay. "Whoever it is, he wants you to drink it, little Snow."
Agad na bumaling si Snow sa direksyong tinititigan ng clockmaker. Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang lalaking nakatayo roon at naghihintay sa kanya. He was wearing a cloak, but she could recognize him anywhere. Ngumiti si Snow White at pinigilang maluha..
'H-He's here..'
And he was silently telling her to drink it.
Tumango ang dalaga at walang pagdadalawang-isip na ininom ang nilalaman ng bote. Ilang sandali pa, pumunit sa kanyang lalamunan ang mapakla nitong lasa. It burned her throat and she stumbled forward. Nabasag ang boteng aksidente niyang nabitiwan. Boswell tried to steady her, but Snow White managed to balance herself..
Naramdaman niya ang panginginig ng kanyang buong katawan, pero pinilit niyang tumawid ng tulay. Dala ng panghihina, kamuntikan na siyang mahulog sa bangin. The abyss below promised death and danger, but Snow White doesn't care.
"Are you crazy?!"
Pagtawag sa kanya ni Boswell na nakalutang sa ere. Lucky bastard.
Snow White smirked.
"I am."
Dahil sa pagkakataong ito, handa na niyang ibuwis ang kaligtasan niya para sa digmaang ito---ang digmaang magtatakda ng kapalaran ng Underworld at ng Eastwood. Huminga siya nang malalim at walang takot na tinawid ang tulay. The bones broke beneath her feet, but she had a firm grip on the railings.
Nang marating na ni Snow ang kabilang bahagi, agad niyang nilapitan ang binatang naghihintay sa kanya.
"Ikaw pala ang sinasabing escort ni Sir Pestilence? I'm a bit surprised. I thought you'll be too lazy to do this."
The sin raised his cloak. A lazy smile crept on his lips.
"I missed you too, angel."
'Mukhang inihanda na nga ni Pestilence ang lahat.' Tumango si Snow White at sandaling pinakiramdaman ang sarili. Ngumisi siya nang mapagtantong tama ang hinala niya. "That potion I drank---"
"Cancels the curse of the contract. Dahil doon, hindi ka na masasaktan tuwing lalapitan mo na kami.." Pagpapatuloy ni Sloth at inilahad ang kanyang mga braso. Pagak na natawa si Snow at mabilis na niyakap ang kasalanan.
That's a relief.
'I won't let Death take his soul or Lucifer possess his body. Sloth deserves to witness another tomorrow.'
All of them do.
"Pero bakit ikaw ang kinausap ni Pestilence?"
"Can't answer that now," he winked.
'May mga sikreto pa rin silang itinatago,' isip-isip ni Snow at panandaliang isinantabi ang kanyang kuryosidad. Makalipas ang ilang sandali, seryoso na niyang tinitigan ang kasalanan. "Nasaan ang karwahe? Kailangan na nating makapunta sa Luciferian Labyrinth!"
Pero imbes na sagutin ang kanyang tanong, ngumisi ang prinsipe ng katamaran at sumipol. Mayamaya pa, pumunit sa nakabibinging katahimikan ang pagaspas ng mga pakpak. Nang tumingala si Snow, napansin niyang pababa na sa kanila ang isang gargoyle. Its giant stone wings casted a shadow over them as it landed. Inilahad ni Sloth ang kanyng kamay sa dalaga.
"This is the fastest way to get to the mansion, angel. Mula roon, may pinto sa third floor na maghahatid sa'tin sa labyrinth. Ready?"
Snow White nodded and took his hand. Why the heck would there be a door to the Luciferian Labyrinth inside the freakin' mansion?
"Ready."
Sa kanilang gilid, napabuntong-hininga ang clockmaker at marahang napailing. Kasabay nito, unti-unti nang nagigising ang clockwork baby sa bisig ng dalaga. Mr. Boswell smirked and let his words hang in the air before he vanished..
"The madness is about to begin."
*
Sinner's Moon.
Ang gabing pinakahihintay ng mga kasalanan. Ilang sandali lang mula ngayon, sisiklab na ang digmaang matagal na nilang pinaghahandaan. From the corner of his eyes, Pride can see King Hades' expressionless face as he stared into the labyrinth. Habang tumatagal, lalong namumuo ang tensyon sa pagitan nila. Sa kanilang likuran, tahimik na nakaabang ang maliit na hukbo ng kanyang mga gwardiya. They've lost a great number of soldiers, thanks to Death's third warning.
And with his wife kidnapped, Hades must be boiling with resentment towards Lucifer...
'Let's just hope Queen Persephone's disappearance won't affect him much in battle.'
Ibinalik ni Pride ang kanyang mga mata sa harapan at sinuri ang paligid. Nang makatapak sila rito, agad nilang naramdaman ang kakaibang mahikang bumabalot sa lugar. The air was still and cold. Giant walls trapped them inside dark maze. May ilang mga paniking lumilipad sa madilim na kalangitan..
Unti-unting naglalaho ang liwanag ng buwan sa paglamon sa kanya ng mga anino.
A new moon.
"Mahihirapan tayong alamin kung aling daan ang dapat nating tahakin, Pride. This maze is crazy!" Mahinang kumento ni Lust sa kanyang gilid. Sumeryoso ang prinsipe ng kamanyakan at patuloy na pinagmasdan ang magiging etablado ng katapusan..
The Luciferian Labyrinth.
Sa kalagitnaan nito, nakatayo ang kastilyo ng tunay na hari ng Underworld. It was black castle with towers looking more like spikes than roofs. Sa pinakamataas nitong tore, nakalantad ang banderang kinatatakutan ng sinumang nilalang sa Underworld. It was a vintage-colored flag with the elegantly the stitched black Luciferian crest on it.
Isang ahas na nakaligkis sa sungay ng isang demonyo, with the Latin phrase, "AVE ATQUE VALE" imprinted on it.
"Hail and farewell," mahinang sabi ni Pride at inayos ang kanyang salamin sa mata.
He stared at his brothers. Maliban kay Lust, mukhang wala nang gustong magsalita. They wore matching black suits for this occasion. Si Sloth mismo ang nag-suggest nito.
"Kung mamamatay na rin lang tayo ngayong gabi, mas mainam nang isuot na natin agad ang pamburol natin." Tinatamad na paliwanag kanina ng prinsipe.
None of them complained, of course. Masyado silang naging abala sa pagsasasanay at pagpaplano para bigyang pansin pa ang susuotin nila ngayong gabi.
Speaking of Sloth..
"Why the hell isn't he here yet?"
Napasimangot si Pride. Sa digmaang ito, hindi nila dapat palapitin si Death kay Sloth. Sa sandaling makuha na ng horseman ang kaluluwa ng kanilang kapatid, wala nang hahadlang kay Lucifer para angkinin ang kanyang katawan. Sloth's body will be his new vessel and his powers might kill them all.
'Posibleng gamitin ni Lucifer si Sloth laban sa amin.'
"Narito na ang horsemen." Envy said and had his eyes focused on the horizon up ahead.
Mabilis na sinundan ni Pride ang kanyang paningin. Nabulabog ang katahimikan sa ingay na likha ng kanilang mga kabayo. The Four Horsemen of the Apocalypse rode on their horses and approached them. Kuminang ang kanilang mga sandata sa kabila ng kawalan ng liwanag. Weapons that can kill the sins..
War.
Famine.
Death.
The ground turned to ashes as the white knight narrowed his eyes on them.
Pestilence.
Sa ibabaw ng kanyang ulo, nakapatong ang isang ginintuang korona. His bleached armor refleted the danger in his aura. His sharp gray eyes were unforgiving.
Huminto sila, ilang metro mula sa mga kasalanan.
"This marks the end, deadly sins. No one goes against King Lucifer. The final warning shall be delivered, during the night of the Sinner's Moon."
In a split second, an arrow flew in front of them. Bumaon ang pana sa lupa sa kanilang harapan. Nakatali rito ang kulay pulang laso..
Napansin ni Pride ang pagbabago sa ekspresyon ng kanyang mga kapatid.
That red ribbon belonged to Snow White.
Pinilit ni Pride na pakalmahin ang kanyang sarili. Huminga siya nang malalim at walang-emosyong tinitigan ang horseman. He'd be damned if he let this bastard affect him!
"Really? Well, your confidence is amusing, Pestilence, but you forgot one little detail.."
"And what is that?"
Pinulot ni Pride ang pana at binali ito. Agad niyang kinuha ang pulang laso roon at ibinulsa bago inihagis sa kung saan ang nabaling pana ni Pestilence. The eldest sin adjusted his eyeglasses and glared at him.
"Hindi ako marunong magpakumbaba at magpatalo sa isang dating mortal na kagaya mo."
And with that, all hell broke loose.
*
Umatake sa kanila ang Four Horsemen of the Apocalypse.
Chaos erupted in the labyrinth. Hades gripped his sword and glared at the horsemen. 'Apat lang sila, pero sadyang mas makapangyarihan..' Sa gilid ng kanyang mga mata, napansin niya ang kaba at takot sa ekspresyon ng kanyang mga kawal nang bumaling sa kanila si kamatayan. The pale rider rode on his horse and choked one of his guards..
"AAAAAAAAH!"
Hanggang sa tuluyan itong malagutan ng hininga at mabali ang kanyang leeg. The poor guard's body dropped dead in front of them. Pang-asar na ngumiti si Death. He rode his skeleton horse and looked down at the king with a mock expression.
"Your turn, KING Hades."
Mahinang napamura ang hari. Is he making fun of him? Well, bullshit. Walang sinumang makahihigit sa kanya! Hades gritted his teeth in anger, "KILL HIM!" Utos niya sa natitira niyang mga kawal.
But facing Death with only ten guards is fucking suicide.
Walang nagawa ang kanilang mga sandata. Dalawa sa kanila ang mabilis na naibalibag papalayo ni Osseus hanggang sa magkapira-piraso ang kanilang mga katawan. Walang-awang pinagmasdan ni Death ang dugong nagmantsa sa kanyang palad.
Crimson against his pale armor.
"No wonder Lucifer is better than you."
Hades cursed under his breath and attacked him. Buong-lakas niyang sinaksak ang horseman, ngunit ni hindi nagasgasan ang baluti nito. Sunod iwinasiwas ang patalim sa mukha ng horseman, pero walang kahirap-hirap itong nasalag ni Death. "Ang kaluluwang nababagabag ay walang patutunghan, kawangis ng isang isdang naligaw sa panibagong karagatan."
"Do you think I give a shit?!"
Sinubukan ulit niyang saksakin ang horseman, pero para bang wala itong epekto. Sa katunayan, nabali pa ang kanyang espada. Agad niyang nabitiwan ang patalim. Hades stared at his shocked expression on Death's pale armor.
'Damn it! They can't be invinsible!' Hades backed away and flickered his eyes on the horse. Huminga siya nang malalim at bumulong sa kawalan..
Biglang nagliyab ang kabayo.
Hades let the flames burn the skeleton horse and smirked. Ngayong nasusunog ang ang pinakamamahal nitong kabayo, paniguradong mahihirapang makalaban ang kamatayan. Without his scythe, he's powerless---or maybe not.
Dahil walang-ganang binalingan ni Death ang hari at nagsalita, "Nice try." Binalingan niya si Osseus at minanipula ang apoy. Kasunod nito, tuluyan nang nagbago ng direksyon ang apoy at bumalik kay Hades.
Soon, the king was burning in his own flames..
Samantala, walang-awang sinugod ni War ang kambal at sinubukang pugutan ng ulo ang mga ito gamit ang kanyang Sword of Sorrows. The red rider laughed demonically and slashed at the twins. "I fucking hate twins! Sabay-sabay kayong mamamatay!"
War rode on his blood red horse and swung his sword at Envy. Mabilis namang nakailag ang kasalanan at napapailing, "You swing like an old man! Baka naman magka-athritis ka pa niyan, lolo? BWAHAHAHA!"
"What the fuck?!"
"Gusto mo ng 20% senior citizen discount sa mga kabaong ko?"
Malutong na napamura si War. Habang abala ito sa tangkang pagpatay kay Envy, mabilis namang pumuslit si Greed at itinali ang mga paa ni Mars gamit ang jumping rope na nakuha nila mula sa Leisure Room kanina. The demonic horse immediately saw this and tried to get it off---dahil dito, nagwala ang kabayo at nawalan ng balanse si War.
"THE HELL, MARS?! CALM THE FUCK DOWN!"
Pero tuluyan nang natumba ang horseman.
"Good job, Avarice!"
"Call me that again and I'll kill you, Envy."
"HAHAHAHAHA!"
The twins high-fived and grinned sadistically. Ilang sandali pa, may ibinulong na enchantment si Envy. Kasabay nito, umusbong ang ilang mga ugat mula sa ilalim ng lupa. The roots wrapped around War's legs, binding him into place.
Sumiklab ang galit sa mga mata ng horsemen.
"DAMN TWINS!"
Natigil ang kasiyahan ng kambal nang ginamit ni War ang kanyang higanteng espada upang makakawala sa mga ugat. The Sword of Sorrows cut through the roots as War laughed like a madman.
"I'm gonna murder you two."
Samantala, abala naman sina Gluttony at Adoration sa pakikipaglaban kay Famine. Katulad ng kanilang inaasahan, agad na napanis ang pagkain sa bulsa ng kasalanan. The prince of food wanted to murder the horseman so bad, but Adoration stopped him.
"Bro, kung magiging Foodzilla ka ulit, mauubos ang lakas mo. Famine might control you again like last time." Chandresh remaind calm.
Famine smirked, "Smart. But I hope you're smart enough to escape this!" Sa isang kisapmata, naging kadena ang timbangang dala ng horseman. Napasigaw sa sakit si Chandresh nang pumupulot ang kadena sa kanyang leeg.
"Tsk! You unflavorful bastard!"
Gluttony conjured up a complete set of kitchen knives and attacked Famine. Sunod-sunod nilang pinatamaan sa direksyon ng horseman ang mga patalim. Sharp blades pierced through the air at an incredible speed.
Ngumisi si Famine at sinalag ang mga ito gamit ang kanyang kamay.
Blood dripped from his hands.
"Do you really think a few knives can kill me?"
Mayamaya pa, napaluhod si Gluttony nang pumulupot sa kanya ang ilang mga aninong nagmumula sa kabayo nitong si Umbra. Nanginginig ang mga kalamnan ng kasalanan habang sinasakal siya ng mga anino. It felt like the shadows were squeezing the life out of him!
"GAAAAAAH!"
Pride turned to their direction. Nanlaki ang kanyang mga mata nang makita ang kalagayan ng kanyang mga kapatid. The horsemen have the upperhand.
CLANG!
Metal clashed with metal as the remaining soldiers fell, one by one...
Sa kalagitnaan ng pakikipaglaban ng magilan-ngilang mga gwardiya ni Hades sa iba pang horseman, sinubukan ni Pride na lumapit sa iba pang mga kasalanan. Pero hindi pa man nakakailang hakbang si Pride, hinarangan na siya ng isang kulay puting kabayo.
Damn.
"Mukhang nanghihina pa rin kayo."
Inis niyang binalingan si Pestilence na walang-emosyong hinakbangan ang bangkay ng mga gwardiya ni Hades. The king himself was pinned to the wall using his a bloody sword. Tumalim ang mga mata ni Pride sa horseman.
"That's because your king is cheating," Napabuntong-hininga si Pride na para bang dismayado sa mga pangyayari. Alam ni Lucifer na wala silang laban. Dahil sa kawalan nila ng koleksyon sa Segregation Office at sa epekto ng Sinner's Moon, the deadly sins have no chance of defeating his horsemen.. especially since their weapons can wound them permenantly.
Walang-bisa ang kanilang imortalidad.
'We're cornered.'
"King Lucifer doesn't like playing fair."
"So it seems.. iyan ba ang dahilan kung bakit kayo sumusunod sa kanya?"
Natigilan si Pestilence sa tanong ni Pride. The eldest sin smirked, knowing he just hit a nerve. "Para lang kayong mga tutang sumusunod sa mga utos niya. Ilang siglo na ba kayong nagpapagamit kay Lucifer?"
"Shut up."
"Tell me, why did you agree to be a horseman in the first place? Is it because---"
"I SAID SHUT THE FUCK UP!"
Anger flared in those ash gray eyes. Ibinalibag ni Pestilence si Pride. The sin slammed into the wall and created a large crater. Inis na kinuha ng horseman ang kanyang pana at sinilaban ng apoy ang dulo nito. Mabilis niyang itinapat ang pana sa direksyon ni Pride.
"You talk too much, bastard."
He shot the arrow.
Bumulusok ang pana sa direksyon ni Pride na walang takot na tinitigan ito.
Pero bago pa man siya matamaan, mabilis na sinalag ng isang patalim ang nagliliyab na pana. Pestilence's eyes widened upon seing the person who blocked his arrow. 'Shit!'
Sa harapan ni Pride, humikab si Sloth at iwinasiwas ang punyal na ginamit niya.
"Mukhang sakto lang pala ang pagdating namin."
Pero hindi na inintindi pa ni Pestilence ang sinabi niya. Amidst the war, he search for her. At nang makita na niya ang dalaga, malungkot na napangiti si Pestilence nang mapansing tinutulungan na niyang tumayo si Pride. His heart ached for her, but he knows it's useless.
'Sometimes, I wish I can be someone else.'
*
"PRIDE!"
Sigaw ni Snow White nang mapansing nahihirapang tumayo ang kasalanan.
Nang makarating sila dito sa labyrinth, agad niyang hinanap ang magkakapatid. Una niyang naabutan ang pagbalibag ni Pestilence sa panganay. Yumanig ang lupa sa pagtama ng katawan ni Pride sa malaking pader. She cursed under her breath and mentally frowned at the horseman. 'Ano bang ginagawa niya? I thought he was on our side!'
Nang salagin ni Sloth ang panang kamuntikan nang tumagos sa kapatid, mabilis na nagtungo roon si Snow.
The moment their eyes met, she can feel her heart skip a beat.
Oh, how she missed him!
Sa mga sandaling ito, wala na siyang pakialam kung pagalitan man siya ni Pride. He can stay mad at her for all she cares, but that won't stop Snow from helping them. Anuman ang mangyari, lalaban siya para sa mga kasalanan--whether she's still their maid or not.
"You're here.."
Nakatulalang pahayag ng binata. He couldn't seem to take his eyes off her.
"Damn it! Ano bang ginagawa mo? Get up, Pride! Nasa gitna tayo ng digmaan!"
Nang tuluyan niyng makatayo si Pride, Snow White was expecting him yell at her. Inaasahan na niyang susungitan siya nito't palalayasin ulit. Inaasahan niyang ipagtatabuyan siya nito papalayo at sasabihan ng masasakit na mga salita...
Pero hindi niya inasahan ang pagpulot ng mga bisig ni Pride sa kanya.
Yes, he was hugging her.
Nanlaki ang mga mata ni Snow sa higpit ng kanyang yakap. It's like he doesn't want to let her go.
"P-Pride...?"
"I'm glad the potion worked, princess... I was worried that I won't be able to hug you like this again. Goddamn it, Snow White! I missed you."
Napanganga si Snow White. Agad siyang kumawala sa yakap ni Pride at napasimangot. "W-Wait! Ikaw 'yong gumawa ng potion?"
Pride adjusted his eyeglasses and smirked.
"Nagpagawa. I had Morticia work on it a week ago.."
Lalong naguluhan si Snow White. Agad niyang inilibot ang mga mata sa battlefield, pero wala roon ang mangkukulam. Malinaw na natatalo sila ng horsemen at namamatay na ang iilang kawal na kasama nila.
Kaya bakit kalmado pa rin si Pride?
Something isn't right here.
"Natatalo na tayo, Pride!"
But the sin only laughed. Umalingawngaw sa gitna ng mga sigawan at pagsalag ng mga espada ang malakas na pagtawa ng panganay. Makalipas ang ilang sandali, the sin of pridefulness smirked wickedy.
Tama nga ang hinala ni Snow White.
Pride will always be pride.
"Do you really think I'll lead a war without a plan, princess?"
---
I feel the end is drawing near,
would time be so kind to slow?
You are everything to me, my dear,
you are all I really know.
But as I sit and wait and fear
and watch the hours go—
Everything that happened here
happened long ago.
---"Passing Time", Lang Leav