Pytanie o Twój dar
Leżałaś na łóżku z książką w ręku. (Ulub. książka) naprawdę wciągnęła Cię jak za pierwszym razem i z zapartym tchem pochłaniałaś kolejne zdania. Jednocześnie nie zwracałaś uwagi na osobę, która tymczasem leżała obok Ciebie, na łóżku, od pół godziny wpatrując się w Twoją twarz. Bez słowa, tak po prostu obserwowała, jak zmienia się Twoja mimika. Ignorowałaś ją, jak tylko się dało, a blondynka i tak nic sobie z tego nie robiła.
-(Imię)-chan, jaki jest twój dar? - Spytała w końcu. Oderwałaś oczy od książki i odwróciłaś głowę w jej stronę.
-Co cię tak nagle naszło z tym pytaniem?
-Ciekawość - uśmiechnęła się, jednocześnie przysuwając bliżej Ciebie. Tak często naruszała Twoją przestrzeń osobistą, że przestałaś zwracać na to uwagę.
-No dobrze - włożyłaś zakładkę w książkę i odłożyłaś ją obok. Chwyciłaś za rękawiczkę i szybko ją zdjęłaś. Żółte oczy dziewczyny zaczęły uważnie studiować Twoją rękę - Potrafi zamienić wszystko w złoto.
-Wszystko?
-Wszystko co ma formę - powiedziałaś, a Toga spróbowała jej dotknąć. Szybko ją powstrzymałaś- Nie potrafię tego odmienić, więc lepiej nie dotykaj.
-(Imię)-chan, jak to jest, że twoja rękawiczka się nie zmienia? - Była wyraźnie zaciekawiona.
-W swojej strukturze zawiera moje dna. Tak samo jak nie zamienię siebie w złoto, tak samo nie zrobię tego z rękawiczką - powiedziałaś - Mojego bohaterskiego stroju też nie zamienię.
-Czyli, jeśli będę miała w sobie twoje dna, nie zmienisz mnie? - Dociekała, a Ty uniosłaś jedną brew.
-Teoretycznie tak, a co? Planujesz coś? - Blondynka zachichotała i ukryła twarz w swoim sweterku.
-Nic, a nic - wzruszyłaś ramionami i powróciłaś do poprzedniej czynności.
Dłuższa rozłąka
Musiałaś pilnie wyjechać do babci, która trafiła do szpitala. Nie było to nic poważnego, ale razem z rodzicami przenocowaliście w hotelu i zostaliście tam na parę dni.
Toga zajrzała przez Twoje okno. Znowu Cię nie było! Próbowała już trzy razy w tym tygodniu i nic. Na początku myślała, że może masz szkolną wycieczkę, ale Twoja klasa chodziła do szkoły normalnie. W końcu dotarło do niej, że wyjechałaś. Na początku poczuła wobec Ciebie żal i urazę, że nie raczyłaś poinformować jej o swojej nagłej nieobecności, ale chwilę później te uczucia zastąpił smutek i tęsknota. Byłaś jedną z jej najlepszych przyjaciółek; w dodatku, coraz mocniej się w Tobie zakochiwała. Oj, ile dałaby, żeby teraz nie szukała jej policja i mogła spędzić z Tobą czas w miejscach publicznych. Chociaż teraz sam Twój widok poprawiłby jej humor.
Dziewczyna położyła się na swoim łóżku i wyciągnęła spod poduszki Twoją bluzę. Przytuliła się do niej i wtuliła swoją twarz w kaptur. Wciąż Tobą pachniał. Była pewna, że nie byłabyś zadowolona wiedząc, że ją pożyczyła, ale musiała mieć przy sobie jakąś Twoją część. Inaczej oszalałaby. Bardziej niż teraz.
Jej reakcja na Twój powrót
Kiedy wróciłaś do swojego domu, było grubo po północy. Następnego dnia była szkoła, ale postanowiłaś odpuścić sobie jeden dzień i ruszyłaś do swojej sypialni. Byłaś tak zaspana, że początkowo nie zauważyłaś niskiej blondynki, która leżała na Twoim łóżku. Dopiero, gdy przebrałaś się w piżamę i zechciałaś wtulić się w pościelę, zauważyłaś ją.
-Toga? Co ty tu robisz?! - Krzyknęłaś, choć nie na tyle, aby zaalarmowało to Twoją rodzinę. Blondynka pomrugała oczami i szeroko uśmiechnęła się na Twój widok. Zerwała się na równe nogi i rzuciła na Twoją szyję. O mało co nie poleciałaś do tyłu.
-(Imię)-chan, tak tęskniłam - wymamrotała w Twoją szyję.
-Naprawdę, musisz przestać włamywać mi się do domu - mruknęłaś.
-Dopiero jak przedstawisz mnie swoim rodzicom.
-Co?
-Nic, a nic (Imię)-chan - zachichotała.
-Czy to jest moja bluza? - Zauważyłaś słusznie, biorąc pomiędzy dwa palce kaptur. Dziewczyna odsunęła się nieco i przyłożyła rękę do Twojego policzka.
-Mogę w końcu stąd iść wiedząc, że nic ci nie jest.
-Nie odpowiedziałaś na moje pytanie!
-Ale (Imię)-chan, jedna prośba - przybliżyła się do Twojej twarzy i złączyła Wasze czoła. Uśmiech zszedł z jej twarzy, a ona sama w jednej chwili stała się śmiertelnie poważnie - Nie zostawiaj mnie więcej na tak długo bez informacji.
Uchyliłaś usta, aby coś powiedzieć, ale nie wydałaś z siebie żadnego dźwięku. Aura, którą wokół siebie roztaczała, stała się o wiele groźniejsza. Jej niezwykłe oczy wzbudziły w Tobie dziwne uczucie niepokoju.
Cmoknęła Cię w kącik ust i wyszła przez okno, zostawiając Cię z mętlikiem w głowie.
Wspólny trening/nie przypadkowy pocałunek
Wracałaś ze szkoły, kiedy z ciemnego zaułka wyszła Twoja koleżanka. Pomachała w Twoją stronę, a Ty pożegnałaś Kirishimę, z którym akurat wracałaś i ruszyłaś w jej stronę. Miałaś zamiar się tylko przywitać, ale okazało się, że blondynka potrzebuje pomocy. Skądś wiedziała, że chcesz zostać bohaterem i dlatego poprosiła Cię o pomoc w treningu. Chodziło jej głównie o kwestie samoobrony. I choć miałaś obiekcje, to prosiła Cię tak długo, aż się nie zgodziła. Była dziwna, ekscentryczna, czasem przerażająca i miałaś wrażenie, że wiedziała o Tobie więcej niż Ty sama, ale pałałaś do niej sporą sympatią. Sama się zdziwiłaś, kiedy jej towarzystwo zaczęło Ci się podobać, a jej niezapowiedziane włamania do Twojego pokoju, przestały irytować.
Na trening udałyście się do pobliskiego parku. Trochę zajęło Wam szukanie miejsca, gdzie nikogo nie było, ale kiedy Wam się udało, byłyście naprawdę nie do znalezienia. Musiałyście przedrzeć się przez gęste krzaki, aby dostać się na malutką polankę, ale było warto.
-To od czego chcesz zacząć? - Spytałaś, a dziewczyna splotła ręce za plecami.
-Ty jesteś specjalistką, (Imię)-chan, wybierz coś.
Kiwnęłaś głową, po czym zaczęłaś tłumaczyć jej podstawy. Uważnie śledziła Twoje ruchy i, kiedy kazałaś je powtórzyć, robiła to bezbłędnie. Po kilkunastu minutach teorii zaproponowałaś sparing, na który przystała.
Z początku starałaś się być delikatna, ale kiedy okazało się, że Toga wcale nie jest taka bezbronna, na jaką się kreowała, to Ty musiałaś bronić się przed nią. Była zwinna, szybka i niesamowicie nieprzewidywalna. Koniec końców podcięła Ci nogi, a Ty wylądowałaś na ziemi z głośnym lękiem.
Poczułaś, jak siada na Twoich biodrach i, zanim zdążyłaś cokolwiek zrobić, chwyciła Cię za ręce i przytrzymała nad Twoją głową. Zachichotała, widząc zdziwienie w Twoich oczach.
-To nie ja tu jestem specjalistką - powiedziałaś zdumiona, a dziewczyna przybliżyła swoją twarz.
-Jesteś, (Imię)-chan, specjalistką od nie wychodzenia z moich myśli - szepnęła i złączyła Wasze usta. Próbowałaś zaprotestować, ale absolutnie zdominowała Cię pocałunkiem. Jej uścisk był niesamowicie mocny, skąd miała taką siłę? Wykorzystała to, że próbujesz coś powiedzieć, wkradając się językiem do Twoich ust. Smakowała słodko, jagodami.
Chwyciła Twoja nadgarstki w jedną rękę, a drugą przysunęła do Twojej talii. Jej dłoń wkradła się pod Twoją koszulę, ale nie posunęła się daleko. Po prostu rozkoszowała się ciepłem i delikatnością skóry na Twoim brzuchu. Kręciła kciukiem kółka, które były z kolei całkiem przyjemne.
Kiedy tylko się od Ciebie odsunęła, zaczęłaś bardzo szybko oddychać. Byłaś rozpalona, serce kołatało Ci w piersi i, choć Cię puściła, nie potrafiłaś się ruszyć. .
-Jesteś słodka jak cukiereczek - powiedziała w końcu, zadowolona z siebie - Odwiedzę cię niedługo. Do później, (Imię)-chan.
Zeszła z Ciebie i poczułaś zimno tam, gdzie jeszcze chwile temu była jej ręka. Parę dobrych minut zajęło Ci dojście do siebie. Kiedy wróciłaś do domu, nie mogłaś przestać o niej myśleć.
Kiedy u Ciebie nocuje/Wyznanie uczuć
Nie miałaś pojęcia, jak doszło do tego, że w Twoim łóżku leżała blondynka. To znaczy, nadal analizowałaś sytuację, która zdarzyła się godzinę temu, to znaczy...
Oglądałaś sobie ulubiony serial w telewizji, kiedy zawołała Cię mama. Spytała, dlaczego nie powiedziałaś jej, że miała wpaść do Ciebie koleżanka na noc. Nie miałaś pojęcia, o kogo chodzi, dopóki nie zobaczyłaś blond czupryny w drzwiach. Kolejny wspaniały plan. Ładnie przeprosiłaś i skończyło się na tym, że Twoi rodzice bardzo ją polubili. Była przy nich wesoła, kulturalna i wygadana. Zupełnie inna od dziewczyny, która doprowadzała Twoje serce do palpitacji.
-Toga, musimy porozmawiać - powiedziałaś twardo i usiadłaś obok. Nastolatka była już przebrana w słodką piżamkę w truskawki, a włosy miała rozpuszczona. Wyglądała tak... Normalnie.
-O co chodzi, (Imię)-chan?
-Musisz przestać wywijać mi takie akcje - powiedziałaś, w odpowiedzi otrzymując spojrzenie pełne pytań - Włamywanie się do domu, spanie w moim łóżku, śledzenie mnie, zmuszanie do pocałunków... To nie jest normalne!
-Nie podobało ci się? - Spytała zdumiona.
-Co mi się nie podobało?
-Mogę zrobić to drugi raz - chwyciła Cię za tył głowy i lekko Cię pocałowała. Chwyciłaś ją jednak za ramiona i stanowczo odsunęła.
-O tym mówię! Nie jesteśmy nawet parą, a ty zachowujesz się w taki sposób...
-Nie jesteśmy? - Przerwała ci.
-A jesteśmy?
-Kocham cię, więc raczej tak - wypaliła nagle, a Ty ponownie zdębiałaś.
-K-kiedy ja nic o tobie nie wiem - wymamrotałaś, nie wiedząc, co zrobić z tym dalej. Właśnie dziewczyna wyznała Ci miłość. To się nie zdarzało często.
-W takim razie, pytaj o co chcesz, (Imię)-chan. Na wszystko odpowiem - powiedziała, a Ty pokręciłaś głową.
-Nie mam pojęcia co z tym zrobić.
-To proste - przyłożyła dłoń do Twojego policzka i zmusiła, abyś na nią spojrzała - Też mnie kochaj.
-To nie jest takie proste.
-Właśnie, że jest - uśmiechnęła się zachęcająco. Była taka urocza...
-Jeśli naprawdę mnie kochasz to chyba... Nie powinnam pozostać na to obojętna - mruknęłaś, nadal mocno skonfliktowana - Chyba można dać temu szansę. Tak myślę...
-To najlepsza decyzja w twoim życiu, (Imię)-chan. Obiecuję ci to - odgarnęła włosy z Twojego czoła i cmoknęła Cię w nos, a następnie wróciła do oglądania serialu, który jej poleciłaś.
Dobrze, że się zgodziłaś. W innym wypadku nie zniosłaby odmowy i musiałaby Cię zabić, a byłoby jej to bardzo nie na rękę.