De volgende dag neem ik zelf een vlucht terug naar Nederland, zonder het ook maar tegen iemand te zeggen. Ik heb het gehad met alles en iedereen hier. De knappe Italiaanse jongens, het warme weer, maar vooral met Nathan.
De hele vlucht dacht ik aan hem. Ik wou hem het liefst gewoon vergeten, maar het lukte niet. Dit is waarschijnlijk hoe een gebroken hart voelt. Het doet echt pijn.
Eenmaal thuis zie ik een aantal gemiste gesprekken en berichtjes van Lauren en zelfs van Nathan. Ik negeer ze allemaal, want ik kan het echt niet aan op dit moment. Het enige wat ik nu nodig heb zijn een paar uur met veel slaap.
Ik wilde gewoon voor altijd slapen, maar helaas is dat niet mogelijk. In plaats daarvan heb ik de nacht gespendeerd aan het schrijven van een ontslagbrief. Het is misschien beter als ik ontslag neem.
Dan hoef ik Nathan niet elke dag te zien en hoef ik niet elke keer aan hem te denken.