"Kan ik naar jouw huis komen? Alsjeblieft?"
Wolf kreunt van irritatie. "Nee," zegt hij dan. Ik weet dat hij het bedoelt als "sorry Kat, maar het komt onhandig uit dus liever niet," dus ik zucht alleen maar. "Alsjeblieft Wolf, Nick is ontsnapt en Jackson ligt in het ziekenhuis." Ik hoor hoe Wolf even naar adem hapt. "Is hij oké?" vraagt hij dan en ik barst meteen in tranen uit. "Ik.. Ik weet het niet Wolf," zeg ik door mijn tranen heen. "Locatie? Ik kom," zegt hij en snel vertel ik hem de naam van her ziekenhuis.
Hij lijkt niet verdrietig, eerder boos. Wolf komt op het ziekenhuis af stormen en wacht ongeduldig in de draaideuren. Elke keer probeert hij de draaideuren met zijn handen vooruit te duwen en dan stoppen ze en dan is Wolf weer heel geïrriteerd. Ik grinnik. Zodra hij eindelijk in de hal is kijkt hij om zich heen en dan ziet hij mij. Rode ogen, bebloede kleren en haar dat alle kanten op zit. Hij komt op me af gerent en omhelst me. Ik weet niet of hij eerder een knuffel heeft gegeven, maar ik neem hem met plezier aan. Ik voel zijn hart snel kloppen.
"Waar?" zegt hij nu. "Hij is in de operatie zaal, maar we kunnen hem pas over tien of meer uur zien," zeg ik. Wolf zucht en wenkt dat ik hem moet volgen. We lopen naar buiten en daar steekt hij meteen een sigaret aan. Hij pakt zijn auto sleutels en doet een deur voor me open. Ik stap in en hij loopt naar de andere kant. Daar stapt hij met sigaret en al in en rijd dan weg.
Hij rookt zijn sigaret op en steekt er dan nog een aan. "Moet dat?" vraag ik en hij haalt zijn schouders op. Even is het stil. "Waarom was het niet handig als ik langskwam?" vraag ik nu, stiekem toch wel heel benieuwd. "Kay," antwoord hij.