"GLUTTONY! PWEDE BANG KAHIT ISANG BESES LANG SA SIGLONG ITO, TIRHAN MO NAMAN KAMI NG PAGKAIN?!"
Umalingawngaw ang malakas na boses ni Wrath habang nakapukol ang masamang tingin sa kapatid na halos sakupin na ang buong mesa; but the selfish food-lover ignored him and swallowed a whole chunk of lasagna, saka niya naman tinira ang croissant na nakalagay sa tapat ni Pride. The eldest brother calmly frowned. Sa kabilang dulo naman ng hapag-kainan, matamlay na nakamasid sa kanila si Sloth na pumupikit na ang mapupungay na mga mata.
Wrath cursed under his breath when Gluttony burped loudly. Ngumiti pa ito nang nang-aasar, "Oops." Para bang naputol na ang katiting na pasensiyang natitira sa kanyang loob at may kinuhang bagay mula sa ilalim ng mesa.
"GLUTTONY!"
Napahinto ang lahat nang kuminang sa liwanag ng chandelier ang mahabang katana na hawak ng prinsipe. The sharp blade drew menacingly closer towards Gluttony habang nakangisi lang si Wrath. Natigil sa paglamon ang kapatid at namutla nang mapagmasdan ang patalim.
"B-Brother, p-put that thing away!"
"I'LL PUT IT AWAY IF YOU STOP EATING LIKE A DAMN PIG!"
Nangungulilang tinitigan ni Gluttony ang masasarap na mga pagkaing nakahain sa kanyang harapan. Napabuntong-hininga siya, "Sige patayin mo na lang ako. Just make it quick because the chicken soup will get cold."
Nanlilisik na ang mga mata ni Wrath sa iritasyon. Makikita mo na ang usok na lumalabas sa kanyang mga tainga at parang torong sinugod si Gluttony. He stepped over the table, kicked the plates and chased the poor sin around the dining room.
"BUMALIK KA DITO!"
"MENTAL KA BA? BAKIT KO NAMAN GAGAWIN 'YON?! YOU'RE GONNA KILL ME!"
"THAT'S EXACTLY THE POINT!"
The rest of the brothers sweatdropped upon the scene. Para silang mga batang naghahabulan. Hindi na bago sa kanila ang mga ganitong eksena.
"Where does he even get all these weapons?" Mahinang tanong ni Greed sa kakambal na napapailing na lang. Lust grinned, resting his chin on the palm of his hand, "Now, this is amusing."
Sa kabilang banda naman, tahimik lang na nanonood sa mga pangyayari si Snow White. Hanggang ngayon ay hindi siya makapaniwalang narito pa rin siya sa mansyon at hindi siya pinagtabuyan ng mga ito. Ni hindi na nga niya maalala kung paano siya nakapagluto ng almusal nang ganoon kabilis, para bang may mahika ang kusina at ngayon, napagtanto ni Snow na ang mahika at mga kababalaghan ay hindi nanggagaling sa mansyon, kundi sa mga lalaking nakaupo ngayon sa mahabang mesa. 'These brothers lived long enough to keep the mansion alive', she concluded and shook her head.
Hindi niya alam kung swerte ba siyang hindi pa siya pinapatay ng mga ito o sadyang malas lang siya at napadpad siya sa mansyong ito bilang kanilang alipin. Snow shifted slightly on her weight, enduring the pain of her old prosthetic leg. Sa ngayon, hindi na mahalaga kung swerte ba siya o malas.
*
Kasalukuyang pinupunasan ni Snow ang mga estatwang nakahilera sa isang pasilyo ng mansyon. The first floor's left wing's main hallway is a spacious expanse of marble flooring that is designed with black and white tiles. Katulad ng iba pang bahagi ng mansyon, natatakpan ng makakapal na kurtinang satin ang mga bintana na humahadlang sa pagpasok ng liwanag nag nagmumula sa labas.
Nakadisenyo naman sa mga pader ang ilan sa mga obrang likha ng mga kilalang pintor sa mundo ng mga tao---among these artworks are by Eugene Delacroix, Leonardo Da Vinci and Claude Monet. Nang tanungin kanina ni Snow kay Pride kung bakit narito ang mga obra nilang dapat ay nasa pangangalaga ng mga museo ng tao, he only replied: "I like them, so I stole them. Mga peke ang nasa mundo ninyo". Hindi na nagtaka pa ang dalaga. She knew Pride has a thing for art and aesthetics; she couldn't believe he faked all those fancy artworks in human museums.
She sighed, "This is madness."
Marahan niyang pinunasan ang isa pang estatwa na katabi ng baluti ng isang kabalyero. The knight's armor shined even with the lack of light, just like the rest of the armored figures. Hindi niya alam kung bakit ang daming estatwa ng mga mandirigma at imahen ng mga kabalyero sa pasilyong ito. 'It's like a collection of a hundred warrior figurines'. Napupuno nito ang kahabaan ng hallway at nakapagtataka talagang hindi niya ito agad napansin noon. Habang naglilinis dito si Snow, hindi niya maiwasang isipin na para bang gumagalaw ang mga ito. She swore that one of the knight's armor moved a little to the right! Kinusot-kusot niya ang kanyang mga mata. Para kasing lumingon sa direksyon niya ang estatwa ni Napoleon!
That's impossible. These are all lifeless figurines, no matter how ridiculously elegant they are.
"Nababaliw na talaga ako sa lugar na 'to."
Tumayo siya nang maayos at pinagpag ang bestida.
Sa pinakadulo ng pasilyong ito at matatagpuan ang private study ni Pride. Naaalala niya ang huling pasok niya sa lugar na 'yon, ang gabi ng pagpirma niya sa kontrata. 'Malamang nandoon na naman siya at nagbabasa', napangiti na lang si Snow sa naiisip. She then walked towards the window and glanced outside. Nakapukaw ng kanyang atensyon ang fountain sa gitna ng circular driveway.
Namalayan na lang si Snow na nasa tapat na siya ng nasabing fountain.
The clear blue sky did nothing to compete with the fountain's beauty. Tila ba kumikinang ang tubig dito at buhay na buhay. Pinagmasdang maigi ni Snow ang estatwa ng anghel sa gitna ng fountain. Kagaya ng una niyang kita rito, putol ang kanyang mga pakpak at para bang pinaglumaan na ng panahon. In daylight, she could clearly see the details of the poor angel. Gawa sa marble ang kabuuan nito, isang babaeng anghel na nakatingin sa kalangitan. Marumi na ang hitsura ng anghel pero hindi nito maitatago ang angking gandang taglay nito. Snow White's eyes darted to her feet, noticing the marble chains clung to the angel's feet.
"Mukhang hindi lang ako ang nakakadena sa lugar na 'to..." Mahina niyang bulong at naglakad palibot sa fountain. Nadaanan niya ang isang plakeng natabunan na ng dumi. She tenderly wiped away the dirt and read the words imprinted on the golden plate.
"The Fountain of Tears?"
Kumunot ang noo ng dalaga sa nabasa. Hindi naman siguro totoong luha ang narito, hindi ba? She leaned closer and gazed at her reflection in the water. Ilang sandali pa, parang may nahagip siyang paggalaw sa tubig. "What the heck?!" Napaatras siya sa gulat. 'Ano naman 'yon?!' Sinubukan niyang lapitan ulit ang tubig, pero sa pagkakataong ito, wala na siyang napansing kakaiba. Huminga nang malalim si Snow.
"Something moved in the water! I'm sure of it..."
Wala namang isda dito o kung ano. Malinaw naman ang tubig na nagtatapos sa madilim na ilalim ng fountain, the water's surface lazily rippling into small waves. Namamalik-mata lang ba siya kanina?
Lumipas ang ilang minutong tinitigan ni Snow ang kanyang repleksyon sa tubig, umaasang may magbabago at mahagip mismo ito ng kanyang mga mata, pero tanging pananawa lang sa nakikitang mukha ang napala niya. She suddenly became aware of how ghostly pale she looked like, her skin as fair as snow. Her ebony hair fell helplessly over her face, in tangles and messy waves. Huminga siya nang malalim at lumayo sa tubig, "Now I know why some women don't feel contented with their looks.."
Kaya ayaw niya ring tingnan ang kanyang repleksyon. The wicked girl staring back at her in those mirrors only reminded Snow White how imperfect she is. Matagal na niyang itinigil ang "insecurities" niya sa katawan magmula nang tinanggap niyang wala nang magbabago sa kanyang hitsura. She could hardly even care anymore.
Maglalakad na sana siya papunta ng hardin nang biglang pumatak ang tubig na nagmula sa madilim na kalangitan. That single raindrop left a mark on the cobblestone driveway. Agad rin itong sinundan ng iba pang patak. Napasimangot si Snow at sinamaan ng tingin ang kalangitang tila ba nang-aasar pa sa kanya.
"I hate the rain."
At wala na siyang nagawa kung hindi ang bumalik sa mansyon, barely in time to keep her maid's clothes dry. "Saan naman ako pupunta ngayon?" Sinipat niyang muli ang malinis na paligid at maayos na pagkakahilera ng mga plurera at figurines. Ngayon, nagsisisi siya kung bakit maaga niyang tinapos ang kanyang mga gawain.
'I still have a few hours before dinner, might as well take a tour around this hell,' isip-isip niya at sinimulan nang tahakin ang pasilyong patungo sa private study ni Pride. Snow White carefully made her way through the amors of knights and statues, her footfalls clicking against the black and white tiles. Ang mahinang musika lamang ng ulan ang umaalingawngaw sa katahimikan ng mansyon.
When she reached the end of the hallway, she noticed the corridor on her right. 'May daan pa pala rito?' Nagpalinga-linga siya sa paligid at naglakad sa abandonadong pasilyo. As usual, the identical doors were locked, at hindi alam ni Snow kung kailan niya matutuklasan ang nilalaman ng mga kwartong iyon. 'This place feels like a wonderland..and I'm Alice, lost and confused.' Napapailing na lang siya sa ideya. "Atleast Alice actually had a Chesire Cat for a guide."
Sa lawak at sa dami ng pasikot-sikot sa malaki at eleganteng mansyon na napapalamutian lamang ng kulay itim at puti, hindi na nakapagtatakang maramdaman ng dalaga na parang naliligaw na siya.
"Shit. Saan ang daan pabalik?" Diretso lang naman ang pasilyo, pero bakit parang napadpad siya sa ibang dimensyon? Sinubukan niyang balikan ang daan, pero wala na ito. Only a deafening darkness greeted her.
Snow White scanned her surroundings until she found a lone door on her right. Ang nakapagtataka pa ay nakaawang ito. Agad niyang nilapitan ang kwarto at pinakiramdaman ang loob nito. 'Malay ko ba kung kwarto pala ito ni Lust o ni Wrath? A wrong turn to their rooms, and I'll be either sexually abused or dead'.
Pero nanlaki ang mga mata niya sa nakita.
"Mirrors?"
Pumasok sa loob si Snow, hindi makapaniwala sa nakikita. The darkened room with a ceiling so high, you cannot see the top, glowed eerily with a thousand mirrors assembled in a maze-like tunnel. Hindi na namalayan ni Snow na napapalakad na siya rito dala ng pagkamangha. Her footsteps echoed in the endless abyss full of glaring reflections.
"Ano ba ang lugar na 'to?"
Nagpatuloy lang siya sa paglalakad---deeper into the maze of mirrors. Naiilang man siya sa dami ng mga repleksyong nakatitig sa kanya, may kung ano sa lugar na ito na para bang tumatawag sa kanya. This place is creepy and enchanting...a bad combination.
Sa kanyang pagliliwaliw sa pasikot-sikot na maze, napagtanto ng dalaga ang isang nakapangingilabot na bagay.
Sinusundan siya ng tingin ng kanyang sariling repleksiyon----nakamasid ang daan-daang mga mata sa kanya habang nakatayo siya sa gitna ng kaguluhan ng mga salamin. Bumilis ang kabog sa kanyang dibdib sa kaba at sinubukan niyang isipin na guni-guni niya lang ito...pero hindi. Mirrors surrounded her, trapped her at every corner. Her own reflections glared at her, some smirking wickedly. Ang ilan ay tila ba nagkakaroon ng sariling buhay at lumalapit sa kanya.
Papalapit nang papalapit.
'Kailangan ko nang umalis dito!'
Natataranta siyang tumakbo papalayo, ngunit wala siyang mapuntahan. She felt like being locked up in a cage filled with evil mirrors! Ayaw na niyang isipin kung ano ang posibleng kapalaran niya sa lugar na 'to. Snow White ran and ran, until her prosthetic leg sliced deeper into her knee cap. Napadaing siya sa sakit at bahagya siyang huminto. Nang lingunin niya ang kanyang likuran, nanlaki ang mga mata niya nang makitang...
"B-Bakit dalawang pares ng paa ang nagmarka sa dinaanan ko?"
Her heart pounded wildly in fear, she scanned the tunnel, but aside from her mocking reflections, wala na siyang nakitang ibang nilalang. Sinilip niya ang paanan niya. Totoong nagmamarka ang mga sapatos niya sa dinadaanan niya, but Snow White is not alone. Tinitigan niyang muli ang isa pang pares ng sapatos na nagmamay-ari sa isang lalaki. The black imprint it made on the sparkling marble floor screamed danger.
May kasama siya.
Huminga siya nang malalim at pilit na kinalma ang sarili. 'Kumalma ka, Snow.. If you want to survive another day in this creepy mansion, you need to suck it up!' She motivated herself and carefully retraced her footsteps. Hindi na niya pinansin pa ang mapanuyang titig sa kanya ng kanyang mga repleksyon at pinagtuunan niya ng pansin ang daanang bahagya lang naiilawan ng mga salamin.
Huminto siyang muli, hindi dahil sa pagod kung hindi dahil sa narinig niyang tunog.
Someone is breathing behind her.
"Mirror, mirror, on the wall.." A deep and chilling voice came.
Napasigaw na sa takot ang dalaga at mabilis na tumakbo patungo sa kadiliman, kumaliwa at naligaw sa buhol-buhol na mga pasilyo. Hindi siya tumigil at matapang na hinanap ang daan palabas. 'Bakit ba parang nasa ibang mundo ako at hindi sa loob ng isang kwarto sa mansyon?!' But her mind did little to contemplate this thought as she slammed hard against a wooden door.
Muli niyang naramdaman ang presensiya ng isang nilalang sa kanyang likuran. The darkness feeling heavier.
"Damn it!"
Mabilis niyang pinihit ang seradura ng pinto at tumakbo papalabas.
Bumungad sa kanya ang pamilyar na pasilyo ng mansyon. She quickly slammed the door shut and steadied herself against a wall. Hinihingal niyang sinapo ang dibdib na hanggang ngayon ay gusto nang kumawala sa tindi ng takot na nararamdaman. "That's one hell of an experience.." Ipinikit ni Snow ang kanyang mata at pinilit na pakalmahin ang sarili. She does not want to see another mirror again. Ever.
"I see you've found the Maze of Mirrors."
Napamulat siya nang mata nang marinig ang boses na 'yon. Snow White frowned upon seeing a bored Sloth who had his hands in his pockets. "Maze of Mirrors? Tsk. Do you really need to scare me off like that?! Impyerno ang silid na 'yan! Hindi nakakatuwa.."
Kumunot ang noo ni Sloth, "Impyerno? Wala ka sa posisyon para sabihin ang bagay na 'yan. Hell can be anywhere, even on Earth." Humikab si Sloth na para bang bagot na bagot kausap siya at marahang idinagdag, "and believe me, there are a lot more rooms in this mansion that are more 'mortally terrifying' than the Maze of Mirrors. Ni hindi ka nga dapat napadpad sa silid na 'yan."
Tumalim ang tingin sa kanya ng dalaga, "Does that justify why you scared me back there?!" Kamuntikan na siyang atakihin sa puso!
Isang makahulugang ngiti ang ginawad sa kanya ng prinsipe bago sumagot, "Ano bang pinagsasasabi mo? I haven't even stepped inside that room for a decade now."
Sa mga salitang iyon, nanlamig ang buong katawan ni Snow. 'Hindi si Sloth ang tumakot sa'kin sa Maze of Mirrors?' This is impossible! Sigurado siyang may kasama siyang ibang nilalang sa loob! Nagsisinungaling kaya ito? Pero nang akmang tatanungin na ni Snow ang bagay na ito, Sloth suddenly vanished. Napabuntong-hininga na lang ang dalaga.
*
Kinagabihan, matapos magluto at maghugas ng pinagkainan, tahimik na nagkulong si Snow sa kanyang silid. She doesn't feel like eating, not after what happened to her back in the Maze of Mirrors. Hindi na lubos akalain na mayroon pa palang ibang maze sa mansyon bukod sa nasa hardin. 'Mukhang mapapasabak talaga ako bilang alipin nila,' Snow White sighed in disbelief.
May kung anumang bumabagabag pa rin sa kanya.
At sa hindi niya inaasahang pagkakataon, dinala siya ng kanyang mga paa sa lamesang nakapwesto sa pinakasulok ng kanyang silid. Its elegantly carved wood shone under the moonlight coming from the lone window while it's dirtied mirror begged for some cleaning.
"Konti na lang talaga at baka masiraan na rin ako ng bait.." Naiinis niyang bulong at pinunasan ang makapal na alikabok na bumabalot sa salamin.
Snow gasped in shock upon seeing an unfamiliar face of a man in her mirror. Nagtama ang kanilang mga mata at sa kauna-unahang pagkakataon magmula nang dumating siya sa mansyon, nakaramdam siya ng labis na takot sa estranghero.
The stranger's pale violet eyes stared back at her, isang mapanglarong ngiti sa kanyang maamong mukha. Napahabakbang siya papaatras, "S-Sino ka?!"
Sumagot ang misteryosong lalaki sa isang boses na tila ba dinadala ng hangin.
"Mirror, mirror, on the wall... Hello, the fairest of them all."
---
"I am at rest for ever;
Ended the stress and strife."
Straight I fell to and sorrowed
For the pitiful past life.
Right wronged, and knowledge wasted;
Wise labour spurned for ease;
The sloth and the sin and the failure;
Did I grow sad for these?
They had made me sad so often;
Not now they made me sad;
My heart was full of sorrow
For joy it never had
---In The Black Forest,
Amy Levy