~26~
«Τι; Κυρία Βικτωρία τι λέτε;» Καμία από τις σκέψεις που είχα κάνει όλον αυτόν καιρό δεν πλησίαζε καν την αλήθεια που απλωνόταν μπροστά στα μάτια μου αυτή τη στιγμή.
«Κορίτσι μου, αυτή είναι η μόνη αλήθεια. Ο πατέρας σου είναι καρπός του μεγάλου έρωτα της γιαγιάς σου με τον Δημήτρη, και όχι με τον παππού σου. Εκείνον τον αγάπησε με τον καιρό, όμως η καρδιά δεν λειτουργεί έτσι γλυκιά μου. Μέχρι την τελευταία της πνοή τον λάτρευε.» μου ομολογεί και το κεφάλι μου βουίζει. Γιατί γιαγιά; Γιατί τόσα ψέματα;
«Και τότε γιατί δεν διέλυε αυτό τον γάμο; Γιατί έζησε μέσα σε ένα γάμο που δεν ήθελε για τόσα χρόνια;» ρωτάω με παράπονο.
«Αφότου έφυγε, και όχι με δική της επιλογή, για την Ελλάδα, η γιαγιά σου πίστεψε πως η μοίρα ήταν εναντίον τους. Πως ίσως, ότι και να γινόταν δεν θα ήταν ποτέ καλά μαζί. Έτσι προτίμησε να τον αφήσει ελεύθερο να ερωτευτεί ξανά και να περάσει τη ζωή του με κάποια άλλη γυναίκα.» μου απαντά αμέσως και συγκρατώ με νύχια και με δόντια τον εαυτό μου να της απαντήσει πως αυτό λέγεται δειλία! Πως δεν γίνεται να αφήσεις τόσο εύκολα τον άντρα που αγαπάς και να τον χαρίσεις σε μια άλλη γυναίκα. Η σκέψη μου πετάει στον Στέφανο και κρύβω με δυσκολία τα βουρκωμένα μάτια μου.
«Και τελικά; Τα κατάφερε; Ερωτεύτηκε και έζησε με κάποια άλλη;»
Με κοιτάζει με δισταγμό και στα μάτια της βλέπω έναν πόνο που δεν περίμενα. «Όχι. Ποτέ δεν αγάπησε άλλη γυναίκα. Δεν παντρεύτηκε και απ' όσο ξέρω δεν έκανε ποτέ παιδιά.»
Το στόμα μου ανοίγει από έκπληξη. Ένας έρωτας πήγε χαμένος άδικα. Ξαφνικά θέλω τόσο να γνωρίσω αυτόν τον άντρα που έδωσε την ψυχή και την καρδιά του στη γιαγιά μου.
«Και τώρα που είναι αυτός ο Δημήτρης; Ζει;» ρωτάω με αγωνία.
«Ναι. Το σπίτι του δεν είναι πολύ μακριά από εδώ. Για κάποιο διάστημα τον είχα χάσει, όμως πριν 2-3 χρόνια ξαναγύρισε.»
«Μπορείτε να μου πείτε την ακριβή διεύθυνση;»
Αφού μου δίνει ένα χαρτάκι με την τοποθεσία του σπιτιού του κυρίου Δημήτρη, φεύγει, και δεν παραλείπει να με καλέσει για μεσημεριανό. Βγαίνω από το σπίτι, με την τσάντα στον ώμο και παίρνω τον δρόμο προς τα δεξιά. Όσο περπατάω προσπαθώ να φτιάξω στο μυαλό μου το διάγραμμα της συζήτησης με τον μεγάλο έρωτα της γιαγιάς μου και όπως πληροφορήθηκα και παππού μου. Με ποια δικαιολογία πάει μια άγνωστη σπίτι του και τον αναστατώνει στα καλά του καθουμένου; Και άλλωστε δεν μπορώ να του χτυπήσω το κουδούνι και να του πω «Καλησπέρα σας, είμαι η εγγονή σας.» Πρέπει να βρω έναν τρόπο να γνωρίσω αυτό τον άντρα, χωρίς να του μάθει από την αρχή ποια είμαι. Στην ηλικία που βρίσκεται δεν νομίζω να του κάνει καλό η αποκάλυψη αυτής της αλήθειας.
Γυρίζω σπίτι, απόλυτα απογοητευμένη, αφού έχω ήδη στύψει το μυαλό μου, χωρίς αποτέλεσμα. Κοντεύει μεσημέρι και ετοιμάζομαι για το γεύμα με το αγαπημένο ζευγάρι.
Με υποδέχονται με χαρά και η γυναίκα με κοιτάζει εξεταστικά, ελέγχοντας την κατάσταση που βρίσκομαι. Αφού βεβαιώνεται πως είμαι καλά, σερβίρει στα πιάτα και ξεκινάμε μια συζήτηση περί ανέμων και υδάτων. Όταν ο κύριος Κάρλος πηγαίνει στο μπάνιο, φέρνω τη συζήτηση στο φλέγον θέμα.
«Το απόγευμα θα επισκεφτώ τον κύριο Δημήτρη.» λέω και δεν μου μοιάζει σοκαρισμένη που το αποφάσισα για τόσο σύντομα. «Θα ήθελα να με βοηθήσετε. Θέλω μια δικαιολογία, έναν αντιπερισπασμό για αυτή την επίσκεψη. Δεν θέλω να μάθει ακόμη την αλήθεια. Θα ήθελα να τον γνωρίσω πρώτα.»
Στην αρχή φαίνεται σκεπτική, όμως μετά το βλέμμα της λάμπει και με κοιτάζει με χαρά. «Απ' όσο ξέρω, ανήκει σε έναν σύλλογο Ελλήνων της Ισπανίας, που βοηθούν σε διάφορες αποστολές με εθελοντικό σκοπό, όπως παιδιά που έχουν χάσει τους γονείς τους ή ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν τα ιατρικά τους έξοδα μετά από ατυχήματα και πολλούς άλλους καλούς σκοπούς. Δίνει σχεδόν όλη του την περιουσία και έχει βοηθήσει αμέτρητους άπορους» τα λόγια της κάνουν την καρδιά μου να νιώσει μια γλυκιά ζεστασιά. Αυτός ο άντρας είναι άγγελος. «Μπορείς να υποκριθείς πως είσαι κάποιο νέο μέλος στον οργανισμό και να ξεκινήσετε έτσι μια 'συνεργασία'.»
Η ιδέα της μου φαίνεται καταπληκτική και ενθουσιάζομαι.
«Όμως πρόσεξε κοριτσάκι μου, να μην κρατήσει πολύ όλο αυτό το θέατρο. Θα του κάνει καλό να μάθει πως έχει μια οικογένεια.»
«Αυτό έχω σκοπό να κάνω κυρία Βικτωρία. Θα κάνω όσο πιο σύντομα μπορώ.»
Χαιρετάω το ζεύγος και επιστρέφω στο σπίτι μου. Ανεβαίνω στο δωμάτιο μου και χωρίς λόγο με πιάνουν τα κλάματα. Ξαφνικά μου λείπει τόσο πολύ ο Στέφανος, που πονάει. Θέλω να του τηλεφωνήσω, όμως βολεύομαι με ένα μήνυμα.
Σ' αγαπώ.
Η απάντησή του έρχεται σχεδόν αμέσως και κάνει την καρδιά μου να πεταρίσει στο στήθος μου.
Κι εγώ σ' αγαπώ ζωή μου.
Ενώ θέλω τόσο πολύ να χαρώ με το μήνυμά του, δυστυχώς δεν μπορώ. Για μια στιγμή λυπάμαι τόσο πολύ για τη γιαγιά μου. Πέθανε, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να δει τον έρωτα της μια τελευταία φορά.
Παίρνω βαθιά ανάσα, για να συγκρατήσω τα επόμενα δάκρια και αποκοιμιέμαι για την επόμενη ώρα.
Βρίσκομαι έξω από το σπίτι του κυρίου Δημήτρη Παύλου και είμαι έτοιμη να χτυπήσω το κουδούνι. Το σπίτι δεν διαφέρει και πολύ από το δικό μου, μόνο που αυτό είναι πιο μεγάλο και ο κήπος δεν φαίνεται και πολύ περιποιημένος, τόσο που με κάνει να αναρωτηθώ.
Όταν η πόρτα ανοίγει έρχομαι αντιμέτωπη με έναν πολύ γοητευτικό άντρα, για την ηλικία του, αρκετά ψηλό και με μια γλυκιά έκφραση στο πρόσωπό του.
«Γεια σας.» λέω με απαλή φωνή αφού τον παρατηρήσω.
«Γεια σου.» Φαίνεται πολύ ξαφνιασμένος από την γλώσσα αλλά και κάτι άλλο που δεν καταλαβαίνω.
«Είμαι η Χαρά.» συστήνομαι, και αφού του αραδιάσω ένα σωρό ψέματα, με χαρά μου ανοίγει την πόρτα, με σκοπό να περάσω μέσα.
«Χαίρομαι να βλέπω νέους ανθρώπους να βοηθάνε, έτσι, χωρίς αντάλλαγμα και είμαι περήφανος που υπάρχουν ακόμα. Κάθισε κάθισε.» Λέει ευγενικά δείχνοντας τον καναπέ, και με κάνει να χαμογελάσω κοιτάζοντας το δικό του χαμόγελο. Ξαφνικά το χαμόγελο παγώνει στο πρόσωπό του και πιάνει την καρδιά του ξαφνιασμένος. «Δε μπορεί.» λέει τόσο σιγανά, σαν να απευθύνεται στον εαυτό του, που μετά βίας τον ακούω.
«Τι πάθατε; Είστε καλά; Να πάω να σας φέρω λίγο νερό; Που είναι η κουζίνα;» τρομάζω ξαφνικά, αφού έχει χαθεί όλο το χρώμα από τα μάγουλα του.
«Όχι δεν είναι τίποτα ησύχασε. Απλώς... το χαμόγελο σου, μου... μου θύμισε κάποια.» λέει αμήχανα, με δυσκολία και αφήνει ένα κοφτό γέλιο. «Έχω γεράσει πολύ μου φαίνεται και δεν ξέρω τι βλέπω.» κουνάει το κεφάλι του προσπαθώντας να διώξει τη σκέψη, και τότε καταλαβαίνω τι εννοεί και μένω ακίνητη. Του θυμίζω εκείνη... Τη γιαγιά μου.. Τον έρωτα της ζωής του...
Ελπίζω να σας αρέσει!!
#Σόφη